Сакам да кажам...

Сакам да се заљубам.

 

Најактивна тема на почетна е Голтање, страв ми е да отворам.

 

Цицки имам ко балони. Игла ми треба за да пукнат.

 

Страшно што сè предава по училиштава.
Ќе кажам пример од наставничка во основно. Им се имаше закачено на двајца од мој клас и секој божји ден им трубеше иста ствар.
Едното дете беше мирно, немаше добри оценки, и таа секој ден: ти си грешка на природата, не можеш да запамтиш две реченици, нема да стане човек од тебе, глуп си, види се каков си, за ништо не те бива.
Другото дете имаше коса до рамења и исто немаше добри оценки, таа исто секој ден: ишишај се, види се каков си во главата, имаш ли ти огледало... Детето ја скрати косата и таа: леле па ти си имал огромни уши, затоа коса си чувал...
Секакви искомплексирани наставници и професори работат по школиве. Значи смешно е еднаш ако ги кажеш реченициве. Но секој ден, 2 години истото да го трубиш, не е океј.

 

Зошто да биде едноставно,кога може да биде комплицирано?

 

Inace site knigi sto gi naracav od biblioteka dojdoa so tvrdi korici.
Dodatna tezina vo kuferite koja nebese planirana.

 

Ебати скапиов живот...јас неможам стан да си купам ни за жива ни за мртва

 

Денеска ми кажаа дека сум била заљубена.

Но пред тоа нешто ме насмеаа колешките а јас јадам и не можам да зборам и ми вика заљубена си познава се и другата колешка викане од дека знаеш, па ушите и црвенеат а мене ми смешно падна па и не можев да кажам нешто и преќутав.

Не знам што да кажам дали е точно или не.
Си помислив само да знаат што сѐ се случува.

Дури ни јас самата не верувам дека сум заљубена.
Ама болка имам дури за продавање ама не ќе си ја чувам не ја давам на никој.

Само љубов ама вистинска да е.

 

Pa ja neznam sto ne gi snimite i gi pratite snimkite vo Ministerstvo za Obrazovanie, ako ne i na TV. Neka gi ima, neka se vidi koj nema poima da raboti so deca.
Ima luge bez rabota koi znaat kako treba so deca.
Na luge koj rabotat so luge , a nemaat poznavanje na odnosi so luge treba licenca da im se odzeme i doma vecno da sedat.
Vaka po forumi nema nikakva vrednots ni fajde.

Inace imam jas pr. na necovecko odnesuvanje na grupa nastavnici vo osnovno skolo.
Imavme soucenicka koja nemozese da pamti. Nastavnickata za inat ja vikase na tabla pred site na kartata da gi pokaze granicite i zemjite so koj se granici Jugoslavija i nas ne terase da i se smeeme.
Majkata na toa devojce po osnovno skolo ja ispisa od skolo i togasno vreme bare drzavata pomogna da se vraboti vo proizvodstvo.
I togas i denes seuste mi e zal za devojceto.

Nesposobni nastavnici koj ne kubele pozadi usi, koj se derea pa se slusase do kaj mene doma (jas ziveev na sama ograda do skoloto),.... imase sesto ama Socializam, sekoj si pravi sto saka, nikoj na nikomu nemoze nikakva kazna da mu dade.

Kaznite od rajot se izlezeni

 

Ако погледот ти е празен џабе ти се и најскапите парчиња облека, шминки, душата се гледа во очите!!

 

Па Канада земја со висок стандард вложува во трајни вредности-тврди повез не кај нас тоалет превез,ама корица на книга да ти било.

 

Настината, прст пред око не гледам, очите со солзи од кивање, носот црвен, подочници до колена, глава ми прска, влегувам во такси, му кажувам до која ординација да ме носи и после 3-4 минути таксистот ми вика:

- Извини што одиш на доктор, може си болна (you don't say?) ама јас сум среќен цел ден...Знаеш зошто?
(јас ништо не зборувам и во себе си мислам кој знае што ќе каже сега, а тој продолжи)
- Уште денес е јануари...Конечно завршува месецот за неколку саати...




Се надевам не беше на некои дроги човекот, ама јас навистина му завидувам на паметот и веселите мисли.
На такви ситници да се радуваш, стварно си треба дарба.
Камо и јас да можев...

 

Од вториов месец очекува да ми се исполни желбата. Па се што е лошо нека остани во овај месец.

Loading...

 

И така поминаа четрсосумте долги дена на Јануари и конечно дојде Февруари


Единствено посреќни од мене моментално се мачките. И мачорите.

 

Кога во градинка одиш да си го земеш детето, гледаш како негувателка седи и листа списание, доаѓа дете од три години негде и и бара нешто а она без да се сврти му вика -Ај шетај, не ме замарај. И, кога случајно ќе се сврти и те види, се прави како ништо да не било.
Исфрустрирани тетки треба забрана за работа со деца да добијат.

 

Се мислев дали да отворам тема или не, но сепак ќе пишам само нешто. Никогаш не сум можел да го сфатам употребувањето на титулите „интелектуалец“ или пак „академски граѓанин“ во оваа држава. Луѓето кои ги употребуваат овие зборови се луѓе кои често сакаат да ги понижат според мене тие кои немаат високо образование со цел да ги претстават како луѓе кои се помалку интелигентни и помалку образовани.

Јас еве, исто сум академски граѓанин, но никогаш оваа титула не сум ја употребувал, пред ниту една личност. За мене употребата на овој збор претставува обид за понижување на некоја личност која да речеме не се запишала на факултет и има само средно образование.

Многу е лошо кога се потценуваат луѓето во државава. Како интелектуалец и академски граѓанин треба да се стремиш кон тоа да го подобриш општеството и треба да се стремиш кон тоа да бидеш толерантен спрема тие кои имаат средно образование да речеме на пример, можам уште други примери да дадам. Зошто и тие кои имаат средно образование можно е да се интелигентни личности кои ете, немале можност од „Х“ причини да се запишат на факултет.

Најинтересното е кога овие зборови се употребуваат исто така од личности кои потекнуваат од работнички фамилии каде родителите да речеме имаат само средно образование, но не и високо образование. Дали тоа значи дека родителите нивни се помалку интелигентни?

 

Интелектуалец - Образован човек што се занимава со умствена, духовна, творечка дејност; умствен работник.
Никаква навреда нема тука.
Исто ко што титулата научник не е навреда за земјоделецот.

 

Работата е тоа што доста мислат дека се наоѓаат на некое повисоко ниво, употребувајќи ги овие титули и ги потценуваат другите т.е. го употребуваат овој збор за потценување и понижување.

Али во ред е. Ти благодарам што го сподели твоето мислење.

 

Некогаш, спиењето ми беше нешто најубаво што можам да правам. Одмор. Полнење батерии. Сум спиела и по 12 часа.
12те часа веќе одамна се зад мене. Сведени се на, обично, 6 - 7. Некогаш повеќе, некогаш помалку. Сега, сакам да сум што повеќе будна и да уживам во реалноста, да создавам наместо да сонувам. Соништата не се остваруваат спиејќи. А животот е толку убав, знам дека сѐ е реално и дека нема од тоа да се пробудам и сѐ да исчезне.

 

Hello February, please be good to me.