Сакам да кажам...

Абе дедо ми може бил ѕвер кога си го сменил презимето, ама јас си знам како ми е кога не може еден документ да ми помине без грешка.
Ем буква по буква ќе им го спелуваш ем пак грешно...
А што да кажат оние латино американцине со 2-3 имиња и презимиња?

 

Не е важно дали светот е против вас или не, се додека ја имате таа личност чија што поддршка ви е најзначајна.
Таа личност која безусловно ве поддржува и кога грешите.
Таа личност, која е тука за вас и ве поддржува откако ќе претрпите последици од грешките.
Таквите личности се ретки. За жал..
**
Сакав да кажам и дека, многу мразам неизвесности...
Брат ми на камера ми покажува какви патичиња ми купил. Стартки, два пара.
Флуросцентно розеви и небесно сини..
Уште сега ги обожавам
Ама, да е иронијата поголема, ќе ги чекам уште многу време..
Тек за недела, две ќе ми ги прати.
Како ли да дочекам
**
И ме нервира времево, или нека врне, или нека не врне
Вака измеѓу, ме нервира

 

Почнав премногу да филозофирам. И тоа на некој мој начин.
Ќе помислат дека ми „фали некоја даска“.
А што ако не ми фали мене даска, туку на нив?
Но, мнозинството не е како мене.
Според тоа, ми фали даска.

Што да се прави? Таков ми е суратот.

Уште 11 дена до натпреварот.
Ќе умрам од страв.
Што ако ништо не постигнам?
Лелее...
Сигруно ќе добијам напад на паника и...и...и...И...?

 

СДК коцките секогаш си се местат на свое место.
QueenElena - не бери гајле сигурно ќе бидеш во топ форма, така те осеќам ..Па да ни кажиш тогаш како си поминала.
СДК ми треба некоја промена во животот, нешто што било само да е убаво и интересно.

 

Отсекогаш сум посакувала маж што ке почитува, работа што ке ме исполнува и дом кој е мојот мир. Имам се. Фала ти Господе за се што ми даде. Што ми ги исполни желбите кои никогаш не ги кажав на никој, освен Тебе.

 

Уживам во прекрасното зајдисонце над сивилото на градот. Седам на прозорецот и со полн здив лакомо го дишам смогот. Прекрасен пејсаж на засолништето на наркоманите - изгорениот интернат отспротива. Уживам во сите непријатности на гужвата во овој град.
Мрачните улици без улично осветлување, наплатувањето на паркингот во секој дел од градот. Има некоја удобна сива емоција во која се пронаоѓам себеси. Ми недостигаат сите чудни луѓе кои напаѓаат жени по влезови и манијаците на точаци пред полноќ. Загреаните парови долу во паркот, швалерајот кај тунелот и на Тумбе Кафе. Дотераните малолетнички пред Расчекор и сељаците од Милениум и Симбол, сите ми фалат. Анорексичниот лав и безобразните мајмуни во смрдливата зоолошка. Кучињата скитници, измет на страчки по хауби. Секое ќоше има свои спомени, некое рандом безвезно сеќавање. Секое испиено кафе на Широк Сокак своја арома, зачинета со мирисот на цигарите на пушачите околу тебе.

Го сакам градов со цело срце и тој ме сака мене. Нема поголем локал патриот од мене. Го сакам РЕК, ги сакам Чкембарите ! Да живее Битола и јас во неа !

http://www.youtube.com/watch?v=GuKemWmxnOI

 

СДК ми треба некоја промена во животот, нешто што било само да е убаво и интересно.[/quote]


Промените зависат од нас самите,не очекувај дека друг тоа ке го направи за тебе.

 

Што е со времево,зима ли е или пролет?Сакам сонце,не треба вака во април,не,не,не .

 

Сама сум во ноќта.
Темнината ми го гали лицето.
Одекнуваат зборови и се кршат како парчиња од стакло околу мене.
Далечината е обземена од мирисот на расцутениот јоргован.Разноликост од хартија во боја ми се лизга низ тенките прсти.Птиците си поигруваат на небесната шир.
Прашината низ бранови ги замаглува убавините на полињата.
Дали некој ме препознава во хоризонтот?
Чувствувам странец во душата.
И вртам грб на сопствената сенка.
Ја напуштам старата нишалка и посакувам да ја видам исчистена од спомените.
Изгрејсонце...Росата ми ја измива грижата од лицето.
Студената вода од стариот бунар го плакне сувото грлото и ја лизга заробената тежина.
Вегетирам како лист на туѓо стебло.
Некаде ја губам трагата без да сакам.
Сепак живеам...

 

Хипстер, се пронајдов во ова и јас
Иста ситуација, скроз. Ама остај то, кај нас во сите документи различно не пишува, ела па погоди кое ни е

 

Ме обзеде некоја летна носталгија.
Ми недостасува летото.
За мене,секое лето е нова приказна.Нови случувања,нови доживувања,нови авантури...
И нема да се жалам од никакви училишни обврски ,ама само во лето можам да зедам здив.Летото за мене е период без проблеми,грижи...само одмарање на мозокот.И секоја пролет со цело срце го очекувам летото бидејќи секогаш знам дека тоа лето ќе биде посебно.И знам дека ова лето ќе биде посебно.Всушност,ова лето за мене претставува почеток на нов живот.Но сега,не сакам многу да мислам на тоа.
За сега само продолжувам напред,со полна пареа.

 

Си велам кога помина времето... Со брат ми заедно ги гледавме сите албуми со слики и касети,од пред многу години. Ја гледав касетата од мојот прв роденден. Се смеам и си ввелам зарем ова сум јас? Каква сум била тогаш, а каква сум денес. Бев едно мало, буцкасто, бело бебе. Едно нешто што приметив е како мали многу сме си личеле со брат ми, денес не, ама порано да. Сликите и видеата се голем спомен, сите работи минуваат, дури и луѓето си одат, само тие остануваат како спомен. За жал сум чувствителна, па не издржав да не испуштам некоја солза. Не знам зошто, во себе носам еден голем страв, сеуште непознат. Се плашам кога јас и брат ми ќе пораснеме да се одалечиме како што е случај со мајка ми и вујко ми, татко ми и тетка ми, татко ми и чичко ми...... Мајка ми вели, ќе пораснеш ќе видиш како е, сега така збориш, ама луѓето и времињата се менуваат. Знам дека луѓето и времињата се менуваат, ама тоа никогаш нема да го дозволам. Чудно ми е. Нема да дозволам да се одалечам од брат ми и да се гледаме еднаш месечно. Сум одела на гости по неколку дена, на екскурзии, на турнеи и ми беше многу тешко. Немаше со кој да се карам како и обичо, немаше со кој да се смеам,немаше со кој да се тепам, немаше со кој да го правиме сето тоа што го правиме заедно. Јас и брат ми сме толку поврзани што никогаш ништо не може да не одалечи. И 100 години да имаме секогаш ќе бидеме еден покрај друг и во добро и во лошо. Не дека не ме нервирал, едно 100 пати во денот сигурно и затоа се тепаме, ама покрај се многу го сакам. Таа врска помеѓу нас е нераскинлива без разлика на се. Го сакам најмногу и не знам што би правела да го немам...

 

Кога си дојдов од училиште првото што во направив беше токму ова:
Трчав по скалите барајќи ја мама. Таа бараше некакви клучеви, но јас не ѝ дозволив да си заврши работата. Ја изгушкав силно, како да ми е ова последен ден во животот и ѝ кажав: те сакам мамо!
Иако не сум емотивец и тешко се поврзувам со кој и да е, сепак една е мајка. Со неа имам изградено најцврста врска. Поцврста од што и да е. Еднаш, бев. а гости цели 21 ден. Кога ја видов мамичка не издржав, а да не заплакам. Таа е секогаш овде за мене. Заедно сме учеле, сме играле, секогаш е овде да сподели совет и да ме гушне. Мамичка моја. Не сакам никогаш да ја изгубам.

 

Почнав да пишувам,можда ќе ми помогне малку...денес си отворив блог....еве дел од текстот...само не сум сигурна колку ќе ви се допадне...

Тие повторно се сретнаа зад факултетот.Тој ја зеде нејзината нежна рака во својата и нежно ја стегна. Неговото срце чукаше со огромна брзина. Слушајќи си го пулсот,неговите образи се зацрвенија. Таа не беше сигурна што прави. Ниту тој. Се заврти и ги стави неговите раце околу нејзината половина. Не верувајќи што и се случува,не знаеше како да реагира,се чуствуваше исплашена и беше во безумие...што прави тој?

 

Во сонот,
и не само тогаш.
Во мислите
бараше.
Кога утрото се руменееше,
кога сонцето најсилно блескаше
осамена се запати-
бараше.
Се изгуби во недоглед
во бездната на очајот.
Во потрагата-
токму кога тргна да најде,
да има,
да открие.

https://www.youtube.com/watch?v=7pA5UhNaYw0

„Преубава си!“ ѝ рече.
„Не, најубава!
Малку поправена од последниот пат,
но сè стои на младоста!“.
„Лажеш идиоту!“-му врати.
Се смееше.
Да, таа се смееше.
Таа љубеше, сакаше.
О, Сатано, таа сакаше!
Таа веруваше.
Нему му веруваше.
Со блаженство и бол,
чувствуваше потстрек
и потсмев.

Длабоко во сеќавањето
лежи цедилката на времето
која допушта само ретко
да се повторат грешките.
Можеби и беа грешка.
Но, нивното се повтори.
Ретко, но сигурно.

Сега кој ќе победи?
Надежта или Очајот?
Просечноста или Совршенството?

 

Пак заборавив како се ставаше тикер

 

Девојките со облини се поубави! Да да.
Вие што имате облини, среќни сте.
.. а јас ви љубоморам.

Еве убавина.


Радувајте се на своите несовршености, тоа ве прави посебни. Никој не е правен од пластика, по нечија мера, па да биде совршен.
Живи луѓе сме.
Научи да живееш со тоа што го имаш и доста копнееш по туѓо.

 

Најголем дел од учениците велат: Зошто го учиме ова, што ќе ни треба ова во животот? Не знам зошто, никогаш не сум помислила такво нешто. Да, кога ќе отидам во продавница нема да треба да знам како се решава една равенка или неразвенка, кога ќе се вработам нема да ми треба да знам исто така многу работи што се учат во школо. Ама, ако тоа не ни е потребно, зошто учиме? За, знаење затоа. Ако размислам малку поубаво, навистина вреди што одиме во школо. Може некои работи нема да ни треба за понатаму, но се што учиме, го учиме за сабе. За нас, за наше знаење. Школото, факултетот е едно скалило погоре во животот. Не за џабе се вика образование. Исто како што во школо учиме некои непотребни работи, учиме и многу потребни работи. Учиме јазици, тоа и те како ни треба, по македонски учиме за употреба на голема буква, слеано и разделно пишување на зборовите, интерпунциски знаци и мн др работи што навистина ни се потребни во понатамошниот живот. По Географија учиме за државите во светот, за континентите. Стварно би било срамота да не знаеме кои држави се наоѓаат во кои контитенти, кои се главни градови. Зарем треба да сме неписмени?
Точно е дека не секој може да има 5-ка, не може секој да биде одличен, но секој може барем малку да научи, барем општите работи. Имам еден другар во клас и тој ден требаше да да правиме тест и му велам што научи од темата? И тој ми вели ништо, не рзбирам тоа. Како не разбира? Како може? Само треба да седне да го загрее столчето малку, барем за 2-ка секој може. Само што не на секој му се учи.
Искрено многу ми е криво што попуштив во прва година. Многу. Ќе се обидам да го поправам тоа што може да се поправи.
Само што сите учат за оценка. Не може се да не интересира, се да сакаме да учиме, но нешто сигурно има што го сакаме. Не на сите ни одат сите предмети. Ама од 13 предмети сигурно барем еден би не интересирал.
Ако си научиш за себе си научиш. Ти ќе имаш знаење. Јас се обидувам да се водам спрема ова, барем од сега па натака...

 

Никогаш не ми станало јасно онаа плачење кај наставници за секоја ситна расправија.
Не сме второ одделение.

 

Секогаш кога гледам филмови некој се заљубува во некој и тоа е тоа хепи енд , нема караници се сакаат без престан , прават свадба (обично е дрим вединг).Зошто така ние неможеме никогаш?
Остајте тоа што си правам филмови , паднав по скали се удрив ме шиеја на аркадата , ногата ми е удрена цела сум разглобена , сега по цел ден дома ќе седам и ќе ви досадувам овде.
Многу сум мрдната , од прав пат кој се сопнува незнам !