Сакам да кажам...

ЗАКООООН!!!!

 

Сакам барем една личност во животов да верува во мене и во мојата иднина. Сите по нешто измислуваат и кажуваат дека нема да успеам во нешто. Зошто? Барем една личност да ми кажеше Јас верувам во тебе и добро е тоа што го правиш и ти ќе успееш и се ќе биде во ред. Ама не... нема.

И уште нешто. Една слика која многу говори.

 

Ќе мора да те разочарам дека не е сега купен, од времето на свекрва ми е, но мислам дека е на Лиска. Ми го имаше дадено пред две години кога се породив ама дека е од оние со ногавици а беше лето, не го носев. И еве дури сега го ископав од шифоњер.
А имам слушнато дека тие на Лиска се добри. Имаш пробано?

 

Зошто им зборуваме на бебињата, нашите миленичиња кога тие не можат да ни одговорат, но сепак продолжуваме да го правиме тоа? Можеби не можат да ни одговорат или разберат, но можат да ја почувствуваат нашата љубов. Јазикот на љубовта го разбираат сите.

 

Daydream, во овој дел апсолутно се сложувам со тебе и, како што гледаш. речиси истото и сум го напишал во моето прво мислење.

Но, пак ќе се повторам - едно е човек да внимава како се изразува и го искажува своето мислење, а сосема друго е да му забрануваш на соговорникот да си го искаже ставот кој е спротивен од твојот, притоа криејќи се позади изговорот „Деца читаат“, нели?

Е, сега, со примеров баш и не можам да се сложам - некој кој е на возраст на која веќе има секс (па згора на тоа и анален) за мене не може да биде дете. Децата се наивни и сфаќаат се што ќе им каже некој повозрасен здраво за готово, точно, но само до релативно мала возраст - во секој случај не и откако ќе станат сексуално активни.

Ако „дете“ од 15-16-17 години (или колку и да имаат децата денес кога почнуваат со анален секс ) го прочита ова со солната кислина и со цел памет реши да го проба, тогаш мислам дека треба да го оставиме во рацете на природната селекција.

 

Се додека ги имаш правите луѓе и вистинските пријатели,си на прав пат.Затоа што оној кој вистиснки те цени и те сака(како другар,пријател,брат,сестра) никогаш нема да дозволи да ти се случи нешто лошо во животот.

Ширете љубов место војна,бакнежи место куршуми,и бракови место лешеви.

 

Сакам да кажам дека некогаш се плашам од самата себеси и од секоја проклета црна мисла што ми минува низ мозокот. Се чудам од каде место за толку негативност? Сакам да бидам силна, позитивна и среќна

 

Сакам да кажам дека преку глава ми е човечка неправда.Абе да му се сневиди ,молчам за да не го нервирам маж ми ,пред него сум насмејана а јас се уништувам ..мора да ги отворам картите и највише се мразам што прво мислам на други после на мене ................

 

Ова сакав да ти го пишам како реакција на постов во темава ама гледам умна девојка си ти па си знаеш.

Верба во себе е најбитна, затоа што никој друг нема да се бори за тебе кога ќе ти е тешко. Никој друг нема да ти биде столб да се одмориш па да смогнеш сила да продолжиш.
Во ред е некогаш да заплачеш, на тој начин ќе ти се прочисти видикот, ќе ти се разбистри умот и тогаш одновно почнуваш да анализираш каде погрешив, како да го поправам ова, што можам да променам, кои се моите нови предизвици, што следно да направам за да се подобри моменталната сотојба. По оваа шема секогаш функционирам кога ми е тешко, кога сум во тунел, ќор сокак, раскрсница.
Болката, тагата, разочарувањето, солзите го имаат истиот ефект како бурата и невремето на океаните, морињата. Секогаш после тагата, болката, разочарувањето душата се прочистува водата на морето, океанот и се престорува во сјаен бисер каков што е оној кој што ќе го исфрли на брегот скриен во некоја школка.
После дождот доаѓа сонце.
После вакви бури и невремиња низ кои сум поминала се надевам и посакувам да ме огрее сонце да ми ја стопли душава.

 

Постојат солзи тешки како олово. Толку тешки што ги надвиснуваат очните капаци и ги наттежнуваат образите. Солзи одраз на тоа колку време сме биле јаки, сме се бореле со невозможното ама глас не сме пуштиле. Најчесто сакаш да си сама тогаш, оти твојата болка е само твоја. Сепак душата си бара олеснување. Нема да е секогаш лошо. Еден ден ќе плачеме ама од среќа, а емоциите ќе бидат толку интензивни и ќе не водат напред, оти ние сме преживеале се и можеме се.

 

Бев на гости кај баба ми и ја гледам радосна, пошто секој момент очекуваме да се роди првото нејзино правнуче т.е. првото мое внуче нормално среќни се сите, прво бебе во фамилијата од новата генерација...
Ама така додека си зборувавме во еден момент рече: Камо и дедо ти да беше сега тука, па заедно да си се радувавме на правнуката, и почна да и течат солзи....тогаш ко кнедла да ми застана и одеднаш како да ме пресече некој....болна тема ми е дедо ми.
Премногу рано не напушти, ама сепак се сеќавам на него.
Ми текна на последниот пат кога бев да го видам, всушност не знаев дека тоа ќе биде последен пат. Беше болен и очекуваа секој момент да почине, ама човекот зборуваше, беше свесвен, беше дома, лежеше, беше весел и се зезаше...Барем да знаев дека ќе биде тогаш последен пат, па да го гушнев најсилно што можам. Знам дека кога појдовме лежеше, му носевме овошје и вива сок во тие малечки зелени пакувања. Па му викаше на брат ми да му го отворел сокот пошто така му било мерак да го испие, а мене ми викаше портокал да му дадам пошто му било мерак од мои раце да земе тој нормално дека си знаел дека ќе замине...а ние деца, мислевме дека е обична настинка и така си лежи дедо.
Ајде чаоооо дедо, ќе ти дојдеме пак и ќе си видиме- така последно му рековме...и да, појдовме после неколку дена да го посетиме ама кај неговото вечно почивалиште.
Тогаш и за последен пат го изговорив зборот ДЕДО. Пошто за другиот дедо не сум била ни родена кога починал, и од моја 9та година јас го немам употребено тој збор...и чудно ми звучи...дедо...одма ми излага неговот лице пред мене, со неговите разновидни џемпери, обожаваше џемпери, неговите силни раце, неговите измислени песнички, неговите играчиња што секогаш ги криеше по џебови и ми ги даваше ко изненадување (такви ситни ко од киндер јајце, не знам каде ги наоѓал), па ми текнува како си играше со мене, ме качуваше кај него на нозе и ме леташе како да сум на авион, па ме носеше на грб како да ми е коњче, па приказни....се надевам дека нема да ми избледат овие сеќавања....премногу ми недостига...таков добар човек, пријател, татко, дедо, брат, ретко дека ќе се роди пак...сите му беа поважни од самиот себе, наивен, предобар човек затоа и си патеше...
Ете, живот....Убаво е со насмевка да се сеќаваш за некои работи ама некои моменти никогаш не се враќаат.
Сепак тоа е за минатото, сега треба да гледаме кон иднината...да се радуваме на бебето, да се радуваме на сите убави работи што престојат. Кога ќе гледа дека сме радосни и тој ќе се радува од горе.
Минато е за минато, исплачи се и оди напред пошто секако не можеш ништо да промениш.

п.с. Од прееска си викам ајде точно во 16 ќе почнам да учам, за момент гледам дошло 16:06, па ајде ќе почекам точно од 16:30 да учам и сеа гледам дошло 16:37...ај од 17:00 ќе почнам....има време

 

Spa dej so ljubovta..milina

 

Љубовта не е во другите, таа е во нас, ние треба да ја разбудиме. Но, за тоа будење потребен ни е некој друг. Светот има смисла само ако имаме со кого да ги споделиме нашите чувства.

 

Признавам дека сум личност што не зборува многу и не се доверувам на било кого, но ме вади од такт кога некои таа моја особина ја искористуваат за да ме засрамат или да ме направат дека сум чудна, па дури и со некои психички проблеми. Кога некои луѓе на кои многу не им верувам или не ги гледам често се обиделе да разговараат за мои проблеми, сум избегнувала да им одговарам на прашањата или сум давала површни одговори само за да не кажам директно дека не сакам да им се доверам. Дури ме прашувале прашања кои воопшто не се нивна работа. И по тоа што не сум сакала да им се доверам, тие веднаш ме гледаат накриво, се чувствувале како на ѕид да му зборуваат, па и подобро моите на психијатар да ме однеле..
Дај бе луѓе разберете дека секој човек сам најдобро си знае како му е, и не може да смета на секого, особено не на некој што мисли дека ќе го сожалува и обвинува ако му се довери, зошто и такви луѓе сум сретнала. Оставете сам да ги си среди чувствата и сам да одлучи кого ќе смета за подршка. Не терајте некого со сила да зборува, за после да го сметате за луд, само ако не бил сигурен што ќе размислувате за него. Особено ме нервира кога некој ми се прави ангелче кога вели како можам да му се доверам, а потоа зад мој грб зборува леле оваа нешто не е во ред со паметот, како ли ќе продолжи во животот со оваа нејзина повелеченост. . На таквите едвај се воздржувам да не им ја покажам сосем другата страна од мојот карактер. Тивка сум, ама кога некој не си го контролира јазикот, може да види колку може една тивка личност да преврие и да ги погоди нивните чувства, таму кај што нив ќе ги боли.
Освен тоа, не значи дека ако јас не се доверувам, дека јас не можам на други да им бидам подршка и да разговарам со нив, што се состои и во мојата идна професија, но сепак би ги прашала дали сакаат, ако не, нема да ги осудувам. Секој сам си знае како му е.

 

Знаете, имаше едно машко што ме сакаше многу и се направи за мене. Шетавме заедно, вечера ми направи (не појдов), ми купуваше поклони, роденден ми чистеше, сакаше да ме покаже на сите, ми купи белезица,очите му светеа секогаш кога ќе ме видеше. Јас не знаев што ќе биде со мене ќе останам ли во родниот град? Ќе заминам ли надвор? Со месеци не се гледавме. Во март ми заѕвони телефонот, ме свика на разговор неговата другарка која има школо. Мислев дека сме повеќе души на интервју. Но, не само јас бев. За неколку недели ја заменив во школото. Јас, со нејзината помош бев таа што го водеше училиштето. Многу добра соработка.
Неодамна се видовме со него . Ми кажа дека додека не се гледаме тој разговарал со нејзиниот маж за мене. Наредниот ден таа му побарала мој број.
Какво можам да заборавам на оваа добрина?
Тешко ми е што вака испадна. Но, се надевам дека ќе биде се како што треба да биде. Му кажав дека ми треба и ми недостига. И дека никој досега се немал трудено колку него.Сакам да се искупам. Му имам испланирано нешто. Пссст Лошо се чувстувам јас. Ми кажа дека додека ме сакал да речел некој за мене лошо - ќе го убиел. А, тој, тој е луд. Лудило во движење што ме дрма и ми го прави забавен животот. За жал, ми кажа дека тргал трева уште од средно. Тоа ми смета најмногу. Дали може човек да се тргне од тоа? Ги има 30 а уште се пијанчи и трга трева.
Сакам да си докажам себе и него дека не сум толку лоша. Само неодлучна, премногу размислувам, страв што ќе биде.
И да, има муабети од типот :Што бараш ти со овој?
Буквално е тешко.
Но, како сум направила хаос така и ќе го средам.

 

Незнам стварно ама секакви машки има... па после ми зборат зашо не излегуваш не пробуваш да си најдеш дечко.Еве ке ви кажам мака мачам со погрешни луѓе... не е до мене ок?

 

Ако му кажеш дека тоа ти смета и ако навистина те сака ќе престане да се пијанчи и да пуши трева. Човек кога некого искрено сака ќе направи се за тој што го сака да биде среќен.

 

Многу е убаво чувството кога повторно ќе се сретнеш со некоја личност спрема која како мал/а си чувствувал/а некаква искра и кога ќе направиш еден муабет за одредени работи. А уште помило ми е кога знам дека таа личност основала семејство.