Кога тој дипломираше, му подарив едно убаво Jack Daniel's пакетче, за кое се договоривме дека ќе го отвориме и ќе го испиеме кога двајцата ќе магистрираме. Чекор по чекор, се наближува и тој ден. Вчера го положивме последниот испит од постдипломскиве студии - за крај го оставивме најтешкиот, ама го изгуравме. Како последна оценка залепив уште една десетка, за убаво да го заокружам овој дел со испити. Сега останува уште одбрана на трудот. Ниту кога матурирав, ниту кога дипломирав не правев фешти. И двете ги прославив во домашна атмосфера со најблиските - ресторан и жива музика не доаѓаше предвид. Си реков, здравје ќе направам една поголема прослава кога ќе магистрирам. Ама ете, сега си размислувам и си викам воопшто да не поканувам никој на одбраната. Во последниве неколку години, на факултетов се изнагледав толку многу гужви со кетеринг, букети, сликање, роднини и пријатели, што посакав трудот да си го одбранам скромно, само пред комисијата. А за прослава со најблиските ќе видиме. Имам време да размислам. И ете така. Си растеме и се надополнуваме. Повеќе и не би можела да посакам
Завршив со дежурството,дежурна тек следната година,супер ми беше,имаме кафемат во школото,и од досада со другарка ми вкупно 10 топли чоколади испивме,јас 5 и она 5,јас и милка купив,она пирошки купи ,се прејадов сега мислам стомакот ќе ми пукне. Па на мал и голем одмор доаѓаат деца и едни ти викаат,да кратиш,а други да го продолжиш часот,а дали ќе ги послушаш или не на тебе останува,само јас ѕвонев другарка ми нејќеше,сите часови ги кратев по 3 минути,само последниот 7 минути,ме фати директорката и ништо дека последен час ништо не ми направи. Последниот час ни дојдоа на ,,гости‘‘ едни девојчиња со кои што се дружам и со нив седевме,супер беше. И да,да знаете ќе има сваровски часовници и машки и женски,мислам дека 5ка ќе добијам,пишете ми какви сакате,треба да ги порачам уште сега не се малце треба 80348923801 часовници да порачам. Се шалам нормално,и така не знам што да ви кажам,освен дека одлично си поминав и едвај чекам повторно да сум дежурна. Ех да беа сите вакви денови исполнети со многу среќа и многу насмевки,тоа и го посакувам...
Луѓе денеска после долго време се разбуди борецот во мене!!! А, само што помислив дека можеби е мртов. И ова.. ЖИВЕЈТЕ
модератори дајте ве молам поведете малку ред со тоа темите кај слободно време патувања GlobusTA е туристичка агенција и замара со реклами и понуди а како што знам не е дозволено тоа.
Каков чизи деј е ова. И пмс. Еј врне - дај да пуштам некоја солза. Еј каква музика - голтни кнедла. Еј треба да потпишувам - дај покенкај за ризиците. Еј треба на состанок - потегни се на столче и викај си детски во себе - е не одам, е не сакам, е не можам. Еј некој споделил на фб статија за татковци - http://www.crnobelo.com/zabava/evergrin ... mti-go-ova ТАТО ТЕ САКАМ!!! Ти си ваков, сакам сите ќерки да имаат ваков татко. Денес ја донесов една од потешките одлуки кои сум ги донесувала како возрасна. Достоинствено. Се надевам дека е добра и не е од оние кои еден ден ќе звучат - еј тогаш што можев, ама вака и вака беа условите и реков не бе и тргнав во друг правец, а да го фатев, сега кој знае каде ќе бев...
Се мразам себеси кога инвестирам дел од своето време во размислување за минатото. Мислите полека ме убиваат, секое навраќање во минатото е смртоносна стапица, измачување... ...едно писмо ме натера да помислам дека не сум потполно сама. Можеше да биде искрена со мене, и јас со неа. Твоите зборови, тоа што го напиша, како понекогаш си била осамена и исплашена, но секогаш храбра. Начинот на кој го виде светот, во бои, звуци и различни форми, ме натера да се сетам дека го почувствував начинот на кој размислуваш, се надеваш, чувствуваш, сонуваш... Знам дека сонував, размислував и чувствував заедно со тебе. Го сонував твојот сон, го посакав тоа што го сакаш, и тогаш сфатив дека единствено нешто што сакав беше ти. Зависна сум од своите мисли. Не можам да го променам начинот на размислување, не можам да го променам тоа што се случи. Размислувањето е како да собирам камења додека одам или прескокнување на карпи додека трчам. Кога мислам на минатото, си додавам по малку тежина на своите чекори кон иднината. И како што размислувам повеќе и повеќе, секој нареден чекор станува потежок и потежок, се додека достигнам тежина која ќе ми оневозможи да си ја подигнам ногата. Без шанса за движење напред, единственото нешто што ми преостанува да е да си седнам, и да го гледам отворениот океан во својата глава кој ме поплави и удави со своите бранови од мисли. Верував дека се навраќам во минатото единствено кога пушам, но веќе одамна ги сопрев цигарите.
Да ми кажеше некој дека се чека 200 дена за виза во Канада и могуче да не се добие пошо тешко се добива-ич немаше да се родам во Мк
Овие врнежливи денови ме навраќаат на старите денови,на старите спомени... Ги мразам овие денови.Ме фаќа носталгија,голема. А најтешко е кога навираат спомените,онака дојдени од нигде никаде. Тогаш како да запира времето,се навраќам наназад...а солзите како да сакаат да излетаат од очите. Понекогаш ми недостигаат некои личности кои заминале од мојот живот. Но,успевам да ги задржам солзите и да ја ставам насмевката,бидејќи кога ќе размислам подобро не вреди да живееме во минатото.Во тоа завршено и неповторливо време. Треба да живееме овде и сега,а не некогаш и негде! И така,главата ми е полна со планови,за кои си решив дека ќе си ги исполнам.Дали дождов ме инспирира незнам...
сдк лечете си ги вашите комплекси, но тешко дека ќе се излечите кукавици од завист може зелени да станете но никогаш нема да бидете тоа што сакате и тоа што сметате дека сте
Пфф...каква некултура ке беше...зема да ми дира заби без ракавици.Ама здравство.Фуј.Во истиот момент ја опоменав.Па уште и се навреди.Па покажуваш непочитување,нехегиена и некултура,мајката.Епа нема така,нема јас да ти молчам!Фуј!
Ми пиша..после толку време. Дури ме праша каде учам,цц и тоа го заборавил..ама ако. Ми вика уште дека ме видел,со другарка..многу сум се изменила,не сум била истата,пф..магаре. А,мака ми е што ке сфати колку сум дала се од себе, сум се потрошила толку за да немам веќе ни за мене.Е па моето искуство ми кажа дека доста бев меко перниче.Доста бев мека и физички и психички.Морам да бидам посилна.Нема да падне на првите лажни извинувања.
Понекогаш се обидуваме да разјасниме некои големи работи, да си објасниме зошто се случуваат, кои се причините, а притоа ги забораваме малите работи, оние мали ситници кои не расположуваат, ни изнудуваат искрена насмевка на лицето, ни ги стоплуваат срцата. И доста е мозгање, доста со анализи, бар за кратко му се препуштам на мигот во кој ќе уживам со шолја топло чајче или во мојов случај со чаша домашно црвено вино, и му викам -на здравје- на животот!
Еве не знам дали времето ме удрило во глава, па дождот место на тмурно расположение ме тера на расеаност, или е од првава смена... ама денеска паметов можам да си го прогласам за разлетан. Ај тоа што треба да си талент за да се симнеш по грешка една станица порано од автобус баш кога врне, тоа да го оставиме настрана. Барем си се прошетав, убаво ми дојде. Ама во школо каква смешка ми се случи, сега тетраткава кога ја гледам пак смеа ми доаѓа. Почнуваме да препишуваме план на биологија од табла, а обично пишуваме пред предавањето, така што немавме баш претстава за лекцијата. И сега, којзнае од кај така ми се виде, ама важно јас на табла си читам - женска терморегулација. И си се чудам, гледам нешто троа нелогично е, па и упорно со цел памет 2-3 пати така си го препрочитувам, кога после конечно гледам, тоа уствари да ти пишувало хемиска терморегулација. Шта речи, а не пукнути од смеха... Туку, еве додека да трепнеш си се исполнија ќошињата од тетратките со датуми за тестови, а јас со пасењево на мозокот уште сум си на распуст. Чудно, кога бев помала баш сакав што порано се наеднаш да научам, и после да се одмарам, сега обратно... да не бев особа што не може баш да функционира без спиење, можда ќе почнев и ноќ пред тест да учам. Студентски, факултетски, што би рекла мајка ми. Ама еве, пак ќе си ја одложам работава изгледа, до викенд. А сега, ќе си пуштам нешто музиче, италијанско, а паметот, нека си летка... Ај ариведерчи.
Не сум сигурна дали ги сакам ваквите денови.Некако не го чувствувам времето,не мислам на вчера и утре,а денес постојат само неговите бакнежи на мене. О да ,луничка е вљубена повторно во својот човек. Нека оди по ѓаволите живототов.Како беше онаа ,ако животот ви даде лимони направете лимонада. Бакнеж во нога,можеби зашто налети прво на неа кога влегува во спална,и бакнеж во образ и...бомбониера милкица во облик на срце.За детали не раскажувам има тука мали деца.Ме плаши ова толку арно зашто многу арно не е на арно. Иш,мисли бегајте од мене. Се влечам попладнево низ куќава не успеав ништо конкретно и квалитетно да сработам.Налегнала прашинава и поминатиот прст со прашина издајнички покажува дека денеска лежев и јас .Се натпреваруваме и двете.Па која попушти прва.Засега е нерешено.И немам сила повеќе да бидам совршена.Биди совршено дете ,ученик,сопруга ,мајка ...совршено вредна и совршено внимателна,совршено љубезна.Совршено празна.Мислам далеку од тоа дека бев совршена во нешто.Ама тежнееш кон нешто повеќе.И знаете која е мојата заблуда?Дека само совршените заслужуваат љубов и внимание.Поважно е да си добар човек.Да не штедиш на љубов и давај ја колку можеш.Зашто овоземскиот живот е и рај и пекол.И секој проживее дел од ова и дел од она.А после...сите сме исти. И за крај на овој безнаменски пост,да ме прашам јас како љубител на смајлиња,овој претпоследниов нели ви е сомнителен? Што ли му прават кога овој до него грицка сламка ,а тој после него е ваков ?
Толку е лесно да се расфрламе со зборови... А што е со оние премолчените зборови? Што е со тишината што не разделува? Што е со далечината која ми го исполнува срцево иако понекогаш седи толку блиску до мене? Како да знам дека не ја повредува тоа? Како да знам дека не и го трошам времето залудно? Како да знам дека е до мене зошто вистина сака? Како да знам дека ќе бидам среќен со неа? Како да знам дека искрено ме сака? Најтешко е да знам дали она што го правам е правилно, но интуицијата ме изневерува, чувствата си поиграа со мене, а исто и таа. И се ова, ова и многу повеќе ме убива до бескрај...
Тебе ти е мерак да го правиш,се трудиш,се интересираш,секогаш вметнуваш по некоја новација.Може да ми направиш и мене?Јас знаеш не можам,немам време,бла бла... Сакаш да кажеш дека јас имам куп слободно време.И тоа малку што го имам да го посветам на тебе,оти ти си принцеза и не можеш да си засукаш ракавите. Доколку се согласам биди сигурна дека нема да биде гратис! Пфф Жени!Да ги ставиш во еден топ и да ги испукаш дирекно во Африка,без повратна! Особено оние кога ти бараат некоја услуга,а знаат да бидат иритантно лижачки. Треба да сменам арија!
Наминувам само за да го споделам ова видео со вас, во мене предизвика бура емоции и ме натера повторно и повторно да размислувам за светот во кој живееме, за луѓето со кои делиме воздух, за суровоста на животот, изгубената праведност, пожртвуваноста, љубовта, средствата за да се постигне нешто.. Не сакам да ми ставате ѕвездички на постов, ве молам, само одвојте неколку минутки и погледнете го. Во нашата реалност е ова, постои, се случува. Секој ден, секоја минута е преживување. Сурово..болно. Реално. http://www.youtube.com/watch?v=hGIOY5jyqhA
