Знаеш дека форумов е виртуелно катче вредно за читање и за исполнување на слободните летни денови, кога има мислења кои можат да те насмеат до солзи или да те исполнат со позитивна енергија. Кога учиш од нечии постови, или пак се чувствуваш како да си отворил некоја заносна книга читајќи нечии зборови. Има личности коишто ги познаваш уште по првите редови, дури и ѕиркајќи на кратко од мобилен, пред да прочиташ за кој ник се работи... И така, ми дојде да пишам нешто вакво читајќи ги омилените членки низ страници што ми заостанале, наспроти многуте критики и тензии тука во последно време...
Друго.. Читам и не ми се верува еј...Во весник и се заблагодаруваа на гледачка што и помогла ќерка и да се омажи,на некоја друга и го вратила куќниот мир....Ох леле.. Стварно ли бре идат уште по гатачи,гледачи..ццц
Луничка ќе се обидам да ти одговарам. Не е тајна дека и јас сум лице со посебни потреби и работам кај газда кој го користи мојот инавалидитет. Но секое утро дури и за викенди и празници јас станувам и одам на работа која и не е толку лесна. Знеаш ли со која мисла се будам? Дека сум мајка на две прекрасни девојчиња и дека поради нив морам да бидам силна. Мислам со што да ги израдувам? Што да донесам за ручек? Што ќе им купам од плата? Потоа следуваат оние големи прашања? Колку ќе успеам од нив да направам добри личности? Какво образование ќе им овозможам? Не сум доволно религиозна.Но едно знам со сигурност.Секогаш со мене како да има и некоја внатрешна сила,на која понекогаш и јас се чудам. Кога ке се вратам назад во времето и се сетам се што сум проживеала се прашувам себе од каде ми сила? Одговорот речиси секогаш е ист.Силата ни доаѓа со животот. Оној што ни го дал животот, мора да ни даде и сила да истраеме.
Сите грешиме и учиме од сопствените грешки. Некои грешки се поправаат,а некои оставаат трага за цел живот. Се додека постои свест да ги промениме некои одлуки,можеме да ги избегнеме последиците.
Јас не пишав во некоја осебна тема за да дебатираме, туку само сакав да си кажам нешто онака што ми лежи на душа, што се вели... И јас си кажав за моите пријатели, инспирирана од тоа што е околу мене, од животот кој јас и моите блиски го живееме. А, не зборував општо за општеството, за светот, или за некој кој не го познавам. Ти не ги ни знаеш моите машки пријатели, за да знаеш какви се, што се. Можеш само да претпоставуваш. Значи не ти ја сфаќам поентата на твојата реплика. ** И секако дека образованието не е мерило за ништо. Ако си ме читала во другите теми, ќе знаеше дека го тврдам тоа. Ама пак ќе повторам, си пишав во темава, инспирирана за да си кажам нешто, а не за да паметувам, дебатирам, се карам или слично. Гледам дека сите си кажуваат што им лежи на душа, па ако ми се допадне мислењето им ставам ми се допаѓа, ако не се пронајдам во напишаното, не се сложувам, или не ми е интересно, го оставам. Да не може човек веќе никаде да напише нешто без да биде одма реплициран со контранапади. Здосадивте на форумов со тоа.
^ Зошто се чувствуваш толку нападната и дигаш галама зошто те реплицирав. Ме интересираше зошто велиш дека девојките кои се убави, едноставно се празни во главата? Зошто си убедена дека девојка која е средена преку ден, е маскирана, преправена и непрепознатлива во пижами?
Кажав за случаите на моите пријатели на кои секогаш им се случува истото, инспирирана од мислата на Наполеон. Ако те интересираат повеќе мои размислувања на оваа тема, читај ме во таквите теми, таму имам пишано мои размислувања. Иначе и јас сум убава, лична и паметна, и убава сум и наутро во пижами. Така да, те разбирам што сакаше да кажеш. Чао
Спојлер Немав намера на таков начин да копам по нечиј живот. На крајот на краиштата секој има нешто што го мачи. Муабетот во мојот пост беше завртен накај мене.Значи сама себе се осудувам ,за милиони "зошто" кои ми се мотаат по главата. Се прашував колку им е тешко на нив да функционираат така,во однос на моето функционирање. И на крајот физичките недостатоци се тешки,но и психичките не се за потценување.
Ја така саат ипол варев компири и после тенџерето црно,а они уште повеќе.На мајка ми и идеше со се нив да ме фрли
Недела на бебиња и свадби Станав тетка по 7-ми пат, другарка ми се омажи, другата стана мајка, една пријателка е бремена и наскоро ќе има свадба..
Јас денес по којзнае кој пат останав запрепастена од тоа што приоритети и интереси имаат денешниве модерни дами. Сеуште сум под импресии од една напудрена мадмазел која со прстињата не знае ништо повеќе од лизгање на тачот, константно сликање и чекирање, постирање слики на тема види што излапав денес, вечно опседната со кривиот нос и пластична операција на истиот и ај види маци дали да ставам коректор на бубуљицава или да се замаскирам на фотошоп? Аман мори толку многу се трудам да ти отворам очи, да ти покажам некои работи, да ти објаснам дека таа тиквата не служи само за фризури и дека е редно време да пројавиш интерес за нешто повеќе од муабетите на рекла - кажала, а ти упорно од глупа уште поглупа стануваш. И кога на некој се обидуваш од петни жили да му обасниш некои работи, на крај тој некој ти одговара со прашањето “Маци, дали да шмркнам од кафево или да го сликнам за на Инстаграм?“ прави да се чувствуваш како да седиш со полуписмено дете, а не жена во години. Епа види маци, не знам како да ти кажам ама ако мене ме прашуваш можеш слободно да кршиш глава!
СДК ... се стана моментално. Ситуации моментални, случувања моментални, луѓе моментални ... Среќа моментална, тага моментална, љубов моментална, радост моментална, несреќа ... итн. Се некако е моментално, брзо, инстантно, менливо ... и периодично. Не можеш да се надеваш или да очекуваш, нит пак подолгорочна константа во животната траекторија да бараш. Живот од момент за момент ...
Добив едно непријатно прашање.. „абе ти заљубена си или што? “ Не се прашува дали некој е заљубен, едноставно се познава. Личноста е променета, насмевката е искрена, полна со позитивна енергија.. се познава кој е заљубен, во очите се познава. Тоа е но.1 прашање кое е забрането да се поставува! Па гледајте бе луѓе. Заљубеноста тешко се прикрива, цело тело те издава.
Прееска случајно видов девојка што се сопнала и си ја пукнала главата од бетон. Цела беше во крв, цело лице, алишта, балетанки се што имаше на неа беше црвено. Чим ја видов сама, неможев да ја оставам и да си поминам само (како многумина што направија). И купив вода, марамици, палома да се среди избрише малце од малце. 100 пати ми кажа фала девојко. Поминаа може 30 души, 2 само се свртија и прашаа како си а ја видоа во каква состојба е. Каков народ сме бре, секој само за себе да си гледа. Човек може да си умре на улица, а никој нема да дојде да ти помогне.
Дека и покрај тоа што утре полагам испит јас абер си немам да фатам книга но ако не утре во август има друга сесија тогаш ќе положам
Кој вели дека перфекција не постои? За мене перфекција е да бидам тоа што сум.Доколку јас сум јас,тогаш јас себе си се сметам за перфектна,и крај.Колку и да егоистично звучи ова...
Ехеех... Видов дел од школските низ град денес. Баже на скутерот како и обично, дури и застана за да се почуди колку сме се смениле ние две за овие два дена. Марко играше кошарка, ни се насмевна, а и јас нему. Потоа ги видовме Мартин и Јоце, цепеа дрва за зимата. Мажи бе, еј. Сите пријатно ме изненадија, а со последниве и малку муабет направивме. Сеуште сме истите будалчиња... Веќе ми недостигаат, секој поради нешто посебно. Не сакам да се заборавиме. Од сите седумнаесет редовно комуницирам само со едно девојче во изминативе два дена. Се надевам дека и другите ќе ги видам некаде летово.
