Сакам да кажам...

Христос Воскресе!
Навистина Воскресе!
Малку доцнам, во странство бев, а таму немав мрежа. Нека ни е за многу години празникот!

 

Да се разбудам покрај него, да облечам негова кошула чувствувајќи го неговиот парфем на неа додека му подготвувам појадок, да го испратам со бакнеж па да го чекам да се врати, а додека се врати да му испратам неколку пораки полни со љубов и копнеж за него па да легне на креветот каде јас седам и ја стави главата врз моите колена додека јас го галам поминувајќи со прстите низ неговата коса и да ми кажува како му поминал денот. Потоа да пуштиме филм и јас да ја ставам главата на неговите гради и да го слушам чукањето на неговото срце радувајќи се што е тука. Многу ли барам?

 

Kolku se razocarav na tolku ubav praznik do koga ke letaa vaka mladi deca .. Samo 21 godina imas covece .. Ne ti trebase bas pred Veligden da padnes od krov .. Trebase da ni dojdes na gosti , da ti dojdeme na gosti da si cestitame praznik , ne da lezis tamu u koma .. Ne ti trebase ova bratce . Ne zaprepasti ovaa losa vest .. I mene i onoj na koj cel zivot si mu kako brat . Ni preostanuva da se molime za tebe , da ni se vratis pred se ziv , pa makar i vo kolicka da si , samo bidi ni ziv , najvekje za majka ti , tatko ti , brat ti , za onie koi te sakaat i pocituvaat neizmerno mnogu ..

Ne pominaa nitu dva meseci od uste edna vakva vest , za moj skolski drugar , od nigde nikade deteto zavrsi vo koma centar vo Skopje , prezivea sedumcasovna klinicka smrt , i zosto , samo zatoa sto negovite pijani drugari odbile toj da vozi ( trezen bil zatoa sto nikogas ne pie ) i napravija strasna soobrakajka , i toa vo seloto vo koe ziveev jas .. Zosto Gospod gi kaznuva onie sto ne treba da bidat kazneti

 

Езерово ми е слабост.
Тоа што смрзнав мање више.
Јас кренав ногавици и брцнав нозе. Се скочанив, ама мерак.
Му ја пејам Чалгиска од Каролина.
Најубаво се молчи, се пее и се љуби во градов.
И Скопје кое тажно чека.

 

И успеав да се изборам со чувствата и да ја отстранам болката. Не лутам веќе наоколу. Еве повторно чекорам по својот пат. Ја најдов личноста на која и требам. Личноста која најдобро ме познава. Тоа сум ЈАC!!!

 

Само затоа што повеќето луѓе прават или зборуваат едно нешто,не значи дека тоа е правилно или точно.
Не мора секогаш да се вклопите во толпата.

 

Мај е мојот омилен месец и нема да кажам дека конечно дојде затоа што не ни почуствував кога пристигна а еве веќе изминува и 2ри

Во овој месец секогаш ми се случувале убави моменти кои се останати во моето сеќавање
Најпрво собиранките со друштво за 1ви па веднаш потоа роденденот на сестра ми, роденден на другар,роденден на комшивка,родендени на пријатели,па некаде кон средина на месец и мој роденден

Оваа година мај ќе го паметам уште по едно случување кое ќе го доживеам за прв пат а се надевам и за последен Сакам овој месец секогаш да го паметам само по убави работи,сакам да се сеќавам само на убави моменти како што е и до сега.
Сакам кога мај ми мириса на дожд,кога времето е променливо,кога се е убаво разеленето ...

Затоа што времето лета посакувам овој мај да ми минува побавно да ми биде секој ден исполнет и да бележам нови моменти во моите сеќавања.

 

Наближуваме кон 10 месеци, временски интервал кој и на двајцата ни е рекорд. Грижливите напори кои ги приредуваш на дневна база гледајќи индиректно ме прашуваат со што те заслужувам. Прашања - неизмерно многу. Уживај во моментот, сегашноста. Одмарај, сепак сакам од тебе деца. А тогаш, се е напорно..

 

СДК... Недоразбирањата произлегуваат од разместувањето на зборовите во низата. Зборот што ја составува смислата на разговорот е оставен настрана.

 

Христос Воскресе.
Да сте живи, здрави, весели и помалку диви и агресивни.

Патем.... си поминав прекрасно. 7 града за три дена. Рекорд.

 

Жени, девојки, девојчиња... толку ли не си ја знаете вредноста, што дозволувате некој постојано да ви го диктира расположението/денот? Зар дома ве хранеле и поеле за некој шмокљо да ве врти?
Мака ми е да гледам свенати лица, утехи како е арно, може и полошо, и како се преживува со од едно уво да ти влезе, од друго да ти излезе.
Стравување од малограќански муабети како годините си врват (кој врвен заклучок, вау), па е битно само да се има некој оти секаде имало проблеми. Има, ама не од ретардиран, детски калибар.

Зошто бе другарка ми, злато девојка во свои 20ти години, мирна и повлечена, да не смее да работи ко шанкерка и продавачка (единствени работи што ѝ се нудат, и покрај добар факс, за жал), туку да гмижди дома оти мажов ѝ не сакал други да ја гледаат? Кој е тој бе да ѝ го диктира животот? Кој е тој ко на сираче да ѝ одделува од платата негова? Фатена ли е? Неспособна ли е? Или ти си само исфрустриран и искомплексиран? Кој е тој бе да ја контролира на пола саат, да му праќа репорти каде е и со кого, па ако не се јави таа случајно, веднаш кај мајка ѝ да врти?!
Како бе ти, на свои 30+, во модерно време, си дозволуваш изговор да ти е дека нешто ти е дозволено оти ти си машкото и стопанот, па друго било за тебе, а ваму да се тресеш на мамичка?
И како бе ти, жено млада, убава и добра, си дозволуваш таков психопат да те држи на дланка?
Зошто бе другава, уште помлада од претходнава, да не може да си излезе со нас пошто е психички истоштена и пошто со дечкото не се скарани само кога се еден до друг? Зошто да ја лажира таа насмевка со која зрачи во најприродните моменти?
Кој си ти бе да ѝ ја тестираш љубовта и довербата правејќи ја љубоморна?
Што? Да ја трошат младоста во постојани нервози и на непроспиени ноќи ради ваши комплекси?!

Не знам, позлатени ли им се тулињата на маживе, магија ли е... што? Мислите ли дека тој е едниот и единствен и дека друг не би ве погледнал? Да може да си ја видите вредноста со туѓи очи само...
Ми кажуваат и крвта ми врие. Ме знаат дека во себе триста пцовки веќе имам извртено и дека би попувала до 101 и назад, би им лепела шамари, ама тешко дека ќе има ефект, па молчам... пошто сум била иста будала и нема излегување од тој магичен круг, освен ако сам не решиш.
Среќа некои изгореници се предлабоки, па не посегнуваш по втора лекција.

Има женчиња-змиички, манипулативни гуски што човек сака да ги фрли во чучавец пошто вртат некој сиромав во паметот како сакаат, па поради нив си го мразиш родот, ама ги има и овие што сакаш да ги однесеш пред огледало и да им потенцираш, дел по дел, колку се најпрекрасни и однатре и однадвор.
А, постои огромна разлика меѓу жртвување за љубов и изигравање слеп, будала и безгласна буква за да не останете сами. Ако треба да сте второто за да задржите некого, направете си услуга и задржете си го достоинството.
Љубим ве во овие дождливи ноќи.

 

Една група на луѓе, секогаш биваат воздигнати, опеани, славени од толпата која.. колку и да не ги бива, барем не вистински... колку и да не нудат нешто нарочито, таа ќе ги смета за алфа и омега, за семоќни и сезнајни. Секогаш ќе стои зад нив и ќе ги поддржува.
Другата пак се такви кои, колку и да знаат, колку и да умеат, да се способни да сторат многу, ама вистински многу.. толпата секогаш ќе се сомнева во нивното. Ќе ги руга и јавно в лице и зад грб. Никогаш нема да се идентификува со нив и нивната памет. Никогаш нема да ги поддржи. Секогаш мислењето за нив ќе им е во стилот: „ма, не се они толку паметни колку што се прават/си мислат“.
И потоа, оти не го бивало светот. Е оти де.

 

Туку што направив 30 минутно кардио и умирам . Но, чувството е прекрасно!

 

Знаете ли зошто мене не ми е страв некој да ми заврти грб? Затоа што не зависам од никој А смешно и штета е што некој си го умислил спротивното, па на крај доаѓа и ти се моли. Мислам, плис!

 

После убави денови со него, првиот работен ден ми е болка.
Еве си работам и тивко си плачам во себе.
И прв ден редуцирана исхрана. На секое чувство на глад по едно лажиче каша амарант, киноа и чиа, до пладне гадотијава ќе ја изедам, па ќе јадам велелепен ручек - варено јајце и стиропор (читај кругче ориз), со салата. Јами...нот.

Од сабајле 500 мејлови. Увек после празник.
Толку ли сила собрале луѓево викендов? Јас би да се влечам до Нова година со импресии од неработните денови, ете толку ќе ме држи несезамарам расположението.

 

Денес се разбудив во 4 и гледам нешто ми тропка и не можев пак да заспијам. Станав, се напив сок, си легнав пак и сонував виножита и ендорози. Следно нешто што се случи, ги отворив очите и видов дека е 7.31. Часовите почнуваат во 7.30.
Сон на секој control-freak. Во кој паралелен универзум ѕвонеле шесте аларми што ги имав, the world will never know.
Денот ми се расипа уште пред да започне. Cheers.

 

После два месеци моткање по разни лекари, конечно се дозна за проблемот.
Не можам, речиси еден час се тресам и липам како дете кое си го чукнало коленото. Не знам што понатаму, не знам дали некогаш ќе ми помине оваа болка.
Дури и иднината си ја замислував со него.
Не може бе. Нејќам да верувам во тоа. Нејќам да е вистина. Нејќам да го изгубам...