Сакам да кажам...

Ваша екселенцијо од денес да ме викате

 

Им завидувам на тие што си постираат редовно у темата Што вечеравте денес..#ЗиниЗемјоГолтниМеПредЈаДаТеГолтнамТебе

 

Имаш лоша кавга со блиска личност.
Се разделувате и си легнувате лути.
После вечната бессона ноќ, стануваш и со едно око ѕиркаш кон телефонот дали светка, дали има пропуштен повик или порака...Гледаш дека нема...

Од една страна сакаш прва да се јавиш, од друга страна кучката наречена гордост не ти дава.

После неколку минути сепак си викаш ајде ќе се јавам, да баталиме гордост.
Го земаш телефонот и во истиот момент го гледаш на екран името на личноста дека те бара.



Си зборувате како ништо да не било и си живеете среќно да крајот на животот.

 

Да неам вака глуперда мисли би била посреќна.
А среќна сум.

 

Прееска едни си правеа трки со мотори на Партизанска и ги фати полиција. Priceless

 

Сакам да кажам среќен #TransDayOfVisibility (не знам како да преведам ) на сите транс жени, мажи и други во светов, во државава како и на форумов ако се присутни.

Се надевам дека еден ден светов ке побезбедно место за живеење за луѓето трансџендери, а еден чекор кон таа цел ке биде самото нивно прифаќање.

 

Секое лошо само ме тера повеќе да размислувам за доброто. Секоја неправда ме води на патот на правдата. Луѓето кои сакаат да ме повредат, само прават од моето срце да извира повеќе љубов. И камења да фрлаат, јас неповредена ќе стојам на нозе. Затоа што моето оружје е посилно. Моето оружје е моето срце. Тоа е извор на сета убавина, од него тече љубов која полева сѐ околу мене па затоа живеам во пролет, во градина со најразлични цветови и пеперутки кои летаат над нив, птици кои го носат најубавиот и најмил звук. И бои, секакви бои. И секогаш победници се оние што имаат убаво срце. И секогаш посреќни се оние што имаат убаво срце.

 

Не знам до каде стасуваат оние што им се 'лижат' на шефовите.
Оние кои едно кажуваат пред колегите а друго пред подредените...

 

Сакам да кажам дека ...


Утре ќе си се лажеме ко на божемски, а останатите 364 дена ко на вистински

 

Од сега па натаму сите до еден сте ми срцки тука, почнувам да уживам и учам од избраните народни мудрости споделени во темава, и сите ве поштовам со секакво мислење па макар тоа било и дека Земјата е рамна или Австралија не постои

Спојлер

*Види уште еднаш горе/долу во ќош на твојот пц/телефон кој датум е од пред пола саат

#хехе

 

Кога пријателката ти е и психијатар,
кога истата гледа како лекови веќе не ти ги смируваат болките поразително е да чуеш :

"жал ми е што не се гледаш вистинската ти, како што те гледаме сите ние овде кои знаеме како сама се бориш, туку живееш уште под неговите правила дека ништо ти не заслужуваш, дека само лошо ќе добиваш , па морам да те гледам како се самоказнуваш..... "

Поразително .....

 

@Someonespecial на секунда помислив си пивнала вечерва малку повеќе,ама еве поздрави

За @kolumnistot за кого и да пишуваш дека така е кажано и за сите кои се борат со психичка болест да знаете не сте сами во оваа борба и мора да продолжите напред бидејќи на сите секојдневно животот ни е борба за да станеме подобра верзија од таа вчерашната.
Невер гив ап.

 

Како кашла комшијава,ми доаѓа да тркнам до Зегин да му купам септолете...

 

Ќерчево плаче на глас у сон, синко се насмеа гласно у сон. Гарант се степале

 

Утрински сеанси за себебе. Прекрасно звучи. Две во едно. Интересно за да се напише. Што се чувствува; е космос и материја. Не верував дека толку ќе станам осетлива на светлосни промени; ама ги гледам. Подобро е да споделам.
Има некоја неподнослива леснотија во станувањето потешка секој ден. И во тело и во емоции.

Вчера слушавме африкански битови и племенски заспивалки за бебиња. Посакав да ги гушнам сите мајки на светот. Новата димензија се отвори. Небитно ми е меѓу луѓе. Смислата си доаѓа од внатре. Нема друго чувство како овој страв и катарза дека ќе станеш нов човек давајќи нов живот. А ветеров ми мириса на келтски алгирани мориња. На Сирша и ѕвездениот прав од очи и митот за детето бела фока. Ќе и раскажувам ѝ неа, дека секакви нѐ има. Се расплакувам наутро. Собата е розова утроба на фламинго. Тој спие до мене и аура на лук и вчерашни електрицитети го облева просторот. Го отворам прозорецот и слушам бранови. Нема поважно од добар сон опточен со кратки будења за да го провериш пулсот на својот страв.
Контактот со себе внатре е јазичен и полн препреки кога замижуваш. Мирис на подрум, пекарница или обичен звук на чекори, ти прават толку лесно да се отклониш од замисленото. Предолго сум давала шанса на невистинитата стварност. Никому не должиш објаснувања. Ако ти се плаче од тага што се собрала во најмалиот ќош на прстот, извади ја. И не заборавај да пиеш вода и тивки зборови. Одредени луѓе ми стануваат поинакви во визурата. Не ги гледам само јас веќе. Имам почист перископ. Најдоброто е што вчера доцна купив кафе и утрово свежо ќе го дегустирам. Имам и домашни еклери. Камбаната се одзва. Балконот ми е спремен за нови цвеќиња и шери домати. Си ги гледам сенките од сонцето во дневната соба. Паѓаат директно врз картонскиот кроки урамен цртеж на Боуви. Ја преживеавме ли Месечината, војводо?
Имам совет. Скришум е напишан и на тело. Не плаши се. Во тебе има и клуч и врати. Некогаш е преполно луѓе. Кажи им да си одат. Тивката вода не го рони, го храни брегот. Нашата перцепција го деструира секој благодет поголем од нашите општочовечки апетити. Сакам Љубаништа со нив двајца летово. Ќе перам на рака мали парчиња сон. Ќе има макало и белвици. Навечер јамб и неспокој ко на јадица дека сме поголеми од она што можеме да издржиме. Книгата ја напишав за да имам нов дом. И навистина бидна. Понов дом од ова што досега си создадовме, не постои. Во него има љубов и многу несоници. И многу грижа за ситни бемки и лузни. Не планирам. Само многу силно сакам да се случиме. На универзумот му оставам мирно поле. Не можам да му дадам кога и јас од него излегувам. Оставај мирно поле зад себе. Ваљда има смисла. Сега сфаќам дека завесите се полни со кружници и мандали. Дека отворчето за оџак е ставено од создавањето на зградата. Дека околу мене има многу меки и обли форми. Ќе да е тоа зачнување мисла.
Набљудувам. Не можам да знам. Она што го гледам е слика на реалноста испреплетена со мои проекции. Ќе почекам да се расчисти и одам да го будам и да варам кафе. Сакав и дејствував и не се колебав. Си го згазнав егото неколкупати, си ја изголтав гордоста бескрајно многу. А уствари не требало ништо. Баш ништо. Само мирување додека нештата се наместат додека ти им даваш координати. Трчаме. Затоа губиме насоки на пола пат.
Колку ниски и колку високи фрекфенции се во прашање; wow. Човечкиот ум е една непредвидлива релјефна мапа полна структуирани кодови. Најинтересни се микро грешките.

Точно една година заеднички чорапи се вртат во машината за перење. Го памтам мирисот на станов кога влеговме. Надеж. Тоа си ти.
Тоа сме ние.

 

Стравот дека не сум доволно добра и има подобри од мене го пренасочив на учење од поискусните и повеќе практична работа, а пофалните зборови на околината ми даваат надеж.

Многу е лесно да се биде самокритичен постојано, тоа дури сега го гледам. Мислев дека сум мудра ако постојано си давам забелешки дека мојата работа не чини, дека има други помлади и подобри, дека не учам доволно брзо.. Ама до каде ме доведе ова? Си створив одбивност кон професијата, работата ја оставав за последен момент бидејќи чувствував дека не е добро, не сум профи и ред други епитети со кои што си се рушев самата себе.

Тешко е да прифатиш дека е во ред да има подобри, дека е во ред да згрешиш, дека е во ред да не знаеш сѐ и да пропуштиш некој детал. Во ред е бидејќи има простор за растење, сѐ што ми треба е да почнам да верувам во себе малку повеќе.

 

СДК... После она секој има право, треба да се размисли, дали секој заслужува...

 

Од сите вообичаени маски што ги видов денес најинтересна ми беше детенце во киндер јајце.
Не од картон туку од некој материјал сатен веројатно.
Абе бомбона.

 

Ако нешто ме учеле уште од мали нозе, тоа било да не се споредувам со други, да не завидувам на туѓиот успех и да се обидувам да бидам најдобрата верзија од себе не за да им докажам колку вредам на другите, туку за со секој успех да се потсетам себеси дека можам се да постигнам сама. Но како дете никогаш не знаев до крај да го применам ова. Секогаш успехот на другите барем малку предизвикуваше завидливост и колебање во мене за моите потенцијали и квалитети.
Сега веќе е поинаку. Веројатно требаше време како и за секоја лекција во животот, за да научам дека сега и тука најважно е да гледам пред себе и за себе. За тоа како јас се гледам себеси, не може никој друг да влијае. Не ми е грижа дали некој друг ми се воодушевува на успехот или ми се потсмева за неуспехот, се додека јас ја гледам реалната слика за себе тие не се важни

 

Колку само не си ги сакам тоа старите мислења. Уф. Кога ќе ги откопа некој... Уф х1000.
Како може да ги лајкувате бе, побогу?!