Сакам да кажам...

^Ah be
Da mozev da sonvam barem I druga frizura kaj so imavme, a ne pundza ko od kupatilo izlezeni xD
Ah be Keco, pa ne ubeduva kolku sme bile najubavi plus ^.^

 

Еееее...

Спојлер: МИ СЕ МОЖЕ, БЕ!

 

^ Чекам интересни детали.

 

Постот ти е печен за +/-40 .
Интересна дискусија ќе се развие за машките ПРОВИДНИ финти , а плус и недостигаш (во темата мислам ) .

 

Се чудам досега како не избила војна на форумов.
Женски форум, многу многу жени на различни возрасти и со различни размислувања (чат пат ќе се најде и по некое ПЕТЛЕ да се разбие монотонија) и пак немало некоја страшна војна.
Во живо да се спојат олку жени мислам ќе настане таков хаос што 3 дена ќе бидеме во студ, мрак и заблуда.
Девојки сетете се дека барем 2 од вас се исто облечени во овој момент

 

Да ме видевте од некоја страна како сум се влечкала со пакетот пива од пола кило.... Сите мажи сумливо ме гледаја
За бир кејкот ми се за дечко ми. И хартија купив, и панделки...
Ееххх јас ваква женска да имав.......

 

Да бе, а маслинките на Тасос со што ги ѓубрат...

 

Денеска прочитав нешто што ме замисли.
Целосно сте заборавиле некоја личност ако не се сеќавате на нејзиниот глас.

А јас баш на гласот најдобро се сеќавам. Се сеќавам на секој збор. На моментите кога ми даваше сила и утеха за понатаму. Се сеќавам и на тонот на гласот кога ги кажа зборовите што и до денес ме бодат како нож.

И не само на гласот. Се сеќавам на се. Тоа лице ми е врежано во мислите, го гледам и во најубавите соништа, го гледам и кога сонувам кошмари.
Во странци на улица го препознавам само тоа лице. Само таа насмевка. Несовршените црти на лицето кои за мене се олицетворение на совршенството.

Плачев пак. Но има ли корист од тоа? Не се ни чувствувам подобро после толку солзи, напротив, потешко ми е. Знам дека ова чувство, колку што е благослов, толку е и казна.
Не знам како да се носам со себе. Спомените ми тежат но се единственото нешто што се уште ми црта насмевка на лицево.

Знам дека треба да заборавам. Се обидувам. Но ете слаба сум. Можеби и патетична.
И знам дека пропаѓам но дното се уште ми се чини далечно. А јас како да брзам да го достигнам.

Никогаш нема да те заборавам...

 

Mrazam podli luge,luge bez gram kultura,luge sto sekoj moment gledaat da napravat spletki i kavgi.Luge sto naucile vo zivotot samo da vregaat i nisto drugo ne znaat. I da,gi zalam.

 

Почнав и јас да кажувам НЕ и кога можам да го направам тоа што го бараат од мене. Вчера се однесуваше како лудак и психопат, притоа не ме ни регистрираше. А денес се умилкува кога му/и треба нешто. Епа извинете, ама кој како си заслужил. Кој ме почитува ќе го почитувам.

 

Колку и да ми беше непријатно, морав да излажам...не дека сакав, морав.
Да беше за мене,никогаш не би помислил да го направам тоа...ама за друг го направив, без воопшто да размислам. Е сега за последиците...ќе мислам друг пат.

Пс...ич не сакам луѓе кои лажат дека се нешто што не се, дека се им е совршено во животот, дека имаат идеален партнер, дека се им оди како подмачкано...а всушност се дават во сопствениот измет....
И така...

 

* Никогаш ама баш никогаш немојте да идеализирате некој или нешто. Ќе си креирате сами некоја навидум совршена илузија која за кратко време ќе ви го опседне умот и тешко е да се ослободите. На крај кога конечно ќе ве тупне по глава и ќе ви текне во што всушност сте се заглавиле,ќе боли помислата дека сте дозволиле тоа да ви се случи.. Како најголема будала на светот ќе се чувствувате кога ќе сфатите дека мозокот си игра игри со вас, а вие сте биле убедени дека нештото е реално. Прифатете се' онака како што е, и со предности и со негативни страни.

* Не се трудете на буквално секој човек што го знаете да му удоволите кажувајќи некои ставови и мислења онака како што нив им одговара да ги чујат,а не онака како што вие навистина ги мислите. На еден вака ќе кажеш за да удоволиш,на друг онака...Се губиш себеси, за секого испаѓа дека си различен кога ќе пробаат да те проценат според она што си го рекол,не се покажуваш онаков каков што навистина си. Кажи си што имаш да кажеш, па ако навистина те почитуваат ќе го прифатат кажаното без разлика дали се поклопува со нивното мислење или не.

* Налетувам на многу луѓе кои трудејќи се да ги истакнат своите ,,маки" и ,,проблеми" (веројатно за внимание или нешто слично) обично ги одрекуваат туѓите,или па прават се' за да изгледа дека оној другиот не е во толку лоша ситуација. Многу пати ми се има случено да кажам нешто,и само добивам одговор: ,,А да видиш како е кога.../Тоа на многумина им се има случено,нормално е/Не го сфаќаш ти ова како е..." ,а потоа некој друг со поинакви зборови ја опишува истата работа, па на таа личност и вели: ,,Ау да! Леле и мене тоа ми се случува,знам како е." ... Немојте,ова е себично.

Oкеј,полека,не реков дека тебе во животот ти цветаат рози,гледаш виножита секој ден и се' ти е подредено под конец,ама во никој случај немој да се обидеш да донесуваш заклучок за нешто во врска со мене кој е базиран само на обична претпоставка. Секој има проблеми,помалку или повеќе.

После неколку обиди кога одоколу сакав да кажам како сум се почувствувала некогаш,увидов дека некои луѓе едноставно не се обидуваат ни да те разберат,а можеби и намерно не сакаат не знам,јас таков впечаток добив.
Боли кога не ја знаат целосната приказна и мислат дека ти е се' супер. Оттогаш ни збор не кажувам за било каква работа што ме мачи на некој начин. Ги избегнувам таквите теми колку што можам повеќе.

И јас имам избрзувано многу пати со претпоставки,ама после неколку грешки пробувам да се контролирам повеќе бидејќи отпосле кога ќе увидам каква е всушност ситуацијата,мака ми е што сум имала погрешно мислење.
Извинете за километарскиов пост,иако за ова има да пишувам уште многу...

 

Пред неколку месеци ја гледав твојата насмевка. И покрај сите тие болки, знаеше да ставиш една насмевка на лицето. Зрачеше со топлина...
Ја анализирам секоја средба. Беше толку позитивна со силна вера во себе.
И сигурна сум дека со неа и замина...


Чувстувам како некоја темна наметка се обвиткала околу мене. Последниов период многу драги луѓе изгубив од себе. Заминаа во вечноста. И со секоја таква загуба како да се откинал дел од мене.
Знам... знам дека сите патуваме кон таа вечност. Но човек сум...

Воздивнувам...
Милиони прашања се вртат низ главава.
Нека.
И покрај сите нив само едно е најсилно.
Никој не го знаеме тој наш крај. Дали ќе биде утре, по неколку месеци, по неколку години или можеби наредниот миг.
Заборавивме на неа.
Се сеќаваме на се’ што е небитно, а на онаа која ќе не оддели од сите, на неа заборавивме целосно.
Во тој миг најмалку ќе бидат важни ни кавгите, ни озборувањата, ни навредите, ни лагите, ни клеветите... апсолутно ништо. Заминуваме само со едно малечко куферче со две прегради. Носејќи го само духовното, она доброто што сме го направиле и она лошото што сме му го сториле на другите.
Во тој миг само она малку добро ќе ни помогне, а она другото ќе не одвлече во вечниот амбис.
Блазе и на таа душа која во своето куферче носи најмногу добро.

Животецов ни е краток.
Ползувајте го времето. Да се сеќаваме еден на друг на убавите спомени.
Човекот е создаден за добро. Да помага и сочувствува, а не е во неговата вистинска природа повредувањето.
Нека ве помнат по добро.
Како јас тебе.
Моли се од горе за мене грешната. Да бидам барем мал дел од тебе.

 

Мојот демон е во врска со мојата најдобра другарка.
Не ми е јасно зошто останав со отворена уста, мислам демон е, да не беше демон немаше срцето да ми застани.
А биле во врска подолго време.
Што значи да наздравиме.
Поздрав и збогум, не ми доаѓај веќе во ситните часови ( на сон), на јаве знаам дека нема никогаш повеќе.

 

Se osekjam kako baba. Od se i sesto vo poslednava nedela i pol jas se krsam od umor i od bolka. Grbot me boli, vratot, ramenicite, glavata, duri i ocite me bolat koga ke poglednam mnogu na strana. A jas uporno, cekaj uste malce da pozboram so drugarkata... uste edno video da izgledam! I ete go 11 saat, jas uste ne sum pocnala so rabota, utre u 6 treba da stanuvam, a veke nedela dena se macam...

Pamet nikako da mi dojde. Se nadevam poleka no sigurno pocnav nesto da menuvam. Sega vo 11 si legnuvam, a ne pocnuvam togas so rabota. Pust inat

 

За мене најизразена особина е што сум голема мрза за повеќе работи. Ама од вчера сфатив дека веќе не сум. Многу не си го сакав телото, и од вчера нешто ептен се унесов у вежбањево. Сега секој момент сакам да вежбам, ама сепак за почеток има граница, пошо нозете ме болат ептен.

Моите стално ми викаа да се запишам на фитнес или да вежбам дома. И уште ми викаат не сме те виделе да вежбаш. ко божем се пред нив треба да праам

 

Една од работите што посебно ги сакам во мојата работна околина, е тоа што секој си добива почит спрема тоа колку заслужил. Дали го ставиле шеф со врски, небитно е. Ако не си ја познава работата, ако нема однос достоен за одговорно лице на одредена група, не добива почит од никој. Нема страв кај вработените да не изгубат работа затоа што лесно ќе најдат друга, нема ведење глава, нема подлизување единствено затоа што над тебе бил. Нечовечност и комплекси никој не толерира, па при таков однос ни од чистачка -добар ден- не добиваш. Вo вaквa aтмoсферa сaмo мoжaм дa виреaм.