Сакам да кажам...

СДК дека денес сум многу среќна, сиимам роденден и ми се роди внук. Здрав и жив да ми е.

 

>Ти закажуваат Мој Термин за снимање синуси на државна на 8.2.2016, во 11h (по тромесечно натегање).
>Стигаш во 10:45 зашто „треба да си 15 минути пред термин таму“.
>Имаат проблем да ти ја заверат посетата 20 минути зашто... добро познавање компјутери is soooo yesterday!
>Конечно ти наплаќаат („НЕМАМ СИТНО, ШТО МИ ДАВАШ ВОЛКУ, ОДИ РАСИТНИ У ТРАФИКА!!!“) и те праќаат у три лепе, на другиот крај од клиниката.
>Стигаш пред врата во 11:05 - чекаат 6 луѓе - океј.
>Се извинувам, имам термин од 11, има некој пред мене?
-Не, подоцна сме ние.
-(супер, прв сум на листа).
>11:30... ок.
>11:45... а да прашам јас што се дешава?
>11:55: Се извинувам, но јас имам закажано термин од 11 за снимање, а еве сега...
-*ведар и насмеан тон на еден од четирите доктори во собата - еден се пули во компјутер, другите три го гледаат, тапшаат и даваат морална поддршка*: Еве гледате, работиме, почекајте.
>12:10 „Aјде кој е од 11?“ FINALLY!!!
>12:25 „Резултатите ќе се готови околу два на шалтер, кајшто ви наплатија.“
>90 минути џаболебарење.jpg
>13:55 - На шалтер: Се извинувам, резултатите од компјутерско снимање готови се?
-Не се тука, не знам...
-Во ред, нема проблем, ќе почекам, ваљда брзо ќе се, рекоа околу 14.
>14:15... ок.
>14:40... а да прашам јас што се дешава?
>14:45: Се извинувам, дали резултатите стигнаа?
-Не се уште, не знам кај се, подобро да појдете у три лепе до другиот крај на клиника кајшто ве снимаа и прашате?
>*10 минути подоцна, стигам у три лепе*
>Слушам докторски муабети со пациенти -Знаете како, имаме проблеми со компјутерот, се' што останало од петокот и викендот денес ни се насобра, сето ѓубре, и нас ни е тешко...
>-Ме пратија од шалтер да прашам овде за резултатите.
-Аааа, нема овде резултати, проверете на шалтер.
-Ама, оттаму само што ме прат...
-На шалтер проверете, овде нема.
>*10 минути подоцна*: Океј, отидов у три лепе и ми рекоа кај Вас да чекам за резултати, дојдоа ли!?
-Ма нема резултати, не знам што да ви речам.
-Па, да чекам ли воопшто денес?
-Не знам. *се врти накај колешка* -Ќе има ли денес резултати?
-АаАаАаАа ЈАС КОЛКУ РАБОТА ИМАМ, УШТЕ РЕЗУЛТАТИ ЛИ ДА ДЕЛАМ!?!?!??
-!?!?!?!?!
>*10 минути подоцна, у три лепе на клиника*: Океј, бев пак на шалтер и дотичната госпоѓа ми се развика дека имала премногу работа за да дели резултати, може ли да си добијам резултати за тоа што платив!?
-Кое е вашето име?
-Чичко Најтвокер из Аустрелија!
-А, па еве сте вие, овде е вашиот резултат...
-... па нели прво рековте дека не е...
-Колега, ај прочитајте го резултатот за дечково, да не го враќаме да доаѓа пак утре?
-... ама какво враќање, ми рекоа денес во 14...
-Излезете ве молам, ќе биде готов за 10 минути најмногу.
-*10 минути подоцна*... ок
-*25 минути подоцна*... ок
-*45 минути подоцна, кроејќи планови за апокалипса и светска доминација*... Повелете резултатот.

>>>16:10 - Pissed off Чичко Најтвокер has left the building.

Затоа што резултатите од реформите во здравството се и те како видливи!

 

Ете и да сака човек да се однесува се најкултурно со почит и совест едноставно не може.
Колку повеќе климаш со главата за икс работи толку повеќе луѓето те сметаат за некоја си опција и резерва за да притоа во икс ситуации каде што поштено си плаќаш и им го "грлиш газот нивни" и пак со убаво и пак не бидува, дека нели ти си таа што дозволила на некој си таму да ти пере џоа мозокот и си му дала "луфт" за да поштено те некој зафркава и мафтосува една недела по ред без црвена линија на некоја си прочуена низ светот граница што луѓето се прават дека не ја гледаат при очите нивни.

Тука си ја увидов грешката нели, и сменив речник, наеднаш магично се се може, немало проблем, ааа така?! Треба да стигнеме до степен на вреднување на самосебе си за да завршиме некоја си работа?! Да да знам.. се ова ми е познато.
И така де.. решив да глумам лудило и поштено да се "издеравам" на оние кој истото и го заслужиле, чиста сметка мирна глава е работава, само искреност му е мајката на светот и ништо друго, потпишува за истата со две раце и на лево и на десно.

И така..

Еве чекам да чукне часот да појдам и да сменам секојдневие, да разбијам монотонија и да излечам дел од овдешната досегашна меланхолија која непрекинато ми течеше кроз вените и ми ја усисуваше крвта, уште на самата помисла "патување" се исполнувам налик на мало чисто и искрено срце од дете.
Некои велат било малтретирање, за мене не е, за мене е само уште еден ден поминат во малку поинаков свет од секојдневието, дружба, поширок видик од мојот нос, доза на шопинг, лек за душа и одмор за очиве и најважно исполнување на мојот "сон".

Добра ноќ!

 

Abe...
Srekjna Nova majmunska godina

 

Колку што направив глупости во последниве три-четири месеца, мислам дека во последниве две години немав направено. Не бе, не беа, не се глупости, не знам што беа, ајде еве да речеме, искуства. Одлуки? Заклучоци? Вдишувања со полна плуќа? Живеење во моментот? Нешто беа, којзнае, еден Господ знае што и до каде ќе стасам.

Сега уште фали да им речам на моиве ЈАС ОДАМ, ќе им се стемни. Ама знаат дека ако наумам нешто, ми нема спас... Веројатно и очекуваа некакво одење, само не во таа насока и не со таа будала. Сарпрајз, сарпрајз!

Не е веќе ни смешно, ни жално, не знам, некаде на трагикомично свртува работава. Уствари, не, веќе се сведе на, кад је бал, нек ја маскенбал. Ако тонам, да тонам со стил, ако не, да се вивнеме уште повисоко.

И ми вика еден будала, ми вика ааааааа суперче ти е тебе, мирничко ти е, си шеткаш, си уживкаш, се' си имаш. Да да викам, мирничко ми е, супер ми е, тоа е поентата во животот. Муабетиве бе што ми ги вртат луѓево, опрајте сееее!

Вчера имав еден момент на хистерично смеење од петнаесет минути и фалеше уште да си отворам флаша вино и да си наздравам на тоа што остана да ми чука во главата. Онака, да се нацрвам, да се дотерам во некое чипкано неглиже, да се нагрнам со проѕирен огртач и да седнам да пијуцкам вино од некоја кристална чаша, а наоколу се валка чадот од оганот што јас го создадов, а пеплоса се' наоколу, додека надвор татнее бура. Равр.

Јас стварно не знам како успевам сама себе да се доведам во вакви животни ситуации.

Со постов се осеќам како Срцекршачка наша и сакам однапред да се извинам за истото. И самата себе не сум си јасна, не се секирајте. Туго мојааа!

 

Пу пу не важи,не поминува по втор пат.
Може да ме згазнеш на нога два пати,случајно. Па и повеќе пати.
Зависи како сум си ги испружила и јас нозете.
Ама на жул два пати случајно а мене нозете собрани?
Не,не.

 

Колку е убаво кога човек има свое љубовно гнездо.
Јас и тој.
Доволно е.

 

Кога некои мажи ќе прифатат дека не им стои брада, светот би бил многу поубаво место за живеење.Значи, повторете по мене:-Брада е убаво, ама не е за секого!За почеток, треба да е густа.
И кога веќе си решил да пушташ, средувај ја редовно, што е со овие бради како неиздепилирани ај да не кажам што.
И не, не е исто што и шминката кај жените.Брада не крие грдоќа ако си грд, пак ќе си бидеш грд, само што ќе имаш брада.
И уште нешто...Ако пушташ брада само ради новата ламберџек мода, е тактички скроз погрешно.Бидете свои, индивидуалноста е најпривлечна.Јас сум прва што подржува брада кај маж ама да ти стои бе човек, ама ова веќе излезе од колосек како и се друго.

 

Имаше еден статус

Од испитот знам само дека е од 12.

Ја отидов да полагам
Демек учев, па којзнае што ќе биде

 

Сакам кога ми се исполнети деновите,на сите страни растргната.Дали се имам свртено еден час дома
Обврски,тренинг,обврски.Екстра ми е.
Сега ќе одам на викендица,да се одморам,а потоа ме чека спремање за дипломска.И тоа да се заврши и слободна сум.Ве гушкам сите.

 

Nokjta e svedok na mnogu raboti...dobro e sto molcit!

 

Никогаш не ни помислувај на тоа дали си доволно добар за некого.Секогаш запрашај се дали, тој некој, е доволно добар за тебе.

 

Си облеков омилените фармерки, косата ја средив, се нашминкав и се шприцнав со омилениот ми D&G парфем и заминав - во кујна.
Да ставам грав да се вари.
Вака и гравчето поубаво се прави

Во пресрет на новиот ден...
Кога човек се осеќа убаво - се му е полесно

 

Одма е друго чуството кога имаш секојдневни обврски надвор од дома
Ми фалеше ова секојдневно одење на факултет,возење во автобус со слушалките на уши и музика до даска

 

A be, luge, arna bila I lovackata pasteta.
Sum se napnala samo na argeta

 

Убав денов, не?

Денес ситници ме прават среќна. Првпат во автобус почувствував мерак затоа што станав и отстапив место на повозрасна женичка. Не дека не сум станувала до сега, туку едноставно фактот што тоа не беше претерано стара жена, едноставно жена во зрели или поодминати години. Така убаво го прифати гестот, многу културно, отмено и дамски изреагира и ја примив нејзината позитивна енергија брзо - брзо преку малата прониклива насмевка што ми ја упати.

Уште еднаш се потсетив колку културата зависи од она што си го носиме во себе и од воспитувањето дома, а не од годините. Сум била во вакви ,,вторнички,, ситуации мал милион пати со оглед на тоа што патувам со ЈСП секојдневно, но многу ретко среќавам луѓе меѓу пензионерите. Не сакам овој пост да биде уште еден во низата мрчаторски против пензиониерите и нивното возење во ЈСП, но навистина сум запрепастена од тоа како возрасни луѓе, со искуство во животот, некои од нив и со бројно поколение, што треба да служат како репер за култура и бон тон на младите се всушност налик на разлигавени и некултурни детишта.

И имав уште една ситуација додека се возев денес. Една станица откако и отсапив место на жената автобусот се растерети и влегоа 5-6 мали момчиња од околу 10-12 години, со ранци и сета онаа училишна опрема. Беа толку весели и палави, и така умешно седнаа на само две седишта, се стуткаа и си направија место, што ми се стопли душава.

 

Ретки се, ама постојат и такви денови каде цел ден сакаш да јадеш само помфрит со многу кечап и мајонез и да наздравуваш со Кока Кола The калоричните денови

 

А блашкото мор, кај е ?