Смешни се споредби на војски и козметички салони Работава испаѓа дека овие депилофобиве не се депилираат зашто биле мажишта, а не зашто едноставно не сакаат. Тука се гледа трагедијата на ограниченоста, а потребата за оправдување е само дополнителен зачин на тоа. Секој може да шета како сака, па дури и како captain caveman, ама нека не мислат дека тоа ги прави повеќе мажи од останатите. А уште помалку треба да мислат дека сите жени копнеат по нивните љубовни теписи и јамболии.. - http://www.youtube.com/watch?v=6Whgn_iE5uc
понекогаш имам толку многу различни планови за иднината , како во главата да имам се подредено и си замислувам дека еден ден ќе бидам таа моќна девојка што без страв ќе излезе пред светот, што ќе направи нешто во животот и ќе биде горда со себе, што може да им покаже на другите дека љуѓето не се така како што изгледаат надворешно , дека секој еден има своја дарба , свој гол што се обидува да го оствари. Детето што го виде вчера со искината облека и нечисто лице може еден ден да биде најпознатиот научник, или човекот за кој цел свет зборува. Или истото тоа дете може да биде никој и ништо затоа што нема инспирација, нема некој што верува во него, нема услови. Понекогаш сакам да бидам личноста што ги споделува своите мислења и емоции, што барем малку инспирира други луѓе да се најдат себеси и да имаат надеж. ~ сепак на крајот на денот јас сум таа на која и е срам да стави своја слика на фејзбук..
Мадам-А, не ми го чепкај колегата капетан. Туку, го знае ли некој оној момент, кој од нигде-никаде ќе излета додека јадеш еурокрем или додека соблакаш чорапи... оној момент кој гласи „Ова не сум јас, не планирав ваков да пораснам, требаше да бидам пилот кога ќе пораснам или барем возач на камион, ама нешто по ѓаволите требаше да управувам кое е машина!!! Не сакам човечки животи да управувам и да бидам управуван од истите...“ Не сте го доживеале тој момент? Сте го доживеале? Епа ја го доживеав пред малце... не е прв пат, ама е пак, еве го, тука е уште, си седи. Му викам да си оди, да се тргне од мене, ама не сака да оди никаде, како маче во зима ми се пика во ногавица за да се стопли. И сега, кај да свртам? Кому треба да платам да го искречи ѕидов и да почнеме да цртаме од почеток? Ништо, не цртам, очигледно за цртање не ме бива. Од денес ќе пишувам, на пост-ит ливченце ќе ги создавам ликовите, на друго ливченце настаните, на трето темите. На крајот, ќе ги изгорам, а пламенот ќе создаде книга. Книга која никој нема да ја купи, ама сите ќе видат. Некој... можеби и ќе прочита што има во огнот.
Го доживуваме врвот на сопствениот идиотизам кога не ги поправаме грешките за кои и самите знаеме дека мора под итно да ги поправиме. Си подзамижуваме де со едното, де со другото око, демек тоа ќе ја намали грешката.Епа не, грешката не се намалува. Си постои таа. И ќе расте се‘ додека не не‘ опколи целосно и се‘ додека ние самите не се претвориме во нашата сопствена најголема грешка. Никој не ни е крив за работите кои сами ги избираме. Не може да се вадиме на тоа дека нешто не‘ понело и дека не можеме да го контролираме. Тоа го прават животните. А ние... ние сме само човечки битија... и имаме само разум... ништо повеќе. Ама не секој знае да го искористи тоа.
Што има толку мајка ми против мене? Што сум и направила? Зошто не ме остави на раат со мојата депресија? Кога бев помала ми требаше нивно внимание, ама таа и татко ми беа преокупирани со работа. Е сега ќе ме молат за внимание, ама нема да им го дадам! Никогаш нема да ја разберам. Божем не гледа дека цели денови само кмишам и гледам да се расположам со филмови и едвај чекам да дојде време да испаднам во чаршија, па и ми доаѓа над глава да ми вика да испаднам надвор со нив на тараса? Зошто? За да има со кој да се кара, а не ми е дојдено до карање. Знаете во мојот клас имаше едни девојчиња што не одат на родендени никаде, никогаш не излегуваат, ама мајка ми сака да бидам како нив. Ги видела како возат велосипеди. Да и јас ќе возев да ми имаа посветено малку внимание и да ме научеа, зато што сама неможев и го знаеа тоа. Ахам исто сака да бидам и како едно девојче што се мува со секој втор во градот (ама таа не знае за тоа), ама многу убав муабет знаело да прае девојчето, а јас само сум ќутела и со слушалки сум седела во темница. Секогаш сум била одлична на училиште, не пијам, не пушам и правам се на што родителите би требало да се гордеат. Ама не! Зашо они да се гордеат кога можат да ме критикуваат? Пфф. Е ми скисна веќе, од сега правам како што на мене ми одговара!
Ве молам игнорирајте ги троловите, продолжете си со муабет како да не постојат. Не дозволувајте да ни` ги уништуваат темите со навреди и офтопици. Koj e за кафенце?
Пишувам тука бидејќи сум очајна и веќе не знам што да направам. Ве молам не ми го префрлајте или бришете мислењето бар во наредните неколку часа. Женски, дали некој/а од вас кој/а живее во Скопје би сакала и би се нафатил/а да причува две маченца во рок од два месеци? Сите трошоци за ветеринар, храна, и се` што е потребно ќе ги покриваме, само бараме некој кој би се нафатил да ги причува и потоа да ги земеме, значи не барам некој кој толку многу ќе се приврзе за мачињата и после нема да сака да ги врати назад, сериозно прашувам. Премногу се грижев и се грижам и за двете, и само ми е потребен некој кој би одвоил некои 8 недели за да ги причува сонцињава. Доколку има некој кој би можел да ми помогне нека ме исконтактира, како што кажав сите трошоци ќе бидат покриени од наша страна, под услов да ги причува на два месеци и потоа да ги земеме. Благодарам од напред!
Ма, здодевно е летово! Кој ќе каже спротивно или е уште under 16 или има пари па се журка по плажите во странство. Трето нема. Особено за нас академските граѓани и оние без работа кои секако се во огромен број, нема живот под ова поднебје. Не дека има во другите годишни времиња ама сепак... Како да им соопштиме на нашите ,,контролори'' дека сме млади и ни е потребен квалитетен ноќен живот? Живот кој не беше замрен пред 10 години? Вака некој од страна да ме гледа ќе помисли сум се мрднала ... Сум се затрупала со едно тенко сино фротирче на креветот и буљам во компјутеров и само се мртшам и смеам во кратки интервали. Чат-пат одам до библиотека за да земам некоја добра книга, и во две недели - три пати кафе. И тоа би било се од мојот летен ,,забавен'' живот. Ама, доста мрчиш Валерин. Си помислувам во себе... Можеше да биде и мошне интересно ако посакав. На пример да оставев некој испит па да морав преку лето да учам, наместо да седам дома да читам книги и гледам серии и филмови. Поздрав до вас, останете ми ведри, cause Winter is coming. Aко се лажеме, ама пошто утехата е мелем за душата. Дигнете ги чашите и Cheers! Ве поздравувам сите.
Ремек-делата навистина вредат за мачењето во нивната изработка. Еве дефинитивно вредеше што си го скршив ноктот, исеков прстот, скршив нож и целиот неред во кујна. Салатава е убавини. Другпат пак ќе ја правам, па за последиците не ми е гајле.
Кругот на пријатели ми се намалува, не поради тоа што се мразиме, туку поради различните мислења и карактери. Многу пати пријателите сум ги ставала на прво место, сум гледала нив да им биде угодено, многу работи сум премолчела само за тие да не се почувствуваат навредено, а зошто кога јас ќе се ставам на прво место, тогаш сум била себична личност?
Најпрво да кажам дека супер е тука, времето ми се погоди, а како што ми кажа братучетка ми и во Македонија се стоплило, ви го пратив сонцето. Ширам познанства, веќе неколку другарства склопив, а си имам и еден најдраг другар, да се „пофалам“ изгледа ми се допаѓа. И така денеска со најдрагиот другар отидовме на плажа, се беше во ред се смеевме, се додека не слушнав плачење, една мајка плачеше и викаше по ќерка и, која што одеднаш се изгуби, ја снема, сите одма паника дигнаа и другар ми ми вика е види таму изгледа тоа е девојчето, девојчето се давеше. Другар ми ми вика ај ќе им кажам и јас какво кажување бе секунди се во прашање, живот или смрт и ко будала земав да пливам до девојчето, мислам најбрзо до сега во мојот живот пливав. Другар ми се дере по мене Дрииииим, Дриииииим...после тргна по мене, а и други луѓе по мене, ама стигнав, среќа во несреќа што стигнав, не знам како изреагирав во тој момент, во такви моменти човек едноставно се губи. Стигнавме со девојчето, беше преплашено, траума голема и беше, мајката ја гушна, скоро сите на плажа аплауз, ми се заблагодари мајка и, бев центар пажња, а другар ми, па ми вика свака ти част си го ризикуваше животот, ама не знам зошто, но сигурна бев дека ќе успеам и успеав спасив, спасив живот, а се беше премногу филмски, прво мислев дека сонувам, но не било сон. Сфатив дека човечкиот живот е многу битен, а чудно е како можеш да го загубиш за неколку минути, еден и вреден ни е. Инаку да ете денес ден за паметење ми е, лани на овој ден се зачленив на форумов и денеска ми е првиот роденден. Многу научив од тука, имаше и некои расправии со некои членови, но добро воглавно супер форум е само да продолжи вака.
Посакаувам некогаш,барем НЕКОЈ (било кој) кога ќе ме праша како сум и му кажам добро,да ме прегрне и да ми рече знам дека не си Не сакам никој да ме жали и сожалува/понижува, затоа станав горда и цврста ,но не и камен ...
Фино ги испружив нозете во дворот на топлото сонце по долгиот ден. Со ведра насмевка задоволно ги земав едно по едно и ги носев до лицето, ги бакнував и ги враќав назад. Соседот ме праша што имам таму. Реков кутија полна среќа. Три мали мачиња чии очиња сеуште не се отворени за целосно да уживаат во убавината на денот.
Ола,луѓе! Па,како сте ми,што има ново?Да варам турско ? Јас,пусти рачиња мораат да напишат,уживам на плажа.Да,сега ноќе.Нели е најубаво?Најубаво е сабајле,и ноќе.Кога си сам.Кога нема никој.Кога мислите ти одекнуваат во тишината. Да ви речам право,овдех се шири некоја позитивна енергија.Дал е до мене не знам,важно постои некоја позитива наоколу која струи и низ мене.Додуша,имаше некои ситуации,не баш пријатни, во кои главни ликови беа млада женичка,со така подолг јазик,со епитет „проста“ од следнава,„свекрвата“ која е со уште подолг јазик и уште дедичкото,верен придружник на сопругата. И,тијах,главните ликови го разгламија автобусот,не расонија,а рано сабајле беше.Срамотах де,се караа за тоа под кој агол,„снајката“го навалила седиштето во автубосот...автобусот де!Комедии беше,комедии...ама ние сиротиве,во аутоб'сот што бевме најмногу настрадавме...слушај,слушај,де божемската свекрва,де божемската снајка!Тука и дедето...важно,преку глава ни дојдоа,стварно! Нејсе,овде ми е много убано,много џиџано! Појздрав до сите,љубох до сите!
Помина времето кога им угодував на сите.За сите бев тука и секогаш спремна да ја пружам мојата помош,поддршка и како ти возвраќаат?Боли тоа,навистина боли.Луѓето што си ги сметал за блиски и за кои секогаш си бил тука да ти возваќаат така.Не верувам во другарство, се е интерес неможам да го сфатам сето ова но ова проклето е точно:Луѓето ќе ти простат се само тоа да си поуспешен не.Шо да правиш ограничени умови на кои најголем успех им е бројот на машките што ги однеле в кревет.
Среќна тргнав на пат, а се вратив потажна од кога било. Болна сум. Треба да одам на операција. Не знам дали ќе се излечам. Голема подршка се моите родители и баба ми. Тешко ми е многу.
