Сакам да кажам...

Пишувам, бришам...не знам веќе ни што сакав да напишам.
Само сдк - мрчаториве ги има насекаде
Нема ден, а да не пројде без мрчење.
Што човек ли ќе беше!??

 

СДК, не беше лош денов. Ко за недела, прилично продуктивен. На работа, милион обврски. Беше што беше, сериозност треба. Да го допијам кафево и да земам да доработам. Ит вил пеј оф. Ај ноу.

 

Денес примив многу лоши вести од еден пријател и повторно се сетив како е да изгубиш некој од семејството, што премногу ти значел и премногу си го сакал. Колку ли би било поинаку да можев секој момент да го споделам со две души што сега ги нема, колку само сакав да бидат среќни заедно со мене кога би постигнала успех... сето тоа сега изгледа залудно.
Нема зборови со кои можам да опишам колкава празнина имам во срцето, истото како да ми е откорнато, како да не е дел од мене.
Има и подобри денови, но зошто секогаш тие лошите се паметат ?!
Не преостанува ништо друго освен фокусирање на некои други работи и нешта, за мозокот да не мисли на лоштото

 

Оваа прекрасна недела, со примамливи мириси од кујната и арома од вазната со букет рози - најубавиот знак на внимание, малиот неред од хартија, фломастери и лепаци што секогаш го оставам зад себе кога сакам со уникатна честитка да ги израдувам најмилите, и мнооогу топли прегратки го славиме нејзиниот роденден...
Роденденот на жената која ми истовремено ми е најдобра пријателка, и пример и идол за сè во животот, којашто колку и да ја усреќам не можам доволно да ѝ се заблагодарам за сета поддршка, љубов и за воспитувањето благодарение на кое сум се изградила како личност во она што сум сега.
Најсреќен роденден мамо, да имаме уште безброј долги и скапоцени разговори кои ми ја исполнуваат душата, греењето на твојата насмевка да ми биде мотивација и најубава награда за уште многу успеси... да си ми жива и здрава уште 100 години!

 

Малку каснам, но да кажам за нешто за Париз. Јас немам профилна слика со знамето на Франција, но тоа не значи дека јас не се молам за човештвото. Се молам секој вечер, верувале или не, затоа што заради такви конфликти, напади, и не знам какви камуфлажи што се случуваат во светот, си патиме ние обичните смртници, ние што не сме никаков фактор, во глобалната политика, во општеството и во местата кај што живееме. Трпиме секаков вид на неправди, се бориме за опстанок, затоа што имаме свој став, свое мислење... Таквите луѓе не им одговараат на моќниците. Сега е модерно да бидеш глуп. Ги манупулираат со тоа што им викаат дека се паметни. А како може глуп човек да биде паметен. А полошо е што е убеден дека е, и те убедува во тоа...
Леле не сакам да ширам, но продолжувам... Главен проблем со светот сме самите ние, луѓето. Нашето чувство за човечност, што веќе го нема. Еве не знам, но јас не би можела да спијам навечер да знам дека сум завршила факултет, со врски, без никаво знаење, ни интерес, а утре поради тоа што сум се “снашла“, работам и седам зад биро и му го земам лебот на некој што навистина заслужува, некој што се мачел, се трудел, но не се снашол. Браво за тие што се снашле, но како?!?
Ех драги така функционира цел свет... Со неправди, со интриги, со продавање на душите на ѓаволот, се со цел нивните животи да бидат подобри.
Франција се „снашла“ била успешна, но како? Е сега веќе не била послушна и ајде ќе ја заплашиме дека ќе ја избркаме од работа! Драг свету освести се и види како зло е АМЕРИКА! Аман веќе!!!

 

Denes se razbudiv pozitivna i so podobro raspolozenie od minatiot mesec,bas mi godese.Go oblekov sin mi i zaminavme na prosetka ("12 vataski deca" mesto vo Kavadarci koe e preubavo) . Sinko se iznatrca se iznaigra,jas so nego i za sreka posle cel mesec ne osekam griza na sovest zaradi nasmevkata sto ja imav.Imase moment koga pomisliv na Izabela no svativ deka dosta se izmacuvam sebe si i bliskite okolu mene,bolka cel zivot ke cuvstvuvam no najmnogu zaradi sonceto mamino mora da prodolzam so zivotot.

 

Верував - но научив дека не секој ја заслужува мојата доверба. Бев искрен - но не секој знаеше да го види тоа. Почитував - но малку се оние кои заслужуваа да ја имаат мојата почит. Грешев - но моите грешки не беа како на оние кои ми забодеа нож во грбот. Сакав - но научив дека не е секој достоен за мојата љубов. Простив на сите оние кои ме повредија, но се надевам дека ќе можат да си простат самите себе !!!

 

Кога човек не го добива потребното внимание од тој што треба,тогаш го бара кај друг.И после се бара кој е виновен и секако е тој другиот....

 

СДК... Однесувањето е огледалото во кое сите ја покажуваат својата слика.

 

Едноставно е, кога некој ќе ме пуште, си одам. А никогаш не се враќам, барем не каква што сум била порано...

 

Пред некое време напишав писмо до идната јас, кое планирав да го прочитам за многу години. Но јас и претходно сум напишала писмо до идната јас т.е. до мене што сум сега и скроз сум изумила. Писмо од 8 годишна јас односно дневник.
Ми се пролеа по некоја солза, нема да лажам.

Денеска за прв пат во животот мама ми рече дека сум добила десетка во слушањето. Од денеска го започнувам дневникот. Ова ке го чувам до крајот на животот. Иако сум малечка сепак подразбирам нешто.
Всушност ова го пишуваат повозрасните но сепак и јас почнав. Можеби кога ке пораснам ке сакам да го прочитам но ке неможам бидејки грубо сум пишувала но сепак ке се сетам кога сум го пишувала оваа.
Срцка

Да Срцка, се сетив кога го пишуваше оваа...

 

Како тоа не си сеЉанка, а омилено место ти е тоалетот…. За сликање.
Страшно.
Треба да има натпис пред секој тоалет во кафичите- "Забрането сликање". Мислам не можеш да влезеш да завршиш тоа што треба, затоа што има премногу гужва. Се сликаат , да не им пречиме во простотлукот.

 

Случајно дојдов до оваа песна .. Не знам зошто ме потсети на бившиот,ај ја исклучив после пола сат во едни фолдери барав една моја слика кога сум била мала и налетав на едно видео со бившиот од пред 3 години,кај се глупираме на сред улица,кај се тепаме и гушкаме.
Ми фалиш.
Нема замена за тебе.Ми фали се со тебе,а најмногу "јас" каква што бев со тебе.

 

Вечерва,во ракопис му се обратив на Господ...Делува малку фију,фију-знам.Но јас осетив големо олеснување.Му кажав што ме мачи и му заблагодарив за се...
Thank u Lord !
Btw случајно на МТВ на Домачица најдов интересно песниче...

Лека ноќ ;*

 

Немам желба за живот , се чувстувавам осамена , сама пред цел свет , неможам дечко да си најдам , немам на кого да се исплачам. Си седам и си размислувам дали до крајот на животов ќе останам сама, дали воопшто ќе основам семејство , ми треба некој до мене , а не пролазни другарки кои се тука само за забава или па да имаат резерва коа ќе останат сами. Не ни сфаќам зашто постојам, офф , кога ли ќе помине периодов ...

 

Ја начекав прееска Малена на тв и почнав да си го гледам по втор пат филмот. Искрено така гледајќи жал ме фати за Ренато, пошто почна да ме потсетува на мене кога на негови години бев заљубена во постар дечко, кој што речиси не знаеше дека постојам. Секако не бев до толку (ко Ренато) опседната па до ѕиркам низ прозор секоја вечер или да му го следам секој чекор, ама си правев глупости во негово присуство за да ме забележи Сега кога ќе ми текне ме пука срам ама се тешам дека дете сум била.....
А и брат ми седна на пола филм и искоментира дека детево бил опседнат психопат, a јас па го бранев кутриот Ренато и се испокаравме и дојдовме до заклучок дека само the walking dead можеме да гледаме заедно, друго нема шанси.

И така сега наместо да учам, јас се сеќавам на глупостите што сум ги правела кога сум била дете, гледам новости да не се десило нешто друго низ светов и си се нервирам за некои што ми се прават наудрени.
И секогаш кога сум нервозна викам: ЕЕЕ од утре вртам нов лист, готово, никој нема да ме препознае.... ама никако да го завртам листот

 

Скржави станаа сите во поглед на дискусии.
Само мрдање глави, нагоре-надолу и налево-надесно.

А баш си ги обожавам личностите што ќе навлезат подлабоко со аргументи и доаѓаат до сржта на темата. Ама полека, си се повлекуваат..Ретки се, а од нив се учи најмногу.

~
Чудно, ама сфаќам како си функционираат нештата.
Уствари, уште почудно е како дури сега сфаќам.
~

~
Се читаме пак, во наредна прилика.
Еден поздрав до членовите, со за продуктивна недела.

 

Кафенце и чоколадо...Утеха? Но, за што?


Помешани ми се чувствата. Ги нема, па се пројавуваат во негативен облик.
Фокусот моменално ми е на сама себе и професионални достигнувања. Морам да ги тргнам емоциите настрана.

Умеџувремену ќе пијуцкам од кафево и да се зафатам со некоја работа... Ај здраво!