Сакам да кажам...

"Zaljubićeš se u lice,u oči,telo.Nije to toliko opasno,koliko je kad se zaljubiš u glas,pokret,hod...Onda to postaje magija,a magija se voli"

 

Колку само точноо....

 

Како јас да сум го напишала ова...

 

За неполни 6 дена ми заминува другарка на друг континент.
Неописливо тешко ми падна, сака по секоја цена таму да си го гради животот.
Се молам на Бога еден ден пак да ни ги судри патиштата и ова да не е последниот пат што ја гледам.

Ебате државата ебате.
Сите блиски ги изгубивме.

 

Понекогаш луѓето не се свесни колку е тенка границата меѓу мислење на нечие добро, и мешање во нечиј живот...

 

TV is my parent.

 

Зошто секогаш се фокусирам на негативностите?

Всушност, животот е убав.
Прекрасен.

Сакам сите насмеани да бидат

Немом поќе јас... Очите сами ми се затвораат.
Чао

 

Ако сакаш да провериш колку некој ти е вистински пријател направи договор со него или кажи му тајна и види колку ќе го испочитува тоа. 97% паѓаат на ова.

 

Се фатив за оро да работиме на ист проект.
И еве, 1 и 10, уште работиме.
Јас се исклучувам и влегувам во уорк моуд, он не може да се дистрактира и се расправаме.
Сум од тој тип кој прво ќе ти извади едно нешто најдобро од тоа што си го сработил, измеѓу сите фалинки и едно браво на крај, а он на тоа - што ти е на тебе, шо си ваква?
Како да ти кажам побогу во моментов не те гледам како некој со кого имам нешто повеќе. Автоматски ми оди, автопилот...
И еве, јас му кажувам едно, он прави друго, заборава, се нечка, спор е... Сама да бев, сто пати побрзо ќе завршев работа.

А така нешто не сум ок, се нешто ми оди на неубаво... бррррр...

 

Jas denes se zapisav na lista na cekanje.
Knigata vo Juli izleguva, a jas denes sum 83 na lista.
Mora da e mnogu interesna.

 

Ретко знам да се пожалам , посебно не тука ,ама евеее ,ајде денес бил денот. Петок , радост за сите што работат, мене обичен ден
Наспана само 3часа , некако изморена (не физички) ,статус кво сум ... Не мрда ништо , ни напред и назад. Во место стојам.Незнам дали чини или не чини ова. Ќе морам да раздрмам со сила па макар и не чинело , не сакам монотонија , ме убива.
Здрави и живи , па што сака нека биде.

 

Им се восхитувам на оние жени што постигнуваат многу на сите полиња од животот. Постигнуваат истовремено да бидат мајки,да имаат убаво воспитани деца,да имаат добар маж за сопруг,со кого се сакаат и ја негуваат таа љубов. Да придонесуваат за топлината на домот,да чистат и средуваат умерено,но секогаш дома да готват за најмилите.
Да имаат кариера,која бара целоживотна наобразба,да учат,да се надоградуваат,да бидат успешни и да ја сакаат својата работа,а истовремено таа да им носи приходи за да шетаат насекаде по светот.
Да бидат добри другари,да имаат исполнет социјален живот и срце отворено за многу авантури.
И последно ама не помалку важно да се грижат за себе,затоа што без нив ништо,да си посветуваат внимание како на духот така и на телото. Да бидат фит и во најголем дел од времето скоцкани од глава до пети.

Им се восхитувам. Се стремам во иднина да бидам ваква. Ама и да знам да се опуштам и да уживам,без да ме сомеле желбата за ``совршенство``.

 

Novo iskustvo..vadenje med. Bas mi bese interesno. Neverojatno e kako seto toa se pravi,navistina vredi da se vidi. Od prvava tura okolu 800kg med.

 

Sdk deka vo momentov Bloody Mary moze samo da mi podzavidi . Tolku obilna menstruacija vo zivotov sum nemala . Izgleda mi se rasipal ventilot posle poroduvanjeto .

 

Site ucestvuvaat so edna slika - jas so dve.
http://forum.femina.mk/posts/2842425/
Glasajte za mene, Kukla do pobjede !

 

SDK deka sosema neocekuvano se vrabotiv Izvinete za latinicata i imajte ubav den!

 

So srekja.
Dobro so si se vrabotila, a glasase?
Ako da, fala, a ako ne sega imas prilika I sansa- iskoristija!
http://forum.femina.mk/posts/2842425/

 

Амбер Хард е класичен пример за спонзоруша, но од рангот на ала теленовела Откако Џони Деп одби да и даде пари, сега пак ја тепал. Утре може ќе рече и принудно ја оженил Бреј, чудо се некои луѓе. Се за слава и пари!

 

Ми требаа години и години за да пораснам... за да се чинам созреана барем малку...

Ми требаа удари и болки рој, пред кои и другите ја наведнуваат главата прашувајќи ме „Како остана нормална ти бе...?“

Ми требаа часови на бескрајна родителска љубов, за да сфатам колкави крила ми дале за да летам...

Ми требаа разочарувања за да откријам дека немам трпение за никој веќе...

Ми требаа зли погледи за да оглувам на туѓиот критицизам, злонамерност, за да го сфатам вкусот на своите соништа...

Ми требаа болни ноќи за да откријам колку чувствителна сум...

А сепак... сепак денес глува и слепа се чувствувам...

А знам и да бев таква ќе имав инстинкт за самоодбрана, за преживување, за милост, за грижа...

А повеќе гледам од сите други...и чувствувам повеќе и подлабоко...а сакам посилно и поискрено...

А сепак глупа и слепа сум... не ги гледам секундите кои залудно поминуваат во темна сенка,е ги слушам врисоците на блиските...

А сепак глува и слепа не сум...зошто така барем со допир, со осет ќе ги препознаев погрешните работи околу мене... ќе исфрлев се што е погрешно...

А глува и слепа не сум знам...ниту глупа... само непотребно искрена...благословена со храброст... окуражена со волја...соголена без самодоверба...

А години ми требаа да пораснам... и болки...болки пред кои и најсилниот главата ја веднее...

А сепак, сепак најпогрешните луѓе на најубавите места ги седнав... штета...

А години и години ми требаа да пораснам...