Сакам да кажам...

Јас го разбирам форумов како пица во која има разноразни печурки, лути пиперки, кашкавали, кечапи, мајонези и така натаму. Како што има пица со благи и лути пиперки на пример така има и на форумов добри и лоши членови, сочни, и така натаму.

Патем, ова го пишувам зошто ми се пријаде пица. Отидов да си нарачам.

 

Денес одбив да направам некому мала услуга, и ми доаѓаше да си ја треснам главата од ѕид, јер грижа на совест ме изеде, ама после ми текна колку пати мене ме одбиле за услуга, и ми дојде полесно некако

 

Пазете на кого верувате и ѓаволот некогаш бил ангел...

 

Имам гости деновиве.
И со никого се немам зближено колку со луѓево, па и муабетот ми оди за се и сешто. И така поминуваат саати.
Денес готвевме за нив, спремен појадок па ручек и задоволни беа.
На крајот си пуштија музика и си уживаа гушнати, јас се повлеков во соба.
Мислам поубав ден дали имав во животов не паметам.
Мојата мајка и мојот татко многу ми недостасуваат. Многу сакам да ги видам, гушнам и да ги прошетам овде.
Но, ќе биде се. Ќе биде.
Мисла што секоја вечер си ја кажувам пред спиење.

 

Некои луѓе стварно немаат ни осет, ни жал, ни свест

Млад човек умре пред месец дена, комшиите карши нив пред две недели со зурли и тапани правеа веселба дома, пред да прават вечерта свадба во кафана.

А вечерва трешти музика од комшиите до нив, саботна вечерна забава во двор.

Како ли им е на семејството? Не помислуваат ама ич на нив. Жално, стварно не им е дојдено да слушаат да ечи музика. Душата од тага и жал им се распарчува. А некој ко за инат им пушта музика.

 

Дали имало музика или немало у позадина - тагата пак ќе е иста за луѓето. И не верувам дека е за инает пошто како што рече, имало повод. Тоа е.

 

Па не умреле комшиите, аман.

Луѓе свадба праеле, не откажале коа во фамилија им починал некој, не па комшијата. Животот иде даље.

Значи ептен малограѓански муабети, од толку млади луѓе. Страшно.

 

Никој не рече да ја откажат свадбата, нека си се веселат колку сакаат во ресторан, никој не им брани. Ама вака дома, пред нос на другиот, стварно невкусно.

А другиве комшии што повод имаат вечерва? Ништо! Наместо да одат во диско и да лудуваат таму, решиле диското да си го донесат во двор. И да нема таков случај во комшии, стварно толку гласна музика да ечи цело маало, во ниедно време, стварно не е во ред.

Да де малограѓански муабети Не гледам ништо малограѓанско да сочувствуваш со другиот, на кој не му е дојдено да слуша како ечи музика, затоа што закопал нешто најблиско.
И не станува збор за некој стар, кој си го проживеал животот, па му дошло време за умирачка. Не дека тогаш семејството не тагува. Ама не е иста болката.

 

Сдк 1:Сфатив дека сум пресамобендисана, преамбициозна и ѓубре.
Со блиските сум секогаш добра, ама и тие да ми згрешат сум ѓубре со нив.Баш интересно, порано самодовербата ми беше на дно спуштена, не верував во себе, немав став.
После неколку години, друга јас.
Ама во државава само така.Со долги раце секаде, амбоциозно, без страв и најважно -> ВЕРБА ВО НИКОЈ.
Секогаш ослонувајте се само на себе.

 

Па и да нема некој во жалост пуштањето и/или свирењето на прегласна музика не е во ред и не е ни дозволено.
И да,треба и осет да се има!

 

Жално е нека почива во мир...Но мислам дека таа музика не менува ништо.Секако е жално но тоа е реалноста животот не застанува со нас.

 

Леле како осудувате, пак уште и вреѓате.
Пишала, скролнете, одма заклучивте со еден пост дека во @cresa-jagoda постои малограѓанштина.
Ве молам, опростете ми некознервативни и либерални млади.
Пак уште и очи превртувате.
Не знам како може да уживате кога ќе цитирате некого и ќе се спротиставите за ситница.
Да не може човек што сака да си каже на душа, одма со осудите почнувате.

 

Сакам да кажам имаме комшии седат цела вечер се смеат урлаат викаат пуштаат музика.. и тоа не се деца туку возрасни од 30 и кусур години...пред некоја вечер и на гитара си свиреа кучево наше ке цркнеше од лаење па ништо така живееме зашто Жал ни е за човекот не е добар малку со паметот откако татко му го убиле.. да го пријавиш само беља ке си направиш а и негов двор негово право што се нема осет се нема ама ова е Македонија...ке се смени може нешто за 100 год...
и бај д веј не напаѓам никого давам пример што луѓето се одма до нас..

 

Овде не смеете да бидете гласни.
Има места каде што има поставено табла каде што пишува "Silence, please" или "Be quiet"
Инаку во спротивно викаат полиција.

Се се затвора во 7часот,кафичите работат до 22 часот, а само Пачевил и дискотеките во Рабат работат до сабајле.

Бидејќи работев кетеринг, организираат настани во паркови, такви настани траат до 12 часот.
Единствен настан на кој ми беше преубаво беше настанот на Андреа Бочели преубава организација и преубав однос со нас вработените.

Секој во свој ќош гледа овде ама сите се држат до правилата.

 

По уште една непроспиена ноќ, зачекорувам во нов ден, заедно рака под рака со џелатот на мојот живот...Уште една нова лажна надеж ме носи до мостот на ноќта. Исчекувањата се огромни како и секој нов ден. Додека го смирувам крикот на моето уплашено срце, мојата душа вреска од нечујна болка. Молкот е посилен од мојот говор, кој и така нема што да каже што веќе не е кажано, а го имаат слушнато само оние кои сакале да слушнат. И така молчешкум си чекорам со моите двајца пријатели, едниот е уплашен до смрт, а другиот е храбар како најголем херој кој ќе ме одведе до мостот на новата и надежна ноќ.

 

Сепак треба да се има осет.
Кога умреа мои комшии никој не вревеше и не пушташе гласна музика неколку дена.
Полицајци предупредија едни спроти мојата улица дека не смеат да вреват и да пуштаат музика над дозволеното,па макар и свадба да има.
И ништо нема да ве чини да не пуштате гласна музика барем 2-3 дена иако треба и повеќе ако некој ваш комшија тагува по свој близок.Ако вие не покажете разбирање кон него/неа,нема ни тој/таа да покаже кон вас.

 

Недела, 06 и 30ч, ѕвони некој на ѕвончето. Ѕвони еднаш, двапати, трипати, упорно ѕвони. Прво што ми падна на памет дека на дедото кој што живее под нас му се слошило или нешто му биднало. И срипав јас од креветот прва, отварам вратата да видам што е работата, цела исплашена, потресена, разбушавена, кога гледам зетот на дедото, бара да го поместиме нашиот автомобил за тој да можел да си го паркира неговиот . Ај што не живее човекот таму, ама можеше бе на улица да го оставиш автомобилот, па во попристојно време да ѕвониш. Вака сега сите сме по дома на лева нога станати, расеани, изгубени и ненаспани. Значи стварно е важно какви комшии имаш. Нека е со помин денов .

 

Не, следен пут да си се договорат луѓето шо планираат да умрат, со вие свадба шо планираат или друго славје, да не се потрефат у ист месец, апа не у иста недела или немој у ист ден.

Да не треба после свадбата да се откажува поради комшијата, иако е планирана година унапред, и иако на славениците никој не им умрел. Па и да им умрел, животот иде даље.
Иначе, комшиите знаат дека ќе има свадба и слободно ако им смета туѓата радост, или па гласна музика, можат да прошетаат негде на 5 саати.

И да, малограѓански муабет е. Ако членката убодела неколку мислења, не значи дека за секое треба да ја тапшаме по рамо.И да, иам право мислење да си кажам , исто као шо она си кажа за комшиите.

Ајт.

 

Јас да сум од страната на оние кои изгубиле близок и да дознаам дека заради нашата загуба комшиите си ја ускратуваат веселбата која се дешава еднаш во живот, би ми било ептен неубо.

Ако не ми се слуша гласна музика и ако сум уште во жалост, ќе тркнам некаде на прошетка или на гости дури трае веселбата.

Луѓето свадбите ги планираат времиња унапред па не ги откажуваат и ако умри некој од нивна фамилија. Не па да гледаат дали комшиите се во жалост или дали им е дојдено до гласна музика.

И аманте веќе со тие поплаките за гласна музика и врева, малтене звучите како пензионери и како луѓе што седат изолирани во стаклено звоно. Не мислам на секојдневни седенки и фешти до утринските часови, туку дешавки по некој убав повод, како пример свадба, роденден и слично. Ќе стиснам заби и нема да мрчам затоа што и кај мене некогаш ќе трешти музика.
Дојдете, живејте на запад, баш како за вас што се' ви пречи е. После 8 навечер е мртво, вришти од депресија.
Не знам за вас, ама мене гласна музика заради свадба, или некој таков сличен повод, ми причинува ептен среќа.

И така..