Сакам да кажам...

Што и да кажам, излишно ќе е. Не можам ни да опишам колку е пренајмил на свет. И не ми се верува дека имав таква среќа да го запознаам. И нека ме разгалува колку сака, уживам.
Не можам ни да опишам како се чувствувам. Не ми се верува колку многу сонце ме огреа во најладниот месец. Ме исполни со топлина.

Ширам љубов, ширам позитивна енергија, ширам мноогу многу топлина.

Колку и да ми се напорни деновиве, колку многу и да имам за учење, толку многу сум расположена, и со насмевка. Абе, абе, абеее си љубоморам сама на себе.

 

Единствено што сакам е да бидам среќна! Но... премногу се плашам. Премногу се плашам да не повредам некого. Зошто секогаш мора да е толку комплицирано?!?

 

Прво нешто не беше расположен другар ми (ко и секогаш во последно време), пишувавме вечерва подолго време, и после неколку обиди да се расположи, почна да се смее, да се зеза на безврска теми и онака кога осетив дека е барем малку подобро расположен, успат му викам: -Заборавив да ти спомнам дека утре ќе се видиме со Х (тој знае дека ми е бивш, можеби и иден, може само бивш дечко) и треба да зборуваме со него, стварно не знам што ќе биде помеѓу нас....И тој ми врати: Супер.
Јас пак возбудена му викам, само тебе ти кажувам, не знам што ќе биде, и слични срања, не сакав пред никого да спомнам....а тој, цитирам:

[02:15:21] : ok
[02:15:32] : ja ne sum dobro ke se isklucvam cao

ОК? Само ок?
А пред тоа се смееше, рече дека е подобро.....
Мислам треба да сум стварно глупа за да не сфатам дека чувствуваш нешто за мене, а те сметам ко брат. После сите овие неколку драми што ми ги правиш пред сите, после се тоа индиректно кажано, после се тоа пишувано неколку дена назад, мислам ова вечерва беше крај.
Ти никогаш не ме оставаш туку така, за се совети ми даваш, никогаш рано не се исклучуваш, секогаш се зезаме пред да се исклучиме, на крај секогаш ми пишуваш доооообра ноооооќ, а сега? Ок и чао?
Сфаќам дека сите имаме лоши периоди, некогаш не ни се сите овци на број....на почеток (уште пред неколку месеци) кога приметив малку промена кај тебе, сама се тешев дека е само лош период ама сега веќе нема смисла твоево понашање. Од ден на ден полошо кон мене се однесуваш. И кога ќе се видиме (а во последно одбегнуваш да дојдеш и на кафе со нас) и кога пишуваме истото е.....ме повредуваш, се чувствувам како да сум крива за нешто.
Мислев дека можеме да докажеме дека постои машко-женско пријателство ама.....
Барем да знам што ти е, воопшто не заслужувам вакво однесување. И барем да можев се ова во лице да ти го кажам.

Постов може не е за овде, ама знам не го чита форумов па СДК дека сум премногу збунета, тажна и многу лошо се осеќам.
Се надевав дека 2016 ќе биде добра година....ама ич не е.
Ако вратам некој од минатото тогаш очигледно ќе го изгубам другарот...најдобриот другар....кој го сакам ко брат.

 

Најлошо е кога се будиш од језив кошмар со итност за одење во вц,а страв и ти е.И мачорите во сезона на парење од надвор ја надополнуваат атмосферата
Се расонив и еве уште сум така како потресена

 

Добро утро!

Сонував како е до мене. Како ми зборува. Како е толку блиску.
И повторно истото, кога се разбудив, лежев стискајќи ги очите, сакав да продолжам да живеам во тој сон.

Денес имам важен испит. И морам да сум при себе...

 

Гледам по Интернет се развила дискусија и расправија за Оскарите, демек повторно црнците биле дискриминирани и Оскарите биле повторно "бели". Добро, што е со луѓето? Толку е тешко да сфатат и прифатат дека бојата на кожата не е талент?
Пр. Нијонго полани доби Оскар бидејќи глумеше во филм од нивната историја. Тоа не е талент, тоа е на заради политичката/историска/сензитивна позадина. И толку. Кој пред тоа ја знаеше неа? Надие.
Доби Оскар, исто, како сега да дојде некој да ми рече дека таа, што вчера излегла на сцена, е далеку талентирана за разлика од Ди Каприо? Ма немој!
Колку ме нервираат вакви работи. Едно, одредени треба да сфатат, во светот на талентите, треба да си талентиран, а не да се вадиме на картата обоени, шарени, напатени и вонземски.

 

Сакам лето. Сакам да ја посетам баба. Да станувам во 8 часот, да пијам лимонада, потоа да трчам и вежбам низ цел двор.
Потоа овошна салата, нешто на тв, па појадок. Следно одбирање облека за тој ден. Откако ќе се дотерам, надвор ме пречекуваат блескавите сончеви зраци. Уживам под сенките, се дружам со децата од маалото, јадам сладолед. После ручекот сакам да читам. А навечер да шетам. Вечерните прошетки во лето се нешто навистина посебно. Разни впечатоци, доживувања, спомени. А пред легнување обожувам да излезам на тераса и да пишувам поезија. После во светот на соништата . И пак се одново.
Сакам лето.

 

Таков е животот рече Кловнот во солзи, и си нацрта насмевка на лицето ..

 

Ќе умрат де, стари се, кај ќе одат на друго место? Не ми е јасно потресување за умирачка на стари луѓе кoи вooпштo и не ви се блиски. Секоја чест за тоа што го оставиле низ својот живот, сме ги слушaле, гледaле, вoсхитувaле, aмa кoгa ќе слушнaм кoгa некoј пoзнaт си зaминaл, пoсебнo пa нa стaри гoдини, единственo ми дoaѓa нa ум-леснa му земјa. Тoлку. Oд кaде ви се тие грутки нa душa, вo грлo, пa и сoлзи и пoтресувaњa? Пoгoре Лејди пишaлa зa Рикмaн, a сaмo еден филм сo негo изгледaлa. WTF?
Ретки се тие штo нечии делa следaт сo гoдини и гoдини, пa дa рaзберaм пoврзaнoст и кoментaр зa негoвa смрт, aмa шутo и сaкaтo дa ми плaчи зa Бoуви? Бегaјте тaму...

 

СДК денеска ми било втора годишнина на форумот...
Поздрав до сите феминки и феминци
Ви благодарам за друштвото...Фемина сеуште е катче што ме релаксира.
Еве ова може да биде населба Фемина, и ние овде да се рекалсираме во слободно време....

 

Најтешко е да си кловн, сите да ги засмејуваш, а во себе да носиш тага.

 

Леле @Bridget еве и јас плачев за Рикмен, сме пораснале со Хари Потер, ние сме таа генерација. Нема врска што Лејди го гледала само во еден филм (ок, филм со седум дела) туку емотивно ќе се поврзеш со еден свет и гледаш како старееш и го одминуваш. Можеби ти нема да сфатиш, ама нам ни се случува, ако ти не си емотивно инволвирана во неговата смрт, некој навистина е и тука нема ништо чудно ни лошо.

Плус, од рак починаа и двајцата, не од природна смрт.

 

Како може некои луѓе да се толку себични и бесчувствителни и да си гледаат само за газот?Да ти се јавуваат само кога имаат потреба да се издуваат,имале лош ден или да се пофалат а ако ти сакаш да ги чуеш а нив не им е денот да те отераат у пм???И на крај кога се фино,лепо ќе плеснеш во лице зошо си пукнал ко балон не чиниш,не си нормален.Човек челични нерви да има па со такви луѓе ќе се мрдне.
А и како може да има толку радознали луѓе?500 прашања во ист момент поставени за да ти влезат во интима а ти упорно несакаш да кажеш па на крај мораш да лепнеш во лице дека не е негова работа и на крај они навредени.
Или нешо со мене не е у ред

 

Рекoв нa стaри гoдини, и двaјцaтa пo 70, рaк дијaгнoстицирaн вo пoследните месеци или гoдини oд живoтoт. Сите нa стaри гoдини умирaaт oд некoјa бoлест, ситнa или не, телoтo не мoже дa се бoри, пa се вели прирoднa смрт. Тoa небитнo.
Јaс изрaзив чудење кaкo тoa тaкa леснo емoтивнo се пoврзувaте сo личнoсти кoи крaткo ги знaете и тoa зaмисли преку екрaни. А ти еве мoжеше дa ми oбјaсниш, a не сaмo дa кaжеш -тaкa е и гoтoвo.

 

@Bridget, можеби за тебе Алан Рикман е обичен старец но мене ми беше омилен глумец повеќе од 15 години, односно откако првпат го гледав Догма. За повеќето тој е Северус Снејп додека за мене беше и остана Метатрон. Првиот Хари Потер бев да го гледам првенствено бидејќи Рикман беше во него (и така почна опсесијата со ХП која трае до ден денес, ама тоа е приказна за друг пат). И многу ми е криво што починал! И 90 години да имаше, и да починал мирно и безболно од старост, а не од рак, повторно ќе ми беше страшно жал.



Човек-звер!

 

@Nausicaa Не е oбичен стaрец зa мене, мнoгу филмoви имaм сo негo гледaнo и тoa oд мнoгу oдaмнa. Пa и пoкрaј тoa штo му ги знaм филмoвите и гo пoчитувaм кaкo aктер јaс не се пoтресoв ниту сoлзa пуштив oти си умрел нa 70 гoдини. Мoжaм дa кaжaм -секoјa чест и тoлку. Пa ме интересирa oд кaде сoлзите, дрaмите? Бoуви истo, некoј рaстел сo сите негoви aлбуми, друг 3-4 песни знaе a рaзликaтa вo реaкциите дрaстичнa. Пa кaкo дa не се зaпрaшaм кoј oд нaс е прегoлем емoтивец, кoј мoжеби ич чувствa немa a кoј мaлку пoвеќе глуми?

 

@Bridget Тоа се викаат фанови и големината на актерите преку својот актерски талент да ги приврзат луѓето кон нив, односно кон нивната улога. Има луѓе што пораснале со одредени актери, го поврзуват со нивното детство, со одредени филмови и слично, и како емотивно да не бидат поврзани? Сето тоа е психологија на емоциите. И не гледам некоја особена драма за него, бидејќи еве за помладите тој е дел од Хари Потер, за кој и не треба да зборуваме колкави фанови има, а и покрај Хари Потер, оние што го знаеле, знаат каков актер беше. Не верувам дека коси кубеле и свеќи палеле во конотацијата на драмата што ја потенцираш, туку на луѓето едноставно им е жал и сосема во ред е некој тоа да го искаже.

 

@Bridget се работи за идентификација. Се идентификуваш со тој свет, не е ни толку тешко, ги читаш книгите од мал, ги гледаш филмовите и баш низ годините созреваш преку нив. Претходно имам пишувано милион пати за Хари Потер и како тој магичен свет има влијано на милион деца.

Еве, како што кај нас се популарни турските серии ради таа лесна идентификација. Или како натпреварувачкиот дух кој се имплицира преку навивањето за некој спортски тим, па мене ми се чудни оние кои се расправаат на фб за фудбал.

Емоција е едноставно, не знам зошто треба да се објасни и да бидеме цинични дека емоции такви постојат. Ако нешто не сме го почувствувале на своја кожа, не значи дека не постои. Не дека во морето фб нема секакви, ама не верувам дека еден Хари Потер фан останал рамнодушен.

 

И јас сум од тие што тажат по Рикман... нема веќе филмови со него, остануваат оние што веќе ги снимил. Мојот омилен филмски негативец - шерифот од Нотингем, се сеќавате?
Освен тоа, кој ќе ги чита сега Шекспировите сонети со таков маестрален глас?