Сакам да кажам...

Цагер точно на полноќ, второ кафе од 10, и втора страница која ја започнувам. Ми делува дека ова ќе биде долга ноќ. Ама ако, можеби кога ќе ги ставам сите чувства на хартија ќе бидам подобро.

 

Човекољубец не е човек на кој секој втор муабет му е напаѓање на било која личност.
Тие си имаат поинакви теми на кои размислуваат.

 

Знаете ли го она чувство, кога толку време сте заедно, и после толку време, исто како првиот пат, се радувате на пораката што ќе ја добиете во доцните часови? Јас да.

п.с А кој да знае, пијана сум, утре ќе видам дали била од него пораката или од баба To be continued, part 1

 

Подалеку од неодговорни личности

 

На оној кој си му најубава,во тренерки,со бушава коса,патика на нога,без грам шминка,без штикли,буквално со природна убавина,е тој да си го чуваш ЛЕПОТИЦЕ.

 

Не се досадни само оние Јеховини сведоци со молбите за членство и оставањето писма по врати,туку покрај нив со психичка тортура и напинање за членство би ги додала и оние од Лајонес.
Значи не сакам да членувам кај ниту еден од вас бре,не ми се потребни никакви проценти и бенефиции,бркајте си го својот ќеиф.
Уште би додала дека на времето роднини и пријатели си вадеа очи за кој е подобар вмро или сдсм,а сега се перчат за заработките во лајонес и упорно сакаат по секоја цена да зачленат некого под нив,за процент повеќе.
Толку!!

 

Среќата не се мери со скапи телефони, скапи коли, итн., среќата се мери со насмевки, прегратки....

 

Колку и да сакаш да им угодиш на другите секогаш ќе има некој кој ќе ти најде маана и ќе ти прирече.
Понекогаш помислувам да бидам себична и да гледам само за себе,без да погледнувам наоколу што се случува.
Некој очигледно незнае да цени ништо!

 

Не знам кому се му се видела добра, идејата да статусите на фејсбук бидат со онолкави букви демек, да не се губат среде другите информации во feed ама, ете, мене ми имаат исто влијание ко текстови со различни шрифтови и подвлечено. Не ги читаш.

 

Што све човек нема да прочита и доживее во оваа нездрава држава,пред малце прочитав човек силувал куче на кејот на вардар,до каде забега човечкиот ум.

Нема казни за таков психопат,сечење мандалото и крај.

 

Ќе се разгледа кога самите себе ќе се разгледаме.

 

Да го испијам на брзина чајов и после тоа имам уште неколку обврски за завршуваање. Многу сакам кога имам што да правам, мразам да се излежавам и цел ден да помине онака.
Вака си мислам како можеше да бидам толку глупава за некои работи. Камо да можев да го вратам времето. Ми фалат разговорите со една личност,која јас ја избркав од себе. Како и зошто го направив тоа? Како и да е,доцна е сега..
Нека, така требало да биде, што да речам..

 

Oна кога во постот погоре (на Рефка) наместо шалтери ти се чита швалери... а допрва те чека цел напорен и долг ден на факултет...

 

Ден, врвулици.
Нешто се случува и е големо, крајот на се се гледа, конечно. Колку ми олеснува, не можам ни да си поверувам.

Многу е лесно да се зборува од позиција кога си пасивен член на тимот, пасивен член на заедницата, на општеството, државата, светот.
Опколен во својата кожурка која се повеќе засмрдува на устојано. Не ти се допаѓа, ама топло ти е па, што има врска? Така секогаш ќе има кој да те сака, да те прифати. Тешко е да не си сакан и прифатен, ах малечко? Малечкото може и да има 30,40,50...80 години. И така поминува ден, година, ти седиш учмаен и се надеваш на живот каде ќе мразиш и ќе спушташ ладно, ама подмолно, зошто? Затоа што секој обид да се извадиш од оската, значи ризик да бидеш одбиен, неприфатен. Кога за прв пат те погодило болно и силно кога си бил отфрлен и прифатен? И лекцијата е прифатена, јас ќе бидам на крајот на двата поларитети и ќе се трудам да бидам екстремно добар за да ме сакаат, но од внатре ќе црвосувам и ќе мразам, многу ќе мразам, но мојата површина ќе е беспрекорно сјајна. Ама само во твоите очи, во туѓите, очигледен си. Освен што немаш идентитет, немаш ниту нешто убаво во кое што човек ќе се загледа и понесе, макар и било несовршено.

Бесрамност е продукт на никакво движење на духот. Да, да се правиш скромен и фиктивно добар значи да си бесрамен.

Седам и гледам, се чудам.
Луѓе во црно бел свет, а они беж.

Има два вида на гнев, оној што доаѓа брзо, интензивен и заминува без поголеми последици, но и таков кој трае долго, ладно, подмолно и го јаде срцето. Од првиов уживам, смешката е сечија, ама вториот...оф, вториот. Вториот уништува светови, животи, угледи. Неспособен да се погледне себе си и бега од сите можни огледала само за да не се види.

Луѓето кои се кријат зад својата честитост и навидум тераат некои тивки правди, а всушност горчат како и пелинот, се тие кои ќе ве урнат на првата сопка. Нивното е она - кога гледаш некој да се дави, гурни го и ти. Уживаат во туѓата болка неможејќи да се избават од својата. А не можат од својата зошто се плашат дека тогаш и они ќе бидат покажани со прст како што тие покажуваат со натопорени прекрстени раце на градите и тивко ц-цкаат за другите. И ќе го препознаваат и мразат упорно она кое им предочува се она што се, што ги потсетува на она од кое упорно бегаат.
Што стануваш? Скаменет и полн со очај, презир, завист, тага... кој да ти замери? Никој. Ама кој и да ти помогне? Никој. Сам си избрал да си несреќниот ц-цкаш на прозорот, како соседката која е морален коректив за целото маало, иако маж и е пијаница, а децата веќе одамна иселени и не сакаат да ја видат, ниту неа, ниту татко им.

Можам да се искачам и на месечината, но и таму ќе си се понесам себе си. Од себе не можеш да избегаш. Можам да избегам и од семејството, ама кажаното, виденото и почувствуваното ќе остане, ко горчив блунткав вкус после пиење кафе. Фактот е тој, ако затвораш очи, уши и се трудиш да не чувствуваш не значи дека ќе го снема. Го носиш во себе, секогаш, секаде и е првиот филтер низ кои ќе го гледаш светот и стануваш лигава аморфна маса, за секој случај, за сите други, ама фактот е дека си во суштина никаков е непроменлива категорија во бескрај.

Каков идентитет градиш кога си бесвкусен, нечуен, човек кога те гледа не знае на што е. Никогаш не кажуваш што вистински сакаш, што вистински мислиш... зошто ако кажеш, нема да можеш потоа да бидеш ти, зошто некаде измеѓу ќе се побиеш, а тоа е ризик, зошто како инаку ќе бидеш совршен, беспрекорен? И сепак некако стои во аголот со стапче во рака како морален судија, ти- добар беше, ти- лош беше, аах не, тоа според правилникот на светот и ние луѓето - човечните де, не е добро. Оваквите мислам дека и се плашат од Господ и мислат дека нвистина Господ ќе ги казни. Ужас. Истите ја проверуваат жена им секој ден и очекуваат дека се гости во сопствената куќа и мерат дали е добра домаќинка или не, упоредена со комшиката или колешката или како изгледа жената. Истите добиваат маж само за да имаат маж, да создадат дете и потоа неуморно цел живот да им се лутат и наредуваат, контролираат за исправноста. Обично по некое време, мажот наоѓа начин како да ги стави во позиција каде ретко ќе мора да го трпи тоа. Тажно...
Луѓе инквизитори. Луѓе зомби, што би рекла колешкава. Да можат би се хранеле со туѓи мозоци, само да биде светот црно бел, на добрата и лошата страна, а они секако некако секогаш се олицетворение на добрината и моралот (ме хе хе хе хе). Се убедуваат... а ти гледаш и чувствуваш, чувствуваш како мразат и завидуваат, завидуваат на нечие ново работно место, нечиј успех, та дури и нечија нова кујнска мушама да му се невиди. А се што имаат им е на тацна дадено, оти нели, како да одат да се борат во светот, они се тука за кристална и морална правда, небаре доушници на господ.

Денов инспиративен. Ситуации еден куп. Мачорот уште е тука.
Сакам луѓе во боја, луѓе кои трескаат врати, но и топло се гушкаат кога се ќе помине, луѓе кои ќе ти кажат се што мислат, но и ќе ти го дозволат и тоа тебе, луѓе кои не дремат во просечноста обвинувајќи го целиот свет, кои ќе ми кажат тоа што го мислат тие, а не тоа што е исправно по одредени критериуми, лажни моралисти, но и ќе ми ја дадат таа привилегија. Зошто тоа се вика мислење со своја глава. Со таквите секогаш си на чисто и не газиш по јајца. Тоа се луѓе од крв и месо, со кои топло се сакаш, топло се караш, го боиш светот и има душа, бури од љубов, но и толеранција. Луѓе кои не се плашат да згрешат. Зошто хеј, животот е тоа, боја, движење, процес, слобода да си она што си.

Дали од возбуда или од времето, главоболка колку Македонија, ама... се гледа крајот и чувствувам пеперутки како за првата симпатија.
Животе, убав си. Имам и за частење.
А за почеток частам песна.
Бијонсе е тотален кич, ама последниов албум и е... интересна чудесија. Ама друго попригодно не можам да смислам ( и ја утнав, не џелс, туку другава).

И ај уште една, се заразив. Ечи предузеќе. Албумов лимонада да ти се викал, се изнасмеав. Крипи е. Колегиница преболува дечко.


У да, од сабајле сум плавуша, промени почнуваат од коса.

 

Зборувањето глупости е она што човекот го издвојува од останатите организми.Зборувајќи глупости оној доаѓа до вистината.Јас зборувам глупости, така да и јас сум човек.

 

Се собираат потписи за породилното отсуство на работното место да трае подолго, а малку потписи се собрани. Па добро бе мајка му стара ќе бидете ли еднаш сложни за една работа.... шо и да се деси у државава само ќутите и дремете, а имате време да дремете по тоа кафичите и рестораните. Затоа си ја губиме државата , зошто баш за ништо не сме сложни. Еве инфо :

Sobiranje na inicijalni potpisi od periodot
12.10.2016 do 19.10.2016
od 08 i 30 do 16 i 30
(VAZNO!!! Pauzata vo opstinite im zapocnuva od 12 i 30 do 13-oficijalno,no najprakticno e da go izbegnete periodot od 12 i 20 do 13 i 10 )
1.Vo PO Centar -za opstinite Centar i Aerodrom (Dijana i Elkica)
2..Vo PO Karpos-za opstinite Karpos,Gjorce Petrov i Saraj (Vasil)
3.Vo PO Cair -za opstinite Cair,Butel,Suto Orizari i C.Sandevo (Izair)
4.Vo PO KIsela Voda-za opstinite K.Voda,Sopiste,Zelenikovo i Studenicani(Dusko)
5.Vo PO Gazi Baba -za opstinite Gazi Baba,Ilinden,Petrovec i Aracinovo(Berat)
Spisocite za potpisuvanje se dostaveni vo opstinite.Don't forget and be there

 

хелоууу долго време ве читам и ми се отвори желба да бидам и јас дел од фемина
силно светнал ден денска а толку мн обврски...животче тоа е
енивеј само да ве поздравам

 

Мизеријата која ме опкружува, ми се гади од неа. Нормите кои го градат светот се изгубени и глупавоста им е двигател на повеќето поединци.

Го мразам фактот што на луѓето во градот доживување им е групното оговарање на сите познати и непознати.
Го мразам вечното лелкање и жалење за сенешто.
Го мразам тоа што никој не сака ништо ново да научи и да се надогради себе си. Дури образованието е пазар направено, буквално.
Уште повеќе мразам што се ужива во неукоста. Не ми е јасно како може ништо да не те интересира.
Го мразам фактот што изборот на сѐ во градов е сведено на минимум.
Нема да се задоволам со ништо помалку од тоа што го барам.
Ја мразам простатата раја.

Секој ден имам чуство како бројот на мозочните ќелии ми се намалува поради наведеново погоре, и отупавувам.

Го сакам хаосот. Истиот кој е базиран врз сите оние ситни луѓе кои итаат негде да направат и да завршат нешто корисно. Испириран од сите тие пишани и непишани правила и прописи кои не водат кон обврските и секојдневието. Значи имаш цел која треба да ја достигнеш.
Ја сакам брзината. Исто како точноста и одговорноста.
Ја сакам жедта за знаење.
Сакам нови можности.
Сакам места и луѓе кои ме предизвикуваат и ме тераат да се докажувам, ме вадат од комфорната зона и ми ги помесуваат границите во нагорна линија.
Сакам простор каде ќе можам да си ги раширам крилјата.

Затоа што малите градови се добри само за неколку денови кога сакаш да земеш здив од брзото темпо на живот. Не и за подолго.
Ти даваат чуство на гнилост. Како да стоиш на едно место додека светот продолжува да се врти.