Сакам да кажам...

Мене па прекрасно ми е времето надвор... Гледам и тука сте се пожалиле, а мене и други ми се пожалија.

Мене ова време ме асоцира на рана пролет, кога облекуваш блузичка и палтенце, можеш да наметнеш и некоја шарена марама, на нозите носиш оксфордки или балетанчиња и шеташ, шеташ, шеташ... Со некој, под некои дрвја, мириса на цветчиња, гледаш никнала тревичка... Можам да замислам како градот е речиси празен, нема автомобили, сите се движат кон местата каде што има луѓе, воздух, среќа. Одите, одите, па минете покрај кафичи, покрај народ. Се слуша џагор, бучава, музика од сите страни, гледаш среќни луѓе. Те дува ветренце,не е ни ладно, ни топло - ами таман.

А вие двајца одите и се смеете, се смеете како да нема утре, минете низ улици, тротоари, низ стари патишта кои одново ги откривате и се смеете... Се смееш и на најмалата ситница, на најмалата глупост, не затоа што ти е смешно, туку затоа што ти е убаво. Само среќните луѓе се смеат така убаво, така милно... од дното на душата.

 

Mагнезиум земи си за енергија во сите аптеки мислам дека го има. Мене многу ми помогаат.

 

Планирам да. Апчиња или онакви за растворање во вода?

 

Ебате среќата што трае 2 дена.

 

Што убави совети давам на другарки, а истото кога ми се случува си терам по свое.
Ако е толку прекрасно, не може да е погрешно.

 

Колку среќа носам на другите, се надевам дека еден ден и за себеси ќе си пратам толку голема среќа
Убаво е да направиш некого среќен

 

Едно време се лутев на другарките за тоа како можам јас секогаш од срце да ги советувам и навистина да посветам внимание на нив за некој нивен проблем, а секогаш мене кога нешто ми е мачно тие да одговараат со оф бреее, лелеле, не се нервирај. Повеќе не! бичес кент би ми. Прифатив дека сум погрижлива и повеќе можам да размислувам. И самите сто пати ми имаат кажано да не се лутам зашто стварно не им биле јасни моите проблеми. Добри се, ме сакаат, ама тоа е.

Врвот беше кога во средно одев на психолог. Значи женава веднаш по првиот месец престана да ми наплаќа затоа што сум и била освежување меѓу две напорни сесии. Демек интересно и било да си правиме муабет. Кој муабет жити се, жено, сум дошла кај тебе, барем ти ме ислушај.

Не знам што е тоа што ги тера другите толку да ми се отвораат, некои и на прво видување. Нели тоа се прави кај молчеливите? Јас сум зборлеста, затоа не ми е јасно.

Испаѓа после дека јас до збор не можам да дојдам, дури и на психолог. Нај на крај јас нејзе и помагав.

 

Какво мислење да имам за роднини и пријатели кои ми се јавуваат само ако нешто им треба (читај да им бидеш жирант, им треба услуга, пари или нешто слично).

 

Најинтересно е кога цееел понеделник типкаш и типкаш, поминуваш над 13 часа пред компјутер, а ти се спие ти се плаче. Завршуваш со работа... не ти се спие.

 

Пред 3 дена разгледував стари мислења.Видов во кои теми какви постови имало.Милина да те фати.Членките убаво си реплицирале, се поздравувале, немало заговори.Се дружеле.
Навратете се во некоја тема и само читајте.Милина за очи.
Се каам што пред 2-3 години не се зачленив, дефинитивно стопати подобар и поквалитен беше форумот.Сега ако побараш одговор скоро и не добиваш, ако си кажеш мислење, погрешно ти е толкувано.
Баш денес се запрашав што уште ме држи овде ?
Мило ми е што запознав ептен мили и квалитетни членки и членови

 

"Se sto bilo pominalo I se sto ke bide ke pomine"
Taka e navistina, se pominiva, samo treba trpenie I sila.
Fala Mu na Gospoda za silata sto mi ja dade da izdrzam denovive.
Fala Mu sto pomina se ubavo I sto ne me ostavi bez majka.
Fala Mu za iskushenieto sto mi go dade- a jas go izdrzav.
Fala Mu za se I sega Go molam samo za zdravjeto na majka mi.
Ke pomine I ova, ke si dojde se na svoe mesto pa I kilcata neka mi se vratat pa da licam na covek


A vie, a be shuprajte, mi falevte ej

 

Ај ако може малце среќа за во наредниве две недели.
Живот или смрт... Буквално...
Вака како што во моментов ми се плаче никогаш друг пат. До повраќање...
Стискајте палци и за секоја посакана среќа ви посакувам милијарди пати повеќе да ви се врати та дури и кога ќе сте најсреќни и нема ни да помислувате за посакување среќа.

 

Жими се се мразам на моменти!!!
Зошто морам да сум толкав хипохондрик и да читам глупости по интернет? Зошто?
Ем ме интересира сакам да прочитам, ем после тоа се тресам од страв.
Self-destructive сум.
Значи на кратко, некое време имам онакво пецкање на стапалата. Како игли што викаме.
Ама за право, не сум мрдната од кревет долго време. Значи цел ден лежам, седам и кога ќе станам да одам некаде да направам нешто почнува така да ми е. Ова еден месец трае.
И сега одма на гугл да испрочитам се нормално.
Сега се плашам од multiple sclerosis.
Колку повеќе читам, толку повеќе се пронаоѓам. Ама симптомите му се многу општи.
Плус имам сколиоза на врат поради што ми се врти и имам проблеми некогаш со рамнотежата. Имам хронично низок притисок што придонесва да ми се врти и понекогаш да сум како заспана и да не знам точно што зборам. Тоа многу ми смета со години. Имам едно рамо пониско што значи левата рака одамна ми се кочи салам. Па и престанав да вежбам и се осеќам како лајно. И сега си се самодијагностицирам од интернет и браво едно големо за мене ако може и аплауз.
На битолски ова го викаме чурук табиет. Кој разбра разбра.
Среда одам кај матична. Или таму или на психијатрија ќе завршам.
Овај интернето не расипа сите...
Битно ми се тресат и раце и нозе моментално и сум скроз спопиздена и испаничена. Денес доста така не ми беше арно цел ден, па уште гратис од мене малце понеарно да си направам.

 

Како јас да сум го пишувала. Последнава година тежок хипохондрик сум станала. На ден по 5 пати умирам

 

Исто де.... Више досадна сама на себе станувам. Како баба некоја ,па и баба ми на 76 не се жали. Колку е убаво да си глуп и да не се замараш со ништо . Вака со сила психички тонеме... Ми расте умник ,нормално вилица боли ,се кочи ,ја одма излив мислам имам...
Ама и ние не сме криви ,родени сме у грозно ,пореметено време. Баба ми по форуми да не читала ако ја заболело нешо?!?! Ајде да си го заокружам денот со спиење ја ,спавача болест имам ,тоа 100%. Добра ноќ и помалце офкања утре.

 

@s1a1n1d1r1a1 @macka91 @Petra777

Разни болести многу често знаат да манифестираат слични или исти симптоми кои вообичаено не се ни малку страшни и загрижувачки. Затоа, кога нешто ви е, ќе се потрудите да останете присебни и да не посегнувате по Гугл. Прифатете го тоа како нешто нормално што, ете, го чувствувате во моментот, но ќе помине и толку.

Ако толку се грижите дека нешто ви се случува, правете еден целосен систематски преглед еднаш годишно и ќе бидете мирни.

Хипохондријата е страшна работа ако дозволите да завладее со вас.

А да, и никогаш не ги читајте упатствата од лековите кои ви ги препишуваат. Некој друг наместо вас нека го направи тоа, а вие прифатете го лекот со позитивна мисла. Тој другиот ако забележи некој од несаканите ефекти кај вас - ќе реагира и готово. Колку помалку знаете, толку помирни ќе бидете. Од искуство ова...

А јас па секогаш сум во одрекување до последен момент...

 

Во кое време живееме, а сеуште не е нормално да излезеш со другар на кафе.
Ете јас често излегувам групно, а вчера си излегов сама со многу добар другар и после цел ден имав повици и пораки на мобилен, вибер, фејсбук.
Кој ти е оној, дали сте заедно, чудно се гледавте, се осеќа нешто, тетки, стрини, пријатели со кои не сум се видела 3 месеци.
Најжалосни се оние, кои не те виделе, им прекажал некој свој со цело исфилмано сценарио.
Како да немаат други теми за муабет луѓево, до толку се мизерни и за жалење.

 

Луѓето околу мене во реалниот живот не можам баш да ги бирам како на пример што би бирала со кого ќе комуницирам на нет. Не ми се допаѓа дискусија, не учествувам. Не ми се допаѓаш -не разговарам со тебе.
Но вие не сте реални, мислам сте, но за мене не. Не ви го гледам лицето, не ви гледам гестови и мимики, ништо овде не ми зависи од вас па да се потрудам да најдам хармонија. Освен потврда на тоа колку сум јас супер со лајкови и бацки, а и таа не ми значи ништо. Оти да ме запознаеш во живо, ќе немаш муда да ме прифатиш, не само мене, многу други тука со кои си во другарска врска. Ќе ти смета можеби начинот на кој се чешлам, тонот со кој разговарам, може стик сум заборавила денес да ставам па ќе превртиш очи.
Ќе се урне набрзо илузијата, па зошто воопшто да живееш во илузија?
Си ги бирам луѓето во реалниот живот околу мене. Со сите нивни недостатоци, пмс-ови, комплекси, маки и радости. И бирам да научам како да ги трпам или да се расправам со нив кога се мора без да бегам како што би можела тука, и бирам да бидам подобра со нив отколку што би била со некој непознат на нет. Мене ми се чини така е подобро.