Сакам да кажам... (без цитирања)

До скоро се предомислував дали сум го направила паметниот избор. Дали да се вратам назад и живеам во својата татковина, или да останам овде каде што секогаш ќе сум некој од надвор.
Фледајќи, читајќи што се случува, секој ден ми е се помило и помило што моето дете нема да поминува низ тие глупости сервирани од политичарите во Македонија.
Загаден воздух, корумпирано судство, зинато за пари здравство, образование средно жалосно, квалитет на производи испод просек, цени огромни, култура ниска.
Жал ми е што мојата држава е ова што го опишав, затоа што мојата земја е стварно најтопла. Толку убава.
И се лутам што дури и кога замислувам да имам магично стапче, дури ни во желбите не гледам дека може некогаш Македонија да се среди и да бидеме квалитетна држава.

 

Секое простување што го дадов подоцно ми се удри по глава и ме научи дека е погрешна одлука. Не можам да заборавам. Премногу боли.
Можам да простам ситни недоразбирања, но не и покрупни ствари. Простувањето е за Бога.

 

Прочка.
Сум простила на луѓе кои после некое време пак ги правеле истите грешки. И тоа свесно! Веќе нема. C'est la vie