Сакам да кажам...

Свет је леп када сањамо...

Добра ноќ се одјавуваме јас и мачорчето, мора некогаш и да се спие...

 

Значи најубав ни е Мурго наш

 

Добро утро. Имам спиено само 4сати а обврски еден куп.
Шта чеш,то је.

 

do sega 2 turski i 1 kapucino,do vecer uste kojznae kolku,2 noki po red oko nemam sklopeno,bebulevo mi e bolno,neznam sto cekaat na lekar antibiotik ne mi davaat,cekaj da probame so inhalacii,mackaj go so ova-ona,st da cekam uste bronhitis da mi fati...

 

Некои грижи, едноставно, без потребно самите ние си ги ствараме.
Такви сме.
На сите ни се има случено.
Признајте
Добро утро

 

Пред некое време напишав како времето многу бавно тече кога нешто чекаме, исчекуваме. Но откако го напишав тоа, како да пролета. Треба да станам, да се пакувам,под итно, а јас цел ден би лежела вака во кревет.Би дала се да може некој друг да ме спакува, а јас само да си го земам куферот.
Дождот си го прави своето.
Но мора да станеме и да ги завршиме обврските. Чекаат тие, а времето тече.


Добро утро.

 

Постои една многу лоша болест наречена ЗЛОБА.
Неа ја предизвикува вирусот наречен ЗАВИСТ.

 

Додека го пијам утринското кафе, ми текна дека треба да му се заблагодариме на овој напиток.
Колку само работи, па и врски започнале заради она кажаното " Ајде на кафе ! ''

 

Некогаш е токму така...
Не судете за денот ако застранил од убавината на своето темпо...
Некогаш вреди да одмавнете со погледот и да се занемари првиот впечаток...
Некогаш доволно е само длабоко да воздивнете и да не размислувате на ништо некоја минута. Тишината не е само чудна, умее да биде и прекрасна кога има што да ни раскаже.
Токму таа може да ни го направи денот голем и неочекувано да се појави некој и нешто во нашиот свет. Неочекуваните нешта и убавите моменти како бајка се појавуваат на следната празна страница. Испишуваат редови што ни ја спасуваат надежта и ни го осветлуваат егото.

Животот не секогаш ни го дава она што го сакаме, но секогаш ќе ни го даде тоа што ни одговара најмногу во моментот. Посегнувањето по искуството е повторена лекција која ќе ви го покаже местото во редот на трпението.

 

Јас пак токму мислев на себични и саможиви луѓе. Оној кој никогаш немал можност да ти врати за твојата помош, никогаш нема да знаеш дали е или не е човек, ама ти се чувствуваш убаво зашто си направил добро дело. Ама оној кој го сметаш за близок, пријател, член на фамилија, за кој си бил секогаш тука, ти сврти грб во момент кога ти треба помош, ти постави сопка секако дека ќе те разочара.
Јас не сум личност што кука и се жали, не сакам да ги оптоварувам луѓето околу мене со ситници, дали сум се скарала со мм, дали свекрва ми нешто направила или со брат ми сум се замерила за нешто. Ама со години уназад знам да ги слушам другите за нивните секојдневни проблеми, знам да им дадам совет, да ги утешам. Една од моите пријателки вели дека како психијатар сум ѝ, ќе дојде, ќе зборува со саати, ќе и дадам некој совет и на заминување ми вели "Јас не те ни прашав како си". И не ми е тешко, во секое време сум тука да помогнам макар и со убав збор. Е сега пред извесно време јас имав голем проблем. Ми требаше да се искажам некому, да разменам мислење, да ми каже некој дали размислувам правилно или грешам. Од сите тие кои со години сум ги слушала за секојдневни глупости и сум помагала само една најде доблест, време да разговара со мене, да ме ислуша, да ми ѕвони секој ден да ме праша како сум. Дали се разочарав? Секако дека да, кога во моментот кога имаш навистина голем проблем и сакаш да го споделиш, да слушнеш друго мислење, некој кој си го сметал близок мисли дека нејзината кавга со маж ѝ дека манџата и била пресолена е поголем проблем од твојот. Не знам, можеби зошто не се научени јас да се жалам, па не знаат да постапат соодветно.Јас пак ќе бидам тука за нив, ќе ги слушам, ќе ги советувам, само знам со кого јас можам да споделам свој проблем.
Затоа реков не мислам материјално, не е дури ни она да направиш некаква услуга на некој, помош е да одвоиш време за да ислушаш некој, да бидеш тука кога му требаш, да поделиш и радост и тага со него.

 

Колку повеќе има избор на канали на кабловската, толку потешко е да најдеш нешто што ќе те заинтересира.... чл.12 од Законот на Марфи

 

Добро утро девојки.
Обожавам кога врне.
Го сакам ова време, сакам мирис на костени, на тазе запален оган, на топло чоколадо.
Сакам и се радувам на есен.

 

Koga bev mala mislev deka crveni se farbaat samo pripadnickite na postarite generacii kako nekoi babi i sestri na babite, tetki, strini
Edvaj cekam da si kupam maska za kosa, nikogas ne sum se setila deka vo SK podobro e maska da koristam od kolku regenerator. Moram da ja pazam sega kolku porasna ahh. Porano me vikaa pupi so kosata zosto mi bese dolga do polovina.
Btw hair with volume is everything . Izvinete za latinicata od telefon sum

 

Vo pravo si e covekot, nekoi luge ne znaat sto e roll-on pa smrdat na povrateno, boranija itn. Hahahha 23 pati nagore nadolu, zosto ako recam malku stavi si nema voopsto da stavis. Se presmeav :')

 

Не сакам кога надвор врне а истовремено и во душава ми врне....НЕ ГО САКАМ ДОЖДОТ НЕЕЕЕ...камо да можев да ги прескокнам сите дождливи денови...

 

Ај да се вклопам во тематскиот муабет за годишни времиња.

Го обожавам дождот и ептен ми е мила есента. Има некоја неодолива таинственост. Кој го видел Охридското Езеро во овој период, знае. Зимата е уште поубава.

Уште да не морав да работам и да можев да си ја дочитам книгата, па да го видам езерото... совршено ќе беше.

 

Дојде и овој деееен... Го чекав викендов со недели. Верувајте, од самиот почеток на учебната година, ова ми е прв викенд во кој нема да се грижам за ништо. Ма ми е гајле и светот да се сруши, мозокот го оставам некаде далеку на друга планета и има да се изнауживам.
Не само тоа, ќе си ја видам другарката што не сум ја видела од пред повеќе од една година со која кога и да се сретнеме дрдориме по цел ден и се смееме. Најубавите денови од животот сум ги поминала со неа и нејзиното семејство. Па и тој дијалектот толку заразен, абе обожавам битолчани, некако најмногу ми оди муабетот со нив. Знам дека повторно ќе си поминеме незаборавно и ќе се смеам до бесвест како и секогаш кога се собираме тоа друштво.
Утре пасошот в рака и дим да ме њама. А сега, за полека полека да го истерам мозоков од главата и сè да ставам на пауза ќе си пуштам една тура филмчиња.
Пакување? Што беше тоа?

 

Посакувам да бев умешна во сликањето.

Додека бев мала, потајно се надевав дека еден ден некој ќе измисли фотоапарат кој ќе можеме да го носиме како очила, кој би ни помогнал да ги фотографираме истите нешта кои во моментот ги гледаме, а не можеме да ги доловиме со обичен фотоапарат.

Секојдневно се среќавам со овој проблем.
Не знам дали е деформација или пак предност, но насекаде, во сите нешта, секојдневни или необични, гледам прекрасна фотографија и веќе ја фотографирам во мојот ум.
Мојата меморија чува такви фотографии уште од моето најрано детство.

Зборот ми беше, да знаев како да сликам, би ги насликала сите убавини кои моето око успеало да ги перцепира низ годините, и би ги споделила со вас. Би сакала да знаев како да ги насликам љубовта, чистата емоција и невиноста, тагата и меланхолијата од моите слики.

А дотогаш, ќе фотографирам лаички.

 

Дождлив ден,сообраќај,Скопје и се е можно.

 

Поздрав до девојчето што работи со сестра ми

Дождов мене не ми пречи. Шетам со чадорот во рака и уживам во капките кои ме ладат. Секој ден пешачам по еден час, штедам ама и ми годи, се чувтвувам многу поубаво.

Работава е океј, колешките се супер. Другарка ми ми се врати во животов, пријателските односи ми се супер со сите блиски луѓе. Дома ми мириса на дом, на топлина и убавина, си се повлековме во наше мало гнездо. Не барам повеќе, нека трае ова.