Сакам да кажам...

Дали она кога веќе не чувствуваш ништо , е всушност чувство?
Дали кога веќе ти е сеедно, не е оти веќе не ти е гајле, туку оти си се навикнал ?
Дали љубовта е всушност навика ?


Ми се јаде...

 

Какво време дојде,сите се грижат ако се здебелат 1 килограм,а за недостатокот на памет во глава небитно е,е од вакви си патиме.

 

Тешко нас, кога одбиваме храна за да не се здебелиме. Еден ден ќе ја бараме храната што сега ја омаловажуваме.

 

Седнуваш на јутуб да слушаш музика и после 2 саати се наоѓаш како гледаш смешни клипови со мачки, документарци за месечината, обичаи на племиња во афрка и јапонци како пеат брала мома капини...

 

Починал затвоρениκ во Идρизово, оти ништо не му било.

Зошто бе??? Демеκ општествен отпад и ништо не му е, не ни тρеба, па ај неκа е болен и неκа си умρе.
Стρашно ме иρитиρа, κоса ми се κρева од овој болен и гнасен менталитет. Луѓево се умислиле семоќни, па одлучуваат κој да живее, а κој да умиρа.
Можеби бил отпадниκ за општеството, но за мајκа му сигуρно не е. А можеби имал желба за пρистоен живот после затвоρот? Од κаде паκ знаат тие?! Зошто судат, а тρеба само да си ја вρшат ρаботата?
Се пρашувам κаде ја изгубиле човечноста и зошто лажат? Дали неκогаш помислиле деκа можеби бил добаρ човеκ, но во лошо вρеме? Деκа општеството го втуρнало во безизлезен вρтлог од лоши одлуκи и напρавило отпадниκ од него?
Деκа доволен е миг за да се смени теκот на животот?
Κојзнае κолκу млади баш во овој миг, со неκоја постапκа го одат патот на отпадниците... Можеби тоκму нивните деца. Дали би саκале неκогаш неκој да им ρече: ,,ништо не ти е" , да им суди и да дава пρоценκи дали вρедат да живеат?
Пρетпоствувам не.

Затоа саκам сеκогаш да се сеќавам деκа животот е тρκало, а уште повеќе би саκала да допρам до ваκвите и да им поρачам деκа κаρмата е навистина κучκа!

Збоρовиве се тешκи- знам, но заслужени.
Вечеρва помиρно ќе спијам оти ги напишав и оти одбивам ваκво сеκојдневие! Не саκам повеќе да бидам глува и имуна на ваκви пρиκазни. Саκам да збоρувам и да се збоρува, да се учи дуρи не се научи: сите сме луѓе, нема посебни, нема пρивилегиρани.

 

Сандра беше на студентска и се испијани.
Сите ве сакааааааааааааааа

 

Осудувањата кон жените што во повозрасните години се соочуваат со мајчинството се неосновани од причина што улогата мајка е најголемиот предизвик за женската популација.
Мајчинството не познава граници како и љубовта.
Многу животни параметри се поместени меѓу кои и родителството.

 

Ах никако да ме фати сон

 

Кукло, вака како што си по јадењево, можам да те замислам како ќе биде кога ќе бидеш бремена...
Има да бараш јагоди во јануари да ти се донесат за да направиш чоколадни колачи со јагоди xD
Или мандарини во јуни. Не е битна сезоната, битно Кукла да јаде.

 

Znaes li deka cesto pati si mislam na ova?
Sekogas si go ocekuvam ne ocekuvanoto od mene...
Mislam tesko maz mi

 

Роден, роденден, денес ми е роденден.
Торта мама купи, а колачињата ги изедов. Ај среќен нека ми е!

 

Другарка: Леле колку ми е лошо, грло ме боли, нос ми тече, изгледа качив температура, очите ми жежат... Еј, ти дома си, така? Може да ти поминам на едно кафе?

Јас (како тежок дибек) : .....................Ајде, дојди.....

И сега не знам на кого сум полута- на неа што е безобразна и што без грам осет болна оди по гости или на себе што сум гуска и што ми е незгодно да кажам „Не!“ па макар изгорела после од температура.

 

Мајка - ти кивнуваш еднаш и таа одма ти вика НАСТИНАТА СИ.

 

Одам да вадам возачка книшка. Се регуларно си зедов барање си го пополнив имав слики дома со теаа димензија шо ја пиши во барањето. Одам на шалтер предавање. Позадината трбало да биди бела, требало да бидам застаната незнам како дрн дрн. Па добро бе девојче шо не речите за слика да си одете во фотостудио да ве сликат и за то пари да ви земат, толку не мораш предавања да ми држиш каква сликата да биди.
Пред то одам да се сликам за пасош. Наместо да работат едни за возачки други за пасоши то све во едно. Гушва шо да ти кажвам. Па и едно паметно бате преку ред се мотна итно го викнале. И мене ме викнаја па си чекав ред.
Сакав да кажам изреволтирана сум. Ко ќе се работи за да казнуват први се. А ко ќе треба да си ја свршат работата ги нема.

 

Да си безгрижно детенце е најлесно. Паѓаш, ќе станеш, ќе се истресеш. Готово. Може и паричка ќе си најдеш. И сите околу тебе така, лесно си битисуваат. Деца се, не можат да си речат многу, не може да се лутат долго. Стануваат и забораваат. Дете е, ќе му помине, ќе заборави. Не знае ништо, знае само дека треба да јаде кога ќе му се каже, и да спие до мама и тато со измиени забчиња. Ќе се разбуди и ќе треба да си игра. Пошто животот му е игра.
А кога не си дете.

 

Кај нас треба да стават семафори на кружен тек и рампи на пешачки. А светот и онака ни се чуди за многу работи, плус мунис една две нема да смени многу.

 

Од себични и алчни луѓе амин.

 

Лекција на денот, на животот да не речам:


Луѓето кога еднаш ќе почнат да ве разочаруваат знај дека тоа е река без крај,
секој ден ќе тонат се повеќе.
Штом еднаш ви ги насолзат очите
чувствата за нив ќе слабеат,
а грешките кои ги прават ќе мирисаат посилно од претходите.
Кога едаш ве разочараат, не двоумете се, продолжете напред,
за нив веќе нема спас,
дозволете им да се искршат во вашите очи!

 

Викаат 4та година средно демек најлабаво, брзо поминува времето, професорите највеќе се посветуваат на матурата, проектната. И да така е, освен со оние професори на кои не им е гајле за иднината на оние кои ги образуваат, работат само за да заработат, не земајќи го во предвид ентузијазмот и амбицијата на учениците кои со љубов го учат нивниот предмет, уште помалку пак достоинството на учениците.
Годинава ми ја сменија професорката по биологија, омилениот предмет и што и најверојатно ќе студирам. Но, веќе можам да кажам дека почна да ми се одмилува предметот. Такозвана професорка која нема никаков мерак да предаде по убав план, која очекува се' да знаеме од претходно. До сега не е толку страшно. Ама професор да нарекува ученик бубалица, да му набива комплекси дека е глупав и , да не му дозволи да се изрази, да се вклучи во дискусија, а упорно зборува од почетокот како треба да има интеракција на часот. Професор кој бара активност на час, а кога ќе кажеш нешто точно вели дека наводно пред час си ја прочитал лекцијата колку да се покажеш, а не дека од општа култура го знаеш тоа. Професор кој вели дека од грешките се учи и дека треба да се изразуваме без разлика дали е точно, а која во крајна мера ќе понижи и навреди ученик ако направи и најмала грешка додека одговара. И професор кој од X причини оставала одлични ученици со помала оценка, која и без причина намалувала поени на матурска проектна.....Уште многу би зборувала, ама не се доволни овде зборови за таква искомплексирана личност...

Се прашувам дали некогаш во предвид се зема нашиот став, нашето достоинство, нашата гордост, на нас, на учениците? Нели се казнува мобинг на работа, или пак ќе прочиташ дека за учениците кои психички малтретираат професор следуваат казни. Ама никој не ја гледа работата од другата страна. Секогаш ние само сме барале повеќе, во луди години сме, сме барале оправдување ако демек не сме знаеле, или пак она најглупавото оправдување - тој е постар, има авторитет над учениците. Навистина? НАВИСТИНА ЛИ? Мисли ли некој дека и ние сме луѓе со разум? Мисли некој на нашата грижа за својата иднина и дека ние учениците во некои професори пробуваме да гледаме како на идоли?

Ама ако, пак нека се бунат какви генерации дошле, па уште повеќе нека истураат авторитет. Сепак последиците од нивниот став и фактот дека ги гледаат учениците од високо не за секого се видливи.
На нас ни останува да молчиме, тие нека се прчат со нивниот проклет авторитет и нас нека не' гледаат како бескорисни ѓубриња. Секоја им чест на оние ретките што вистински знаат како знаењето да го пренесат на помладите, како вистински да ги внесат во светот на нивниот предмет, и оние кои се повеќе како другари со учениците наместо да им влеваат страв со авторитетот. Tие што навистина го ценеле моето знаење можам само да ги памтам во секој момент кога ќе ги применам и оние животните лекции на кои ме научиле...