Сакам да кажам... (без цитирања)

Смешно е, грдо е, кога личност која се омажила на 30+ години, сега и вас ве форсира да барате некого за да се омажите, и нели, ве заплашува со она фамозното, 'ти поминуваат годините', ти 'заминува и последниот воз', и слични срања ах да, и кога тоа ќе сум раѓала

 

Ништо полошо од убава книга со лош превод...

 

Поглупа работа од gender reveal party нема.

 

https://www.instagram.com/reel/CcV-WSKDX2j/?igshid=YmMyMTA2M2Y=

 

Никаде не припаѓам. Waste of space.

 

Знаеш дека си зрела, возрасна и самостална кога сфаќаш дека луѓето те напуштаат кога најмногу ти требаат, но тоа веќе не ти пречи и не ти менува ништо.

 

Официјално сум спремна за есенско расположение. Попладне поминато со pumpkin spice latte во рака, прошетки во парк, крцкави листови во боја под нозе, есенски мантилчиња и кратки чизмички, а дома вечери поминати со чајче/какао и гледање на омилената серија или читање книга. Иако признавам дека ја сакам есента само до средина на ноември, кога сите листови ќе опаднат и денот ќе е се пократок, надвор ќе е мраз ладно, ми делува депресивно тоа време и знам дека тогаш ќе се покаам за ова што сум го напишала.

 

Зошто се толку преслатки сите бебешки алишта, ги гледам на интернет страниве и се топам.

 

Ме измори животе, доста е, ќе огрее ли сонце и за мене

 

Pred ljudima glumim da sam snazan
kidam se i pomazem
a meni treba pomoc
jer sam vec danima odvaljen

Danima gubim snagu
gubim sliku realnosti
ko da zivim lose snove

I sto vise bjezim od problema
novi brze dodje
sranja di god oces
jebote ja ne mogu to



Песнава е се што сакам да кажам. Никој не забележал дека не сум тој човек што некогаш бев. Само разочарувања, секој ден.

 

Нормални луѓе ова време стануваат, јас уопште не сум ни легнала. Деструктивни навики.

 

Септември отсекогаш ми е месец за нов почеток, нова јас, нови навики.
Сакам да исфрлам се што е непотребно, а да направам место за нешто ново и подобро.
И во душа и во дом.
Иако во душава некако ми е празно се надевам дека таа празнина ќе се пополни и мислам дека единствено самата сум си виновна за тоа.

 

Една од моите омилени слики на интернетов. Често во потрага по големите нешта, ги забораваме малите чекори кои што највеќе придонесуваат да стигнеме до крајната и голема цел.

 

Денов напорен, се влече, 3 часот уште нема, имам чувство како 7 вечер да е, толку се изморив денеска.

 

Каков настан таква и публика, наркоманијата и алкохолот си го прави своето.

 

Преку глава од муабети.
Треба да се мажиш, 31 си веќе, не пребирај, немажена ќе останиш...
Сите се омажија.

 

Многу гадно општествово има станато. Никакви морални вредности не се останати.

 

Не знаете колку пати реченицата "Not my circus, not my monkeys" ми ги има спасено живците кога ќе прочитам некои глупости на форумов.

 

Си го сакам животот и сите дешавки во последниве месеци, многу убави работи, журки, свирки, дискотеки, собиранки, свадби и се весели работи.
Откази и вработувања.
Со многу пари и малце поскромно.
Болест непобедена и болести излечени.
Толку многу различности, а сепак сфатив се тоа е живот и треба да се цени и живее.
Престанав да бидам негативен лик и само да се жалам, сакам да им биде раат на луѓето кога ќе излезат со мене. Тоа го увидов откако имав негативни ликови кои што стварно беа напорни.
Ама секое лошо за добро е.

 

Никогаш не ми се јасни луѓе што кога нема да си ја задоволат желбата да дознаат информации за некого зборат како е мистериозен и што толку криел, а не помислиле дека они се можеби премногу "знатижељни".