Сакам да кажам...

А најјјако е кога нелкој мајстор доброке ти заврши работа и овој роднината, еее што нема викна мене за 5 минј ке завршевме работа, а ти два месеца си го барал...

 

Уште една трудница си отиде во вечните ловишта од нашите стручњаци. та даааа. ПРАЈТЕ ТРЕТО ДЕТЕ ЛУГЕ ЕДНО Е СИГУРНО-КЕ ИМА КОЈ ДА ВИ ГО УТЕПА

 

Знам дека нема да се сложите за следниов муабет, ама навикнете се на фактот дека не може со све да се сложиме.

Видете, секогаш се газеле деца на улици и секогаш умирале трудници и луѓе по болници. Фактот што сите имате интернет и во секое време медиумите ве бомбардираат со секоја шокантна информација само за да го имаат вашето внимание на располагање и вашите прсти на клик до нивните вести, не значи дека сме се претвориле во воена зона. Освен ако медиумите не ги сфатиме како воена опрема.

Како дете, растев во време каде единствените вести беа на РТС. После нешто А1 почна, ама никогаш во вакво лудило не сум живеел. Во маало, Фејсбук и Твитер беа комшиките. Секои неколку месеци слушав муабет кој почнува со „абе знаеш чиво дете згазиле кај црната раскрсница“. Еден куп деца изгазија таму, ама немаше на вести, само во маалските муабети. И родителите ни викаа да се пазиме кога поминуваме таму, не колнеа по должни и недолжни на социјални мрежи.

Исто е и со смртните случаи по болнициве во моментов. Можеби лекарите навистина се на најнеедуцирано ниво кога било, но грешки имало и ќе има. Не само кај нас, туку и во светот.

Ве молам, не наседнувајте на профитерството на медиумите кои живеат од вашиот страв. Чувајте се на улица и ширете љубов со оние кои ве читаат на социјалните мрежи.

 

Ако не те остаиле 12 саати да крвариш и да не ти даваат да легнеш- немаш право на збор.

 

Моментот кога влегуваш во продавница за облека, разгледуваш, пробуваш и ти вели продавачката „јакниве, панталониве многу се убави!„ - па нејзино е да каже цена, попуст, има ли бројче и сл. а тоа дали се убави јас ќе си видам и кажам - очи за гледање имаме и не сме глупи.

 

Среќа е кога одам на само 5 мин.силно ќе ја изгушкам,кога ќе ме гушнат тие две мали рачина и душата цел ден ми е полна

 

Пфф образованието во Македонија е светско и број 1! Бидејќи е универзално, што и да завршиш, после може се да работиш. Завршиш електро, утре семки продаваш, њама значение што би рекле соседите

 

Со некои луѓе си на дискутирање и филозофирање на разни животни теми, споделување впечатоци за сите форми на уметност, разбирање и делење иста смисла за хумор... а со некои пак, ако ништо друго - кога ќе ги сретнеш понеделнички, преку нивниот "саботава се напраив..." тип на фалење за врвен викендски доживљај, барем ќе си го збогатиш жаргонскиот речник со некој збор кој си немала поим дека е илјада и прв синоним за степен на пијанство...

 

Ќе правам палачинки.
Денес ја затворам вратата на минатото, денес сум среќна,зашто и јас имам право на среќа,на живот. Му благодарам на Бога што ми дава сила,им благодарам на тие што се покрај мене неизмерно.

Срцето конечно ми е исполнето со мир.

 

Никој не може да посегне по другите на истиот начин како вие.
Никој не може да ги изговори вашите зборови, никој не може да ги пренесе вашите значења и вашите знаења.
Никој не може да утеши како вас.
Никој не може да покаже таков вид разбирање кон друга личност.
Никој не може да биде толку весел како вас, ниту пак да се смее како што се смеете вие.
Никој друг не може да создаде такво влијание врз друго човечко суштество како што можете вие.
Оние малку луѓе кои се смеат на истите нешта како и вие, не киваат на истиот начин како вас.
Никој не се моли од истите грижи како и вие.
Ниту еден не е сакан од истата комбинација луѓе како вас. Ниту еден пред вас, ниту еден по вас. Вие сте непоправливо свои меѓу сите други.
Споделувајте ја вашата посебност. Ценете ја на начин како што другите ја прифаќаат вашата уникатност. Дозволете и да биде слободна меѓу вашите најблиски, како и кон оние што пружате рака.
Дозволете и да ве скокотка, информира и инспирира.
Тоа сте Вие!

 

*Going 10 years back*

На сончев и пријатен ден како денешниот, пред точно 10 години ова време, ко стока некоја ќе привршував со фудбал кај Партизан (за тие што не знаат, комплекс спортски терени и сали кајшто денес се наоѓа Сити Мол).

Бев трета година средно тогаш. Секојдневието ми беше базирано на одење во гимназијата Никола Карев, играње фудбал, подучување и пишување домашни (1-2 саати во денот максимум), играње видео игри, гледање серии од типот на CSI и 2.5 Men (не овие денешните жалопојки такозвани реални шоуа и балкански сапуници), и last but not least, девојки.

Бев многу позитивен, откачен и интелигентен момак (нема потреба од глумење скромност во 2015), на моменти и понезрел од очекуваното, тежок фантазер (на граница со претеризам) и... мајтапџија. Едвај чекав да „пораснам“ и да ги реализирам сите амбиции што уште тогаш ми беа јасно дефинирани.

*Fast forward 10 years...*

Имам 27 години. Живеам сам. Работам нешто што ми е во струката. Заработувам солидно. Го имам оној потесен круг на вистински пријатели за кои сум секогаш тука и кои се секогаш тука за мене. Социјалниот живот ми е на сосема задоволително ниво... Со други зборови, би требало да уживам во овој пост-адолесцентен период зашто на хартија, имам се' она што се очекува од современиот 27-годишен човек. А сепак, не е така...

Ми фали 2005. Ми фали тогашниот БФФ со кого делев клупа и со кој поминував 16 саати во денот: во школо,на фудбал, играјќи игрици или одејќи во град (додека денес го гледам 1-2 пати годишно, because life). Ми фали оној степен на внимание од родителите кој згаснува моментот кога детето почнува да живее само. Ми фали флерт и запознавање девојки in real life - момци и џенцки со фаци испулени во мобилните по кафичи и клубови, anyone? И најважно од се', ми фали животот вон виртуелниот свет.

Да не звучам погрешно, погодностите на интернетот ги користам максимално (и работата ми е онлајн) и уживам во нив... Ден без интернет за мене не е нормален ден. Но факт е дека има моменти кога се осеќам изгубено и како странец во овој свет на виртуелни познанства.

Ми пишуваш секојдневно на ФБ чет?
-А зошто да не излеземе 2-3 пати на сокче/кафе?

Те нервира што сум ти „дал seen“, а не сум ти вратил?
-Јави се, затоа служат мобилните телефони.

Одамна не сум постирал ништо, па мислиш нешто не е во ред?
-Човек, ќе ме најдеш секој-можен-ден во реалниот свет, 24/7. Оној кајшто всушност се живее.

*20-ина минути откако почнав да го пишувам постов*

Пред 10 години, моментално ќе одмаравме со другар ми после 3 саати играње фудбал и ќе се договаравме што ќе правиме вечер после CSI или дали ќе играме кошарка со дечките од маало. A, и ќе ме потпрашуваше за следниот тест англиски да го подучам и да извади подобра оценка. Слатки, бесценети спомени.

А сепак, сето ова штотуку го споделив во виртуелниот свет против кој на моменти имам толку многу гнев и бес...
Over and out.

 

Ne ve izmoruva postojanoto zalazuvaje na samite sebe si,vo smisol "Od deneska vrtam nova stranica" , "Od denes minatoto ostanuva vo minatoto" ..
Covek ne se menuva eve sega,od momentov.Za se treba vreme.

Nemozam da go razberam ni trendot na "Denes jako ke se nacukam" , "Sinoka ama se nacukav" , "Pienjevo da ne mi stane navika samo" ..
Toa e zaradi privlekuvanje vnimanie ili?
Ne,taka ne se privlekuva vnimanie.Se gubi.
Da se raboti za tinejdjersvo i pubertet,ke razberev do nekade.
Pivni si za dusa i kuti si.Toa bilo slast vo momentot.

 

Се киснев во топла купка од ќесички чај. Да го избалансирам зенот со антиоксидансите од зелениот чај. Мирна глава, мирно море. Се опуштив, едно време не осеќав ништо . Лебдеев на површината на водата заедно со перничињата од чај. Се допираат, се одбиваат од мене. Како да се везеа околу мене, играа. Игранка. ЧАЈанка.
Водата беше топла.
Немав батерија, па уз сето тоа не можев да си пуштам релаксирачка музика. Не ми беше проблем и вака.



Пенести срценца се формираа во водата. Не можев, а да не ги забележам. Те ги има, те ги нема.
Се формираат , па паак-исчезнуваат.
Лажни ли се ?
Лажни ли се срценцата ?
Лажна ли е Љубовта?

Љубовта е потполно лажна. Таа медот го цеди, а восокот го остава башка. Ако е лесно за неа да се пее, тоа е како отсечена опашка. Piece-of-tail. Така вика поетот Маркабрус.

Сите зборуваат за љубовта. А за што зборуваат?
За љубовта,за нејзината прекрасност, примамливост, трансцедентност, мотивирачка енергија, за она што те прави два броја поголем или два броја повисок...
Или љубоначалието? Љубоначалие е, како треба да изгледа ако некој ти ја даде или ти ја пропише. Еве ова ти е рецепт за љубовта.
Ако си нормален и ако си свесен што ти припаѓа по космичка определеност, не треба да прифаќаш и да се водиш според сценариото на матриксот или цајтгаистот или меинстримот, да речеме.
Понатаму му доаѓа Празнословие -бамборење во празно, лажење во име на некаква кауза кое резултира со депресија. Летаргично препуштање на бесмислата.
Comfortable numb би рекле Пинк Флојд.
Или пиетична љубов, не е човечка, го нема она телесното. Нема манифестација на љубовта, нема насмевка.
Е тука DROP OUT.

 

Sakam da si najdam normalni pantoloni/farmerki koi gi pokrivaat gluzdovite !!! Aman veke od ovaa glupava dolzina nad gluzd ili na sredina od gluzdot, kako da si kupil dva broja pomali

 

Се изнасмеав на глас сама.

 

И ова го имавме, и ова го прокоцкавме.

Уште некој да ми дојде со генијален заклучок дека од денес станува себичен (зашто инаку премногу дарежлив, нели) и почнува да си гледа за самиот себе ќе го треснам по глава со она што ми е најблизу. Поголема индиција дека се несреќни и злобни уште на чело да им пишува, па и како такви си земаат право да ми кукаат за другиве.

Него, во креативен хаос сум, што ми се плаче дури. Еден слободен есеј не можам да напишам, што е тооолку нетипно за мене (обично имам нешто да кажам и кога немам. Се наоѓа, бре.) Ќе им кажам на овие околу мене помалку да ме сакаат: за да станам драматична и меланхолична поетеса како што доликува.