Сакам да кажам...

The good side of winter.

 

Јас само сакам да кажам, кога нешто навистина сакаш бори се како можеш и колку можеш.
Заебав една многу убава работа што ми се има десено у живот, и кога се освестив што направив, некој глас како да ме тресна од земја и ми рече: - Не се откажувај, длабоко во себе знаеш дека е твој.
И богами мој е.
Можеби е будалетинка, ама е моја будалетинка.
И си го сакам, и што е најбитно си го вратив назад <3 <3 <3

 

Istiot sto mene me terase da gledam krvava meri,ta citav zenava vistina postoi skraja da e od vesterki i horori

 

Сакам јавно да им се извинам во мое име на сите членови и членки на форумов, што некогаш ме поздравиле, а јас не сум добила известување дека воопшто и ме тагнале, за што се виновни одговорниве за форумов.

Би ве означила сите, али и така нема никад да видите, така да фала многу.

И воедно да ви посакам на сите во новата година, многу секс, пари и да јадете ко прасиња, а никад да не се здебелите.

 

Не е се сјајно у животот. Може тоа сакале да ни го кажат. Дека мајката го жртвува својот живот за детето, дека сестрата секогаш ќе е тука за братот, дека некои работи болат. ВИкаат и лоша книга е добра книга, ќе научиш како не треба.

Мене пак, ми е смачено од мајки кои кукаат по групине колку било лошо денешното образование, притоа пишувајќи на срамотно лош македонски, со милион грешки, кои ништо не знаат од правопис, од мајки кои на прашањата по математика одговараат како од пушка 24! а всушност не знаат дека прво се множи, па се дели, од мајки кои пишуваат Да! на слика од Богородица, од мајки кои бараат идеи како да направеле снешко за на школо за ониј на нивното дете да е најубав...
Да не им беше нив толку лошо образованието, може ќе беа писмени. Ама не, нивното било супер образование, денешново не чини. Нивните деца утре нема да знаат врвците да ги врзат оти они им ги прават домашните... Ама ако, нивни деца, нивни проблем.

Натрана тоа, јас се чувствувам дека од утре ми почнува годината, се спремам да бидам се во едно. Само фала му на Бог за совршениот сопруг до мене кој е моторот во мојот живот и поддршката секогаш кога паѓам и најубавата намсевка на ќерка ми, која ми е мотиватор да живеам. Само да сме здрави и живи тројцата, па полека, едно по едно, се ќе направиме.

 

Спојлер

Вистинска зима е деновиве. Многумина се чудат од каде овие ниски температури, но ако ги прашате повозрасните - нашите родители или родителите на нашите родители, ќе почнат да ги раскажуваат кристално јасните спомени од времињата кога било сурово студено, со снегови до колена. Па како се снаоѓале во секојдневните активности при тие услови, како биле поздрави и по цел ден биле надвор на снегот и студот.

Тоа што сега ние вака трагично доживуваме дваесет и кусур степени под нулата, па сме смрзнати и во сопствените домови и сме неспособни да се придружиме на сообраќајот, не е наша вина, туку вина на оние кои се одговорни за нас како народ и држава. И вина на глобалното затоплување поради кое не се знае веќе на кое годишно време му е сезоната.

Инаку, секое годишно време има своја убавина и негативни страни.

Слоевита облека, завиткани во џемпери и шалчиња чие ткаење мириса на омекнувач и зрачи топлина. Топли обувки на нозете, дебели чорапи и хулахопки. Зимски бои и мотиви на облеката, а студениот воздух штипе за образите и ги поруменува. Ледениот ветар успева да ги издува сите црнила наталожени во душата и зад себе да остави чиста празнина и пустош, место за нови чувства.

Чекорење под снегот што крцка. Надвор чудна тишина која годи и го одмара мозокот кој претходно цело време работел со 200 на час. Сега наеднаш влегува во некој медитативен режим. Уживање во тишината и звукот на снегулките. Уште поголемо уживање во снегулките кои ни паѓаат врз лицето и се закачуваат на трепките. Кои слетуваат на усните и се топат, па потсвесно ќе се оближеме. Напорна, на убав начин, прошетка по снегот и размрдување на мускулите додека се пробиваме низ наносите.

А пак пристигнувањето дома после таквата прошетка - непроценливо. Сонливоста која не' обзема поради температурната разлика: студенилото не' отрезнило, а топлината на домот не' опијанува. Разлевање на мирис на топла напивка и тазе приготвена храна. Хедонистичко уживање во истите, под ќебе покрај изворот на топлина во домот. И после тоа, незаменливиот мирен сон во кој задолжително се тоне после сето ова.

А наутро? Следното утро, покрај мирисот на топло кафе и појадок, на прозорецот не' дочекува нешто што ги отвара и најдалечните одаи каде ги чуваме спомените и не' враќа во детството. Нешто вакво:



Зима е...

 

Знам дека е решен да оди со нетрпение го очекува второто интервју за работа. Јас со милион мисли сум. Ми кажа доколку се биде во најдобар ред и оди, јас за 3 месеца да сум одела. Вчера додека ручавме им кажав на моите, каков е планот дека ако ја добие работата планираме да се селиме. Во очите на мајка ми видов премногу тага, додека пак татко ми се обидуваше да остане цврст. Знам дека и да одам ќе ми биде премногу тешко да се навикнам, бидејќи ќе ми недостигаат моите и сестра ми. Секогаш сум била слабата точка на моите затоа што јас бев онаа со кревко здравје и многу голем период го поминав во болници, онаа која никогаш не им се спротивставила колку и да не биле во право. Сакам да бидам во нивна близина да можам да ги видам кога ќе посакам, ако сум далеку тоа е невозможно. Деновиве само на тоа мислам, растргната сум на сите страни. Иако по вчерашниот разговор мислев дека ќе ми биде полесно сега ми е потешко. Ми го дадоа нивниот благослов и ја имам нивната поддршка, но сепак чувствувам како да се распаѓам.

 

Некогаш за Нова Година утрото на 1ви,вечерта на Бадник, Божиќ не се мрдавме од Тв.
На сите програми имаше Новогодишни,Божиќни филмови,драми,претстави,песни,цртани филмови,анимирани...имаше за секоја возраст по нешто.
Каде и да пуштиш беше тоа,еден филм завршува па почнува друг и се така цел ден.
Мајка ми едвај не вадела од соба со сестра ми,да излеземе надвор или да седнеме да ручаме сите заедно.

А сега изминативе неколку години,не се чувствува таа маѓија како сеедно да е.Сега на Тв има Ѕвезде гранда,стари српски филмови од пред 50години,и по цела ден репризи од турски филмови.
Никаква посебна празнична програма.

Сега е полесно ќа најдеме нешто на нет што сакаме ќе гледаме ама не е тоа тоа.
Друго е кога случајно на Тв ќе налетаме на некој филм па сите ќе се собереме да го гледаме.

Ништо не е како што било порано,среќна сум што растев во едни поубави години каде што се беше помагично.

 

Временската разлика само ми падна тешко.Тука само што ќе започне ден,во Скопје веќе пола поминал.И кога да се слушнеш ,кога да направиш муабет, а родителите ти фалат,сестра ти ...Но си викаш само да се сите здрави и живи.
И Скопје ми фали секако,многу

 

Фиксација за една особа и верглање едно та исто, мисли од малиот мозок е болест!
Да не можеш да продолжиш понатака, да мислиш дека си морален судија за се, сите, а особено за конкретна особа те особи цело време мора тебе да ти фали нешто. Другите може да се секакви и никакви, а ти каков си? Осамен, празен и огорчен.
Микро светот одземен па аутистично прави исти повторени дејствија... пораката е само една - оди лечи се и остави ги другите да живеат.
Упорно бара потврда од другите дека е во право, а не конкретизира за што... изолирано добива лажна потврда и мисли дека е навистина во право. Човек кога ќе го изгуби разимот, а самиот си е крив, самозаљубен секогаш причината ќе ја бара во друг.
Ах...


Ден фин, планиње и снегои...

 

Гледајте Жикина Династија на сител, олабајте малце

 

If you can't say something nice,don't say nothing at all.

 

Кoјa е нaшaтa нaјпoзнaтa плaнинa?
-Јoргaн плaнинa.

 

@Cka абе се тоа во ред, ама можеле истово ова да ни го читаат на повозрасни години.
На 8 и на 12 години, не си исто свесен.

Јас ја сфаќам сега поентата на тие трауматични приказни, ама тогаш сочувствував со децата од приказните што ги изгубиле мајките... Цел ден на сите ни беше сјебан.

Едно дете до мене што седеше требаше да раскажува за расказот за мајката што се удавила, па кога почна да плаче, не можеше да се смири и и се јавуваа на мајка му да си го земе

Баш во тој период и дедо ми почина, и едвај од дома ме убедија да одам на школо за да се расположам со другарчињата, а ние таму за умирачки читаме... Едвај чекав да си заминам дома и да плачам.

Убаво реков... Прави трауми...

 

Како беше она: "Има цигани и цигани."
Е сеа: "Има луѓе, и луѓе (нелуѓе)"

 

Сезонско намалување на облека...
Акциски понуди на прехранбени производи...
Викенд- цени на одделен асортиман...
Производ на денот...
Ни храната, ни облеката не не прават нешто повеќе од тоа што сме.
Во богатата понуда не се вклучени чувствата. Тие не може да се купат на попуст, а се показател за човечкото во нас. Не учат како да прераснеме во вистински луѓе без да очекуваме надомест.

 

4 години откако сум се зачленила..
Кога поминаа.. ауу
Нека се множат

 

Тука сум, после долгоо време

Бидејќи се чувствувам изморена од случувањата во претходните месеци, само сликава ќе ја оставам и патем, неколку реченици.

Не бидете кукавици, признајте си ги чувствата.
Дури и да не се истите што вие ги имате, не се разочарувајте.
Во секој случај, ништо не губите.

Just sayin'..

Јас вака задоцнив, премногу..
Чекајќи "вистински" момент.



Ве гушкам сите

*& go for it

 

Леле ми даде господ ум шо му купив на Марли куќарка ова година!

Шо е ова ладно???
Душата ме боли надвор дека е.
Куќарката е многу уба дрвена со врати на влезот и внатре има ќебиња и е пикната во гаража куќарката. И сега му носев шишиња со топла вода под ќебињата (се надевам нема да ги гризи и да се изводени!).

Многу ми е жал.
Ако залади вечер уште поќе ќе си го земам дома па ако треба ќе се караме дома две недели ич не ми е гајле!
Не салам луѓе

 

@JollyGirl Ме потсети колку многу плачев на Пајажината на Климентина