Сакам да кажам...

Хах, не дека сe којзнае што ама вчера кога шетав со моите си купив грепка и фатив 25 евриќа. Се зезам со цимерите подоцна Збогом сиромаштијо и веднаш се сетив дека минатата недела ми пријде црнец кој ми подари слонче и гривна за среќа, не дека сум суеверна но малерот чинам го скршив во игрите на среќа после тој настан.
Направив и вчера палачинки, на сите им се допаднаа а јас со исполнета душа ги гледав лугето околу мене како ги јадат.
Денов само што ми започна, нека биде убав како вчера.

 

Е добро де, нема да се напрегаш многу и да седиш, ќе си стоиш повеќе Сестро златна, јас мислев да подлегнам. Ама па и има право една госпожа-она е празна у централно-лева страна од граден кош.
Дал да плачеш или да се смееш е работава. Да бев како нејзе кога така ради реда ми рече со лесно да е, ми идеше да и речам, фала да ти се врати, ама ај, мојот граден кош уште малку што не експлодираше, особено пред неколку дена.

Јас сеуште го чекам летниот одмор, а вие?
Ама времево некако не ми личи на летен одмор и плажи, вчера смрзнав. Наутро сеуште во палто излегувам. Лани не беше вака.

@referentka во врска со вестите, немај гајле, тогаш овие во Пакистан што да кажат - повеќе од 700 починати од преголеми жештини (претходно и во Индија) Е таква вест не сакам да прочитам за кај нас. А тоа што некоја се запалила или некој се фрлил под воз, не сме ние кои треба да се оптоваруваме со тоа, имале свои причини, или еве прикаски дека наводно Црна ружа им влегува во мозокот, ги програмира и ги носи на таква дестинација.

Ќе правам ладно кафе, дека многу се запалив по сабајлечки од опасниов дрим тим, ги бројам минутите. Ќе морам да испијам дупла доза.

 

Дa се препрaвaш декa си среќен,кoгa си тaжен е истo кaкo дa излезеш нa дoжд a дa кaжеш декa не си мoкaр.

 

Живот се нема од животов

 

Од сфаќања од типот: жената треба да биде и домаќинка и мајка и кариеристка и средена, а на мажот му останува да оди на работа и да оценува перформанси на жената си патиме.

 

сдк Кога работите ќе тргнат на лошо тргнуваат по најлошиот можен редослед...арно рекол Марфи и во право бил.

 

Своевремено мојата колешка и јас смисливме петок да ни биде ден само за вода и овошје...и почнавме да експериментираме и дограбивме и авокадо...секако се на половина ..мелеме ние...кога таа„ова авокадо е расипано“ а ниту таа ниту јас дотогаш немавме пробано авокадо...ми вели изеди го и мојот дел-а јас „ е да ,ништо во животот не ми е подраго освем да јадам расипано авокадо“ и нели предложам да го фрлиме...да не должам влегува друга колешка и со сласт го смачкува „расипаното“ авокадо...после се смеевме на што не потсетува вкусот како на бајат маргарин...значи авокадото ми е на прво место по невкус...

Сакав да кажам ми недостигаат тие денови,многу....каде се сега сите тие колеги колешки...каде е сега газењето од смеење,прошетки,заеднички славења...каде..

 

Zivotecot nikogas ne mi bil tolku mil kako sega.
Sitnicite niz nego nikogas tolku
vredni.
Vrednosta sto ja sozdadov e mojot patokaz.Mojata inspiracija za promena na vrednostite.
Ne deka ne bev svesna,no ne bev seriozna.Ne tamu kade sto trebase.
Panikata za se da bide picikato,po svoj red i navremeno mora da zazemat nekoe podolno mesto.
Se sami si pravime,i losoto i arnoto.
Sami dozvoluvame sto i kolku ke ne povredi.
Sami si gi odreduvame prioritetite.

Napravete go toa na vreme,bez da ve pritisne zdravjeto.
Uzivajte go zivotot i sitnicite.

 

Ми фалат оние излегувања доцна во ноќта,кога не гледав дали е 1 или 2 по полноќ,ќе се искрадев од дома и бев со него,ме исполнуваше ,ме возбудуваше секоја минута помината со него,не за џабе рекле колку помалку луѓе знаат дека си среќен ќе бидеш подолго среќен за чудо,ни еднаш не ме фатија моите така нечујно кога бегав после полноќ,а не траеше тоа баш краток периодсо Андреј...имавме и убави моменти и неубави,ама овие излегувања ми беа најдраги,ми правеа возбуда некоја,а секогаш кога ќе се вратев дома се враќав скршена,кога бев со него заборавав и на домашните,и на тоа дека може да бидам казнета за недолично однесување во ноќта,ни дали ме виделе комшиите оговарачи ништо,во тие моменти постоевме само ние двајца,е овие моменти ми фалат,кога се беше совршено и се одеше еуфоричноза разлика од тогаш,сега можам да излегувам во кое време сакам,до кога сакам,ама иронијата е што некоја историја не можело да се повтори ете,после него ниту еднаш не сум помислила на бегства и љубења доцна во ноќта.
Дали е до годините,дали е до човекот кој знае во тоа време бев спремна да одам и во пеколот за него,после него не ми се случило таква безрезервна љубов и мисли,се сеќавам еднаш го држев за раце додека возеше,не го оставав на раат и тој ми рече чекај ќе направам глупост,јас брзо одговорив не ми е гајле,и да умрам со тебе би била среќна,а сега не фала, на никој не би му го рекла тоа,ми се живее

 

Денес сум едноставно...среќна!
Чувствувам некое чудно блаженство, си се смешкам така крадешкум по дома додека готвам, а во меѓувреме се милувам со моето убаво кафенце кое ми мами воздишки од задоволство.
Брат ми си го средува катчето, јас му помагам да ги исфрли непотребните стварчиња и ете, свртуваме една нова страница во животот.
Ни претстојат возбудливи и непознати мигови, но се чувствувам подготвено...И покрај моментите кога се фаќам самата себеси како нечујно размислувам за иднината со некаков немир во себе...Да, подготвена сум.Подготвена за сите предизвици што ми претстојат, за сите зделки, убави семејни моменти, за сите искушенија и забави.Подготвена сум да бидам среќна!
Како среќата да се мери со зборови...или солзи...или каење? Ведрина? Не сум сосема сигурна.Ама се чувствувам убаво денес.И сакам да го осетам секој миг од животов...

Ние луѓето сме чудно програмирани.Ги гледаме убавините на нашето постоење само кога се соочуваме со лоши ситуации, смрт или загуба.
А животот е толку убав...

Одам да живеам! Чао!

 

@Rama читајки го твојот пост во главата ми се вртеше оваа песна

 

@Rama немој да бидеш сигурна дека родителите не знаеле за твоите излегувања од дома после полноќ. Некогаш без да сме свесни за тоа, ни дозволуваат да бидеме среќни. Тоа е така затоа што имаат доверба во нас.

 

сакам и јас вака еден ден

 

Јас и нејзината проникливост уловена во убавата насмевка.
Тивка вечер на лик на изминатите, удобна постела и мирис на емотивна сплотеност низ прегратката на нарацијата. И ја сервирам приказната на дланка, а таа ја прифаќа со големо внимание и љубопитни прашања за главните јунаци.
Марко е одличен ученик кој сака летниот распуст да го помине во друштво со бабата и дедото во идилична и смирена планинска средина. И двете го вдишуваме воздухот што му ги исполнува градите на итрото момче.
Забележувам како капаците на малите очи сонот ги совладува, но интересот да се слушне нова приказна е посилен од потребата за молк. Се уште е далеку крајот за да ја откриеме поуката. Соновникот го оставаме за подоцна. Претходно посегнуваме по бакнежот во чело и си посакуваме добра ноќ.
И двете ја прегрнуваме срамежливата Ивана и и го честитаме седмиот роденден. Заедно го избравме подарокот, сив велосипед.
Ја галам по тенката и лелеава коса и длабоко ја голтам детската имагинација како некогаш. Силна, одлучна и борбена низ обидот да се развие натпреварувачки дух за да се покаже големината на сопственото его од мала возраст.
Незимерно ја сакам, се навраќам на вечерите исполнети со разговор, ми одекнуваат нејзините мудри одговори и копнеам по секој споделен миг. Го слушам писливиот глас... Ја смирувам гласната атмосфера. На палавоста и нема крај.
Сопственоста на многу нешта беше заедничка. Имавме тајни и се уште ги чуваме. Си избравме наши знаци за меѓусебна комуникација кога некој не треба да дознае за "серизоноста" на разговорот.
Тогаш и таму... каде утрото и вечерта беа целина.
Сега имам потреба да му се придружам на нејзиниот нескротлив темперамент од кој ме делат неколку километри.
Знам дека не е како некогаш и нема да биде.
Коцките се склопуваат според местото и времето што им припаѓа. Моите се подалеку составени од нејзиното присуство.
Aх, живот...

Ми недосатсува таа...
Мојата внука и нашите прегратки.

 

Она кога # 3 дена по ред ја слушаш Омилената песна нон стоп и не ти здосадува #доживотно

 

E nemozam poveke aloooo da ti se pusta 50 god starec alooo tatko mi e pomlad. Ok rabotata mi e da rabotis so luge i razlicna klientela ali starec da te pie so oci alooo do kade otide svetov ili jas sum nazad ? I uste bez sram pred site si se farbala i denes pomalku zboris mislis nemase da te poznaam. Alooo ko jas i on najdobri drugari za kafe moabet . Of mori majko zemjo otvori se i lapni gi vakvive tragicno i navidum si niti da im se smees nitu da places

 

Без разлика колку години имате ако сакате да се расположите слободно отворете ја темата "Дали сум бремена"

 

Дошло некое чудно време, во коешто поголем грев е да си недоволно образуван одошто дрзок и невоспитан. Вториве, пак, ако по некоја случајност се едуцирани, дури и натпросечно интелигентни можат да ги направат.

 

СДК ... Кулурата! Културата на живеење е коцката од мозаикот кој фали тука во МК. Во неа спаѓа и искреноста, коректноста, почитувањето на се што не опкружува, несебичноста, позитивата ... и да не набројувам.
А најмногу фалат овие два збора кои многу се важни : Благодарам и извини, кои во другите општества се секојдневна навика во живеењето.

 

ако нешто згрешив не значи дека не знам како е точно ..... едноставно брзав и згрешив, толку ли е страшно?