Сакам да кажам...

Четири полици полни со книги. Петта малку по малку. Книга по книга. Речиси е до половина.
Добра поента во добро познатата реченица: Дом без книги е како тело без душа.

 

Одамна сакам да кажам дека човек колку повеќе има толку е понезадоволен и понеблагодарен. Оној кој има помалку знае да го цени тоа малку што го има.

 

Утре заслужен викенд на планина.

Ми се бере чај, ми се дише воздух без ауспуси и контаминирани глави. Одбив две кафиња сабајлево - ми се седи сама со себе и со бебе.

Слушам музика и си правам ладен сендвич по моја мерка. Интегрален леб со сусам, кајмак, шери домат, младо кромитче, малку рукола и димен врат.

И слушам убави музики...

 

Мојот коментар не се однесуваше само на материјалните работи, туку на се', воопшто. Истото го прочитав и кај Даст.

Не секој може да ја почувствува светлината на денот, не секој има родители, деца или пак љубов од нив...

 

Фала ти
Да ми пратиш пп ако има нешто, имам еден куп алишта што не ги носам а не се за фрлање пошто се како нови. Некои и нови се пошто бааѓи ослабев и сега ми се големи.

 

Не можам да учам од песната на Еye Cue за евровизија, цело време ми се мота низ главата...

 

Вчера, денес, утре...
Таа беше нетрпелива, а јас и давав смиреност. По неочекувано одложување резултите му возвратија на стресот. Гласот и трепереше како жица на ветер. Пискавоста ја замени со скромна срамежлива линија. Лимитирано ги изговори зборовите исклучувајќи ја брбливоста.
Мигот си ја покажа моќта...
Таа бликаше од радост, а јас со погледот се обидував да протнам во разиграната чиста душа. Осамнаа грст насмевки кои се излеаја како бисерчиња на детското лице. Се тркалаа низ скутот на денешното денес. Ги гледав и им се восхитував на убавината, ситни, а прегрнати со сјај.
Таа победи, а јас се чувствувам славеник.
Нејзиниот успех го доживувам како мое достигнување.
Таа е среќна, а јас си правам дежа-ву.
Не се посомневав во сериозноста на намерата кога сама состави листа од сто прашања и рачно ја пополни. Низ призмата на самостојноста покажа дека е доследна на амбициите.
Верувам во неа зашто се познавам себе.
Мало, а големо девојче во умот. Научи и ме увери дека можам и сакам кога силно ќе ги сплотиме знаат да го разобличат сонот и да му пркосат на јавето.
Искрено, ми недостасуваше ваква треска. Чувството на среќа молскавично ми го зграпчи телото и ме потсети дека не си го менува наравот.
Повторно го разбудив сознанието дека секој ден е по нешто различен, а овој е посебен за длабока и долга издишка.
Во име на победата јас и ентузијазмот тргнавме во поход за реализација на договорот за ветениот подарок.

Продолжение во темата Добив подарок дадов подарок

 

Не е ок секој ден повеќе од пола работно време да грицкаш сончоглед на биро, да плукаш љушпи и со лигавите прсти на сите колеги да им подаваш хартија и материјали во врска со работата.

 

Секоја пролет ме фаќа толкава носталгија, ме враќа назад низ времето, ми става насмевка на лицето. На спомените гледам само со радост, иако поминале и некои моменти веќе никогаш нема да ги преживеам повторно, благодарна сум бидејќи ми се случиле на мене.

-----------------------------------------------------------

Вчера гледав да купам карта до Скопје, ама обврските тука не ми даваат да мрднам некаде на повеќе од недела дена.

Сакам да ги изненадам моите за Велигден, да им се појавам на врата неочекувано што повеќе мислам на ова, се подобра идеја ми изгледа

 

Луѓето неможат да се мерат со животнте. Преска на улица, додека сите упорно претрчуваа на црвено едно улично куче упорно чекаше да се запали зелено и тогаш тргна да ја премине улицата. Жално е како во денешно време кога толку многу нешта одат напред, културава кај народот се враќа наназад.

 

Има луѓе кои те потсетуваат кој си, кои ако си скршнал од патот, те фаќаат за рака и ти го покажуваат вистинскиот правец. Има луѓе кои го бараат и го гледаат доброто кај другите и, ако го најдат и видат, се радуваат на истото, ако не го најдат, се оддалечуваат знаејќи дека нивното место не е таму каде што нема добро. Има луѓе кои се како темни облаци и луѓе кои зрачат топлина и светлина како сонцето. Светот е голем, но нас ни е доволен еден мал свет кој ќе го креираме сами и во него ќе има токму од луѓето - сонца, со кои заедно ќе растеме. @Presque vu оваа инспирација ја добив од тебе, ти благодарам за прекрасните зборови. Ми го разубави денот. Ти благодарам за советот, навистина во иднина ќе постапувам така.

 

Интересно е со колкава леснотија човек игнорира пораки и повици што му се неважни.

А кога ќе светне она име на екранот, способни е да остави се` во секундата, да се спреми со брзина на светлината и да стигне баш навреме, баш онаму каде што треба.

 

Ми се може и убаво ми е.

 

Навистина не ми се верува дека на форумов сум пробала да објаснам некои работи на луѓе кои озбиљно мислат дека Земјата е рамна.

 

Сакам да кажам дека наскоро излегува во продажба мојата прва книга (дај Боже да се множат) за природна и органска козметика, совети и рецепти за убавина. Еден мал водич за природна убавина кој го направив со многу многу љубов, посветеност и внимание...толку сум среќна што сакав да го споделам овде со сите вас.

 

Браво @Biodevojka !!!
Да ти се множат успесите па наскоро да не изненадиш со своја линија на органска козметика
П.с- ти благодарам што секогаш си тука за совет, мислење и препорака

 

Фала ти премногу драга...ќе биде и тоа, сон ми е да направам еден ден и своја линија. Инаку во секое време, кога и да ви треба нешто совет, декларација или било што, тука сум.

 

Прв пат го слушнав зборот терорист во 2001 кога ја киднапираа Снежана Лупевска во Танушевци, не ми беше јасно кои се тие луѓе и што сакаат. Се чудев зошто тоа ни се случува баш пред мојот роденден, почнавме да живееме некое стресно секојдневие во кое почнаа вестите да се полнат со загинати и повредени. Не ми беше јасно повторно, мислев дека војната е реалност само таму некаде далеку во други земји. Поминаа месеци во неизвесност и сите се плашевме од терористите. Денес како возрасна жена јас сеуште се плашам од секој машки припадник на тоа малцинство, ништо не може мене да ми ја смени сликата за мене биле и ќе останат терористи. Ќе наведнувам поглед кога ќе се разминуваме, ќе избегнувам контакт и комуникација. Тоа е никој не може да ми го промени тоа внатрешно чувство што инстинктивно се појавува.