Сакам да кажам... (без цитирања)

Постои она време кога си дете и копнееш по слободата што ја имаат возрасните. Постои она време кога си возрасен и копнееш по својата детска наивност.
Си вртиш спомени во главата и сфаќаш дека ниту едно од овие нема толку вредност колку што им имаш препишано.

 

Нешто што повеќе ме загрижува од AI, се луѓето што не знаат да препознаат AI слики и видеа. Да, вештачката интелигенција станува сѐ понапредна, и сликите/видеата сѐ пореални, ама ајде бе, сепак уште има детали преку кои се познава дека не е реално.
Па затоа сега имаш полно AI слики и видеа по социјални мрежи за собирање лајкови и кликови, и толку многу луѓе кои се лажат и лајкаат, коментираат и споделуваат како да е вистина. Не Славице, кучето што скокнало пред камион за да го предупреди возачот дека пред него нешто ќе се распадне не е вистина, или убавата фамилијарна слика каде што детето има три раце.
На овие што ни секунда не застануваат да погледат и не распознаваат очигледно AI, треба да им се забрани да гласаат.

 

Кога човек ќе се надвладее себеси и ќе почне самиот себеси да се разбира, тогаш ќе може да ги разбери и другите.

 

Сѐ поизвесно е дека порано или подоцна осаменоста ќе ми биде единствена сопатничка и ѕвезда водилка.
Некои етапи во животот мора да ги изодиш сосем сам.
Во потполност проклето сам...

 

Не ја разбирам потребата да ставате слики од инфузии.
Навистина не знам што ви е финтата.

 

Веро како не сфати до сега дека не си ти таа среќа некој да ти помогне за да ти тргне нешто во животот од петта? Ти Веро ќе си се мачиш сама! Ќе си се мачиш Веро ко црн Ѓаол! Многу нормално дека пак нема да успееш на крај, ама маката ќе ти истроши малку енергија колку за побрзо да заспиеш вечер не за друго...
Тоа ти е Веро, ебан живот..

 

Јас сум магнет за најлошите можни луѓе или тоа го заслужувам?

 

Ова за мене е вест на годината, и е страшна вест, за жал.

NewScientist

Climate chaos accelerated in 2024 as we hit 1.5°C for the first time
2024 was another year of record-breaking heat and extreme weather, including devastating floods, storms and wildfires across the globe


11 December 2024

 

Често се фаќам себеси како се плашам од одреден потенцијален исход, од нигде никаде без посебна причина, само онака од "what if" сценарија. И тогаш сфаќам колку траума ми се има акумулирано од минати настани. Како да сум на штрек дека ќе се случи најлошото секој момент. А се трудам повеќе да уживам и сум на подобро место, само сенките на минатото уште ме следат и некогаш ме гушат. Луѓето ми докажале дека и кога имаш најдобри намери и се трудиш за нив (иако можеби за нив тоа не изгледало така), сепак можат да ти забијат нож в грб. Уште понекогаш ме болат настани кои ми се надминати во најголем дел, за кои се прашувам дали навистина го заслужив сето тоа.

 

Понекогаш збогумот нема зборови, за да тишината го говори сето неискажано, а ќе остане со неа горчливот вкус на минатото, после кое никој се нема вратено.

 

Многу елегантен тип на ghosting и тајм менаџмент. Ј'adore.
(Си ја залепив на ѕид да ја гледам кога работам на компјутер!)

**

Уметност на исчезнувањето


Кога ќе речат Те знам од некаде?

речи не.


Кога те покануваат на забава

сети се какви се забавите

пред да одговориш.

Некој гласно ти кажува

дека некогаш напишал поема.

Мрсни тркалца од колбаси на хартиена чинија.

Тогаш одговори.


Ако ти речат Треба некогаш да се видиме,

речи зошто?


Не е дека веќе не ги сакаш.

Се обидуваш да се сетиш на нешто

што е премногу важно за да се заборави.

Дрвја. Манастирското ѕвоно на самрак.

Кажи им дека имаш нов проект.

никогаш нема да биде завршен.


Кога некој ќе те препознае во бакалница

кусо кимни со глава и стани зелка.

Кога некој што не си го видел десет години

се појавува пред врата,

не почнувај да му ги пееш сите твои нови песни.

Никогаш нема да надоместите.



Шетај наоколу како да си лист.

Знај дека секој момент можеш да паднеш.

Тогаш одлучи што ќе правиш со своето време.


Наоми Шихаб Нај

 

Враќам филм и гледам колку сум била наивна од што сум била добра.
Наработа, дома, со колешки, со роднини, со пријателки.
Сум плаќала и испраќала големи пратки кај лица кои ги сметав за другарки па при кавга не ми биле предадени.
Сум примала дома лица кои ме оговарале и исмевале во други друштва.
Сум викала на спиење другарки кои се шминкаа одма после станување за да му се допаднат на мм, па бараа и тој да доаѓа на кафе.
Сум подарувала подароци без причина на лица кои не требало и не кажале ни фала.
Сум работела за малку со надеж дека ќе си дојде моето.
Сум била искористена само за тепање време во друштва.

Ми било многу криво, сум чутела, сум ги бирала зборовите, сум ги кревала со зборови, сум правела ручек за нив со последен денар.

А сега преблагодарна на сето тоа.
Да не ми се случеле овие работи нема да знаев како треба и нема да имав создревање.
Сега гледам поинаку ,баш онака како што треба.
Целта спонтано поставена пред 5 години е реализирана сега одиме понатаму со човекот до мене.
Призмата на гледање мора да се менува приоритетите исто.

 

Пи*ка до пи*ка.

 

Денес им пишав за глупа услуга на луѓето кои ме бараа за секакви срања, никој не можеше да ми заврши работа. Едвај ги чекам да се јават само да ме слушнат. Мора од некаде да се почне со бришење и секогаш се почнува од почеток.

 

Некои луѓе се радуваат на слоевит снег, но под него се крие токсична кал.

 

Секогаш кога ќе сум видела дека на некого нешто му паднало, веднаш сум викала да си го земат и сум трчала дури да го вратам на човекот.
Не знам што е со луѓево што сакаат туѓо нешто да земат и користат. Изгубив голем шал во раздвижено место, сигурно некој позади мене видел дека ми паднал, но никој не ми кажа. Пребарав и прашав секаде каде што имав поминато по продавници, ништо, никој ниту пријавил најден шал, ниту видел.

Одамна е изумрено човештвото. Подарок од драга личност ми беше, многу си го сакав и често го носев, затоа и ми е толку криво.

 

Да не бидам драматична, ама кога ќе кренам да пишувам на форумов, сфаќам дека полека го заборавам македонскиот јазик и ми е многу криво. Вокабуларот ми е многу намален, испревртувам правилен редослед на зборови и едноставно не звучам како што сакам да звучам. Одбивна сум си сама на себе, сериозно.

 

Са колико нула, пише се туга...

 

Секоја приказна има две страни: страната која другите ја знаат, и она што навистина се случило.