Нешто што е моментално актуелно кај мене и го применувам целосно... Не што таквите луѓе не носат ништо позитивно, ај тоа... но со нив не си никогаш ни на неутрално! Туку, се случува обратното - таквите се најчесто пијавици... Имаат „скриена дарба“ да ја цедат туѓата (позитивна) енергија и да прават сите околу нив да се осеќаат мизерно. Годинава имав доволно такви искуства за наредни три генерации...Се надевам 2016 ќе е многу подобра година на тоа поле... Тоа ми е приоритетна 2016 year resolution, што би се рекло.
Можно е бе можно е. Знам дека со ова одлука на која на еден начин сум форсирана ќе се каам доста долго време, ќе го напрам најгнасното нешто само зошто сум и јас самата извисена. Оф леле. Во вакви моменти неќам да постојам. Неќам. Неќам и неќам. Ама не секој е подготвен да земи одредени жртви, ете.
Овој аутоплејов на Фејсбук сака да ме убие. Не можам да го прикачам ко видео, изгледа форумов прифаќа УРЛ само од ЈуТјуб, ама сепак морам да го споделам ова чоколадно задоволство.
Некад ми иде да си напраам фејс палм за сите глупости на пијано шо сум ги напраила, ама после ми текнува дека има вакви работи по интернетов Spoiler па ми доаѓа душа на место.
Се плашам од иднината... Не од блиската иднина, се плашам од онаа што ќе дојде по стотици години. Во што ќе се претвори светов - си мислам. Не сакам да живеам во ова време. Сакам назад низ историјата, каде било, сакам да ме проголта времето и да ме плукне години назад. Кога никој немал мобилен, некој немал фејсбук, никој немал лајкови...Сакам да живеам во цутот на ренесансата, раѓањето, просветлувањето. Да се восхитувам на свежо насликаните парчиња уметност, да бидам сведок на пишувањето на најголемите дела во историјата на човештвото. Би сакала да живеам во италијанските градови, во тоа време... Би сакала да живеам во 19 век, во толку исмеваното англиско општество, на седенки во куќите, пиење чај и зборување до бесвест. Во времето на забранети љубови... Ми предизвикува некаква скокотливост кога ќе помислам како би било да живееш во тоа време. Или пак во Русија, на другата страна, кога повторно, биле напишани најдобрите класици на сите времиња кои сега можеме само да ги читаме, а тогаш биле реалност. Сакам да живеам во некое африканско племе, да јадам банани и кокоси и по цели денови да се лулам на невешто изработени лулашки, додека мајмунчиња ми висат на рамењата. Сакам да одам некаде далеку од овој испорограмиран свет, во кој треба да одиш по одредни правила кои некој друг ти ги поставил. Не сакам! Еден е животот, зошто да не го искористам максимално? Сепак, најмногу од сè сакам да лебдам низ вселената, да го искусам тоа бестежинско чувство, да не посоти гравитација. Таму не постојат граници, таму е вечноста... Мислам дека таму би било единственото место каде не би се чувствувала тесно во сопствената кожа. Бидејќи сите сме мали, многу сме мали. А универзумот е голем, поголем отколку што можеме да замислиме, а ние? Заробени на Земјата. Живееме во затвор, а не сме ни свесни за тоа. Замислете си желба...
Турбо ден. Но, да ви кажам две случки едната од вчера, а другата од денес. Случка бр.1 - Се возев во автобус со мајками, саде гужва и гледам се млади седат. Петок - пензионери. Таа ќе седи, јас не, млада сум и ми се стоеше. Деновиве ме прати видно расположение, среќна и весела. Насмевка до уши. Не е потребна причина да бидеш среќен, едноставно насмеј се и терај. Така на една станица се запразни автобусот па си реков ќе седнам. До мене стои еден албанец постари години и само ме зјапа. Мајками на една страна јас на друга и само и давам знак мамо тука сум. Следна станица повторно полн автобус и не ми се стануваше за никој, влегува една пензионерка со ќеси застана со мене. Јас да станам таа ми вели 'Нека седи си", а јас "Ама не еве седни си уживај си, ќе се симнам и онака", и таа " Ако неможам да стојам дома ќе си седам", каков одговор добив реален ама сепак сакам да сум упорна и го добивам тоа што го сакам и наумам. "Значи ела седни си, уживај си, јас сум млада ќе стојам". Станав и стоев до неа и таа ми вели "Господ да те благослови дете, ретки се ваквите како тебе". Ми се исполни душата и си се симнав со поголема насмевка на лицето. Случка бр.2 Тепачка за паркинг. Со татко ми имавме работа по лудово Скопје. Сабота,народ трча да фати паркинг. Ама женава мислам ќе ме утепаше. Јас имав друга работа на друго место, а татко ми да најде паркинг, тоа му беше обврска. Се симнав од кола порано. Но тамн јас најдов слободно место и сум застанала, ќе го чувам со сите сили. Му се јавив на татко ми враќај се ти најдов местоо. И тамн тој се враќа една жена се решила да се копешка со мене за паркинг, е нема. Обидувајќи се да влезе ќе ме згазеше и само отвара прозор и ми вели"Тргни се девојче да паркирам". "Резервирано е", велам. " Ма какво резервирано, тргни се да паркирам, прва си го видов местото''. Готова на видик да ме гази се доближи до мене за само 2 метри. "Јас не се мрднувам од тука, ми е гајле кој го видел прв, јас стојам тука пет минути, татко ми ќе се паркира, а ти имаш толкав паркинг паркирај си се" и велам јас. Таа спремна да се кара, кај се кара и незнае да вози риквец. Трт мрт, јас не се поместив од местото. Нема да паркираш тука и точка. "Па каде е татко ти". "Па позади тебе". -додавам јас. Јас добивам се што сакам и наумувам. таа се паркираше позади нас и жената што беше со неа дрско ми вели "Ајде мрш, ти дома да си ставаш граници." И ми покажува со раката, е тој стил со рацете ми е многу сељачки. И јас и велам "Како постара ви доликува да ми се обраќате така, како така срамота, така на ќерка ви дома, не на мене.". Па јас незнам, има паркинг кој си видел ќе си се паркира, кога гледаш дека стојам значи чувам место. Ама простотија шта чеш. Си го испив кафето драги мои, сега ме чека уште турбо вечер. Имајте убава вечер.
Уште од мала ме нервирале родителите на сите мои другари/ки. И сега (кај сегашниве другари) не е ништо променето освен што мнооогу ретко ги гледам. Децата си беа супер (од маало, од улица) ама ако појдеш дома на гости да ти е срам да мрднеш. Од екс најдобра другарка, мајка и беше шмизла невидена, па ми беше срам да одам кај нив дома...секогаш ме гледаше како сум облечена и како се понашам, не знам како некоја психичка тортура да ми вршеше. А другарка ми беше добра, не беше воопшто како мајка и. КОлку пати ќе игравме надвор со други деца и ќе речеше: Ајде досадно е ова дојди дома кај мене ќе гледаме цртани (само мене ме викаше). Нормално одбивав, ама ајде после неколку молења ќе појдам и јас дома кај неа, и така ужасно се чувствувава покрај мајка и, како на трње да седам....едвај чекав да си излезам. Сум имала 7-8 години и по цел ден надвор сум играла, сум се бркала, сум трчала, фудбал, ластик... па како ќе бидам облечена? Или фустанче постаро, или тренерки, или фармерки постари....се чувствував како парталка покрај неа. И врвот беше, кога еднаш дедо и (на истата таа другарка), се качи на спратот кај што бевме ние и рече: Што правите само кај нас дома? Одете малку и кај jollygirl.... Одевме и кај мене игравме, ама тој изгледа мислел само кај нив дома сме киснеле, многу грдо е да слушнеш така некој да рече. (инаку не делеа само неколку куќи, бевме комшии) После, татко му на другар имаше завршено машински факултет и си мислеше дека бог за муда го фатил си се мислеше најпаметен човек дека е, и тој многу одбивно се понашаше, па покрај него се чувствував глупава. А од една другарка, пак, мајка и секогаш ме прашуваше дома што сме имале за ручек, и секогаш се обидуваше да дозне некои информации од мене за дома. (тогаш не сум разбирала, ама кога ми дојде малку паметот, сфатив). Ајде да не навлегувам за другите какви биле, ама само моите и родителите на едни другарчиња (близнаци), секогаш не оставаа сами во соба да играме....си одеа во другара соба, и чат пат доаѓаа да не ѕирнат како сме.(без разлика дали сум со најдобрата другарка или има и други дечиња дома). Повторувам, само моите и тие на близнаците тоа го правеа. Другите мрчатори. Ме нервирале, и ќе ме нервираат такви луѓе....сакаш детето да ти се дружи со деца, епа дај му малку простор.
Кип на Буда не сум, од живо месо сум. Осеќам. Плешкиве ми се испитани, можам да носам, се е тоа привидно . Е сеа ќе одам и ќе се исплачам.
Кога сум воодушевен слушајќи некој како пее а не е популарен ми доаѓаат солзи. Така кога ми те тешко и сакам да си поплачам си пуштам на Јутуб некои такви таленти и веднаш ми доаѓа на ум дека сега е време на пејачи кои успееваат благодарејќи на се друго освен пеењето и така се буди емпатијата во мене и заклучувам дека има и други кои се у полоша и нефер ситуација од мене. Така за брзо време се враќам у нормала .. ехх живот
Ми пиша симпатијата. Прво направив салто од среќа. После се направив пепел. За на крај да ми биди срам да го отворам прозорчето од разговорот. Еве цел ден собирам храброст да видам која глупост му ја имам пишано.ама не можам и не можам. Со оглед на тоа што цел ден ми нема вратено.сум ја покакала работата Ама пак не сум таква јас
Znachi od iskluchitelna vazhnost za tekot na tvojot zhivot bilo kade kje se rodish i na kakvi lugje kje naletash... A vrz toa nemash nikakvo vlijanie.
Ме плашат таксисти кои не зборуваат. Не, не сум ни јас некоја претерано комуникативна особа, да се разбереме. Ама кога молчиш од Центар до Лисиче, колку и да не сакаш атмосферата станува непријатна. И од некоја неразумна причина, претежно избегнувам бркати средовечни таксисти со сериозен поглед ака Хулио Васкез, бидејќи низ глава почнуваат да ми се мотаат опасни трип филмови. Само го чекам моментот кога ќе ги заклучи вратите, и сврти по некоја темна уличка. Дури, во одредени ситуации (,,кога ептен е зорт") размислувам дали превентивно да почнам муабет од типот како едниот бубрег ми откажал, а притоа да не кажам дали левиот или десниот за да му дадам знак дека нема да има корист при трговија. Ова не е Казабланка да, ама оди тоа докажи му го на мојот чуден мозок. Среќа или искуство, битно досега вешто се справувам со непријатностиве, не покажувајќи никакви индикации дека нешто не е во ред... Едит: Ми се превртуваат црева од брзо возење. Значи стајте го ова у комбинација со дотичниот профил на господинот кубанец, ќе сфатите што значи за мене вистински хорор.
Преку к ми е од чекање, односно доцнење на еден мој другар. Стигни на закажаното место кога сакаш, па ѕвони. Ќе дојдам. Од денес така!
Чај од нане со парче лимон секогаш ќе ме потсеќа на дедо Утрото неможеше да почне без чаша чајче со парче леб и сирење. Секое утро доаѓаше да не буди за во школо со сестра ми, пола саат порано за да имаме време да се напиеме чајче да се стоплиме убаво па да отидеме на училиште. Кога си идевме не чекаше спремен и расположен за пишување домашно Буквите,бројките,саатот,и сите основни работи за почетник во училиште ги научивме од него. Тој никогаш не го повишуваше тонот беше трпелив и многу пати повторуваше од почеток. Кога ќе отидеа моите некаде и ќе не оставеа тој да не чува ни беше најзабавно. Играше со нас,со часови раскажуваше приказни,а кога ние ќе заминевме на спиење тој седнуваше на столче до вратата и седеше таму гледајќи не додека не си дојдат моите. Имав најдобар дедо на свет кој што многу ми недостига,посакувам да е овде и да му раскажам се. Да се смееме заедно,да ме советува. Колку само ќе беше среќен што тргнав по свој пат и што сум на почеток од оформување на мое семејство.
поцнав да читам една интересна книга-Шангај бејби се зборува за Кинеска девојка која запознава дечко Кореец ама е импотентен а воедно и наркоман интересно романчеhug: до фас драги феминки
Иако знам дека старем сеуште му се радувам на роденденот. Нека ми е среќен роденденот па да ве почастам со торта
Некогаш ми доаѓа да почнам да организирам курсеви за правилно јадење т.е џвакање. Не можам веќе да гледам сочни залаци како се тркалаат и постепено разложуваат во нечија усна празнина,пропратено со звучно мљацкање. Разбирам јас јадење на јавни места,само со усул, со затворена уста. Ова шлапкањето многу ме нервира,верувам не сум сама.
Секој човек мисли дека му е добро,се додека не дознае дека постои и подобро. Е, после е незадоволен и несреќен.
Па, да. Не сакам да се собирам да пијам, т. е. да се натпивам. И оттаму од кај шо че пијам да излезам и да глумам лудило дека сум којзнај која. Am I normal?
