Велат дека од грешките се уче... А јас повторно ја правам истата грешка. Најверојатно не ми е целта да ја научам лекцијата од претходната..
Ааа ми тргна со киксовиве,неделава. Учевме по македонски,за видови предмети во реченица и сега се јавив јас за да кажам во една реченица кои се предмети и кој вид се.И кажувам сега и наместо да кажам предлошки предмет дека е,јас кажав педагошки дека е. Пак сите ми се изнасмеаа. Потоа кога заѕвоне ѕвончето станав,да се подговтвам и позади мене седи симпатијата и ранецот и столот врз неговите нозе,а плус бутнав и еден маус и тој ми вика:-Ау ме утепа,ама не е битно,битно маусот умре,бог нека го прости. Утре сум дежурна,ама 1ви час правам тест математика. И тоа со новата наставничка која што ме мрази,морам да добијам 5ка,да и докажам дека не ми е попуштена 5ката. Па држете ми среќа. Бај д веј ослабена сум 1,5 килограм и сакам тука јавно на марун5 да и се заблагодарам што ме поттикна да започнам со диетата и да не се откажувам.
Толку себичност собрано во една личност. Му помагав во најтешките моменти, го сметав за пријател. Незнам каков е тој човек кој сака да се насладува на тугиот неуспех. Сакаше да ме повлече надолу, а јас мислев дека можам да сметам на негова помош. Среќа што секогаш имам план Б. Нема да ме видиш како тонам '' пријателе '' туку секогаш ќе ме гледаш како сум скалила над тебе, ќе сакаш да ме стигнеш, но секогаш ќе се уморуваш. Уште една личност оставена во минатото, уште еден број во телефонот без никакво значење.
Во животецов, толку ги немам развежбано бутовите, колку денес во автобус. Другарка беше претходно седната, а јас после неа влегов. И ај да седнам во нејзина близина, да размениме по некоја реченица. Ко за беља, седнав до некој „жентлмен“. Денес за првпат видов седечка шпага. Се раширил човекот, мислиш на плажа е. Пошироко не можел да ги отвори нозете. Јас сирота, со пола нога седната на столчето, а со другита цела и другата пола, у воздух. Секоја кривина ја почувствував. Како да убедам некого, дека не ми е ладно? Мене времево не ми е ни најмалку за со капут. Им било ладно, само што ме гледале дека сум без капут, ме тераат да се облечам. А бре не ми е ладно, еее. Ако сакаш не ме гледај и готово. Сега приметив, дека сум си ја изгребала раката. Крв малку ми протекло. Каде се имам зачукано, Господ знае.
Пак јас, можеби ме немаше подолго време а понекогаш знаев нешто да шкртнам па пак да ме снема ама ми требаше после последниот пост во октомври некое време да земам залет и знаете што? Успеав. Горда сум на себе, блескам посилно од сонцево, ко кокиче си цутам на ладново и абер немам Месец и нешто веќе имам ново маженце до мене, прекрасни пријатели и уште по прекрасно семејство. Смирена сум, средена, се вратив таа што бев и задоволно си се смешкам. Внатрешен мир имам, наместо да чекам на животецов да му текне да ми ги зареди коцките си земав се во свои раце и сега се дујам како балонче. Се борам за најмилото, се борам за себе и не дозволувам оваа маса на лицемерни и очајни wanna be-па што и да си зацртале а очигледно не им иде пипл да влијаат на мене. Ма, среќна сум после пола година. И што повеќе можам да побарам бе луѓенца мили? Еве ви праќам од мојава љубов и среќа затоашто имам многу повеќе од што ми треба
Зошто некои луѓе мислат дека човек е безчувствителен ако молчи, дека не му е гајле ако не се кара... Можеби му е тешко, можеби нема веќе сила за карање...нема сила да каже било што... Не сме сите исти, неможе да очекуваме од луѓето да се однесуваат, да размислуваат исто како нас... Секој е тажен на свој начин, секој е среќен на свој начин... Затоа никој не може да знае како јас навистина се чувствувам и што мислам, тоа јас најдобро си го знам...
И денес е обичен ден како и сите останати, тебе секако те нема. И денес како и претходно се спремам за потрга на светлината, се спремам за дофат на сонцето. Но разликата е во тоа што денес нема да се вратам назад, денес одам до крај. Се поткревам на прсти за да ѕирнам преку прозорецот, да не се случило некое чудо, можеби? Но не, светло сивата темнина се уште ме прогонува. Спремна за долг пат кој не сум сигурна дека се исплати, излегувам од вратата исплашено, без трошка храброст.. си мислам „да беше до мене, ќе беше поинаку“. Се е толку пусто и празно, без мапа и водач талкам по изгубеното. Одам и одам, „па ова нема крај“, си велам. Изморена и задишана ја кренав главата и гледам: огромна порта, висока, широка.. Пишува: влегувајќи во оваа порта ќе видите колку сте храбри и способни, а и ќе се соочите со правила, едно од нив е: „доколку се сопнете од испреплетените гранки се враќате на почетокот, всушност овде.“ Без размислување ја отворив портата, а светло сивата темнина се уште ме демнее. Направив неколку чекори и влегов во некаква шумичка, има уште една табла на која пишува: „се уште можеш да се вратиш“, но не, никако, да ме чини живот од светлината не се откажувам. Продолжувам, гледам коренови гранки насекаде, а веќе ноќта почна да го обзема тој реон. Продолжив уште поисплашена, уште повеќе без храброст, неспокојна, но решителна. Заминав многу далеку од портата, веќе е во недоглед. Сепак, имам надеж. Ќе се откачам од оваа глупава светло сива темнина. Страв ми е да не се сопнам па да морам да се вратам. Почнувам да плачам, се тресам и не можам да се смирам. Само се обидувам да мисалм дека е до мене, да се обидувам да мислам дека светлината ми дава храброст. Се потсопнав, во тој момент ги затворив очите и очекував да бидам вратена назад, почнав да плачам и викам колку што можам повеќе. Ги отворив очите, но јас се уште бев таму, каде што бев и пред тоа. Викав, но овој пат од изнемоштеност, нешто наеднаш прелета, ах колку се исплашив. Осамена во таа шума, во таа непозната шума. Така талав цела ноќ. Утрото се појавува, а светлата сива темнина ми е зад петици. Сонцето свети, но без никаков сјај. Се препотувам, но сепак немам светлина. Сум заборавила дури и што е тоа. Продолжив, никогаш не се откажувам. Не од тоа што ми значи повеќе од се. Далеку, далеку гледам некоја сенка, изгледа е човек, се затрчав. Трчам се побрзо, наеднаш паднав, исплашена дека се ќе биде залудно, ги затворив очите како и вчеравечер, пак ништо. Седнав да одморам, но јас плачев како никогаш до тогаш, не можев да отпочинам, многу повеќе се заморив. Решив да не губам време станав и продолжив. Чувствувам нешто посебно, нешто чудно. Мислам дека сум блиску до она по кое талкам во оваа чудесна шума. Ене! Во далечините го гледам тоа. Го гледам него !! Ајде, знам дека можам, трчам насмеана, прв пат смела и храбра. Трчам без престан. Ја подадов раата за да го дофатам, до мене е, си мислам толку блиску, а толку далеку. Среќна ја пуштам раката. Ги допирам неговите прсти.. и оп, се сопнав. Си помислив како што до сега се сопнував и паѓав, а не се враќав назад, такаќе биде и овој пат. Но не, ме врати назад, пред огромната порта. Седнав пред неа, се стуткав и заплакав, плачев со часови, денови, месеци, чекајќи изгубеното да ме најде мене, а светло сивата темнина, единствениот мој пријател е со мене. Но до кога? И таа ќе заминем ама јас ќе останам и без светлината. Тогаш ќе останам скроз сама..
Се чувствувам остарено... овие 2 изминати години.. со нивната тежина...не остарев 2 години..остарев 10. Имам брчки кои ситно се бројат..но секоја од нив знам точно поради шо се појавила..секоја од нив раскажува своја приказна...тажна приказна.. Сакам родендени во принцип, но да биде иронијата поголема, не ги сакам моите родендени.. а веќе утре ќе треба да и отворам врати на 26ката..и да почнам да ја трошам.. 25 ми делуваат толку страшно шо заборавив дека до денеска нив ги трошам..утре полни 25! лошо... Уште полошо е кога те мава пиемес токму кога треба да се помируваш со годините.. А полошо од тоа пак, е, кога низ сето тоа мораш да поминуваш сосем сама... За моите 25, си ветив на себе си дека наредните брчки ќе ми бидат од насмевки, мора да бидат..
Многу е убаво кога си расположен и кога едноставно не дозволуваш некои небитни ликови и небитни работи да ти го расипат денот,колку и да сакаат нема да успеат. Денес е прекрасен ден,сончев. Расположение на ниво,и музиче пуштено гласно. Ви посакувам пријатна (еве вечер,скоро се стемни ) и никогаш не дозволувајте никој да ви го расипе расположението,едноставно небитни се! Пуштете си ја омилената песна и уживајте во животот и во секој момент,бидејќи секоја секунда што ќе измине е веќе историја,и нема враќање назад,бидејќи еден ден ќе ви биде криво колку моменти на некои небитни простачи што ништо нема да успеат во животот сте потрошиле,а сте можеле да бидете среќни. Поздравиии,ве гушкам.
Небитните луѓе или игнорирај ги или отерај ги во три лепе ,да знаат каде им е местото,и јас сум во супер расположение,сонцето ме прави уште порасположен,чуствувам доаѓа пролета
^ Не заслужуваат ни да ги плукнеш,а не па да им се обратиш и да ги отераш таму каде што припаѓаат. Толку се на ниско ниво,што не планирам да се спуштам,и да пробаш да им објасниш,прости се нема да разберат,толку им дал господ.
Колку си само во право,ах да можам да бидам така ладнокрвен,мислам ако не им вратам ке пукнам ,тек да ми се до мене автоматски нокаут добиваат.
И јас бев како тебе,ама сватив дека со таква проста маса неможеш на крај да излезеш,и дека не вредат рацете да си ги валкаш со нив и да губиш нерви. Игнорирањето и успехот најмногу ќе ги боли.
^ Аааа да ви кажам ме развеселивте со вашите мислења , спас е само игнорирањето едноставно нека останат незабележани таквите луѓе а доколку им враќаш на нивните провокации паѓаш на нивно ниво ... остави ги сами нека сватат колку се долуу
Секоја победа во животот е резултат на упорноста. Секогаш борете се за она што го сакате И запаметете...Не го ризикувајте тоа што можете да го изгубите. Загубено е само она од што ќе се одрекнете.Посакајте само едно нешто во животот: да не копнеете по изгубеното и да не го изгубите саканото.
Не можам да ги сфатам луѓето што така лесно изневеруваат нечија доверба. Едноставно не знам, како се справуваат со совеста после тоа. Како може толку лесно да излажеш, да искористиш наивна, искрена душа која ти верува и те смета за пријател, некој близок кому му значиш? А пак највеќе ме нервираат луѓе кои издаваат тајни. Колкаво искрено пријателство и доверба значи некој да сподели нешто важно со тебе, да ја отвори својата душа пред тебе... Едноставно, тоа е знак дека некој те цени и му значиш. Како може тоа толку лесно да се погази? Довербата е нешто скапоцено кое не треба да се злоупотребува...
Го гледаш и си викаш во себе: ” Дојди кон мене бе токмак! Гушни ме, кажи ми дека сеуште ме има во твоето срце! Кажи ми дека ти значам повеќе од било кога. Гушни ме како никогаш досега и немој да ме пушташ..”
