Сакам да кажам...

Nikako ne mi e jasno i nema da moze da mi se razjasni.

Kako toa zensko sekoj den odi kaj majka i ama toa e OK, a masko ako odi togas ne e OK, Toj e mamin sin.
I taa gi slusa roditelite (kao dobronameren sovet okolu plockite), a toj ako kaze kako nego mu dale isti sovet, oci mu se vadi, a baska celi fermani se pisuvaat.

Ako imate zensko dete e Ok ako go mazite, ako imate masko dete ne e OK.
Kako toa, dete e dete na roditelot bez razlika na polot.

Kako toa maskoto treba da obezbedi pokriv i finansii, a zenskoto ako nema nisto i so nisto ne doprinesuva.
Ama znaete, "ona ke cisti i ke raga deca".

Dajte luge malku oladete.
Ostavete gi mazite,tie ne padnale od nebo i tie imaat familija.

Kolku poveke se trudite da im gi kritikuvate roditelite i cela familija, tolku poveke ne ve sakaat. Oti moj, moj, preku moj.

Ne e on nisto poveke mamin sin, od vas mamina kerka.

 

Многу ми се допаѓа кога роси/врне преку ден поготово навечер освен што ми е романтично некако и духовно ме смирува... Плус го прочистува воздухот.








P.S. Ми велат некои што не си се преселиш во Лондон таму секогаш врне.

 

За загадувањево идеална мерка беше бесплатен превоз во ЈСП? Ама затоа сега со тие гужви постојано, тешко нас ако фати епидемија од грип...
Секој ден се возам со автобус, сега поарно пешки ќе одам, на чист воздух онака

 

Не знам дали сум ви кажувала за побратимот на дедо ми.. Не е ни битно.
Дедо, бил само дете кое поради сплет на околности го чувале чичко и стрина. Стрината го насамарила, при што целиот имот наследен од родителите и го препишал на неа. Со баба заедно лутале често пати додека конечно се сместиле во постојано живеалиште. Во тоа време се вработил во фабрика, и од таа плата куќа градел. Биле 4 ца другари, побратими како што тогаш се викале оние кои биле како браќа. Се правеле заедно, па дури и куќите. Немало мое-твое, се било заедничко. Биле договорени уште во тоа време, свесни дека животот е минлива категорија, кој како ќе умира, останатите да помагаат на фамилијата што ќе ја остави зад себе. Од нив, само еден е сеуште жив, додека другите сите се одамна починати. Додека татко ми беше жив, доаѓаше само одвреме на време да не провери како сме. Кога татко ми почина, доаѓаше скоро секој ден. Ни помагаше околу дворот и куќата, околу пукнати цевки, водовод, струја..за секој дефект го биваше. Ни се најде во најтешкото. Откако се преселивме во стан, повторно доаѓа одвреме навреме да не провери дали сме ок. И секогаш, ама секогаш потсетува дека додека е жив ќе ни се наоѓа кога ќе треба нешто, зошто така му било оставено во аманет.
И секогаш кога ќе дојде се истите муабети..што веќе на памет ги знам. Колку им било убаво порано, за заедничките дешавки, за стоењето еден покрај друг во добро и зло, за безрезервното помагање, за заедништвото, за издигањето деца и фамилии заедно. Во очите и изнемоштеното старо лице му се гледа недостигањето и болката за изгубените другари, за старите добри времиња. Но на истото тоа лице, низ брчки се испишани сите спомени од тоа минато време што го обележало засекогаш. Ги раскажува истите приказни со иста возбуда...и сосем на крај... ќе му се стркала некоја солза... а мене толку ми фали како што сум плачка...

Дојде вчера. Ми донесе кутија колачи и некаков си ликер.. тоа било женски пијалак Не заборавил дека денеска ми е роденден, ама да не праел гужви денеска па затоа вчера...
Не ми е во крвно сродство, ама го сакам како дедо кој никогаш не сум го имала.

 

Бу ! Еве сум јас ..


Ме немаше долго време, знам дека ви фалев ама попусто компјутерот ми беше расипан. Сега го фиксиравме проблемот и ова мислење е токму од фурната на мојата тастатура од компјутерот.

НЕма влада сеуште, си играат курци-палци. Прај ако праиш да тибам. Овие знаат дека македонците имаат живци и си се влечкаат..... Тоа ти е каков ќе те створат таков ќе те користат ..

@Someonespecial после мојата последна порака на фејзбук ми уди само "seen". Што тоа треба да значи ?


Толку, не сум бил тука од дамна да не претерам со долго мислење .. прво да се загреам, и така е ладно.


ПозЗ3³ ®

 

Се сеќавам на времето кога по цели денови ги поминував на форумов... додека некој друг не го дозна мојов профил и влегуваше овде во мое име. И како по навика кога и да ми требаше нешто овде го наоѓав одговорот.
Патем, кога сме кај проблемите, одговорите и прашањата, да не има некоја членка, па и член, што има некои основни познавања од С++. Целиот ден ми отиде во барање на тоа како да ја напишам оваа проклета програма. Ете не ми е денот, мислите како да не сакаат да се насочат продуктивно да размислуваат. Ми лета паметот онаму каде што не му е местото.

 

Isto i mene dozd mn me smiruva i istoto i na mene mi go kazale cim tolku sakas vakvo dozdlivo i tmurno vreme zasto ne se preselis vo London if only i could ...

 

Некогаш најдобриот начин да си помогнеш на себе е да му помогнеш на друг.

 

Пролет ми е во душава

 

Ако е вистина дека ги отпуштаат од работа заради породилно или ги уназадуваат од позицијата, тогаш ова е најдолното нешто што може да и се направи на една жена во општеството.

 

..........штотуку доживеав паничен напад.

 

Истиов муабет го слушнав и за Авон Македонија.
Наводно згаснало работното место.

 

Во дождливи ноќи ти пишувам.
А требаше да поминат три века,за вечност да те наречам.Понекогаш како ноќва ти дозволивам да ми ја допираш душата,нерамнини,за тебе за навек непознати.Понекогаш во некое магливо утро,од зад аголот те гледам како во купот пликоа го бараш ракописот кој одамна ја заборавил твојата адреса,за миг ми се провлекува насмевка,и тогаш ти ги гледам очите, тага.
Утрата често ги поминувам под превезот од прашина,од моите книги,спомени,сеќавања,и понекогаш,често мразам што не можеш да ме видиш.Јас сум среќна,како утринска насмевка во рана пролет.Јас сум трговец,патник,купувач на соништа,наречи ме како сакаш,наречи ме вечност.

Ве гушкам,сите оние чие време некогаш,со моите редови го крадев,така дишам.

 

Еднаш се заљубив и научив многу работи после разделбата. Мене повеќе ми е буквално гадно да се заљубам пак, на почетокот мислев дека само првите денови ќе биде така но поминаа месеци веќе мене сеуште ми е тоа чувство. Самиот приметив дека сум се сменил после разделбата плус тоа и 455966 души ми кажаа сум се сменил, сите чувства за љубов се изгубија во мене, станав ''киборг'' со еден збор. Најчудно е што сето тоа не ми смета и сакам така да остане засекогаш.

 

Никогаш нема да ги разберам луѓето на кои целиот живот им минува "на почек". Чекаат работа, чекаат некој да ги викне на кафе, чекаат да изгрее сонце... До кога?

А уште помалку ги разбирам личностите кои секогаш се резерва или втора опција. Зборам и за пријатели и за љубовници. Не ја разбирам поентата од целото тоа криење и стоење во сенка. Те сака, ама сеуште не е спремен да излезе во јавност. Бреј мајката, а да ти ги соблече гаќичките е спремен, м?

Се додека тоа не е ваша одлука, девојки, не дозволувајте да бидете втори. Почитувајте се себеси и никогаш не дозволувајте да бидете опција. Не е оправдување: "...ама сите знаат дека сме заедно..."
Знаете, на некои гуми никогаш не им доаѓа редот да бидат сменети.

 

Late night thoughts...

Не можам да ви објаснам колку многу ми е мило и колку сум горда на себе што имам одредени квалитети посебно во врска.
Сите работи што ги гледав растејќи, сите работи што мајка ми ги трпеше ме оштетија сериозно ама и ме направија толку силна и горда онаму каде што треба што во вакви денови сериозно мислам на неа и мислам дека сето тоа искуство ме направи ваква каква што сум. Конечно почнувам да се прифаќам и да се гордеам со себе со сите свои маани и предности.
Да, избувлива сум, анксиозна понекогаш и кршлива.
Ама сум горда и се борам за себе како што ретко кој може...

Гледам жени во секакви врски, бракови... Нефункционални, распаднати, исполнети со насилство... Не ги оставаат да излезат, ги тераат со сила да се мажат/да останат бремени, ги вараат, ги притискаат да се жени-домаќинки и што ли уште нееееее.
Имам другарка има најлош дечко. Ја лажи, ја вара, такви сценарија му продава... Дипломатски. Како политичарите наши. Чупето наивно-понаивно нема. Ќе се сменел, рок му дава, ултиматуми- ЛАЈНА.
Мило ми е што знам кога треба да му го покажам местото на дечко ми, кога треба да станам и да си заминам и кога треба да не му кревам ни на мобилен оти претерал навистина.

Освен прекрасните гени- никогаш да не се дебелам- мајка ми ми оставила и уште едно наследство... Да знам како не треба да дозволам маж да се однесува со мене.
И сум благодарна на тоа.

 

Вистина е!!
Деца ти се побитни од работата

 

Grabez !!!

 

Сакам да бев посилна,појака во своите одлуки и постапки,да не подклекнував на туѓите барања,желби потреби...
Сакам да бев помалку осетлива и помалку загрижена за се и и секого...
А да оставам работите да течат по своја патека ?! И така не сум доволно силна ништо да сменам

 

Ако го чекаме вистинскиот момент, ако го чекаме моментот кога ќе бидеме спремни за да направиме нешто, веројатно би чекале многу долго. Можеби и никогаш нема да дојдеме до прилика за дејствување. Затоа, избери го првиот момент и избори се со својот страв. Прекрасно е чувството кога храброста е посилна од се.