Несамоуверени, неконтролирани, конзервативни авторитети, од тоа нема полошо... и на таквите колку и да им простуваш ќе продолжат да те разочаруваат, и тоа е...
Добро значи, кој ѓаол ме натера сабајлево, да се качам на вага? Не, озбилно. Кој?! Тешко него, само да го најдам. Недело, предосеќам дека денес и ти си ми црнио тефтер, запишана. Денес не те сакам, така да си знаеш. Мора под итно нешто да преземеш, инаку тешко тебе. И знам дека се досадни и клише муабети. Ама праам два теста. Не знам ништо, ни за ќец нема поени да имам. Дупка сум. Ако Елено, ти прави си домашни чипсови, куглови/куглофи како и да се викаат. Прај си. Па после Цацко, у ствари неделата ти е крива. :up:
Признавам ете ми се јави малку љубомора, ама јас и ти и онака не се сакаме многу а ни малку па затоа нема врска. Не знам ни зошто трошам две реченици на тебе.
Живот. Толку непредвидливо нешто,едно долго патување проследено со многу авантури. Приказни и случаеви што можеби никогаш нема да ги очекуваш. Што можеби нема да претпоставиш дека некогаш ќе ти се случат. Толку болка и тага,среќа и радости собрани на едно место. Толку измешани емоции,толку луѓе,а ниеден човек.. Сите доаѓаат и си заминуваат,порано или подоцна,сепак си заминуваат.. Со кого остануваш? Кој е покрај тебе? Единствените пријатели ти се Скопје,ветерот,сонцето и музиката.. Го чекаш денот кога ќе ги спакуваш куферите,и кога ќе заминеш во туѓина.. Никогаш не било,и нема да биде фер што некои луѓе,кои што не заслужуваат да живеат,всушност имаат подобар живот од твојот. Луѓе кои што нанесуваат зло на сите околу нив,зрачат со негативна енергија,уживаат во сите благодети што животот им ги пружа.. А ти? Што имаш ти? ...
Има луѓе кои сериозно не се свесни за нивната убавина, како внатре, така и однадвор. Ама убавото во се' тоа е што не се трудат на никој начин да се експонираат, само блескаат. Е тие луѓе колку ми се убави..
Го знаете она кога ги имате 999 пазли перфектно наредени и склопени ама ништо не е целосно додека не го пронајдете оној 1000тиот кој некаде ви се загубил? Јас во петокот го најдов 1000тиот, долго посакуваниот, чеканиот - најсовршено несовршениот. Не знам што е ама сигурно не се опишува со зборови ова чувство кое ни со оргазам не се споредува... Не можам насмевката од уста да ја симнам, нит ми се јаде нит ми се спие, се осеќам најслободно и исполенето после толку долго време. КОлку и да трае не ми е грижа, битно постои и ќе постои барем уште некое време. На среќата не и треба штоперица...
Човекот е човек, без разлика на годините. Страшно е кога ќе видам/слушнам кога постарите не се почитуваат.Се повредуваат, навредуваат, омаложуваат, исмејуваат, се оставаат на цедило, посебно луѓе во години.Со која душа тоа некој го прави? Како да не се размислува што тие стари луѓе, направиле за своите деца, па дури и за оние кои што би можеле да им бидат деца.Нема изговор за таквото однесување.
Срцки се девојкиве што пишуваат статуси just married. Радостии. Лепат овде фотки од свадба, ги шеруваат, ги тагнуваат... После тој среќникот со неа ко ќе почне да и прди по дома, да ждрига док глеа фудбал, да заглавуе на after work party и да го снемуе по пет саати од топлото брачно гнездо кога оди по цигари, тогаш полека сфаќаат дека бракот не е песничка од Златно славејче. XAXAAXXAAXAXAXXAXAA
Кога ќе видам некои луѓе, намуртени и изнервирани за неважни работи дури и во сончеви денови како петоков и саботава што беа, ми иде да почнам да им ги кажувам најурнебесните смешки што ги знам и највеселите песни да им ги пуштам! Барем на такво весело временце, не се прифаќа друго освен насмевки! A најбесценето чувство е кога со некој твој убав збор, навидум мал и обичен комплимент, ќе разнежниш некого и ќе направиш да се почувствува многу среќно и сакано. Секој ужива да слушне нешто убаво за себе, но уште поубав е моментот кога уживаш во среќата на некој близок кого ќе го охрабриш и израдуваш со некој комплимент што си го кажал...
Тагата што ја чувствувам кога ги гледам остарентите влажни ситни очи на баба ми и лицето полно со секоја животна трага и болка. Само тогаш ми се слеваат наголеми и најискрени солзи...такви од кои ви горчи во грлото и ви лути во носот. Рака која ми подава се уште пари, ако не ги земам се навредува, ако ги земам, тешко ми е, не ги сакам не зошто се од неа, туку зошто се бројани, а ние сме млади и заработуваме за себе си. Па и купувам неа банани и порокали еднаш неделно... Минливи сме, а сакам да бидат тука засекогаш. Колку пати треба да им кажеме благодарам зошто постојам? Уф...тежок ми е денот без особена причина. Ама од вакви денови се потсетувам што ми е важно. Мене ми е апсурдно кога слушам мои врсници кои викаат - ах моите баба и дедо не ме сакаа, беа строги и знаеа да не истепаат, никогаш не беа расположени, па и јас не ги сакав, до душа и ги мразев. Знам дека не можат да бидат добри луѓе. Како може да ја изгубиш барем благодарноста што постоиш ти себично копиленце? Така најдобро знаеле, баба и дедо се тука за да се сфатат несериозно, да се насмееш на нивната старост, но не и да се потсмееш. Она од кое ти доаѓа недостигот се твоите родители кои како попаметни и помлади требало да ја направат разликата во однесувањето и воспитувањето во однос на своите родители. Со нив решавај си ги проблемите на зрело ниво...ти сезнајко еден. Некои мои познанички и другарки и другари имаат веќе и деца... гледам дека откако им подпораснаа децата и не се многу поинакви. Се дерат, викаат огромни НЕ пред своите деца, им даваат готово купена храна... За пример...прекрасни родители.
Сдк колку малку е потребно некогаш да му пружиш нешто на некој туѓинец за да ти возврати со насмевка и топол збор кој ќе ти го разведри денот. Да се свртиш и да си заминеш со топлина во градите ко да си го освоил светот... а всушност... само си подал рака некому
Една палачинка со нутела и банана која сум во план да си ја направам кај и да е. И викаат во друштво е поубаво па си го викнав него да си јадеме заедно . Убаво пладне.
Сакам да се начукам јако. Како во деновите кога ме болеше свиралото за све. Како во деновите кога патот ме носеше а не нозете. Како и кога не знаев кај ќе завршам секогаш си поминував многу добро. Сега? Ништо. Се е без бои, љубов, срце. Ништо не живее во нас луѓе. Ништо.
скд ми треба време да се навикнам на ликот на некоја феминка кога ќе си го смени аватарот. Ај што ми треба време да скопчам дека `новата` е уствари "позната" зашто поударна ми е сликичката и мојава фотогравска меморија слабо процесира имиња, па и уште треба на ново да си градам замисла за карактерот и изгледот
'..Незнам од каде да почнам, гледам и се чудам. Како од ден во ден во Скопје се менува по нешто. Страшна работа е тоа што секој нов ден, се појавуваат нови “хулигани” и наркомани по улиците на нашиов град. Не ми се верува дека за нив тоа е нормално, а со брзина на светлината бројот им се зголемува. Не сме некој голем град, сите се знаеме од некаде, не само тоа проститутки или курви како сакате зборов стана универзален и за малолетни девојчиња, и на нив им се чудам. Среќа не се во голем број, ми се допаѓа што почесто гледам фини и дотерани девојчиња штета малце повеќе пцујат и се на некој начин, ние тоа што го викаме “дигнати” ама во пролазна фаза се и они. Се надевам ќе им дојде памет и на нив па ќе си го сменат речникот, ќе сфатат дека треба да бидат девојчиња со карактер, став и ни помалку ни повеќе да не паѓаат на некој 25-годишни со некое БМВ со затемнети стакала што внатре се слуша српска музика т.е турбо-фолк. И да, најдете си го правиот за да не си ги менувате дечковците како чорапи. Ова беше за вас девојчиња, а за вас момци време е да се освестите дека не треба сите да шетате по шушкавци и тренерки низ Скопје, и дека не секој може да биде тоа што во населба е некој дург. Се знае секаде има хиерархија. Бидете малце по самостојни, нека не ви го гради некој друг животот, ако сте толку јаки не ја искажувајте силата во вас преку тоа што ќе се соберете во поголема бројка и ќе се тепате низ градов. Едноставно кога ќе се смените ќе се сменат девојчињата, а и целата генерација што во моментов очигледно дека е СЈЕБАНА...'
Љубомората во реалниот живот не е нешто чудно, но чудно е кога се повеќе ја гледам и во виртуелниот живот на форумов... Уште повеќе се чудам на некои членки, наводно многу паметни и искусни, кои со некоја Х се здечкале на некоја тема Spoiler (нормално, сите имаме различни ставови, затоа и се темите за дебатирање) , па потоа ја мрази како најголем непријател. Да, форум е, ама некако и тоа се намирисува овде. За жал. Ако има некој набрзинка да ми пише ЛП, за едно мало прашање..
Aко сакате да го знаете значењето на една година, прашајте студент кој паднал таа година поради еден испит. За значењето на еден месец, прашајте ја мајката чие дете дошло еден месец порано. За значење на еден ден прашајте ги заљубените, кои едвај чекаат да се видат. За значење на една минута прашај некој што му побегнал авион или пак автобус. За значењето на една секунда прашај некој што избегнал сообраќајка. За значење на една стотинка прашај некој на олимписки игри што земал златен медал. Времето не чека никој, искоритете го секој момент!
Помислувам на тебе, очите ми се полнат со солзи. Си викам зошто дозволив олку да се поврзам со тебе? Зошто успеав пак да засакам? Бар ќе ми беше сеедно што не си звонал цел ден, бар немаше да се замарам каде си и со кого.
Неубав период, без некоја посебна причина. Некако ми е се' тажно, сиво, очајно. Ми се случуваат само глупости во последно време, непотребни сра*а кои ми ги тенчат нервиве, кои и така одамна се истенчени. Сепак, има една мала искра надеж, наѕира од позадината, таму некаде. Има шанси да се случи нешто многу убаво, кое иако е производ од најтешкиот период на мене и моето семејство, сепак би ни дало утеха и излез. Го молам Бог да се случи, да излезе работата во наша полза. Не заради мене, туку заради моите, да живнат и тие малку и да се порадуваат, да видат дека не е се' изгубено и дека сепак на крајот од денот постои правда. Работам многу периодов, работев и цел викенд, непланирано, зошто нели, во 5 до 12 секогаш мора да се случуваат сра*а, како што реков. Значи не можам да опишам доволно колку ми се крева коса и ми се костреши секое влакно од несериозни луѓе, кои чекаат во последен момент да ти соопштат круцијална работа, за која ти мораш да најдеш решение како знаеш и умееш. Разбирам да не си ставаш се' и сешто на ум, да не се заморуваш со непотребни работи кои ти ја цицаат енергијата, ама побогу, работи си ја работата за која што земаш плата, и тоа завидна! Не ја префрлај на друг, особено во последен миг! Нејсе, да не заморувам со моите проблеми. Наминав само да си се искажам, и сега полесно ми е. Ми треба само уште недела дена одмор за да профункционирам како човек, ама тоа нема да се случи Ќе издржам некако до април, а тогаш одам на заслужена воздишка од секојдневието. Баш вчера се договоривме, ќе одиме во едно селце, тотално изолирани од се' што не окружува, без телефони, без интернет, мејлови и луѓе. Само јас и тој и бескрајните пространи зелени ливади Малку да избегам од муабетов, отишол вчера да си купува патики, па случајно видел дека ги донеле тие што ги меркам уште од лани и ми ги купил Срце бе! А да знае само што му спремам јас... Има да се подмоча Едвај издржувам да не му кажам кога ме гледа во очи, ама ќе се воздржам. Мора да биде тотално изненадување, и мислам дека кога ќе му го дадам во раце тоа што цел живот го посакува, одма ќе ми клекне Денес ме чекаат куп обврски, ама обврски за себеси. Денес постојам само ЈАС. Ќе се посветам на себеси целосно, ќе се разгалувам, ќе се разубавувам и ќе уживам. Слатки обврски ми се тоа, многу сакам да се тинтарам И ќе се тинтарам, за инает на грдиов период и грдово време и грдава недела. Се' е грдо денес, ама јас ќе бидам убава
Со тешко срце, често е разумно да се прегрне реалноста. Им завидувам на луѓето со подалечни амбиции од тука, со креативноста која копнеат да ја реализираат во секојдневието. Досадното еднолично секојдневие за нив е постојана авантура во која се соживуваат со нереалните карактери, иновативна креација на нивната креативна секција од мозокот. Не се тоа уметници, тоа се очајни луѓе кои наоѓаат начин да го внетнат животот кој го посакуваат во овој животот. Филџанот со турско го гледаат како егзотичен салеп сервиран во мало ресторанче покрај Ајфеловата. Вистината е, не сум била во Париз и незнам дали има ресторани кај што спомнав, незнам ни салеп дали служат. Ама ако сакам да одам, активно ќе работам на случајот да стигнам таму наместо да се преправам дека веќе сум. п.с. ( и надвор од темата ) Сакам да конкурирам за снаа на годината, ако имаме таков избор на форумов, ако не предлагам да имаме.
