Сакам да кажам...

3:0 za mene.
Im kazav sto imav da kazam.
Nemora ni da me sakaat, nitu da me pocituvaat...ma nemora ni da me pozdravat koga ke se sretneme.
Imam deca na koi sum im potrebna.Me imaat samo mene ,a jas samo niv.
Neka odi zivotot...prodolzuvame...

 

Ne da se falam ama kosava mi e hair goals

 

Има премногу сиромашни луѓе помеѓу богатите. Има такви кои освен пари, ништо друго немаат добиено од своите родители.

 

Има денови кога знам да ги затворам очите и да потонам во своите мисли.
Знам да отпатувам во минатото и да ги видам луѓето што некогаш беа дел од мојот живот. А денес се само дел од моите спомени.
А ми требаат. Проклето ми требаат.
Знам гласно, силно да се исплачам.
На моменти да си ја олеснам душата.
Но сепак, спомените продолжуваат да болат, да болат...

 

Секој си поставува граници и принципи. И што после кога истите ќе се преминат/ прекршат. Факт е дека допира само она што ќе се перцепира, непобивлив и тоа.

Ама не можам да се сопрам на моменти. Постојат живи рани. Работат и печат под површината. Од детството.

Девојчето тогаш, девојчето сега. Повторно седам со студени дланки, само студот сега е поизразен.

Во вакви моменти, секој слободна секунда и минута ми пркси.
Обврски.

 

Поизмешани чувства и мисли не сум имала. Лошо е кога и срцето и разумот не знаат што е правилно, а што не е.
Судбината си поигрува со нас, нѐ става во тешки психолошки дилеми.
Не можам веќе вака, како да знам што е правилно, а што не е? Ако размислам што може да ме направи среќна, можат и двете нешта, но не знам кое би ме направило посреќна... Тука е дилемата, за што да се бориш? А да не погрешиш

 

Ах тој патриотизам...
Да потенцирам, инспирација не ми се никакви политички настани или групи, туку натегањата со мојот сакан професор по историја.


Со други зборови, чувствување љубов и гордост кон одредено парче земја, ограничено со измислени граници. Или, за оние поекстремните, чувствување љубов и гордост кон својата нација. Знаете кој друг чувствувал огромна љубов кон својата нација и ја преферирал во однос на другите? Океј.

Се сеќавам кога имавме предмет Етика во седмо и имавме цела лекција посветена на патриотизам, нѐ учеа дека секој човек има вродена љубов кон својата татковина. Даваа примери како Гоце Делчев и компанија, потоа и луѓе како Тоше Проески, Симон Трпчески, Кире Лазаров... Воглавно успешни луѓе кои со својот успех го раширувале името на Македонија. Абе ајде...

Најпрво, не треба да се гордееш со нешто што не си го избрал. Како што нема смисла да се гордееш со своите очи, со своите заби, со вродената боја на коса, со бојата на кожата, со полот или со сексуалноста, така нема смисла да се гордееш со државата во која случајно си се родил.

Спојлер: За pride month

Да потенцирам дека pride month за LGBTQ+ не се слави како гордост со сексуалноста, туку како гордост на борбата против хомофобијата. И тоа е сосема во ред. Она што не е во ред е ако некој каже I'm proud to be gay, како што не е во ред ако некој каже I'm proud to be straight или white или black.

Исто така, како што е прифатливо да не ми се допаѓа одредено нешто со кое сум се родила, како очите или забите или косата, така треба да биде прифатливо и да не ми се допаѓа државата во која сум се родила. Зборот ми е, не треба да се очекува од секој по секоја цена да ја сака и да се гордее со својата држава, не за друго, туку бидејќи не треба.
На ова ми беше возвратено со напад дека сум неблагодарна и игнорантна кон сите оние кои се бореле за мојата слобода денес, не сум го почитувала минатото, не сум ја знаела историјата...

Ај вака. Јас сум им бескрајно благодарна на сите луѓе кои имале улога во тоа мојот живот денес да биде подобар, а тука како што спаѓаат Гоце, Даме, Сандански, Христо Узунов, така спаѓаат и Архимед, Тесла, Едисон, Фон Нојман, Грахам Бел, Пастер итн. И нема што да се гордеам со нив, туку само сум им благодарна. Исто така, мислам дека Ганди бил одличен човек, но нема за што да сум му благодарна. За разлика од мене, луѓето во Индија треба да му бидат многу благодарни, но сепак нема зошто да се гордеат со неговите постигнувања, бидејќи тие не биле дел од нив.

Според мене, човек треба да биде горд единствено на своите достигнувања и на ничии други. Ја сфаќам важноста на потребата човек да се чувствува дел од некоја група, но не и да ги прима сите достигнувања на другите членови од таа група. Што има јас да се гордеам на постигнувањата на Александар, кога најголемата допирна точка до него ми се гени што и онака се сомнителни?
Исто така колку-толку ги разбирам политичките причини за важноста една нација да има сопствена историја, ама стојам на тоа дека светот ќе беше помирно и попријатно место ако сите ги прифатевме и добрите и лошите страни на исторојата како наши, богатство и срам за цел свет, а не само на една држава.

Само едно не ми е јасно. Имаме години историја зад нас кои ни покажуваат што му прават граници, пари, политика, нации и патриотизам на светот. Тогаш зошто уште човештвото тежнее кон овие работи, кога е очигледно дека прогресот не се наоѓа кај нив?

 

Рече дека нема друг профил на фб,а јас открив дека има,се осеќам како детектив,среќна сум интуицијата не ме излажа и овојпат,горда сум на себе наместо да бидам нервозна.

 

daj be site da chkrtnime po nesto po temive...dosadno nekako vecherva na femina

 

Немам инспирација за ништо. Додека спиев може чавка ми го испила мозокот. Само не ми е јасно како не се разбудив додека колвала за да направи дупче за пиење

 

Разочарана сум сама од себе.

 

Топол дом,среќно семејство......
Мајко,татко,јас мислам на вас....Дај те ми некој знак дека и вие мислите на мене.Боли и ќе боли,мислата дека не можете да ми помогнете,а сакате

 

Сдк врска без секс , јок

 

Сдк дека почна сезоната на не ме чепкај, ладни ти се рацете

 

Моментот кога ти седиш во една соба и од првата соба ечат патриотски песни а од другата VH1 хитови.

„смајлиштоправихарикири“.

 

мажине кога ќе речат 'остај ја бе ми глуми нешто јака', зар не се запрашуваат дека можеби глумела слаба претходно

 

Денес за кратко излегов во град да завршам една работа.
Абе што да видам! луѓе на сите страни си шетаат разговараат а јас колку време немам излезено си помислив,нооо....таков период е си реков,ке помине брзо..
Ми надојдоа мислите кога бев сама и слободна,кога шетав каде сакав и со кого сакав,не ми беше грижа за ништо.
А сега гледав слики од ,,другарка од бебиња се дружевме е се до 3та год.средно,не се каравме но секоја си го фати патот...
Така требало..
Од тогаш не сум имала вистински пријател другарка....
Е*ати животот...
Еј и сон не ме фаќа...

 

Не ми се спие
#штовиегајле#

 

Зошто во денешно време е моја грешка ако им се налутам на луѓето кои не ме почитуваат? Ако веќе има одредена блискост меѓу нас, тогаш ме знаете доволно за да знаете каков карактер сум. И кога ќе ви дадам до знаење дека нештото што сте го кажале/направиле не е во ред за мене, ме лути, ме вреѓа или ме повредува, тогаш треба да знаете како треба да (не)реагирате во иднина - секој од нас е доволно паметен за да го разбере тоа, нели? И покрај сето тоа, ако вам ви е гајле за моите чувства, и ако вие и понатаму си терате по свое - тогаш што треба јас да направам? Да ви се извинам за тоа што сте лоши со мене? Да ви се извинам за тоа што ме повредувате се' повеќе и повеќе со тоа што знаете дека не треба да го правите нештото и и покрај тоа што знаете дека не треба - вие повторно го правите? Дали треба да ви се извинам што сум ваква каква што сум?
Што и да направам, на крај пак вината е во мене. Јас сум лутка и точка... А зошто никогаш не сте се запрашале дали ВИЕ правите нешто погрешно?

Веќе не знам дали е до мене, или до луѓево. Само знам дека од страв постојано да не се заштитувам себе си и сопствените размислувања, вината ПОВТОРНО си ја барам во себе...

 

После долга и тешка врска, разочарување и преболување дојде време да се пронајдам себеси !