Сакам да кажам...

Пред отприлика година дена во сообраќајка ми почина познаник/другар од детството. Му местев другарки како тинејџерка.

Катастрофална сообраќајка, покрај него почина и помало дете, тинејџер. Резултат на пијано возење, прекумерна брзина, згора на се без возачка.

Па, како што направив лани, да ве потсетам и денес. Внимавајте како возите, каде поминувате улица, каде возите точак. Малку невнимание може да чини живот, едно пијано возење може да скрати нечии соништа, едно заборавање да погледеш лево-десно може да те остави цел живот неподвижен.

Животот е доволно тежок и суров за да не се грижиш за себе, а ако толку не сакаш за себе, внимавај на околината. Не знаеш чиј живот можеш да уништиш во еден момент на невнимание и неодговорност.

Ве молам, не возете пијани. Некој ве сака.

 

Toj ne e samo moj bivsi decko,toj mi bese poveke od decko,mi bese brat,prijatel,poddrska vo teskite momenti,a sega mi e samo stranec,nekoj koj go gledam samo od daleku na razminuvanje,ne znam dali toj se sekava i gi cuva nasite spomeni,jas da,se sekavam na se kako da bese vcera,ja cuvam i najmalata sitnica kako spomen,mozebi zvuci kako klise prikaznava,mozebi vi e smaceno od srceparatelni prikazni,rekov ke bidam kratka,morav da spodelam so nekoj,utre trebase da slavime godisnina,ete zatoa se prisetiv na nego,jas utre ke se smeam,ke bidam vo necie drustvo...ke se pravam kako nisto da ne bilo,ama ke zalam sto so drug ke bidam nasmeana,drug ke bide na negovo mesto,nikoj nema da znae,samo jas i vie,teska ke bide situacijata,ama sto se mora se mora...

Uf se mrazam sto se raznezniv vaka,site mi velat denovive sum bila sentimentalna,a kako da ne bidam?!

 

Пред неколку недели почина мој познаник кој бил совозач, на лице место, а дечкото кој управувал со возилото е неподвижен со шипка во раката... Резултат на брзо возење а притоа се обидел да избегне автомобил кој возел во нивната лента, а бидејќи патот бил тесен, излетале во провалија.


Внимавајте, особено додека возите низ град. Тоа што доцните и решавате да поминете на жолто, со образложение дека другите семафори сеуште не се отворени, може за една секунда да загрози, дури и да одземе нечиј живот...

Како што кажа @crimson , некој ве сака.

 

Мини фини буџетчиња име за градинка?WTF

 

Девојки, оти никој не ми одговара во соодветната тема со денови, јас ќе си прашам тука - зашто два пати кога коментирав во две различни теми, кога се навратив во истите пишуваше дека се затворени за коментирање ( нешто во смисла не сум била квалификувана да одговарам ) ,и мислењата ми беа избришани, а не беа навредливи и вулгарни?

 

Во рок од саат време сама со мала помош од мајка ми го исшмирглав ѕидот и си ги залепив одамна купените тапети. Да се разбереме, не беа самолепливи, а на ѕидот имав мрсна црвена боја. And who says that you need a man's hand?! Ни муж ни бакрачи, сама можам сѐ.

 

Уживам во утринското кафеОнака без шеќер
Сакам вкусна храна, тивка музика, добар танц и партнер кој знае во чекор да следи.
Знам да наздравам со добра капка алкохол. Сакам кога сум опкружена со весели и позитивни луѓе.
Ми годи опуштена прошетка со моите и други лица кои ми се драги.
Обожавам спонтаност.
И по толку години секогаш спремна за патување, секогаш спремна за фрлен поглед кон нови култури, да запознаам личности со исти или слични погледи, да се дружам и да споделам искуства.
Позитивна сум и насмеана, и во темната ноќ ја гледам светлината, оние кои добро ме познаваат знаат да ми кажат (ма дај луда си)... И не, не се лутам ми годи, избегнувам намуртени и негативни фаци кои со својата негативност ( саможивност) немаат очи за она убавото, за она што им мине со секој час, ден или година.
Со годините научив да читам и од очите, тие не можат да те излажат, не можат да скријат, во нив ќе ја видиш среќата, тагата, болката, гневот... А по сјајот на очите ќе ја видиш љубовта и страста како подвижна сила.
Ја обожавам и градската џунгла во градот во кој престојувам на подолго, или сум само пролазник во некој град низ толпата луѓе кои брзаат да стигнат до својата цел.
Солзи течат на згаснати млади животи и на несреќни судбини.
Плачев за оние кои ги изгубив прерано, за оние кои ги изгубив во цутот на младоста.
Беспомошно се чувствувам кога со целото срце сакам да помогнам а не можам.
Ја немам таа моќ, ја има некој таму горе. И за крај...
И покрај сето ова наведено горе - Има дел од денот кога и јас знам да го побарам моето засолниште, засолниште каде што ќе уживам во тишината со мојата шолја кафе...

 

Дремкаа мии сее дремит мамооо
дремка ми се дреемиит...

Цел ден ми зует во глава песнава
А не дека не ми се дремит

 

Денов прекрасно започнат. Убав си беше до 6 саатот, после почнаа нервозите.
Баш мене најде AutoCad-от да ме за*бава, онака со љубов кон мене 2 дена пред предавање програм, кој е далеку од завршен, а и нема да биде вечерва ко што ми изгледа сигурно.

Седнува Антолина да учи нешто, не може. Зошто? Па, грижа на совест има за АутоКАД и пааааааак и текнува нешто да чепка, да не го оправи случајно кутриот.

 

уште почудно

words fail me

Немам ништо посебно да кажам, освен што цимерот ќе части пошо е невиден сречко.
Влегол у кладилница да му праи друштво на другар му и нашол обично ливче со напишани шифри на него и му рекол на другар му, ја ова ќе го пуштам на 20 денари, без да знае кои утакмици се напишани од некој рандом човек што не го фрлил во канта. И еве го си фати 6500

 

Одамна не сум имала толку убава сабота.
Станав прилично рано за викенд, во 9 часот и во 11 излегов од дома, бев на кафе со другарка која ја знам толку кратко време, а ми стана премногу блиска и другар (читај: симпатијата).
До 17 часот шетав со нив, смеење, зафрканции...
Не е битно кај си, битно е со кого си, добро друштво и стварно се е добро.
Кога се вратив прочитав книга, цртав, а сега се релаксирам пиејќи чај и читајќи ја фемина.
Сакам секој ден да ми е вака исполнет и убав.

 

Денес ме фати мерак да одам во нашето пазарче и да му помогнам на тато и мама.
Продавав каршиол.
Ептен ми беше по кејф да им помогнам.
Тато се изненади кога ме виде, ме гушкаше и ми рече ќе те наградам.
Не ми треба награда друга,вие сте ми најголемата !

 

Кога ќе научам никогаш да не си ја занемарувам интуицијата? Гледам низ луѓето,знам се` и се правам дека не знам и упорно се убедувам дека грешам и удирам со главата во ѕид. Морам да престанам да ги оправдувам луѓето за нивните постапки.

По којзнае кој пат седам со премрзнати дланки и стапала од стресот дека се што мислев дека се случува,навистина се случува. И после како да не ми е страв од среќните денови? Кога лошите чекаат зад аголот и само треба да се свртам залетана па да ја почувствувам јачината на нивната тупаница.

 

Сакам да кажам дека желбите се исполнуваат. Ете пред околу две недели мене ми се исполни една желба која веќе ја бев заборавила. И знам дека сето тоа е работа на потсвеста. Затоа што си ја замислив желбата,а таа се врежала во мојата потсвест, а потоа универзумот ми ја исполни. Прекрасно е кога ќе ви се исполни желба во момент кога воопшто не очекувате тоа да се случи. Да прекрасно е. Затоа никогаш не се откажувајте од вашите желби колку и да ви стојат нереални. Доволно е само силно да ги посакате, а другото препуштете му го на универзумот, односно на потсвеста.

 

Не знаете колку само ме иритираат личности, ми идат на нерви, значи не можам да ги смислам веќе, кои се се научиле на готово, на тацна да им е сервирано, се очекуваат јас да бидам таа будалата која ќе им сервирам се на готово, а тие да си уживаат, да си го живеат животот како сакаат. Па доста е веќе, наместо да уживате, да шетате, земете седнете завршете си ги обврските кои ги имате, а не да барате будали кои ќе ги искористите за вие да успеете на туѓ грб во животот.

 

Да ви кажам право, многу сум горда и среќна оти конечно дочекав нешто вакво. Им дадов дома по една покрупна банкнота, , од тие колоритните, и уште побитно, од лично мои заработени и спечалени, да одат да се почастат нешто. Па не знам кога последен пат си купиле нешто убаво за нив, се' е купено на попуст, оти морало, оти нешто се скинало, дотрајало, или па се вложува де во куќата, де во колата, де вамте, де тамте....

Нит очекуваа, нит ништо, обично носам нешто од кај и да одам, ама е поситно (парфемче, блузиче...) сега си викам, иде зимо, требаат чевли, палта, ајде да ги изненадам малце... Си скусив малце од моето ама им дадов, доста се зима, треба да се даде, нели. И да ви кажам право, мислам дека и ја, а и они ќе се расплачевме како мали деца.

После цупкаа и леткаа наоколу како пеперутчиња, си бендисале работи, им реков да ми покажат што си одбрале и што си купиле, па со здравје да си носат и пак да ги изненадам вака.

Следен чекор, здравје Боже, за некој месец, полнење на фрижидер и плаќање сметки.

Некој се радува на скапи и луксузни одмори, спа-центри, прескапа козметика, брендирани алишта, бесни колишта.... Јас би да уживам во тоа, нит сум скромна нит сум нематеријалист, напротив, сакам лагоден живот и ќе направам се' што можам да си го дозволам.... но сега мислам дека е време прво да се оддолжам на некој, кој не само што стоел цело време зад мене финансиски, туку и безрезервно ме поддржал во секоја моја одлука.

 

Се враќам синоќа дома, во такси слушам преубава италијанска песна, а мене италијанскиот малку зар'ѓан и за среќа еднствените три зборови што ги запаметив биле всушност насловот на песната - senza sapere quando т.е. Roma - Bangkok Чувството priceless, песната заразна еве ја, за добра ноќ

 

кој малер сум.....Грујо збори на ТВ а јас пет минути не можам да го најдам даљинското, да го сменам....

 

Утрото секогаш е попаметно од ноќта...

 

Ме расплакавте девојки
Ви благодарам
Си најдов обврски за утре, ама ако некогаш имаме собиранка, тура пијачки се на мое име