Сакам да кажам...

Денес после долго време отидов в село кај баба и дедо ми да ги посетам. Си шеткав наоколу да видам што има, што е сменето, едвај чекав да избегам од секојдневната гужва и врева на некое мирно место.
Се присетив како им помагав кога работеа во бавчата. Дури си имав и специјално мало кофиче со кое носев вода и мала мотика, се чувствував баш продуктивно тогаш. Вредно дете
Често кога баба ми наводнуваше леите, седеше на едно малечко столче настрана да одмара, а јас ја придружував и гледав што и како прави. Пред бавчата имаше едно голема јаболкница, а под неа маса и клупи. На едната гранка имаше и лулашка, еднаш ми се скина јажето и паднав на земја, а оттогаш веќе не поставивме друга. Баба ми седеше отстрана на клупата, ми пееше песни и ме лулаше.

Така шетајќи случајно здогледав и едно растение кое до ден денес не можам да се сетам како се викаше, скинав лист и помирисав, за секунда се вратив назад неколку години. Пред очи ми прелета сцена од прошетките со баба ми низ дворот, си собирав мали ливчиња од растението и по цел ден ги мирисав. Никако да запомнам како се викаше тоа чудо што толку убаво мириса.
Како што одев нагоре ми текна и да отидам на омиленото место. Една голема ливада која чува многу спомени од детството. Ќе рече човек ливада како ливада, ништо специјално, ама тоа место ми е посебно. Седнав на тревата и изгубив чувство за време и простор, се занесов присетувајќи се на она што било некогаш.
Со баба ми често одевме да собираме ореви таму, потоа седејќи пред куќа кршевме и јадевме. Порано како мали одевме на тоа место секогаш кога ќе дојдеа и братучетките на посета. Имаше еден голем орев, на една гранка си ги врежавме имињата со мало џебно ноже. Се пентаревме на тоа дрво по цел ден, смеа, трчање наоколу...Ех, времиња. На крајот од ливадата имаше удолница, а оттука се гледаше патот до старото училиште на ридот и изворчето. И таму често одев, обожавав да седам и само да го слушам жуборењето.

Се качувавме и на ридот кај старото училиште, љубопитно гледав низ старите дрвени прозорци во предметите кои останале од порано. Стари книги, мали авиончиња, колички и честитки направени од картон, цртежи, големи географски карти...Како да застанало времето. Сѐ беше наредено и спремно, ти се чини во секој момент ќе дојдат учениците и ќе почне часот. Многу сакав да влезам внатре и подетално да истражав што сѐ има, ама не ми дозволуваа бидејќи бев мала, а и градбата беше стара, па можеше да се сруши над мене.

Веќе долги години како го нема оревот со голема крошна, се сеќавам порано кога шеткав одново и одново гледав наоколу во секое дрво со надеж дека ќе ја здогледам негде гранката со нашите имиња. Детска фантазија, мислев дека од никаде повторно ќе се појави дрвото, не сакав да се помирам со тоа дека го пресекле. Ја нема веќе лулашката заради која често со брат ми се каравме кој прв ќе фати место и ќе се лула, го нема малото кофиче и мотиката кои беа закачени на железната ограда. После толку време уште ја чувствував таа љубопитност да ѕирнам што има во старото училиште кое уште стои на истото место и успева некако да му пркоси на времето. Пред 2 години со друштвото кога бевме собрани за 1ви мај отидовме таму, влеговме внатре и видовме дека веќе ни клупите ги нема, само по некој искршен стар креденец и расфрлени весници. Само малку останало од она што беше порано. Секогаш кога ќе отидам на таа ливада ќе ја чувствувам таа носталгија, а истовремено некое чудно чувство на смиреност, спокој, слобода... Уште ме држи тоа чувство, ова беше убав ден. Се сетив на нешта кои мислев дека одамна сум ги заборавила, но сѐ уште биле тука некаде закопани длабоко во меморијата.

 

Неодамна влегов во градинката во која поминав 2 години пред да тргнам во прво одделение. Секој ден поминувам покрај неа, ама внатре немав влезено точно 20 години. Голема е, па се изгубив низ ходниците, ама за кратко си ја најдов мојата училница. Многу работи останале исти, па одма ми се вратија спомени и случки во глава на кои одамна се немам потсетено. Училницата за која тогаш мислев дека е огромна, сега сфатив дека и не била толку голема. Столчињата, масичките, креветчињата и целиот инвентар кој тогаш ми делуваше сосема нормален, сега видов колку е всушност минијатурен. Ѕидот на кој тогаш учителката ги закачуваше нашите цртежи, сè уште ја има истата намена. Си го најдов и моето шкафче, само што сега е потпишано со друго име. Го видов и куклениот театар што сум го заборавила, па се потсетив на тоа колку ни беше интересно кога ќе нè собереа во дневниот простор и сите седнати на подот ќе ја гледавме претставата. Со еден поглед низ просториите, се гледав себе и останатите деца - како играме во левиот ќош од училницата, како ручаме од мали чинии и го јадеме само мекото од лебот, како играме балет во големиот дневен простор, како чекаме ред за десерт после попладневниот одмор. Омилена ми беше тортата со ванила, секој ден се надевав дека ќе добиеме таков десерт.

Во тие 15тина минути додека шетав низ ходниците и училниците, ги гледав цртежите по ѕидовите, украсите, играчките и се потсетив на многу случки на кои имам подзаборавено. Дури ми е чудно што се сеќавам на некои детали, иако поминало толку многу време. Беше интересно да се најдам во истиот простор после 20 години и да го доживеам на сосема поинаков начин.
Таква носталгија ме фати, што ми дојде да заплачам, зашто сфатив колку брзо поминува животот. Цели две децении, а имам чувство како да било неодамна. Јас веќе не сум дете, моите веќе не се млади. Светот сè уште е голем и страшен, ама животот не е толку розев.
И си мислам... каде и да бидам за 20 години од сега, се надевам дека на овој период ќе се потсетувам со истата топлина што ја чувствувам сега кога се потсетувам на детството.

 

СДК или поточно сакам да прашам, абе смее за Лино некаде да се пишува?
СДК 2: Кога веќе Ан ги спомна градинките, минувам пред некој ден покрај една градинка, баш во времето кога родителите си ги земаа децата. Неверојатно интересна беше случката да видиш луѓе на куп со нивните мини верзии Ама тотално истите

 

СДК дека периодов сум многу збунета, напната и намуртена. Не знам дали е заради дечкото, или зошто ми се ближат колоквиуми или едноставно некоја мала фаза е во прашање.. не знам. Само знам дека сакам да бидам посмирена, посреќна, ПОСПОКОЈНА.... Цело време сум под стрес, никогаш не прекинувам да размислувам, само анализирам се и сешто, се плашам од се и од сите, се убедувам себеси дека сите ми мислат лошо, а оние кои не ми мислат лошо ги туркам од себе..имам лоши мисли што ми прават дополнителен стрес и се гушам.. Секогаш сум по малку таква.. Јас едноставно најдобро функционирам под стрес, под притисок.. само така го давам својот максимум во се.. Ама сега, како да претерав некако бе. Како да се изгубив скроз.. Не си ја препознавам душава..Ич.

 

СДК дека не сакам да сум олку емотивна, сакам да сум барем малце посилна, поцврста... Да верувам во себе, да не се понижувам пред никого, а најмалку пред себеси...Не сакам да плачам секој ден за ситници.. Претерав веќе како мало бебе сум кога ќе останам сама со мисливе..

 

Дојде такво време човек да е опкружен со голем број на луѓе,а всушност истите тие луѓе да не забележуваат дека пропаѓаш и се уништуваш пред нивни очи....

 

Занемев и јас после нападот.
Уста не ми се отвараше..
Се замислив во моментот како ли ќе беше да бев таму?!
Лани ова време бев баш на тој мост, на таа огромна река додека ветерот несвојствено ме дуваше од сите страни, замајував, замајував од радост не од ветерот. Толку убаво чуство немав осетено со години.. чуство на грациозност и грандиозност. Биг бен беше 20 пати повисок од мене, тркалото беше врз мене каде и да погледнев независно колку километри одалечена тоа беше тука и вртеше..
Ветерот.. тој ветер таму никогаш и не си отиде без разлика кога ќе отидеш.
Сите зрачеа од среќа, од задоволство, блицови на сите страни.. а не ни слутиле дека можеле да завршат таму за жал.
Да се најдат во неповратот на земјата..
Во тој миг додека мислев автоматски станав и заклучив се низ дома, се стуткав до чедото и немав здив, слух за да презборам и очи за да погледнам.

Уште посташно беше чуството кога кажаа дека никаде низ земајава не сме сигурни..
А денес повторно спречен атентат во Белгија.
Молк.
Има ли крај?
Ина ли крај човечката суровост?
Како може некој да живее со среќата за да убие илјадници луѓе, илјадници луѓе да понесе в гроб и илјадници семејства да завие во вечна животна смрт!
Како може?
Како живеат тие луѓе, дишат ли, се хранат ли.
Исти ли се како и нас обичните смртници што чекорат низ земјата и имаат душа?
Не.
Нека заврши ова.
Никогаш повеќе да не се случи.
Многу сурова земја станавме, многу суров народ..
Да бидеш среќен со несреќата на другите е надвор од секоја надприродна граница.

 

Ednas vo tri meseca ke otvoram FB i eve koja glupost ke izleze.

4-годишно златно дете од Македонија објаснува зошто решиле од Англија да се вратат назад во Македонија

Od koga dete od 4 god. tolku mnogu za finansii ke razmisluva i zivotot vo MK go komparira so zivotot vo Anglija.
Eh do kade dojdoa denesnive roditeli ili nekoja politicka partija.
Stramota i greota dete da se koristi za vakvi celi.

Vo pravi zemji za vakva zloupotreba na decata socialni sluzbi gi odzemaat.

 

Писменоста на нашиов народ е на загрижувачко ниво.

 

Кога е подарок во прашање, луѓето стануваат слаткоречиви. Најчесто го имаат користено продуктот и се ептен задоволни.

 

Edna iskrajna poraka do tie koj mislat da se selat od Mk

Ako ste tipovi koj sakaat pred "Granapce" da stojat i pivo da pijat i tuka zolcna politicka raspravija da tece ili ogovaranje komsii, broenje necii torbi,..... nemojte luge ic da trosite pari za bilo kakvi aplikacii, sedete si doma Za Vas NE e Stranstvo.

Ako mislite deka tamu nekoj ve ceka so rasireni race , ne se lazete. Takvi novodojdenci imaat na toni, ke treba trud i maka za da se namestite na rabota, ako ne, ne trosete gi dzabe parite.

Ako mislite deka drustvo ve ceka, i toa ne ve ceka, mozda ke najdete nekoj sroden par ili nikogas nema da najdete (sto e pogolema verojatnosta), ako ne ste spremni na toa, ne trgajte.

Ako ste vo toa stranstvo i ne ste pominale prvi 5 god. i mislite deka rabotitite bas taka se resavaat zatoa sto ste samo prisutni tamu, ako nemate strplenie ic ne kritikuvaj te, dojdete si doma.

I na kraj kraeva nikoj ne ve udirase po usi za da dojdete, na komu ne mu se sviga ne e vrzan moze da si odi. Da znaete deka kako situaciava stoi duri i so alal ke ve ispratat i poracaat nikogas da ne se vratite.

Izborot e Vas. Nemoj pak nekoj da rece "ama neznaev".

 

Убаво е чувството кога гледате како некој очајно се обидува да ве разлути и извади од колосек, а вие смирено ги посматрате сите негови обиди за тоа без око да ви трепне.

Дава некој вид чувство на супериорност врз неговата опсесивно љубоморна природа.
Болест е, ви посакувам брзо оздравување.

 

Кејот на Вардар е како нужник,нужник бе,возејчи синоќа од работа накај дома со Ќамуш(точакот)кога ме акна една одвратна,гнасна смрдеа на умрено нешто блјак ,ај све по тоа темницине мене некако ми е језиво мојт некој алигатор да ме сусретне.(па да се заебе)

За вечер си ја спремив

 

Понекогаш,луѓето од кои не очекуваш ништо се баш оние кои ќе направат се за тебе.

 

-Не знам.-
Не, не ви кажувам како се пишува не знам, тема ми е една состојба во моето секојдневие наречена не знам. Тоа кога ќе ве праша некој дали знаете или можете да направите нешто и вие упатувате едно кратко не знам проследено задолжително со точка.
И јас, како поглупава изгледа, наместо точка користам ама ќе научам, ама може да пробам. Јас ја разбирам всушност оваа состојба, најчесто е поткрепена со стравот дека ќе ви се натрупа плус работа, за која најверојатно нема да бидете платени. И не е неоснован страв, всушност и реална можност. Но... од друга страна некој ви нуди шанса да научите нешто ново без притоа да ви наплаќа, а со истото на друго место може да аплицирате за подобри работни услови и можности.
Но, тоа не е се. И дома така си правите. Затоа што има некој друг да го направи тоа за вас. Во ред, постојано зборувам дека не е моја работа што прави секој во својот дом. Мене само ми е чудно и смешно во денешно време со толку информации на тацна, со толку можности, да се научи во секое време нешто плус, вие одбирате да си ги затворите очите, ушите и да молчите како риби. Или како Иванов. Тажно.
Не, не знам се, не научив се, ама по ѓаволите, кога некој нешто ќе ви рече, имате толку многу опции да го истражите наместо само да го проголтате како вистина или лага. Слушам на радиово, вели вашите вистини хах. Зар може да има различни вистини за иста работа?

А кога вие ќе си ја сфатите својата големина и моќ? И до кога ќе зборувате за гордост, кога всушност на еден или друг начин веќе сте се продале?

Добро утро, убав ден.

 

Ubavinata na zivotot e vo malite nesta,pregratka so onie sto ti go great srceto,razgovor sto ti ja miluva dusata....
Uste eden ubav den....

 

Само јас сум ваков малер на 25 степени да фати вирус,по гаден вирус во животов немам закачено.Чувајте се луѓенца вирусов мава на повраќање,температура,на желудник,треска,омалаксаност.Доброто е што не држи многу,од 3 до 4 дена.

Имајте убав ден(јас си останувам Впостела)

 

побрзо опоравување ти посакувам!
Ме фати лани, мислев ќе умрам
Течности, електролити, ма ако треба и инфузии...

 

Фала ти Бубаленце

Ма што не пијам триста чуда,ама изгледа ке одам и на крајнава фаза инфузија,ова не се издржува веќе опасно е.

 

Оди на инфузија,најозбилно ти велам.
Ко дехидрирав лани, не можев да мрдам со прст.
Ајде и да не известиш!
Пусти март, иш, нека си оди со своето лудо време и своите вируси