Сакам да кажам...

Ми се од изјави од типот " и' го чувам бебето на невестата"
Не, поштована свекрво и драга бабо, не и' го чуваш детето на невестата туку си го чуваш своето внуче, детето на ТВОЕТО дете!

 

Едноставно, удираш игнор на сите и си одиш напред.... Сигурно си возрасен човек и одговараш за твоите постапки...

 

@Ygritte не можеш кога цело време те трујат и ти велат како не се однесуваш со нив на начин на кој заслужуваат. Многу токсична средина е за да можеш да успееш со игнорирање да го избегнеш. Секој ден се повеќе се уништуваш, а не си свесен за тоа.

 

Ооо и мене ми го рекле тоа, и се изнасмеав и им реков кога јас ќе бидам третирана како што заслужувам, тогаш и тие ќе го добијат истиот третман... До тогаш ќе биде вака..... Чао адиос.... Сега се се смени, охооо и да видиш како.... Бидете отворени покажете став.... Без страв....

 

Многу е тешко да избришеш човек што го сакаш од живот........

 

@Ygritte едноставно јас не можам така. Сум се трудел цел живот да бидам личност со која ќе се гордеат, а тие цел живот ми ја топат и онака разнишаната и намалена самодоверба. Едноставо цел живот анализирам каде сум згрешил дури кај мене се разви толкав степен на самокритичност што дури и кога не сум виновен се чувствувам дека сум . Колку пати сум се извинувал, а не сум бил виновен за ништо.

 

Не очекувајте премногу. Само ќе се смени бројот на календарот, нема да се случи магија.
Ако нешто ви смета, можете да го смените и на сред година, и на почеток, и на крај.

Тоа 'новогодишни резолуции' е глупости на квадрат.
Бидете мотивирани постојано, не само 'една среда' во годината...
Не функционира така... не за друго...

 

Доаѓа една нова бројка,нова година,со стари проблеми,стари долгови,стара сиромаштија....

 

Како не се случува магија?
Па магија е да го сфатиш сето ова

 

И многу магија да сфатиш дека тоа се само состојби и појави на кои можеш да им обрнуваш или премногу внимание или ич. Дали ќе те разочаруваат што се такви или мотивираат да ги промениш или да не им се потресуваш многу тоа е избор на секој од нас.
Таа е таа магија која не мора да ја чекаме на 1.1.секоја година.
Кога ќе ја откриеме магијата може и на 31.12ти да почне и трае и трае и трае...

 

Толку се радувам што сум будна и свесна за сегашноста, што сум здрава и жива со сиот товар врз мене и физички и психички и што уште има сила во мене да го намалам тој товар, а и накачам

 

Од иронија на векот- забраната за пиротехника а у 00 00 огномет вреден една операција за дете со целебрална со пари од народот.

 

Srejkna ti Nova godina na tebe i na site na forumot.I jas ziveam so taa pomisla deka utre e nov den,odamna se trudam da pocnam od pocetok ama ne mozi,nejki.Mene rodninite mi se najmal problem ama sekogas se tuka samo za sol na ranata.So rodninite gledam so e mozno pomalce kontakt da imam,sum gi baral koga sum bil depresiven mi trebalo podrska i sovet ama me napravile da se osekam uste poloso,vidov so kakvi nelujge imam rabota,neblagodarni na mojte roditeli za se sto pravea za niv i gi otpisav.Sega retko ednas vo nekolku meseci ko ce mi se javat ili se sretnime slucajno sum laden ili ne krevam ic,gi odtrgnuvam,so nekoj od niv se iskarav zosto se bezobrazni,so drugi doprva ce se iskaram ama dzabe e se.Mene sam ili so niv pak nema podobro da mi bidi a niv bez mene mu e seedno.Mojata situacija e takva i nema da se promeni nejkam da se zalam ama me citiravte i sakav da vi objasnam podobro,mozi nekoj ke me sfati.

Ubavo gi opisa.Jas se trgam od niv ama dzabe e se koga nemas kaj kogo da odis.Bez rodnini loso,so takvi rodnini uste poloso..Blaze si ti sto imas majka i brat.

 

Што да ти кажам пријателе? Многу ми е жал Бидете силни и борете се за детето.Жал ми е за неа,многу ми е жал.Прими сочувство Болката нема да ја залечиш,ама времето ќе ја ублажи.Не можев да поверувам кога слушнав.Биди ти жив и фамилијата.

 

Џабе ќе се караш и ќе трошиш енергија на нив... Тие си се такви какви што се и нема да се сменат.... Гледај напред само и глава горе... Ич газ да не ти чуе за нив.... Јас имам две најдобри другарки кои ме сакаат, ценат и почитуваат повеќе од моите роднини ... За нив и живот би дала а за овие мојве, со прст нема да мрднам воопшто до тој степен се.... Ти посакувам се најубаво во 2019 што побрзо да ти се насмевне среќата и да ти се исполнат сите желби

 

Ubavo se pisa isto kako jas da sum si ja opisuvala mojata sostojba od minatotoSigurna sum deka koga ke si ja najdes srodnata dusa se ke bide poubavo i nekoj prijatel sitno ke ima. Zatoa ne gubi nadez nikogas moze go odis poteskiot pat no skoro sekogas ima svetla tocka na kraj. Ti ja posakuvam seta sreka i upornost za da istraes

 

Многу сум збунета во моментов и не знам што понатаму
Некој лп? Се укочив.

 

Мислењево го почнав во темата „Годинава ќе ја паметам по...“, ама како се распишав, не ми стои како за таму, па ако не сте расположени за сентиментални ретроспективни приказни, не читајте. А ако лежерно си скролате по темава и немате нешто поинтересно за читање, welcome to this ride and enjoy.

Како што се наближува крајот на годинава, морам да ги запишам некаде сите работи кои ги доживеав во неа.
Не знам ни од каде да почнам. Годинава беше еден огромен ролеркоустер и верувам дека има клучна улога во мојот понатамошен живот.

На почетокот од годинава немав буквално никакви очекувања, па да ми кажеше некој низ што сè ќе поминам веројатно немаше да верувам.
Почетокот не беше сјаен, се занимавав со училишни shenanigans и направив грешки што подоцна ќе ми излезат низ нос. Ама исто така донесов и одлуки што вистински ќе ми го сменат животот.

Многу први работи ми се случија оваа година. Првпат застанав на дебата (првпат победив во дебата ). Кога дознав дека со тимот сме се пласирале во полуфинале не знаев што да мислам. Од една страна едвај чекав таа рунда да заврши, ама од друга, предизвикот ми се допадна и си мислев, можеби и ќе одам во Шпанија. И отидов.
Неколку дена пред да тргнам многу се каев за тоа. Не знаев буквално никој од делегацијата освен моите двајца teammates, кои и онака одвај ги познавав. Само сакав да заврши неделата и да ја издржам па да се вратам дома и да си продолжам со летото.

Колку само не бев во право леле. Не знаев дека таа една недела набрзо ќе стане најубавата недела во цел мој живот. Ќе ги паметам засекогаш луѓето кои ги запознав, моментите кои ги доживеав, пријателствата кои ги склучив, и тоа онака вистински и искрени, кои не е лесно да пропаднат поради искористување бидејќи не е лесно да искористиш некој на другата страна од светот. Ми требаше тоа толку многу, да сретнам некој што не знае ништо за мене и да се спријателам во наредните две минути и да биде тоа толку чисто и базично, што те тера да мислиш дека тоа всушност е смислата на животот.
Пријателство, прегратки, отвореност...
Притоа, моите анксиозни стравови од непознавање никој се разрушија со тоа што запознав и луѓе од сопствената делегација, и беше забавно да бираме сендвичи на бензински во Хрватска, и да играме карти со саати во Мекдоналдс во Италија, и да се искрадуваме од хотелот за да купиме чипс во 1 сабајле во Шпанија.

Дали очекував дека тимот од Кенија апсолутно ќе нè намачка на леб во дебатата? Да.
Дали очекував дека тимот ќе ми се пласира во финалето? Не, ама се случи.
И уште не знам како успеавме, но се сеќавам како ѝ пуштив порака на мајка ми дека веројатно ќе одиме во Америка додека ги носев медалите на врат. Па се сеќавам како се гушнав со Казахстанецот на сцената, па после се сеќавам како го барав Бугаринот да се поздравиме, па како се гушнав со мојата омилена Кенијка за последен пат и како ми рече фала што ми помогна да си го најдам ранецот.

Се вратив дома и си го поминав остатокот од летото лежерно и среќно. Тргнав во трета година во школо, и се соочив со проблемите кои си ги направив претходно. Небитно, одиме за Америка така? Не можам да опишам колку ми фали да дојдам во школо, да влезам во кабинет англиски и да почнеме вежбите за дебата, со пишувањето есеи и учењето на материјалот. Овојпат отидовме во помал број, осум од нас. Мислам дека не постоеше подобра екипа за искусување на земјата на слободните. Ќе го паметам 9 часовниот лет на кој седев во најцентралното можно седиште, до тоалетите. Фантастично искуство. Ќе ги паметам прегратките кога се сретнуваме повторно со другарите од Шпанија. Ќе ги паметам просториите на YALE, колку беа факинг тесни а во исто време величествени. Најмногу од сè ќе го паметам Њујорк. Не бев искусила нешто толку филмско, толку студено и толку нереално во исто време.

Океј, што е следно? Се враќам од Америка и бум, добивам две единици на првиот ден. Годинава не заврши позитивно за мене, и тоа токму поради училишните проблеми кои ги спомнав. Имено, на почетоков од годинава не молчев пред професори за многу контроверзни работи. Тоа не им се допадна, еден ми кажа дека сум била опседната со ѓаволот, друг ми кажа дека дека со таквите испади сум си ја хранела мојата суета и почнаа да напаѓаат со неправедности и со намалување оценки и сето тоа. Ќе излажам ако кажам дека таквите работи не ми влијаеја на менталното здравје, но сфатив дека кога луѓе во позиција на моќ те имаат ставено на пик, назад нема, а јас гордо стојам зад ставовите поради кои минувам низ ова, па еден ден ќе им раскажувам на младите генерации со какви случаи сме морале да се расправаме на времето. Ќе ја паметам годинава и по тоа, иако не сакам.

А да, сега во декември бев и на натпревар во Софија, каде се загубив во трговски центар пробувајќи да го најдам гореспомнатиот Бугарин. И тоа ќе ми остане во сеќавање, како и погледот на професорот по физика додека се поздравувме.

Нема никогаш да ги заборавам работите со кои ми беше исполнета годинава.
Смеење, за време на часови, во автобус, низ улиците на Барселона, во лобито на хостелот кај што мораа да нè натераат да престанеме да ја пееме македонско девојче, во ходниците на дебатните училишта, во хотелот во Милфорд додека игравме Beanboozled. Притоа нема да го заборавам адреналинот пред секоја дебата, како и растресените Азијки во вецињата на Yale. Исто нема да заборавам колку беше жешко во Шпанија и ладно во Њујорк, толку ладно што не си ја чувствував раката откако ја извадив ракавицата за да ја сликам на Трамп кулата. Бидејќи една од темите на натпреварот беше меморија, научив дека при моменти на голема емотивност се појавува специфичен вид меморија - flashbulb memory. Тоа се слики кои веројатно ќе ми останат во глава засекогаш: лазањите во Барселона, седиштето пред мене во автобус кога сфатив дека сум го заборавила телефонот на културниот саем, моето име на екранот додека се читаат награди, кога стапнав во Менхетен првпат за време на црвено светло на семафор, во сам Times Square, и кога другар ми поврати на скалите на Бродвеј , па кога ѝ раскажувавме на продавачката во Хот топик за Македонија, и кога јадевме во Тако бел.

Исто така 2018 ќе ја паметам по плачењето и гушкањето. Плачев во Барселона кога си заминував, плачев во Америка во еден од оние old school жолти автобуси до хотелот кога сфатив дека никогаш повеќе нема да го видам Кениецот што ми подари обетки во форма на Африка, па така го запознав Лунги од Зимбабве. Истиот ден плачев пак во лобито на хотелот додека пиев одвратна вода со лимон и ме тешеше еден другар од делегацијата. Плачев и пред вратата на хотелската соба во 8 навечер зборувајќи на телефон со другар на спротивната страна од светот кај што беше 7 сабајле. Плачев и кога се поздравував со Дилан и ми кажа кога ќе наминуваш во Мелбурн кажи ми. Плачев и по патот кон Њујорк во задното седиште на шатлот кога ми пиша thank you for the wonderful time in Connecticut.

Годинава беше во вистинска смисла overwhelming и благодарна сум им на сите што ми ја направија таква. Научив многу нешта, научив какво е чувството на хистерија и немоќ, ама во исто време научив што е најважно во животот - љубов и прифаќање.

И научив дека е важно да контролираш кои работи ќе одлучиш да ги запаметиш, а кои да ги закопаш. Затоа, наместо комплексите на тврдоглави конзервативци, јас одлучувам да запаметам среќни спомени од 2018, како кога другар ми ме носеше на грб низ њујоршките пешачки премини на -12. Знаев во тој момент кога се свртев на десно и ги видов фаровите на жолто такси, зад мене Централ Парк а напред Менхетен, знаев дека ќе се сеќавам на тој миг засекогаш. Го прашав другар ми дали е гладен и ми кажа дека не бил пред да го прашам.

Така решавам да се поздравам со убедливо најубавата година во мојот живот, тешко дека некоја друга ќе ја надмине. 2018 по тоа ќе ја паметам, и по мирисот на уличните хотдози од седма авенија.

 

СДК дека нема бољи порниЌ од аматерски.
Фмп.

 

Јавен линк, or it didn't happen.