Сакам да кажам... (без цитирања)

Ако се биде како што треба во Ноември здравје, ќе одам во Германија на прошетка и многу сум среќна

 

Има еден свет. Свет за кој вие не знаете, и не можете да поимате. Еден свет така чист, толку вистински за вас лажните. Има едни луѓе, толку вистински што не би знаеле и умееле вие со нив, освен со вашите прљави раце навлезени во калливиот лавиринт до глава, да пробате да ги повлечете безуспешно и нив во неа.
Ама не сте вие за таму тргнати. Тој свет не го заслужувате, но тој свет ќе си функционира и со вас и без вас. На друго место сте тргнати вие. Таму кај што заслужувате.
За подобро и не сте.

 

Држава на неработници...
80% гледаат само како друг да им заврши работа, како да избегнат работа и како само кафенце да се испие и цигарче да се испуши со жалење како било многу тешко на работа. Да, тешко е цел ден глупи муабети да правиш и 6 кафе паузи во денот да имаш, плус секој месец да спојуваш викенди да одиш некаде, а деновите што ги спојуваш друг да ги работи за тебе.
Низ тие кафе паузи и тие го вртат истиот муабет - "маци, никој не работи во државава, се е нефункционално".
Колективно ужасно општество. Како после да имаш желба да се вложуваш и работиш како еден човек работа за 5 луѓе, кога сите други гледаат како само полесно да се помине денот и да се избегнат обврските?

 

Жива се изедов, се осеќам разочарано од се. Пепел ми е душата, и психички и физички сум отепана. Мислев дека се шо праев се ценело и човекот знај да цени, дека иднината е за нас 3. Се осеќам избркано од домот кај шо растеше детето, неподржана од него кој очигледно е за сите освен за нас. Како ке простам? Не ме навреди со збор ме навреди со постапка. Не ме удри со рака, ме удри со неподржување. ако е вака и понатаму како ќе живеам до таква особа? Заборајв како е да со разочаран до степен да немаш желба ни да дишиш. Ќе помини и ова. Само знам дека ќе има белег на нашиот брак. Ама ако.

 

Денот на годишнина од смртта на Тоше.
Беше ангел на земјата, па стана ангел на небото.
Добрите дела вечно ќе му се памтат.
Помладите генерации треба да учат од тоа, а не од денешните лоши примери.

 

Колку мислења не сум напишала во одредени теми, (а знам дека ќе бидат од корист некому) само зашто сме срање ко личности. Не дека не ми е денов, баш сум расположена. Си го сакам надвор дождот, си го сакам и мирисот од питата што ми се пече. Она што не сакам е кога гледам пресамоуверени личности, а кога треба да се покажат обично се безрбетници.

 

Поранешна другарка што ја имам отследено од секаде и со која немам комуницирано од 2020-та ме означи во глупиот гивауеј на Стефан Лазаров. Не знам дали може некој пониско да падне од ова.

 

Среќен роденден на едно мало човече
Радост среќа и безгрижно детство


Не можев да честитам, на игнор сум
Па морам вака јавно стокичке моја

 

Нема позбеснато, по исфрустрирано нешто, по да проба да боцне и да навреди од ружна женторина дефинетли.

 

Дај му нешто, било што, 1000 начини ќе измисли како да го изврти, го по*ере, на своја штета највеќе, и се тоа додека мисли дека успеал нешто паметно да направи, цел горд на себе. #волавиринтотнабудалите

 

Кога некој низ муабет ќе се пожали на каснење на јсп автобуси, гужви во автобус, а соговорникот ќе врати со "купи си кола, раат да си бидеш, што се замараш со јсп, јас два пати дали сум се возел/а со автобус" е еквивалентно на "ако немаат леб, нека јадат колачи".
Една држава мора да има функционален јавен превоз, не е решението сите коли да имаат. Да, кола е убава работа, иако со недостигот на паркинг места кај нас и гужвите низ град и со тоа пак ќе се нервираш.
Бензинот е премногу скап, поправки на кола, регистрација, не секој родител може тоа да му го дозволи на детето студент, некој може и не сака да вози и мал милион причини зошто некој доаѓа со автобус на факултет/работа.
Некои луѓе не гледаат подалеку од носот и наоѓаат вакви извонредни решенија.

 

Денес уште еднаш се уверив дека човек сам на себе е најголем пријател и најголем непријател …

Се што еден човек има и од физички изглед, и од кариера, и од семејство може да пропадне поради сопствена грешка …

 

Гледајќи Божиќни филмови се потсетив на еден период кога се беше поинаку. Кога луѓето со радост се спремаа за Нова Година и за празниците. Купуваа украси и разни други ситници. Плоштадот беше полн со тезги. Да не можеш да се разминеш. Па и честитки се продаваа. Сега го нема тоа. Лошата економска состојба си го направи своето. Ја нема таа еуфорија.

 

Не сакам да живеам во овој свет.Свет во кој има толку тага,страдање,болести,неправди,војни .До кога се прашувам ,до кога? Животот требаше да биде убав и среќен за сите луѓе

 

Лошо не учеле, не е егзистенцијата тешка. Тешкотиите на бремето доаѓаат ради носење погрешни одлуки, правци и луѓе.
Особено избори во кои по секоја цена се решава да се остани на место каде е ладно и не ветува љубов и напредок.
Викаат има убави работи под ова сино небо, ама тоа важи само ако имаш со кого да ги споделиш, така?
Вака и милиони евра со ветен престој на Бахами се џаба ако меѓу куп луѓе си осамен и не чувствуваш припадност. Ни со себе ни со личноста која те сака ..
Тешко е кога токму тоа ќе го видиш во очите на тие што најмногу ги сакаш, и во момент кога со некоја наизглед наивна реченица ќе дадат потврда колку се алчни, и колку небитни ситници би ги ставиле пред квалитетно време минато со тебе. Иако се колнеле дека не им значи толку хедонизмот нели.
Уште пострашно е кога преминот кон нешто што треба да претставува подобро, за нив е еквивалент на прободување со сабја.
А ништо па пострашно нема од се тоа заедно да го видиш во нивни очи и одлучиш да останеш, чак и со нарушено ментално здравје поради страв ако одиш на друго место ќе биде уште попразно отколку таму каде си, иако имаш бар грам свест дека треба да пресечеш.
Живот ..

 

Сакам да кажам... ми фали минатото. Не ми е лошо сега ама...

...сакам да сум дете и да седнам во училишна клупа како ученичка, да пишувам, цртам, бојам, да пишувам домашно, да си дојдам од школо и да одспијам па да излезам на игралиште, да јадам сончоглед по улица и едноставно да сум во кожата на јас дете бидејки ми фали цело детство, ми фалат дури и тешките времиња од детството..

...сакам и да сум во средно кога се осекав најлошо во своја кожа а сепак имало убави мигови и сега се би дала барем уште еден ден да одам накај школо поспана и да се секирам дали ке бидам испрашана. Ми фали времето кога излегувавме во средно и имаше секакви дешавки, ми фали кога си одевме за Македонија и да ја осекам таа еуфорија леле за викенд во мкд излевање, дружење итд.

...сакам и ми фали и кога студирав а од тој дел ми фали многу да станам, да пијам кафе, да се спремам и одам на предавања па да влезам во предавална со кафе и голема мапа и да се осекам битна бидејки сум примерна студентка. Ми фали да учам за испит и таа еуфорија кога чекам и конечно ке објават резултати. Ми фали кога после предавања одевме на кафе секој ден со другарками на исто место во исто време и праевме исти муабети по 2 саати кукавме кој пишал кој не пишал кој ке ни пише итд.

...ми фали и кога конечно почнав да работам по струка па таа гордост, таа радост, тоа чуство кога работиш нешто што сакаш (уште го работам ама од друго место и со други луге), ми фали животот од лани.

.... ми фали животот од пред да се омажам и имам дете иако сега ми е многу убаво а и ке ми биде уште поубаво ама ете....

од секогаш со мислите сум во минатото. Навечер легнувам и заспивам така што бирам дел од животот и ги замислувам тие мигови како ги живеам пак. Еден ден и денешниот ке го замислувам и сум свесна дека не ја уживам доволно сегашноста и еден ден ке ми фали. Ете тоа сакав да кажам.

Лека ноќ

 

Молови сме имале одамна, памет сме немале да го задржиме тоа што го имаме.

 

fun fact

човечкиот мозок процесира 11 милиони битови во секунда (несвесно се разбира)
свесниот ум процесира само 40-50 битови во секунда...

 

Колку часа и да спијам на вакво време сум како утепана. Нула енергија, очите сами ми се затвораат, не ми се прави ништо.
"Завидувам" на луѓе што имаат енергија на вакви дождливи, тмурни и депресивни есенски денови.