Сакам да кажам... (без цитирања)

Им се чудам на жениве што имаат каде да одат, имаат финансии и се' уште остануваат во токсичен брак, демек поради децата, а тоа што ќе трпат трауми нема врска.
Ценете се жени затоа што ако вие не се цените никој нема да ве цени.
И никој не може да ви помогне во ваква ситуација освен вие самите.

 

Не играме фер игра. Утакмицата ја започнуваме со 1:0 за вас.
Секако да ми дозволевте ќе бев попаметна ама ете, таа ваша пуста љубомора. Жал ми е за вас...

 

Интересен случај ми се луѓе кои блујат негатива секој ден за добро утро, фрлањето отров и навреди за некој им е дел од секојдневието. Сѐ некој ним им згрешава нешто, сѐ тие трпат некои неправди, сѐ тие се безгрешни светци и светици и добрите во секоја приказна, бидејќи знаат најдобро. Како живеат од ден за ден, полни со себеси, постојано гледајќи со презир кон некого. Но добро се рекло, тоа што имаш во себе, тоа и ти излегува од устата најчесто. Убаво ќе е онака на момент, на секунда да застаниш и да размислиш малку зошто го правиш тоа што го правиш.

 

Превише нарциси, желни за пажња, ванабис/ автентични (оти им се видело како фенси тренди идентификација) , превише.... #скрозфејк
свет

 

Некои личности наместо да градат нешто позитивно или да се обидат да пронајдат решение, тие ја насочуваат својата енергија кон девалвирање и рушење на нештата произлезени од туѓиот труд. Тоа може да биде одраз на нивната внатрешна несигурност или незадоволство од сопствениот живот, па така, наместо да се справат со своите недостатоци и проблеми, тие ги пренесуваат на другите. Но, животот е премногу краток за да се троши на такви негативности – подобро е да се насочи времето кон раст, разбирање и создавање на нешта што оставаат траги во општеството.

 

"Јануари бил најдолг месец"...како па да не, додека да трепнам помина.

 

Зошто некоја банда од политичари би била причината да ја мразам мојата земја?
Политичарите се дно на човештвото, секогаш и секаде.
Зошто намуртениот и некултурен сосед би бил причина да не ја сакам мојата земја?
Можеби има добра причина за тоа. Јас можам да му го покажам спротивното.
Зошто историските неправди би биле причина да не ја сакам мојата земја?
Светот е преполн со неправди и ние не треба да сме нивни жртви. Од нас зависи како ќе ги живееме сега, какви и да биле, секогаш може да биде барем малку подобро, не очекувајќи дека ќе биде сјајно одеднаш.
Зошто светскиот поредок би бил причина да не ја сакам својата земја?
Живееме во глобална капиталистичка патологија, тешко им е на „обичните“ и таму и тука.
Зошто би требало да мислам дека ако успеам надвор од границите на мојата земја тоа
ќе е егзистенцијално постигнување?
Само што ќе ја поминам границата успевам, или како? Ако бидам поголем Германец од Германците или подобар Швеѓанец од Швеѓаните? Или ако сонувам за другата страна додека не сум овде, и обратно, ловејќи невозможна фантазија секогаш од „другата страна“ овде или таму?
Зошто да мислам дека брак со странец е показател дека добро сум се омажил/оженил?
Сите се само луѓе и има секакви секаде.
Зошто ако родам дете надвор од оваа земја да мислам дека детето има добра иднина?
Местото на живеење не е никаква гаранција за ништо конкретно. И тука и таму може да е (не)среќно
Зошто да треба да се повикам на некакви статистики за да си докажам дека „нѐ не бидува“?
Статистиките се секогаш ceteris paribus, и има секакви параметри и мерки, дури и кога се објективни и веродостојни, и тие секогаш се конструирани од некого, од група на човечки суштества.
Зошто да мислам дека тој што заминал одамна е подобар од мене?
Што прави тој човек сега? Дали е посреќен од мене? Каква врска има неговото заминување со мојата благосостојба?
Зошто да мислам дека сум поодобар од кој било друг што живее преку улица, мислејќи, дека според дефиниција тој е секогаш полош од мене? Да му умре козата на комшијата? А зошто да му умре? Ако тој губи јас добивам, или? Нема ли место за двајцата?
Зошто морам да сум подобар од некого за да сум среќен воопшто?
Зошто треба постојано да ја споредувам мојата земја со други земји?
Постојаното споредување ќе ме направи посреќен?
Зошто не треба да бидам како „просечниот Македонец“, Петко или Станко?
А, кој е тој воопшто? Листа на најлоши замисливи особини што постојат? И ако не бидам таков тоа ќе ме направи повреден и поисполнет?
Зошто постојано треба да се повикувам на некакво „апстрактен ентитет“ Македонија за тоа да биде општо чувство на неуспех и несреќа секогаш кога ќе се сретнам со „нашинци“ и секој разговор ќе биде за тоа како не „чинело“? Кутрата именка „Македонија“, колку е измалтретирана.
Тука сум каде што сум, и моите искуства ги носам со себе каде и да одам, внатре или надвор, луѓето, релациите, споделените моменти, сеќавањата...

И пак очекуваме сѐ да земеме, помалку да дадеме и да очекуваме овде да е како таму, и во исто време, сепак овде да е како овде а таму да е како таму, зошто така функционираат нештата... Не, така, не може. Треба да размислуваме како одење овде и онде сѐ додека не се најдеме себеси и бидеме среќни. Мојата земја е тука и таму и ја носам насекаде, јас ја создавам мојата земја со секоја постапка, секоја мисла, секое искуство, бидувајќи подобар за себеси и од себеси и за другите, во корист на другите, затоа што и јас сум другите.

 

Ќе си купам свински ноџиња. Ќе си направам пача.

https://www.youtube.com/shorts/pjD4vTV3-Pw

 

И маглата е убава кога си вљубен или вљубена, а кога не си, е само магла.

 

Зошто бе уште се лутат луѓево кога си искрен со нив, а тоа го бараат од тебе?

 

Сѐ е отидено у неповрат.

 

Лично ме погодува кога некој ми навредува блиски.
Особено ако доаѓа од луѓе пред кои сум употребила директен/остар јазик, но и дупло наивност да поверувам дека сфаќаат зошто, односно имаат доволно висока свесност и квалитет да го разберат знаечењето на интраперсоналната комуникација, како и смислата на црниот хумор.
Па, крај краева и видат дека немам лоша душа.
Внимавајте дечки кому лепите етикети и за што бидејќи може ниту одблизу да не е така.
На крај од денот може станува збор за погрешно пренесена информација или ,,пронаоѓање" од другата страна заради X банална ситуација, ама ако е вистина првото, стварно не е во ред.
Исто внимавајте агендите кои се пропагираат како ,,оче наш" без контрола ви направат премин во категорија 'slut shaming', бидејќи зад параванот искрено ... баш така изгледа.
Беспричинско осудување само за едната, но не и другата страна.

 

Ајт.

 

... Третиот е дозволување на првото, и/ли второто во било каква твоја непосредна близина и релација.

 

Не знам дали е до мене нешто и покрај тоа што сум женско ама многу ми станало одвратно тоа зара зара зара си купив ова од зара си купив тоа од зара!! Мсм глупости, кога и да сум отишла партали расфрлани маици со пудра не знам до кого и до што е, ама во други продавници зашто не е така? Не ми беше тоа поентата, немаме култура како народ тоа е факт, ама што толку потенцирање со све зара, дали една работа имам купено од таму

 

Велат "се' е лесно кога си млад", не, туку "се' е лесно кога си здрав".

 

Со такви како тебе само строго, и по заслуга.

 

Deepseek покажува колку е ранлив В.И меурот, и капитализмот во глобала. Покажува дека е само една обична митологија на алчни луѓе. А, приказната е класична, се наоѓа еден „паметен“ (група на „паметни", секогаш е многу поголема мрежа, не ја гледаме зашто е дел од митот дека „успеал сам“) кој ги злоупотребува придонесите на милиони, дали била работна сила, фосилни горива, или податоци, принципот е ист, и потоа се назначува за голем „генијален претприемач“. Гејтс во однос на хекерите од Харвард, Џобс во однос на Вознијак, Џеф Безос во однос на Мелинда Безос (Скот), Маск во однос на Еберхард...Со декомодифицирање на кодот се деконструира целата измама за крадење на авторски податоци што им припаѓа на милиони луѓе, да не ги спомнувам оние кутри луѓе од глобалниот Југ или од Источна Европа што ги тренираат „рачно“ моделите, или тие што ги чистат податоците за тренирање, или сите ние што користиме медиуми и ја храниме нивната машина за рекламирање, за беспари, податоци од кои некој прави милиони, и милијарди и потоа си дава за право, иако не поминал низ никаков општествен филтер да „дели памет“, низ цела планета во името на „народот“ и продава фантазии за населување на Марс, кое нема да се случи ни за еден век реалистично, време за кое единственото место за живот на луѓето се ближи секој ден до точна на неповрат. Податоците се „новата нафта“, ама таа ни припаѓа нам, на човечките суштества, на нашето искуство, на нашите мисли... Луѓето ги хранат моделите, но тие и треба да ги користат речиси бесплатно за да го надградат искуството и знаењето без да бидат дополнително злоупотребени, или толку колку за се одржи моделот и на начин според кои сите ќе имаат корист, колективно и глобално, наместо поединци да ја хранат својата мегаломанија и митоманија дека се над другите. Слободно знаење и кодирање за сите... Значи може и така! Се радувам. Не, не мора да биде „Полесно е да се замисли крајот на светот отколку крајот на капитализмот“. Може и поинаку. Секогаш има начин.