Многу ми е мило кога слушам странци венчани со наши луѓе како зборуваат дијалектен или литературен македонски. Кажуваат дека го сакаат и ценат нашиот јазик затоа што ги сакаат и ценат нивните брачни партнери. И колку се нервираат кога слушаат некои како зборуваат лошо за нашата држава и народот. И што е полошо во нивните држави отколку во нашата, па е додатна причина зошто дошле да живеат тука. Не како нашиве задоенци кои мислат дека надвор сѐ цвета и е розево. Па, одат во странство недоинформирани, им се случуваат неправди или прават глупости и квичат во нашите амбасади за помош од државава.
Се прашувам кога ќе ме заборавиш. Кога ќе престанеш да ми ги лајкуваш објавите. Кога ќе престанеш да проверуваш што сум објавила, воопшто. Кога ќе престане и последната песна да те потсетува на мене. Се прашувам колку долго ќе ти се моткам низ мислите. Уште колку пати ќе се запрашаш зошто нештата не можеа да бидат поинаку, зошто се запознавме баш сега, зошто не успеа. Се прашувам уште колку долго ќе ти е гајле, воопшто. Гајле за мене, за проектираната иднина, за пустите желби. Се прашувам што точно чувствуваш. Можеби и не ти недостасувам. Се прашувам во колку моменти од денот истовремено мислиме еден на друг. И колку пати по навика си посакал да споделиш нешто со мене, а во следниот момент си се сепнал и сетил, дека времето за тоа помина. И така, твојот анфас со очила за сонце урамен во мало крукче, пополека ќе пропаѓа низ пораките на социјалните мрежи, се додека еден ден не ќе морам да ја користам опцијата за барање, за да те најдам. А, ќе те барам за да ти кажам дека ми е сеуште криво. Дека не ми е сеедно. Дека ми фалиш. И секако дека тоа нема да го направам. Наместо тоа ќе препрочитам некоја од пратените пораки, внимателно движејќи се низ разговорот, да не случајно нешто притиснам и добиеш известување, дека сеуште ми гребеш по душата, ми ги сопнуваш мислите, ми ја разгалуваш самодовербата. Нема да ти кажам дека ми е криво што не ти продрев најдлабоко во битието, ниту што не ти ја истражив најповршинската човечност. Можеби прва ќе те заборавам. А можеби и нема да те заборавам. Веројатно никогаш нема да знам кој кого прв заборавил, ниту дали била бурата од чувства потребна. И како и со сите до сега, ми останува само да ти посакам нежен крај и милозлива иднина. Be good.
Кога ќе видам нокти како орли подраснати до пола ми се . Не е само да имате нокти, треба и средени да се, подобро кратки и природни отколку како орли.
Веќе не давам да ме прават будала и да ме газат. Не молчам. Не сум боксерска вреќа, не сум предмет. Живо суштество сум. Доста запнуваат по мене. Кои се обидоа и ќе се обидат, нека бидат најстрого казнети од Бога. Не можат да избегаат од неговата правда. Да не морам јас да смислувам нешто.
Пред две недели, додека чистев 3 книги кои ги читав знам некаде ги ставив успат со генералката, најверојатно несвесно и сега 2 недели не знам каде се Тие денови немав време за читање и секогаш ми беа трите една врз друга, затоа што ги читав наизменично. Една недела веќе интензивно ги барам, не знам каде би можела да ги фукнам , игла да беше ќе ги најдев а не ваков труп од 1 000 страни да не знам каде е. И така не ми се спие, со самата помисла на ова уште толку се расонив и ми е мака што ми ги нема Обично ми беа или на натказна во спална или на полиците за книги. Ќе излезат еден ден, најверојатно за една година, кога ќе заборавам дека сум ги барала
Кога ќе видам некој што работи вкупно 2 саати во текот на денот останатите 6 е по кафиња и шетња ( за кои сами си документираат на инстаграм ) и ќе стави it's finally friday не разбирам што му мења кој ден од неделата е .
Оние што се прекрстуваат во автобус коа ќе пројдат црква ми се одвратни ептен, со крајот на окото гледаат дали некој ги гледа и театрално мавтаат со рацете колку што може поприметно.
Side note мудрост успат: На вистинскиот квалитет не му е потребен претеран дополнителен маркетинг, нудење и продажба, си зборува он сам по себе.
Отворив чат со мојата најдобра другарка и отидов да видам слики што сме праќале. Архива имавме од 2013 година. Еден куп спомени. Убави времиња, друштво,искачања и ред други работи. Времето летна ... 11 години после тоа двете сме мажени, мајки станавме и толку многу работи се сменија ама другарство остана .
Она bittersweet чувство кога нешто убаво завршило, и сега сѐ што имаш се спомените на кои се навраќаш понекогаш и се сеќаваш како на еден од најубавите периоди во животот. Don't cry because it's over, smile because it happened.
Во последно време само се зборува за подготовки за војна ( во еу живеам),дека секоја зграда/куќа треба да си има бункер,што да се праи со милениците,што да се каже на децата, што ако снема струја, што ќе земете со вас... почнува стрх в коски
КАКО МЕНЕ МИ ИЗГЛЕДААТ „НАУЧНИ“ КОРЕЛАЦИИ. Не, телеграм, тјубот, тик-ток и FB тука не се земени предвид, ниту „статии“ што почнуваат со “Научно е докажано дека...“ или твоето другарче / другарчиња што е/се многу паметни и упатени. Подобро да правиме муабет за времето или за музика...
