Колку треба да бидеш морон за ќесата со ѓубре да ја фрлиш на десет метри до кантата, а на тоа бесчувствително да додадеш ''ѓубреџииве ќе кршат грб, ха?!''. Ти си ебено неандерталскo копиле, ха? Не го мрзеше да се симнува од шести за да иронизира, али затоа го мрзеше да се наведне чкембарот. Еј, до толку да се нема елементарна еколошка свест е фрапантно. Ситуација 2 - Стандарден вторник. Стампедо пензионери у седмица. Чинам не постои таква сила која ќе го искорени неподносливиов вриеж од накрцани бамји од кој се шири добро познатиот микс од ракија, лук, и свински сапун кој ти пробива во ноздрите појако од грип. А дека шармирачкиве мириси интензивирајќи се` им потпомагаат во пронаоѓање, лично сум сведок. Така денес Живко од Илинден со помош на својот јак њух го препозна својот пријател Ставре од Железара. Дури човек и да не сака ќе им ја дознае цела животна историја, согласно адресата на живеење. Просто неизбежно е, особено кога со себе немаш помошно средство, како слушалки на пример. Ситуација 3 - Се враќам од студентски по shortcut, и случајно забележувам двајца ќелави набилдани батки у земун стил, додека во непосредна близина седи една видно вознемирена девојка на клупа и плаче. Едниов со цел памет и приоѓа со зборовите "Лош факер, а?" Другиов почнува да се цери, а од девојкава само слушаш едно тивко - "Не, татко ми почина" Каков ден, еј. Каков ден...
Мразам копирање. Копирање нечии фрази, нечии гестови, нечиј стил... Но, факт е дека од 7 милијарди глави на овој свет, ќе се погодат барем две што размислуваат исто, или сакаат исто, мразат исто, се однесуваат исто... Постот го пишувам зошто сега прочитав во темата "Најдобрите твитови" твит идентичен на еден пост што го пишав тука, а беа зборови на мојата сестра. И не, не викам дека некој ја копирал сестра ми, туку излезе дека јас или таа (што нема шанси ни едната) да сме го копирале тоа . Поглупо чувство, здравје! Не дека не пишам и јас нечии постови или фрази, ама барем фино лепо си го пишувам изворот на крајот. Епа во овој случај, излезе дека големите умови размислуваат исто .
Јас не сум јас..Не можам да се препознаам. Каде ми отиде духовитоста,смислата за хумор,бев главен забављач во друштво,немаше кој не ме сакаше,што се случи не знам... А не е да не сум срекна,имам мм и 2 слатки дечиња,ама пак.......не знам што да кажам
Животни филозофии... Мајка ми ми секогаш велеше: Кој високо лета, ниско паѓа. Не дека не ја разбирав, не дека не и ја сфаќав поентата, ама си мислев дека од пустиот страв, да не паднеш, може никогаш да не се осмелиш ниту да полеташ. Како таа што беше. Мислам дека поради некоја инфериорна гордост никогаш не се осмели да ги испита сите своите можности. Подобро и да паднам, барем ќе имам шанса да ја научам лекцијата, отколку да живеам и никогаш да не се обидам, па таман и да се преценам себеси. Како поинаку ќе ја осознаеш својата вистинска вредност, ако не преку успони и падови? Како ќе го направиш балансот во самодовербата ако не преку тестови? И бев во право. И не се жалам, не се каам. Бев гору, бев долу. Додека не си ја најдов својата патека. Пак највероватно истото ќе сторев да можам. Интересно е само што истава мудра поговорка (а има мудрост во неа) ќе им ја кажувам и јас на моите деца: не летај високо, падот ќе е болен. Ова нешто како предупредување е, и/или како родителската должност оди ?
Вчера бев излезена со дечко ми. Решивме да шетаме покрај езеро наместо да седиме во кафич,па си купивме голема чоколада. Излегуваме од рамстор пред врата мало девојче како стои со рачето испружено и ништо не зборува. Кусурот што ми остана сакав да и го дадам. И таман гласно прозборе не не сакам пари,ми се јаде. Се збунав ,го погледнав дечко ми. Па одговорив повели мило чоколадава. И добив одговор нее таа е скапа милка е. Па добро си викам во глава девојчево ме зеза или што е работава. Го фатив за рака и влеговме во рамстор. Избери што ти се јаде,јас ќе платам. А тоа целото збунето шеташе низ рафтовите. И на крај зеде едно пакетче смоки. И рече е ова ми се јаде цел ден. Јас само се насмевнав и викам како се викаш. Алмина ми рече. Го штипнав по обравчето земав уште три пакетчиња смоки и тргнав. Ама не ми вика доста ми се овие што јас ги земав сакам и вода. Овие се од мене Алмина а ти земи си др што сакаш. Ништо друго не зема освен вода и едно пакетче смоки. А јас доземав уште неколку благи работи што сум ги обожавала кога сум била на нејзина воздраст. Излеговме, си седна на клупата што прва ја видовме. Ти благодарам многу ми рече. Јас кесите ги оставив до неа и ова е за тебе Алмина. Стана колку што можеше со малите рачиња ме гушна околу колковите. Фала,фала ти многу ми рече срценцето мало. Јас движејки летав,во душа пролет бев бидејќи со мали нешта усреќив едно човече.
Ми кажа дека се омажила бидејќи и поставил ултиматум, или брак или раскинување засекогаш. Па, што се однесува до мене, off you f***** go, Harry Potter! Aх, тешко вам кои бракот го гледате како најголем доказ за љубов.
Луѓето треба да ја прифатат одговорноста само за она што може да го постигнат во еден ден. Секој нов ден мора да се гледа како можност за постигнување на индивидуалните цели. Ништо друго не е вистински важно, освен основната цел поставена за сегашниот момент. Никогаш не можеме вистински да знаеме колку се нашите претпоставки вистинити за другите. Еден изговорен збор е доволен за да откриеме нечија сила или кукавичлук.
Da i se skine maslinestata suknja shto ja planirav za sebe na taa koja ja kupi Kakva kombinacija imav vo glava, a sega sigurno e vo race na nekoja shto ne znae kako da ja nosi. Ne e fer. Ok, ne mora da i se kine zatoa shto bese remek-delo
СДК до сега на работа (иначе работам во парфимерија) сум се изнаслушала многу работи. Парфемите од YSL да ги викаат Louis Vuitton и ред други работи. Ама денеска ме прашаа дали имаме ТОАЛЕТНА ХАРТИЈА. Не знаев дал да плачем или да се смеам од мака.. x
Нема полошо чувство од тоа кога сами ќе срушите нешто што долго сте го граделе. Сакав уште и уште, не ми беше доволно. Летав во облаци за да останам со празни раце. Но да беше барем празно и срцево. Но не е, тоа цвета како и првиот ден, кога се сретнуваме. Уживав и бев среќна, но сето тоа траеше кратко. Направив нешто што не смеев ни да помислам да го направам. Помислив дека за нас тоа ќе биде подобро, дека искреноста ќе ми биде наградена. Но не беше така... тие зборови се уште ме будат навечер, како силен вик во мене, не ми даваат мир и ме потсетуваат дека сум казнета за цел живот. Сакам да се сретнеме и да кажам се, се што носам како товар веќе толку години. Знам дека не смеам ни да се доближам. Не знам кој потег би бил најдобар за сите. Срцево не ми дава да се откажам и ме носи онаму каде што бев најсреќна, за секунда да се сетам и да се насмевнам, да потоа да се сетам дека веќе никогаш нема да ме прегрне, нема да ми каже дека сака да ме гледа кога се смеам, никогаш веќе нема да е држи за рака. И како што поминуваат деновите станува потешко. Се почесто ги гледам старите слики. Само сонувам и се сеќавам, од тоа се состои целиот мој живот. Од една забранета љубов и од солзи кои ме печат секое утро и секој ден, солзи кои оставија белези на мене и дури и да глумам дека се смеам, трагите од солзите се тука и ништо не е исто. Само сакам да знае дека ми фали
Мојата соба е многу студена и зима и лето.Сонце ја грее само наутро и тоа малку. Не ми пречи всушност навикната сум,и да седам покрај прозорецот со чај од нане во раце и да се замаглува и да си цртам снегулки.Мисли,спомени 1001... Како ли ќе ја напуштам собава некогаш?
Malku mi e bez vrska da odgovaram na prashanjeto, ama ako vekje odgovaram, posoodvetno mi e preku kontra-prasanje. Vie da ne ste sigurni vo obratnoto pa da ima prostor za debata? Sigurna... nikoj ne mozhe da bide siguren tuka, mozhe samo da se nagagja, ama razmislete, kolku lugje shto navistina znaat da iznesat kombinacija, da ne zborime za unikatna, srekjavate niz grad? Ok e, ne sum nekoj moden snob, ednostavno ne go najdov toa shto go planirav, se izrevoltirav i taka nastana postot na forumov. Ne mislev deka kje treba da davam objasnuvanja za neshto shto i onaka e napishano kako pola shega.
Никако не можам да ги сфатам тие што спијат со вклучен интернет на мобилен Цела вечер, цело сабајле онлјан...зошто? Без навреда, знам дека ве има многу ама стварно, зошто? Тогаш некој ќе пише нешто? Важен состанок имате? Мора 24/7 да сте онлајн? Ја прашував другарка ми да ми објасни, зошто и е толку мерак така да прави и таа не знаеше што да ми одговори...и било интересно... И ајде млади, пак некако личи работата ама кога ќе видам некои постари Од сите професори што имам број, сите 24/7 се онлајн на вибер ама ај тие се зафатени луѓе......ама овие обичнни смртници, немора.... Инаку периодов ми е станат монотон и мора да сменам нешто под итно. Само ми фали некоја добра идеја, или нешто не знам што...па уствари тоа е проблемот што не знам што да сменам п.с. Ќе го симнувам сеа Сам дома, нели период му е да се гледа сеа А инаку зошто никој на лето не го гледа филмов? А инаку треба и да учам, книгите прашина фаќаат ама Сам дома некако ми е попривлечно. А инаку муви уште има низ дома, дали се нормални?
Ако низ град денес видовте едни два пензионери како играт шах со нескафе в рака, в парк ... не беа пензионери. Јас и bby бевме. Изгубив, три партии со ред ама еден ден ќе победам. Очигледно надежта последна умира. Spoiler И како што сум предозирана со кафе, почнува дремка да ме фаќа. Неможам да се разберам некогаш И зборавме за политика, па го привлековме вниманието на неколку дедовци Ама никој не беше слободен за да изиграме една табла
