..нешто околу синдромот на возењето кола. Луѓе што прашуваат дали возиш, ко да е бог знае што и моментот на не, ми кажува колку се гушат во сопствените фрустрации. Оти па ако возам, мора да кажувам да и демек сум на ниво повисоко или барем еднакво? А патем, мора ли да се кажува да? Кој вели дека мора? Ништо не се мора. Молчи и/или вели не, види до каде одат. Озбилно ова го приметувам во последно само кај оние што биле понижувани дури растеле. Муабетот ми е, колку луѓе треба да прашат за да се осетат незагрозено и..удобно? Баш вака се умислив. Има ли бројка на задоволителен одговор? СДК на себе секогаш има највеќе работа, ама ретко кој ќе си признае (пред себеси). Нема некој што не бил омаловажуван во нешто (барем еднаш во животот дури растел), ама во најмала мера не треба да се малтретираат другите. Преочигледно е и отповеќе тажно, за нив.
Молчи Тишината да не нѐ разбере Молчи Болката да помине Молчи Другите нека зборуваат Молчи Срцето да зарасне Молчи Додека да дојде нашето време Ќе те гледам секогаш Ќе те пратам секогаш Само сега мора да го пуштам јажето,раката ми ја стега,и немам воздух Спиј мирно,секоја вечер,и денот после убавата ноќ Тука сум некаде Помеѓу ѕвездите Јас таа, храбра и немоќна
За луѓе се имам дадено многу. Како емоционално така финансиски. Никако да ја научам лекцијата на реципроцитет. ''Аs you give - you shall receive''. Така ми е кога сум covert empath, дрска на јазик, но, мила на душа. Ама и ова го менувам полека, со тројка од напред сега малку помудро. Добив солидна база - низа искуства како (не) треба да се однесувам кон луѓе што во мене гледаат компетиција или не ме ставаат на мал прст. Особено кога ми се руши животот како кула од карти, а никој не крева телефон да праша ,,Еј, како си емоционално, како може да помогнам?'' отрпнав скроз. Како и луѓе на кои прва бригада сум им дур не најдат некој трет, покомпатибилен. Гладен свет, but lesson learned. Нов chapter, please.
