Сакам да кажам...

Одамна не сум дошла тука, барем така се чувствувам.

Имам многу за кажување, иако не знам баш како да склопам асална реченица (последица на ненаспиеност).
Прво да се пофалам, официјално од пред неколку дена, Мароска е дипломиран инженер технолог/нутриционист.
Големи спремања, напорен период, ама се си заврши преубаво, професорките презадоволни од дипломскиот труд и одбраната, јас уште повеќе од нивниот пристап и убавите зборови.
Сега идат следните чекори, постдипломски, работа, да не речам живот надвор од студентскиот, не се сомневам уште понапорен од што ми беше досега.
Лека полека ми се остваруваат зацртаните цели во животот, искрено некогаш ме фаќа страв да не ми се наредат премногу коцките, бидејќи неретко знае потоа се да ми се сруши, ко домино.
И премногу среќа не е на арно

Како и да е, еве ви една виртуелна частовка од мене

 

Се додека на благајна на автобуска работат луѓе што со странците се разбираат со раце, ќе имаме раст во туризмот. Сите сакаат тоа да го видат

 

Среќата не го врти светот, туку тагата. Тагата постепено се надополнува со среќата.
Го знаете она "исплачи се ќе ти биде полесно и среќно ќе се чувствуваш" е тоа.

 

Животот е борба. Континуирано докажување на своето битие и своите способности. И секој ви вели бори се, не се предавај, ќе дојдат подобри денови... Не е дека не го знаеш тоа. Го знаеш, ама смачено ти е.
Ми е потребана чистина, место во кое нема дополнителни влијанија од никој и никого. Место во кое ќе немам чувство на несреќа, чувство на константна борба. Зошто никој не кажува дека при константна борба ја губиш силата? ...
Ќе добиеш одговор: -Па има и пострашни работи од ова твоето...
Е да има. Ама овие јас ги носам на својот грб. Болката за нив е многу поголема. И да, станав себична. Немам чувство за сочувство. Или пак, така барем мислам? Го изгубив во константната борба за живот. Борба за успех.
Денес зборот успех, го ставам на црна листа.

 

Како што родител знае да те ограничи и да ти ги скрати крилјата не знае никој. Некогаш се чувствувам како замотана во целофан. Навидум сум слободна,гледам,се придвижувам лепејќи се за материјалот. Ама просторот е тој,нема многу мрдање. И едно време физичкото ограничување,останува присутно и во моите мисли. Дури и кога го нема,постои. Тука е. Создаден е убавиот кафез кој е дел од мене. Убав кафез на мислите. Убав кафез на соништата.

Годинава ги правам првите дупчиња низ него. Се надевам дека ќе успеам да излезам. И да разликувам што е мое чувство и мисла,а што последица на тоа што го имам научено во кафезот.

 

Ете ме.. си признавам... ваква сум!

 

Незнам од кај би почнала,од една страна сум изреволтирана за сите изневерени жени во светов и ми иде главата од ѕид да и ја треснам.Го знаете она чувство кога си читате се по форуми,ама никој пат не замислувате дека ќе имате во близина некој/а што би постапил/а толку дрско и без морал.Епа ете дојде ред некој со кој сум израснала толку години од негова уста да слушнам како се е**ва со човек во брак и со деца...Страшно колку луѓето се менуваат,страшно за таа жена,страшно за тие деца...Ај што тој си е таков ама тебе кај ти е паметот бе стварно незнам...

 

Во дискусија со една особа на форумов на тема зошто будалите владеат со светот, а паметните ќутат или нигде ги нема, изложив една моја теорија за тоа кои луѓе стануваат успешни во животот – се вика „Синдром на мал пенис“.

Да елаборирам малце. Прво, апсолутно не е точно дека будалите владеат со светот – за да стигне човек до било каква позиција е потребно да има барем просечна интелигенција. Ама, она другото, што е многу побитно е – да има мотивација. Е, малиот пенис е токму тој главен двигател што еден човек може да го направи успешен.

Вака некако гласи теоријава – успехот U е правопропорционален со интелигенцијата на човекот (I), а обратнопропорционален од големината на неговиот пенис (P), односно U = I/P.

Еве и график, за да биде појасно:


Сите оние што се над оваа самобендисано наречена имагинарна линија на графикот, спаѓаат у онаа група на луѓе што ги викаме „успешни“.

Малиот пенис може да се сфати во буквална или преносна смисла – у принцип, означува некој комплекс или фрустрација која човек си ја влече низ животот – дали е низок, дебел, ружен, со стварно мал пенис, родители што не го сакале, други деца што му мавале ластици у маало у детството, сеедно.

Битно е што ваквиот тип на луѓе себе се цени според мислењето на другите, па парите што ќе ги заработи, кариерата што ќе ја изгради, славата со која ќе се стекне, итн. се начин за да си докаже на себе и на светот дека тој е некој и нешто и дека навистина вреди. Со други зборови, нивниот комплекс е она што ги мотивира да успеат во животот. Такви примери на успешни и познати луѓе со очигледни комплекси има многу – Наполеон, Хитлер, Саркози, кај нас Грујо и уште многу други личности низ историјата – мали, исфрустрирани човечиња кои својот недостаток на висина (или должина?) решиле да го искомпензираат со тоа што ќе владеат со милиони луѓе. Верувам дека е истото и со другите успешни луѓе – политичари и владетели, само што нивниот комплекс не е толку очигледен или можда не е од физичка природа.

Од друга страна, интелигентниот неискомплексиран (со просечен или натпросечен пенис, де, за да продолжам со истата аналогија) човек најчесто е анонимен и незабележителен. Тој има доволно самодоверба за да не му е гајле што мислат другите за него и нема потреба другите да го знаат и почитуваат за да се почитува себеси и затоа е најчесто непознат надвор од кругот на своето семејство и пријатели. Тој нема потреба да владее со други за да се чувствува исполнето и моќно, па затоа никогаш и не е на таква позиција. Тој успехот не го цени преку парите, па затоа најчесто и ги нема многу. И баш поради овие причини овој тип на луѓе, иако често се поинтелигентни од оние првите, не се толку успешни во животот, барем ако терминот „успех“ го дефинираме у некоја универзална, апсолутна смисла, иако у пракса не е така.

И така, мојот заклучок на нашиот муабет беше дека затоа светот е таков каков што е, со владетели какви што имаме, и дека од истата таа причина ние сме двајца анонимуси кои разглабаат филозофски теми на женски форум и зборат за мали пениси.

Што ми беше поентата (и дали воопшто муабетов имаше некоја поента), за оние кои успеаа да го дочитаат мислењево до крај, откако видоа равенки, графици и пениси уште на почетокот – ако имате некој комплес у животот, искористете го како како позитивна мотивација за да станете успешни у животот. А на вас другите, за кои е очигледно дека не сте успешни, а и нема некои реални шанси некогаш да успеете, нека ви биде утеха тоа што имате голем пенис.

 

^ Како не те мрзеше, друже, жити сѐ?!

 

И така више го имав текстов напишан - само малце го прилагодив за у јавност. Да, ова е верзијата прилагодена за јавност.

Едит: А да, и графикот го напраив накнадно.

 

За да знаеш по кој пат да тргнеш, требало да се забележуваат знаците што ти ги праќал Универзумот, па би сакала тука јавно пред сите (за да му падне срам ) да го прашам Универзумот "КАДЕ СЕ МОИТЕ ЗНАЦИ? УШТЕ КОЛКУ ТРЕБА ДА ЧЕКАМ?"

 

Од прозорецот на мојата куќичка ако малку на десно ја поместам перницата имам поглед на парче небо..
Се сеќавам на поглед исполнет со синило и планина во далечината..Заборавив колку беше убаво да се живее некогаш..
Сега ако малку се потрудам можам и крошната на дрвото спроти улицата да ја видам...
Ако малку се потрудам можи и ќе ми се врати вољата за живот,можеби и ќе се сетам што беше насмевка од душата и реченицата:Среќна сум..
Да го прашам и јас јавно Универзумот: Нели ТИ сакаш СИТЕ да сме среќни,каде сум јас тогаш??? Во паралелен Универзум??? Нели е доволно тага? Можи барам една свера од животот мој да се нормализира??? Многу барам?!?

 

-Она што е најтешко да се каже,секогаш е она најбитното.
-Кога ке те прекинам не само што ќе го додадам моето мислење,ќе те спречам да ја кажеш вистината за него.
-Ноќта е огледало на кое сите маски од лицето исчезнуваат.
-Напишаното не секогаш може да биде кажано.
-Моќта не е во тоа што си кажал,туку што си направил.

 

Сакам мир и спокој.

Можеби не сум ограничена да работам нешто што не го сакам, ама на некој начин сум ограничена со луѓе и нови можности. Чувство на недостигање.

Размислувам утре да исчистам и зготвам нешто вкусно, да се спакувам и да излезам на пијачка па можеби и на кеј ако не е претопло. И толку.

Како да има некоја дупка длабоко во мене, празнина... Недостиг.
Велат празнината и самото недостигање се чувствува кога ќе ти се олади главата. Се обидував да се движам постојано, да излегувам по неколку пати дневно, што со обврски, вежбање, шетање, кафиња, пијачки, гости.

Ама после 3 недели се исцрпив. Сега посакувам само да одам и да ја видам онаа што го поминала целиот живот со него и која исто толку многу ми недостига. Да ја гушнам, да пиеме кафе во дворот и да се присетуваме на убавите мигови. Да и испазарам, исчистам. Да бидам секој ден кај неа, па макар и на неколку часа.

 

@eli-beti Премногу ми е жал,иако не сум те познавал и искрено не ни знаев дека постоиш на форумов,срцево силно ми зачука.почивај во мир и Господ нека ти даде мир на небото

 

Од жешково има само нешто пострашно - да си со ДОБИЕНО НА ЖЕШКОВО ))

 

Сакам да кажам дека токму ова прашањње ме мачи секојдевно....