Сакам да кажам...

Татко ми го фатиле носталгични моменти, си слуша стари песни, си пее.
Многу ми ја грее душава кога го гледам ваков.

 

Се прејадов црви..овааа костени де.

 

Ќе (и) купиш сапун Tete-a-Tete, beauty rituals, aroma massage, демек со есенцијални масла бил, а-у, а таа на све тоа ти вика - „Ми мириса на стари баби“.

Те сакам, ама ќе ме умреш еден ден, осеќам.

 

Ми се гади од оние никаквине што ми се праат другарки.

 

Нескафето наместо во филџан, ќе го истурев во корпата за одпадоци. Расеана сум, ми треба одмор. Далеку од работни обврски, од напорни луѓе, од секојдневни проблеми.

Неколку дена, само јас и тој, на вакво место.


Не барам многу, скромна девојка сум.

 

Сакам да се заблагодарам на сите, успеавте да ми го разубавите уште толку овој ден. Чест е да се има пријатели како вас. Ве сакам!

 

Нова криза.. после неколку малку понормални недели еве ја пак. Ми требаат луѓе, ми треба поддршка, ми треба љубов. Ми треба да се почувствувам сакана.

Ми треба неговата прегратка...



Не можам да се помирам.
Ми фали. Проклето многу.
И покрај се... Се она што сега делува така мало во споредба со болката што ми го кине срцето.

 

Spokojot i trpenieto se najbitni sporedni raboti vo zivotot.
Gi sakam denovite koga vo domot vladee blaga monotonija.
Sekogas se zateknuvam so blaga nasmevka na liceto koga citam,slusam,za tatkovci koi pravat palacinki,dorucek,razgovaraat so svoite kerki za odredeni raboti za koi jas nikogas ne sum razgovarala.
Go sakam takov kakov sto e.Svesna sum deka sekoj covek e razlicen i nemoze vo sebe da nosi bezbroj covecki osobini.
Edno imas,drugo nemas.
I sekoro sekogas mislime deka poveke go sakame ona sto ne sme go imale.
Od svoite roditeli ucime kakvi roditeli treba i kakvi ne treba da bideme.
No da ne zaboravime da gi prasame i nasite deca,kakvi roditeli tie sakaat.
Cestopati brkajki go zivotot i preprekite sto ni se serviraat,go zaboravame najvaznoto.
Mozebi deteto ne znae kolku e zivotot tezok,no znae sto saka.
Slusnete go.

 

Најмногу боли онаа насмевка кога ќе се сетиш на нешто убаво. .. нешто што нема да се врати... нешто што никогаш нема да го доживееш повторно...

 

Иако не знам како ќе биде, иако секогаш постои прашањето -"Што ако...?", силно во себе верувам дека лека полека ќе постигнам да го остварам планот.
Ви посакувам убава ноќ луѓенца

 

Да бидеш вистински пријател значи да имаш големо срце во кое ќе има љубов за сите, да имаш прегратка која помага во секоја неволја и очи кои ти ја читаат душата ..Здравица за вас @Be-yO-nCe и @natemila бидејќи вакви другари се само големите луѓе ...

 

Понекогаш тишината е музика за моите уши.
Сакам да поминувам време со самата себе, да ги подредам мислите и очекувањата, да се искарам за пропустите и да се убедам дека сѐ е прекрасно.
А ептен лесно ми оди убедувањето, си ги знам слабите места...

 

Edna moja poznata koja e kanaganka mazena za bugar mi go ima receno.
Slicno nekoe glediste za bugarite.
Bese so soprugot vo Bugarija i namerno odseduvaa vo nekoj dom na nekoj bliski rodnini.
Na prasanjeto kako i se gleda tamu?
Odgovorot bese slicen.
Veli; stanuvaat na sabajle i se doteruvaat (mazi, zeni) vo crno. Go piat prvoto utrinsko kafe vo kujna i uste nerasoneti pocnuvaat da plukaat po vremeto, javen transport i....

 

Добро утро.
За мене не е баш добро, станата сум пола саат и веќе ме изнервираа.
Оваа мајка ми е чудо од жена. Абе само што ќе станам, ќе сварам кафе , ќе седнам до камин да се стоплам, она е спремна да ги решава сите животни прашања . Збори, прашува, дискутира ( најчесто сама со себе) и после ќе ми рече што ти е, зошто си лута? Не сум лута, само не сум расонета жено божја,остај ме да го допијам кафево барем !
Никогаш нема да научи да не ме гњави од сабајле, ќе морам да почнам кафето да си го пијам у соба, под клуч

Времево мраз. Ама ако, и вакво си има своја убавина

 

Секое утро имаме две опции. Да се вратиме во кревет и да сонуваме или да станеме и да ги оствариме соништата.
Добро утро девојки

 

Кога ќе седнам понекогаш во тишина, сама со своите спомени, се присетувам на времињата кога ја започнавме нашата врска.

Понекогаш ме фаќа носталгија за тие времиња, кога такви млади и полни со елан несвесно флертувавме, кога хормоните ги истуравме на секоја поскриена клупа низ парковите, кога го дочекувавме утрото на истите тие клупи, бакнувајќи се цела вечер, ненаситно и страсно.
Кога не ни беше грижа што мислат случајните минувачи за нас и нашата љубов, кога ми создаваше слатки маки и главоболки со твоето недефинирано однесување...
Кога го чекаше со мене последниот редовен автобус во прегратки, а ми недостасуваше уште пред да се качам во него...
Кога ми се јавуваше за да ме прашаш дали сум стигнала безбедно и да ми посакаш добра ноќ и ми праќаше сигнал наутро за да ми дадеш до знаење дека си се разбудил...
Кога ќе се скаравме за нешто, а ти ме повредуваше со својата своеглавост и инает, но и ме растопуваше кога ќе увидеше дека не си во право...

Денес е друго.

Заедно се будиме под истиот топол јорган, заедно заспиваме на истите меки и удобни перници...
Заедно минуваме барем еден дел од денот во нашиот дом и заедно одиме да испазариме за ручекот кој си го посакал денес.
Во текот на денот разменуваме голем број кратки, но слатки и преполни со љубов бакнежи.
Карактерите ни се смирија, љубовта порасна, слогата владее и секогаш се потпираме на компромисите.
Се обидуваш да ми угодиш, разнежнувајќи ме, а се трудам и јас со ситници тебе да ти угодам.
Ноќите се само наши, без разлика дали ќе спиеме преморени или ќе водиме љубов и ќе заспиваме гушнати.

Некако созреавме и ние и нашата љубов, но ми недостига по малку и таа неизвесност која го дава шмекот на младата врска.

Но едно нешто знам, а тоа е дека бескрајно те љубам уште од самиот почеток, дека се' би направила за тебе и нашата љубов и дека ако треба уште еднаш да ги проживеам тие бурни времиња од нашето тинејџерство и рана младост - тоа ќе биде повторно со тебе. Само со тебе...

 

Да не постоеа различни религии и да немаше граници помеѓу државите, светот би бил убаво место за живеење.

 

Јас сепак мислам дека не е проблемот ни во постоењето различни религии, нити пак граници, туку немањето воља да се прифатат "различните" од нас.


********

Многумина скршнале од патот кој го зацртале. Залутале во непознато каде демат убавини, но и опасности. Некои од нив бираат нови патеки трагајќи по неизвесното, а некои се враќаат на сигурната.
Оној кој никогаш не скршнал од својата патека, не знае какво е задоволството кога благодарение на неа стигнеш на твојата посакувана дестинација.

 

Никогаш неможеш да знаеш животот каде ке те однесе.Секој си има право на свој избор на пат,но 90% од планираното не искача.