Кога низ муабет раскажувам случки од минатото повторно ги преживувам и се чудам како дел од нив сум ги издржала. Понекогаш во исто време се смејам и плачам. Не се жалам за ништо од тоа, се е искуство, некое убаво, а некое лошо. Многу сакам да запознавам нови луѓе, со некои ми е многу пријатно, со некои помалку пријатно ама од секој има што да се чуе. Но, ми фали период во денот да сум сама, со филџан топло кафе и да гледам во некоја точка во тишина. Ми треба време да изгледам некоја серија или видео ама сама, во тишина без да попуштам тон за да разберам што се случува во епизодата. Еве ме склупчена во ќебе, читам новости и пијам кафе со сестра ми. Ми фалеше и времето со неа, а да не пишувам за кафе со мајка ми која веќе 15 дена не е дома. Едвај чекам да се врати, дури и кавгите со неа ми недостигаат.
Ne mozam da razberam nikako i nikogas,zosto odredeni luge si zemaat za pravo da go maltretiraat psihicki,ismejuvaat eden covek so koj si poigrala sudbinata i e nemoken da se sprotivstavi na ismejuvanjata na ovie " superiorni napagjaci" daleku sum od sovrsena i bezgresna,ama nikogas ne ismejuvam nekoj sto e podoly od mene vo se,pa pobogu nikoj ne saka da bide bespomosen,siromasen,ili so fizicki maani i nedostatoci,sekogas burno reagiram i gi branam ranlivite luge,bilo niz grad,bilo na rabotno mesto,i sekogas mi se povrakja koga gledam deka tie sto gi maltretiraat ovie drugite ne se nisto povekje od edna vrekja polna sranje,
Само мене ли мислите навечер не ме оставаат да заспијам до ниедно време? Сакав да ви кажам дека многу мразам разделби,некои се за добро,ама во секој случај иако се извор на долгорочна благосостојба,моменталната промена и загуба е тажна. Да ме види некој како се шетам моментално по дома,сигурно ќе мисли дека сум отишла со паметот. Носам огромен ,растегнат џемпер врз пижами,косата ми е цела бушава,ама битно за да го пробам новиот кармин се нашлапав со него. И сега си шетам по дома со бордо кармин.
Се посомневав, но остана само сомнеж Те гледав со денови, но се уверував дека грешам Поминав кај што не ме очекуваше Се потврди, и сомнеж, и интуиција, и страв Видов и пак не верував Поминаа фазите, неверување, негирање, обвинување, бес, бол, прифаќање Се е поинаку, засекогаш.... Дефинитивно јас, засекогаш... И само сакам да ги осетиш моите солзи, гушењето во градиве, здивот кој застанува на полпат, тежината која ми го парализира телово.... Да те боли бар за миг колку што ме боли мене! Кога ме гледаш во очи и толку лесно лажеш, собирам само сила да те удрам со сета сила, да се завртам и да не те видам повеќе..... Но најмногу од се боли што само сакам да дојдеш и да ме прегрниш, да кажеш дека ти е жал, да ми ги избришеш солзите
живот ли е ова мачење ли е ова на факс предавања почнуваат семинарски(колеги, кафиња) дома лудница(кој седи дома, кој незадоволен од работа, кој негативна енергија од дремење по пријатели) од СЕТО ОВА ако не добијам јас или мозочен удар или не ми се откачи некој тромб-незнам
Пред 21 год на денешен ден сум ги израдувала тато и мама. Прво па женско прва радост... Многу слабо сум било па сум се нашла во инкубатор. Цел живот страмежливо ме мислат, иако баш не сум. А за паметна ќерка да сум. Секој момент ги правам горди моите родители, среќна сум што ги имам. Некои личности ми фалат на овој мој среќен ден. Повелете девојки и вие.
Еднаш од дома ќе искочам ко да живеам под мост, и баш тој ден сите што не треба да ме видат у такво издание, ќе ги сретнам. Епа ај у курац ебаго.
Денес толку многу се испокарав со татко ми, што нема да му зборнам цел месец...нему најтешко му е кога е игнориран, епа.... Го видов пред недела дена, на кафе со колешка од работа. Тие двајца си седнале, си прават муабет, не ме ни примети мене дека постојам Цело време заедно на работа, па ајде и на кафе Не и спомнав тогаш ништо на мајка ми ( а инаку многу ќе се изнервира), ама сега намерно и кажав (го искористив моментот на карање и нервоза)....и си заминав во соба, си ставив слушалки, слушам музика а во позадина го слушам неговото правдање.... Нашол со мене да се расправа...и не, не сум ко детиште само што лошо ми згазна на живец.... Инаку гледам прееска серија, со најјак превод...зборуваа двајца мажи за бебенце старо само неколку дена: М1: -Како е малата? М2: -Супер е, цел ден спие ко заклана и јаде ко коњ Српски превод, балканска работа...воопшто не беше така дијалогот во оригинал, ама ете балкански хумор.
Od kakvi lugje e naseleno drzhavishtevo, nishto chudno shto se pretvori vo losh, niskobudjeten western film.
Никогаш не престанав да се надевам, да верувам и да љубам, и секојдневно се повеќе се уверувам во тоа, и во чудата на животецов ни.. И кога се соочував со најстрашните ноќни мори и патешествиа, и кога мислев дека ми се затворени очите и тампирани ушите, кога мислев дека светот ми се срушил пред нос и кога најмалку очекував ми се случи тотален пресврт, ми се случи нешто убаво, моќно и силно, што ми го растрепери срцево и ми ја разнежни душава.. по сплет на околности секогаш е така. Среќна сум бидејки не сум сама.. бидејки имам прекрасни личности околу мене кои ме исполнуваат и ме прават тоа што сум.. Среќна сум бидејки љубовта ми го разубавува животот и ме прави среќна.. ме држи како капка во рака и покрај се.. многу изживеавме и доживеавме но никогаш не подпаднавме под лошото, под она мизерното што човек го носи во себе. Секогаш бевме и сме сплотени еден со друг, знам дека е тука и сега и секогаш, му благодарам за она што го направи денес кое ме доведе да трперам како кревок лист и да се заблагодарам на животот и љубовта што ја имам. Многу упорност треба за да се турка секогаш понатаму, многу храброст треба за да се издржи за нешто понатаму, денешниот свет е суров, ако имаме ниска самодоверба и сетило за јаки чуства, премногу очекување и реализирање на дадени ситуации -пиши пропало. Пријатна вечер драги .. верувајте, надевајте се и љубете .
Зар ти немаше таков проблем, кога во исто време ти се поклопува пиење кафе со колеги и предавање, најзаебано е, не знаеш што да избереш, па уште дома коа ќе се вратиш и сите кој од кој, посебно од пријатели коа ќе се вратат онака полни со негативна енергија, исфрустрирани, па не можеш книга да фатиш бе чоек, да спобудалиш Плус органи се откачуваат. Јас во такви случаи пиев јако нес кафе за да ме држи преку ноќ да учам, преку ден немаше шанси (само за во такви денови мислам)
Едно време имав пријател со кој можев да седам со часови, да отпивам полека од чаша со црвено вино, и со секоја голтка да го одврзувам јазикот се повеќе и повеќе. На тие средби отваравме теми за кои со никој друг никогаш не сум и нема да дискутирам, споревме, филозофиравме, се надмудрувавме, цитиравме познати и непознати автори, рецитиравме поезија...на крај кажувавме повеќе од потребното, повеќе од учтивото, повеќе од опшествено прифатливото и затоа таквите средби стануваа се поретки. Не и доликуваат на мажена жена и мајка такви седенки. Поминаа доста години од последната а мене почнува силно да ми фали. Се прашувам дали е еднострано?
@Vertigo TJ сигурно е обострано, и штета што се чувствуваме обврзани од тоа 'доликува - не доликува'. Speaking of friends, има некои со кои чувствуваш врска и без да зборуваш, без да контактираш поради сплет на околности. Денес имав таква средба. Немаме време да се видиме убаво со години, но врската од детството е толку силна, што седнуваш и веднаш сфаќаш дека не ти треба многу за да се вклопиш и да зборуваш со часови. За мене тоа ептен ретко се случува, зашто не зборувам и треба со клешти да ми се вадат мислења. И луѓето што ме познаваат ме разбираат, па зборуваат тие зашто знаат дека и јас ги разбирам. Speaking of silence, тоа е најудобното нешто што постои. Ич не сум осамена кога сум сама или во тишина со мојот човек. Многу нешта се сменија во последниов период, но се’ дојде некако неосетно и природно. Како што отсекогаш требало да биде. Секоја пречка и секој прогрес воделe точно до овој момент, и мислам дека никогаш не сум била посвесна и посигурна во своите одлуки. Ова испадна ептен неповрзано. Ко и се’ друго што кажав и напишав денес.
Староста е заебана работа. На еден дедо, роден 1928 година, му објаснував дека треба да прави биопсија. Душава бре ми се испокорна додека разговарав со него, а морав да бидам смирена. Обично толку стари лица доаѓаат со некој помлад, ама на овој единствениот син му починал и сега е сам на светот. И бабичката му е почината. Самата вест за биопсија не е страшна - толку старите лица не се плашат од умирачка. Не сакаат само да си го изгубат достоинството. Прво ми требаше време да ибјаснам каква процедура е биопсијата и зашто се прави, која е постапката. Дедето кога после пола саат сфати што му објаснувам, се насмевна и ми рече дека на негови години е тотално беспотребно такви маки да трга Иако на бекој начин се согласувам со него, карциномот е диста заебан и спор убиец, дефинитивно не е меѓунпожелните начини за умирачка. Секако не можев тоа да му го кажам, па го испратив и премолев убаво да ди размисли пак дома. И мислам дека ништо на светов не е толку ужасно и мачно, ниедна болест, како што е самотијата и тишината. И така не можам дедето од глава да си го извадам... @Sanjichka007 Нема чаре Мене кога ќе ми се запали фитиљот имам две опции: 1. Се карам (ама не вреѓам никогаш, не пцујам - се објаснувам) 2. Ако не можам да се објаснувам затоа што ми е страв дека ќе ми узлета нешто и ќе повредам некого, плачам :'(
Еве јавно да си признаам, Господ ме „дарил“ со краток фитиљ, па често избувнувам и избрзувам без потреба. А и трпението не ми е јака страна, фала Богу... Дајте чаре како да научам да сум потрпелива у животов. Вака више не ојт.
Седнувам сабајле у автобус онака сонлив и влегува еден тип 2 метра може беше висок, oнака ќелав. По изглед ќе претпоставиш дека работи обезбедување. И вади телефонот, си викам немој уште сабајле некоја сатанистичка агресивна музика да ми пушти да поспијам малце. Слушам некои пријатни звуци на почеток, викам ја имам чуено некаде песнава и стигнува рефренот најмииила без тебе денот не поминува, ти си мое сонце и месечина Ахахаххах се згазив од смеење и се расонив. Ти очекуваш да ја откорне вратата шо се вика а он да ти бил романтичар у душа
