SDK deka mi e preku glava od bolnici,doktori,sestri pogotovo od cistackite koi se pravat kako da se direktori
Се млaтaм пo дoмa и мaјкa ми ме вкoпувa кaкo се смеaм сaмa сo себе и ме прaшувa штo се смешкам... е кaкo дa и кaжaм декa вчерa ми се пуштaше мaлoлетник, a другaркa ми oд сaбaјле ми јa имaше песнaвa штo сегa целo време ми се мoтa вo глaвa: Вaшa М,
http://www.fakulteti.mk/news/15-12-05/od_septemvri_nema_da_mozhe_sekoj_da_bide_nastavnik.aspx Хм, а дали Марија Костовска која не излегла од Акедемијата е доволно стручна да го искаже своето мислење. Значи самата себеси се побива, како и секој Македонец, нели? И така, мене некои административци со дебел целулитен задник од седење по столови и фотелји ќе ми прават тестови за личноста. Бич плиз, не можеш да ме разбереш, да ме почувствуваш, да ме погледнеш ко човек без притоа да ја прашаш партијата што мисли за мене. А притоа, водат битки против комуњарите, нели? Зашто ова сега што се прави е тооолку далеку од политиката на Тито. Ви ебам монополот, не сме држава, монопол сме. Како да не му биде на човек криво кога некој кој организира комитски вечери со купони за бесплатен алкохол ти ја силува земјата. И посакувам се' најдобро, зашто човек кој е среќен не може да биде толку злобно-глуп.
Трет ден се смеам ко будала Ставам пред некој ден и ми звони мобилен, ми се јавува мајка ми, симни се пред зграда сум у Скопје. Се симнувам oд стан, она се прегледувала нешто на ушите и ме носи во ординација демек да ми каже од кај да ги земам резултатите после 2-3 дена. Влегуваме и ме носи у една соба со докторка, докторката ми се претставува вика ја сум психијатар. Викaм шо барам ја тука? Мајка ми вика ти се дешава да викнеш по телефон ај кога веќе сум во Скопје, седи и објасни и на докторката зошто. Викам сите луѓе имаат проблеми у животот некои луѓе некогаш покажуваат нервоза, али не е тоа причина по доктори да одат сите И праам муабет 2-3 минути со лекарката и мајка ми, скроз озбилна, и вика, морам да го нагласам ова: Oвој синов мој ни кажува дома дека имал 5 женски, ве молам кажете му дека тоа не е во ред абе какви 5 женски викам, за ова ли се иде на психијатар? хахахахаххахахахахахаххаха леле коа почнав да се смеам да и речев да ме пофали некаде, немаше вака да ме исфали. Оваа докторката гледа и се чуди и и вика на мајка ми, излези со него муабет да направам почна да се смее и ми вика шо и е на женава многу се грижи. Се гледа дека си интелектуалец, не ми изгледаш дека се дрогираш, скраја да е, мислам дека нема потреба да праиме тестови. Па сите се нервираме понекогаш за било што, таков е животот. Што се однесува до промискуитетноста тоа си е личен избор, само треба да се заштитиш од болести. Добро де викам, како да не знаете дека претеруваме и превеуличуваме понекогаш машките хахахаххахахах ми идеше број да и побарам, на крај ми вика, прегледот за жал мора да ви биде наплатен, небитно дали трае 5 минути или еден саат.
Човечката психа е осетлива работа. Толку цврста, а во исто време толку ранлива. Морални вредности, чуства, ставови и размислувања, стравови, желби, соништа, начин на однесување... сето тоа што го прави поединецот „човек". Го градат, и го идентификуваат како посебна единка од другите. Но сето тоа во еден момент, од страна на некој или нешто, може да се наруши. Или тотално да се уништи. Што тогаш?
Моментот кога сам се лажеш, сам си веруваш, па и другите ги уверуваш во тоа. Лесно ти е на тебе (патолошки лажго), ама на тие околу тебе, којзнае...
Како немаш слушнато дека машко не треба да те гледа како јадеш? секогаш ако јадеш во присуство на машко, му се дава од јадењето, не треба да те гледа и да се лигави пошто немало да му се крева ова од пред 100 е познато по народот
Абе вие од Македонија сте? Знаете дека кај нас си има мнооогу бабини деветини па еве тоа е една од нив....а не знаев дека Аничка не одговорила, ајде и таа ќе потврди Инаку не треба да шеташ со бурек во ташна, туку само ако јадеш и ако има некое машко до тебе ќе го понудиш дали сака....а не се машките ко кучиња, па ако видиш случајно машко по улица да му фрлиш бурек да јаде
Хaхaхaхaхaхaхaхaхaххaхaхa Ме нaсмеa ептен! Амa јaс тoa зa вo случaј дa не ми се пoсреќи сo некoј импoтентен пa дa требa дa ургирaм сo бурекoт. Никaд се не знa
Luge, si dojdov doma. Da da, si dojdov zdrava ziva I izdrzav, ne spoulajv Vi posakuvam prijatna I ubava vecer
Знае некој каде можам време да купам? Не многу, една празна недела ми треба. Ееее кога лани времето бесполезно и беспотребно си го трошев, сега ќе барам слободен момент иначе уште еден нервен слом не ми бега. Мразам празници, зима, облекување во слоеви, магла и чад, намуртено и мрзливо време. Мразам што времево ми создава само мигрени и лошо расположение. Дедо мраз го мразам, е како не, некој брадест човек секоја година облечен во истото ќе исполнува желби. И ова новогодишно украсување ми смета. Дополнителни сијалички кои трепкаат во разни бои и ми ги полудуваат очите. Мрачна и депресивна ме прави овој период. Да можев да го преспијам само како мало мече. Знам дека сум многу хејтерски настроена ама ништо не може да ми го поправи периодов. Уствари можеби тој може... Он ја има таа моќ. Само што никако да го сретнам. А неговата насмевка цела година ќе ми ја усреќи. Да не се лажам и едно патување некаде на топло исто ќе ми делува. Ама сепак повеќе сакам да го видам. Познато ви е она чувство кога за некој и во оган би скокнале? Кога знаеш дека е 'the one' ама ти него никогаш нема тоа да му бидеш? И без разлика на тоа, пак сѐ исто би направиле? Абе заслужува толкууу многу среќа и љубов. Заслужува секој ден да се буди со таа преслатка насмевка. Еден и единствен е. И да не го видам уште дваесет години, ќе ми остане совршен. Сакам да го видам!! Многу се три години. Викаат мал бил градов, на секој чекор некој сретнувале. Абе ајдее.. Кај ми е тогаш цело ова време? И марфи нормално, кога и да му ги сретнам другарите, читај секој втор ден, никогаш не е со нив. Е аман веќе. Дружи се поише бе. Пак мислам на него а? Ќе лажам ако кажам дека не заспивам со мисла на него. Што ако запознавам мужи кои на хартија повеќе ми одговараат од него, кога на секој му наоѓам маана. Е ама на последниов животот шпанска серија. Оној истиот кој мислев дека е 'too good to be true' и неверојатен. Е да. Мора да се крие нешто позади таа совршеност на хартија. Згоден, убав, спортист, паметен, начитан, завршен факултет со висок просек, одлична работа, бонбона бе. Па и танцот му е страст и пасија. И бреј, да има некоја огромна хемија меѓу нас. Мора да има тука нешто што не штима. Ооо кога открив што не штима, е фина мигрена тогаш добив. Реков јас уште пред да ја прекинам врската летово, нема да најдам така совршена врска никогаш, небитно што не е он мојот 'the one', јас бев неговата. Ама не ми беше доволно. Сакав да има исти страсти и соништа како моите. Таман работа да бидам среќна со помалку од тоа. Ама затоа универзумот ми покажа дека да имаш исти соништа и страсти со некој не е доволно. Се тешам бар ќе уживам во слободата, без притисок, без караници, без плачки и без стрес. О да, заборавив на хепи енд и на убава бајковита приказна за мене. Не се надевам повеќе. Знам дека го отупев пишувајќи, ама немам со кого да зборам, а морав да си се искажам.
Почнав да читам од почеток, па средина и кога на крај прочитав дека си ја изгубила вербата и епа морав да интервенирам!!! Секогаш ама СЕКОГАШ продолжи да веруваш!!! Знам дека може да ти звучи како клише како нешто што сите го велат ама мозокот е опасна и многу моќна работа, она во што веруваш свесно или несвесно ќе те прати во животот. Задржи ја во себе секогаш надежта за подобри нешта, соочи се со болката за тоа нема збор не треба да бегаш од чувствата животот е направен од емоции и за оние убавите вреди да се соочиме со оние негативните. Замислувај ги колку што можеш убавите моменти и повторно ќе ти се вратат. Она на што се концентрираме тоа не следи. Знам дека е човечки и многу полесно да се сеќаваме на лошото особено кога сме повредени или разочарани и тешко е да се променат мислите ама обиди се, размисли кои сѐ работи ги обожаваш кај другата личност и развивај ги во себе. Она што го гаиме внатре е многу посилно отколку што сме свесни.
Од мала почнав да пишувам поезиjа, иако уште од тогаш доста повеќе уживав да читам проза. Со текот на времето и моите песни го менуваа обликот, во зависност од периодот низ коj поминував и завземаа нова форма, некогаш со конкретна содржина, а некогаш пак апстрактни и неjасни дури и за мене... Еве некоj стих од втората категориjа: The night is full of hope And the hope smells like a dream, The dream opens wonderland, Colours like reds and greens... Dab of blue and sprinkle of yellow, Light through the curtains of night And we will meet again by sunrise, In our wonderland - you and me... Spoiler Речиси секогаш пишувам на англиски и се извинувам за можните граматички грешки, граматиката никогаш не ми била јака страна.
Мене ми цветало во животот. Јас се насмевнувам срамежливо и си мислам како единствено нешто што ми цвета во животот ми е косата.
Искрено, им завидувам на тие луѓе на кои ништо не допира до нив. Со дебелка кожичка, како бундичка. Мислам, не дека се вреѓам од ситници, ама толку попримам туѓи емоции, толку ми влијаат, толку може и да ме понесат и да ме урнат.... навистина ми смета на моменти и се нервирам дополнително заради тоа што дозволувам да ми смета. Ако заради нешто си го зафркнам животов, ради тоа ќе е. Можам како сунѓер да примам позитивност, ама и негативност, и нервоза и буквално да сетам како некој се ,,празни" а јас се ,,полнам". Друго интересно феноменче е што никогаш нема пред никој да признаам дека е тоа така, ама ако се претера, мислам дека чувствувам физичка тегоба и ме кутка во кревет. Лоша особина. Ко за беља, мислам дека деновиве владее некој колективен ПМС, а за владеењето на колективната неволност заклучив во првите три дена откако си дојдов. Еј бре, со багер да ги буткаш од кревет, нема да ги избуткаш. Не можам да ви вдахнувам соништа и цели, ама како тоа другите ми вдахнуваат нешто што не можам никако да го опишам, е стварно за чудење. Ме кутка ограниченоста, а ми треба слобода да ги раширам крилјата. Да ги ставам овде во кашичката и моите дилемчиња и проблемчиња и обврскички... И можете мене да ме замислите, како седам со ај-уил-кил-ју-фејс и зјапам некаде настрана. Ах, па ништо сериозно, само нешто што мало нерасположение може да го направи да изгледа како големо како облакодер, а тоа е мала колипка. Решението е во трпението, трпение за да средам тоа што ми остана и да чекам да се среди тоа што треба, ама ах, младоста и трпеливоста не одат рака под рака. Следечи на листата е фактот што ни јадам, ни пијам, пробувам и тестирам влијание на одредени работи врз мене, а резултатот е комплетно губење на апетитот. И кинење на некој грам што се залепил на места кај што не треба (читај пливам во фармерки). Или па тоа ми го покачувало апетитот, ќе дознаеме еве. Да не сум била трудна, не сум, фала на прашање. Барем се загрижи доволно за да ме праша. Цуцка. И го имаш цуцката како се клешти како детенце кога му зборувам нешто. Посебно некоја сериозна полемика. Сум била многу смешна, да, да... Ќе го правиме муабетов по некоја година, ако ме дотрпи. Викам не се секирај, сите ќе ме зимаа од почеток, после ќе те видиме како ќе се покажеш на дело. А и јас ко за инат се клештам, оф леле, три реченици напишав и се окезив од уво до уво... И не ме прашувајте што, како, зошто, не знам да ви кажам. Здравје, по некое време, ќе дообјаснам.
