Сакам да кажам... (без цитирања)

Главата ми е во лер без него и убаво ми е..

 

Многу сакам кога мали нешта ме потсетуваат на некое безгрижно време, кога живеев во совршен свет и сѐ гледав низ невини детски очи.

Одам утрово кај баба ми, гледам се фатила за тенџерињата. Ја прашувам што прави, зошто не одмара, рече дека ѝ текнало ноќта кога пред многу години ни пржеше компирчиња со сирење, обожававме да јадеме со брат ми. Па сакала пак да ми направи како порано, ѝ било жал што не може да работи како тогаш, само нѐ мачела нас за сите обврски.

Или утрата кога за доручек јадевме печени кришки леб со маргарин, сирење и планински чај, а понекогаш и чај од нане. За компотот од ,,топчиња" (цреши) се тепавме со брат ми. Сите тие печени пити, солени палачинки, крофнички со џем и шеќер во прав...

Кога и да отидевме кај неа, брат ми право в кујна одеше, ја земаше огромната конзерва со шеќер и сркаше со голема лажица. А јас па обожавав да јадам сол и вегета. Деца.

Седнавме и јадевме со неа. Ама не е исто, тоа чувство и тоа време не се враќа. Не се враќа тој розов свет кој по само некое време веќе го покажа своето вистинско лице, не се враќа нејзиното здравје, не се враќа детската невиност и совршениот свет.

А на овие работи ќе се сеќавам со насмевка на лицето и една мала носталгија.

 

Реченица која, па не, не ме трауматизираше, ама дефинитивно беше огледало на нивото и состојбата на образовниот систем во оваа земја беше реченицата, реакцијата, одговорот кога го добив кога бев средно. Час по македонски, веќе одредено време задача ни беше обработката на некој роман. Го исчитав со мерак, макар имаше четиристотини страни. Стана збор за мотивот и темата, кренав рака со полна возбуда да одговорам, ме одбра, а ја започнав реченицата со: "Мислам дека ликот го мотивирало...", кажувам мое лично видување, сакав да дадам мислење на психолошката позадина од свој аспект. За кратко ме прекина дрско и ми рече: "Нема што ти да мислиш, кажи како што е во книгата!".

За темата и мотивите се согласиле веќе авторите на учебникот, а јас како модерен роб само треба да научам напамет. Немаше ни потреба да ја прочитам книгата, се што требаше беше да ги програмирам зборовите кои мораше да ги кажам. Не се откажав од читање, ама се откажав од вложување надеж тука.

 

СдкБц...
Од една страна едвај чекам да те гушнам, доста те галам преку стомакот а од друга страна и многу се плашам....
Ке биде ли се во ред?
...

 

Темава како создадена за оговарање.
Да почнам јас? Ич не ги можам оние што доаѓаат во СДК и прикриено пишуваат за други членови. Ко да не знаеме за кој пишувате... Знаеме, не сте интересни.

 

Одбивам да верувам дека овие години ми се најубави.
Ниту овој период, ниту било кој досега.
Барем лично за себе.

 

Кога со сила ќе ти наметнат и соопштат дека драстичен чекор треба да сториш... И мислиш немаш излез. И се ти е во бунило.. Мислејќи ќе експлодираш. Фактички во тој момент созреваш без твоја воља и одиш неколку скали нагоре. Мозокот работи на најјако за да дојдеш до решение за помалку од 12 часа зошто толку само имаш. И сфаќаш дека сепак има решение но е огромен ризик. А што е животот без ризици!? Направи го тој чекор зошто само така ќе ти е полесно. Потешко од ова не може да биде..

 

Леле, совршената тема за мене, и онака неколку мудри мислења у онаа СДК ми беа уништени со цитирања. А баш имав замисла да пишам нешто и да остане така, па кој сфатил, сфатил.

Е сега раат можам да си пишам што сакам и зборовите да имаат целосен ефект.

Туку, ме занима, дали и овде некои членови ке се обидат да продолжат дискусија со ^ или со класично препукување. Нема ник, нема цитирање, само тешки зборови и мислења поврзани едно со друго?

 

Sakam da mi zavrsat problemite.

 

Ми се допаѓа темава.

СДК многу сакам борбени луѓе што иако проаѓаат низ потежок период, а пак се позитивни и не се жалат наоколу, ниту пак љубоморат и завидуваат на другите. Иако на нив им е најтешко, тие што и за еден скршен нокт драмат многу полесно си проаѓаат низ животот.

 

Не ми проаѓа ден,а да не ми ги истенчат нервите.
Ќе трпам додека морам и можам.
Само да оздравам и ќе најдам соодветно решение.

 

И во денешно време постојат девојки кои се во врска со насилници само затоа што биле заљубени во нив.
Тој јавно психички ја малтретира, ја тегне за блуза пред сите дека зборнала со друго машко, а насамо и удира шамари, ја присилува на секс и си експериментира со секакви пози без нејзина желба, па на крај ќе ја бакне и ќе и купи чоколадо, и таа уште седи со него дека го сакала.

Пази, го сакала.

Каква љубов е тоа еве уште се чудам. Не те смета за човек, те понижува, те тепа, те силува, и со еден бакнеж сѐ се решава?? Тој осеќа дека го сакаш и едноставно те манипулира.
Ај порано ги мажеле/желене со сила и не знаеле со каков човек ќе го поминеш животот , ама во денешно време свесно да седиш со таков насилник, значи нешто ти фали во глава.
Ако мислиш дека во иднина ќе се промени, се лажеш.

Кога гледаш дека нешто не оди и не ја бива работата се става крај, и храбро се продолжува напред, а не како кутра исплашена да седиш со него и да се радуваш кога ќе ти купи плишано мече.
Денес тебе, а утре децата лом ќе ги прави од ќотек, ама вие си знаете.

 

Ме ваѓаат од колосек личности кои глумат нешто што не се. Ги знам цел живот и кога ќе се најде некој друг во близина почнуваат со глумењето, кажуваат работи колку само да се истакнат, па на фалењето нема крај како се што одбираат они е најдобро, а другите пробуваат да ги потценат. Во тие моменти скроз се исклучувам, а очите како бинго ги вртам.

 

Сдк некогаш сами си ставаме трн во здрава нога. Сакајќи да го исполниме времето го преполнуваме. Грешки една до друга се редат, нели сепак од грешки се учи, ама од слични грешки лекцијата е горе-доле иста

 

Утре одам на интервју и од толку размислување што како ќе биде почна главата да ме боли и да ми е тешко.
Што ќе ме прашаат, што ќе им одговорам..
Па ако почнам на работа, првиот работен ден сите ќе ме гледаат како од марс да сум паднала, па додека да се вклопам, опуштам охооо .
Тоа ми е најтешкиот и најмачниот дел..
Не дека првпат почнувам на работа некаде, ама секогаш ми е така тешко.
Нема да склопам око цела ноќ..

 

Да постоеше дисциплина на ОИ за превртување со очи, гарант ќе земев златен медал. Аман луѓе, не ми глумете лудило, се знаеме кои сме што сме, ок е. Не се правете нешто што не сте. Доста глума.

 

Дали само јас искрено се радувам на успеси што ги постигнуваат луѓето околу мене, без притоа да имам потиснати чувства на љубомора и некој тип на презир?
Да? Океј.

 

На чекор сум до остварување на една цел.
Многу измешани чуства на возбуда, радост и страв.

 

Мене па темава ми е некако вишок. Овде нема да се цитира, но затоа може пост од тука да се цитира во друга тема, ако нѐ испровоцира да одговориме нешто. Или ќе бидат бришени тие цитирања?

А кога веќе сум тука, еве да пишам нешто што ми е на ум.
Сум била сведок на разни епитети кои не се слатки туку баш навредливи, а си ги кажуваат дечко и девојка еден на друг. Или маж и жена. Добро, сигурно не се сериозни кога се нарекуваат едни со други свињи, крави, коњи, идиоти, будали, а да не навлегувам во оние баш несакани зборови со кои никој не би сакал да биде нарекуван. Каква е таа љубов? Па јас моето либе толку го почитувам пред сѐ, ни во лутина не ми паднало на памет нешто навредливо а не па да го кажам на глас. Добро, разбирам јас си има различни стилови на љубов, но да наречеш мочка некоја што дури и дете чека... Јас на таков дете не би му родила!

 

Сакам да си го видам зрнцето мое
Ама ќе мора да почекам до наредна недела...