http://www.crnobelo.com/zivot/patuvanje/45777-najubavite-bozikni-pazari-vo-evropa-za-2017-ta?start=1 Гледајќи ги дативе, убава ми беше констатацијата од искуство од пред некој ден. Не било до мене и личниот впечаток и се осејчам потврдено и без грижа на совест. Да тресеш клинци на плоштад уз музика на непознат јазик... или у кафич со локална музика...више никад!!!
СДК...колку многу ме исполнува времето поминато со моите теткини зверки бајадерки. Она кога те шлапкаат по лице со двете малечки рачиња а во очињата нивни кои блескаат гледаш светлина посилна и од месечината и сонцето заедно. Она кога ќе го чуеш нивното прво теееееете теееееееетее Она кога гледаш дека почнуваат да те имитираат во нешто. Она кога и нивната мајка ти вели - тебе тете просто те обожаваат. Чувството на возбуда и нестрпливост кога одвај чекаш да ги видиш после една недела. Она кога каде и да сум, што и да правам, помислувам на нив. Да знам, јас сум само една (обична)тете. Тете чие срце засега е полно само со љубовта теткинска. Тете која не може да живее без двете .
Барајќи виолетово лакче, налетав на заборавена кутија полна со лакчиња. Си најдов едно тегет за мерак и ептен фенси. Патем бојата се добива само со едно нанесување, на големо изненадување зошто со сите останати ми требаат 2 слоја. Си се прерадував за лакчето. За лакче од 40-50 денари. #ситнициштоживотзначат
Ovie od GRID.mk so slikaat devojki na ulica i objavuvaat nivni sliki...legalno e ? #prasanjakoimemacat
@Petra777 Да му се одмили на човек да се зачлени и да биде нов член од такви мислења како твоите. Патем преброј си ги прво твоите профили пред да кажеш за некој друг .
Девојки бе, во ПМС сте или што ви е? Два дена во која тема и да влезам, се некои препукувања. Олабавете малце, ако ви се докажува ете во чат расправајте се до утре. Некои од нас всушност сакаат да прочитаат нешто поконструктивно.
Изгасив ламбата, уклучив ламбичките на елката, на малата и обесив светкави звездички околу вратот и пуштив музика за да игра. Friday Night
СДК дека сарказмот односно иронијата sе стилска фигура и може да го употребуваат само интелегентни индивидуи. Секој обид на употреба на истиот од страна на ,,нискобуџетна интелигенција,, звучи просто и завидно.
СДК ова кравче се зачленило на фемина 2012година. Вау, 2012 звучи толку многу далеку сега, што по ѓаволите правев тогаш со својот живот? Ништо исправно очигледно :/ освен што бев помлада и поубава...и поглупава. Не дека сега сум попаметна :/ СДК се ми делува толку далечно. Еј луѓе па вие сте мајки! Тоа е нешто неверојатно зарем не. СДК мразам петарди. Мразам петарди толку многу што ако сретнам луѓе што пукаат петарди прстите ќе им ги свиткам. Не дека можам, ама навистина страсно мразам петарди. СДК навистина изгледа како се да ми е лесно, ама проклето многу ми е тешко. Знаете јас сум како од оние старите конзерви за кои ви треба посебен клуч за отворање. Се плашам да нурнам затоа што не знам дали ќе можам потоа да испливам на површина. СДК најтешко е да се бориш со самата себеси. Да можев да излезам од сопственото тело ќе си врзев неколку шамари :/
Kako luge nemozete da svatite deka sekade se ne se zbori. Razbirate li, samo 30% od ona sto vi e na pamet moze otvoreno da go kazete, drugoto vo dzeb. Posle toa ista ploca se vrti, "samo mene, pa mene". "Pa tebe, na koj drug, Vie zborite, Vie ke si go krkate". Pametniot se povlekuva, ostava budalite da skokaat naokolu. Kako i da e pocekajte, tie sto skokaat ke vi ja zavrsat rabotata, a na kraj niv ke gi zalepat na tapet, a ne Vas. Trpenie
Сдк Пописи се ближат... ...проблеми се нижат Кој знае знае, кој не - никогаш да не дознае колку се мачни
Поминаа месеци, поминаа години, уште малце ќе ни помине и младоста. Нема ни траг ни глас на враќање на парковите, зеленилата, клупите на кои останувавме до касно и раскажувавме приказни. Каде се остануваше до сабајле ако на твој другар му е тешко или се искрал со неговите(го избркале од дома). Улиците на кои растевме и созревавме, на кои се тепавме, плачевме, радувавме, паѓавме, пцуевме и после се гушкавме. Не постоеа години, не постоеа партии, постоеше соживот, постоеше слога, постоеше пријателство. Сендвич никогаш не се јадел дома, никогаш не се јадел сам(тоа сега го има само на митинзи). Другари не се викале на телефон туку пред зграда и пред куќа во зависност колку имаш глас. Нема ни трага од ведрото небо, а уште помалку од чистиот воздух. Нема деца по улиците, нема исполнети игралишта, исполнети луѓе, исполнети срца. Се вративме во камено доба, во која никој нема емоции, секој го гледа материјалното, живееме за лајкови и фоловерс. Поимот љубов е веќе заборавен, поимот пријателство го нема, сите работи се прават од ради реда, се живее зашто се мора, се прават работи само да се задоволат очите на другите. Ги нема повеќе другарите, ги нема спонтаните собиранки, ја нема убавината која може да ја донесе само моментот. Нит на мртво се плаче, нит на живо се смее! Нема новогодишна еуфорија, нема насмеани лица, го нема ни снегот, ги нема тезгите со глупости на Ул. Македонија, нема ни палома марамици(петарди)..... Ги нема соништата на младите, ни ја нема ни Македонија, ни Скопје, ни го нема ни плоштадот со калдрма, ни ги нема локалите и продавничките кои го правеа Скопје тоа што беше. Нема место на кое ќе можеш да излезеш и да си поминеш убаво, а без да ти се гади од сите вратари, “фаци”, газди кои “успеале” во животот. Нема со кој да размениш убави зборови, нема со кој да споделиш нешто убаво, да научиш нешто ново, зашто што секој гледа само како да ти наштети. Нема повеќе флопи дискети, нема повеќе Playboy списанија под кревет, нема повеќе флипери, нема повеќе најдобри во маало, нема повеќе режење цедиња, нема повеќе враќање игри по 100 пати, нема изнајмување на филмови, ја нема Ерзана, ниту пак Врчак.... Станавме едно парче хендикеп земја без иднина, во која не се раѓа ниту идеја, ниту цвет, а уште помалку не сонце на слободата. Каде што народот игра за пита бурек и се буни зашто е ладен, а во исто време се тупа во гради бидејќи е горд македонец. Епа чекајте малце другари, овој текст не е дека јас си идам од државата, туку сигурно ќе си иде некој трет па нека е за него. Јас ќе останам да го згасам светлото. Поздрав и да живее татковината!
Сакам да ми се врати детството и никогаш да не ми заврши. Снегот го сакам уште од малечка и сеуште го сакам, тој е белег кој ме подсетува на детството, моето детство кое во мене сеуште трае Снегот ме тера да се подсетувам на секој миг од својот живот во детството, и кога ќе се сетам, сваќам дека јас сум сеуште дете, и секогаш ке бидам она мало лудо, и откачено, детенце
Во обид да се смирам, пијам вода со 30 капки валеријана. Одвратно е. Ова ми е најстресниот период последнава година. Сакам да заврши и да си одам. Не знам каде. Ама чувствувам како се гушам.
