Сакам да кажам...

Темата за телефон и интернет пристап на деца ме натера да се сетам на моето онлајн искуство. Првиот телефон го имав на 10 години, и од тогаш имам интернет дома. Сега имам 28. Цело полнолетно дете сум на интернет и во мое искуство е "highway to brainrot".

Сум имала убај искуства, само тука сум од ко имав 12-3 години. Пред ова Гламстик и еден форум за Ангели серијата. Паралелно со тука бев на tumblr, hi5, kik и листата оди до недоглед. Шо се имало, јас сум имала.

И иако сум била дел од многу луѓе, социјално ми поможи многу, ја преживеав и дискусија интернет ерата од 2015/6 и сигурна сум дека драстично различен чоек ќе бев без интернет - мислам дека една од најголемите грешки на моите беше шо јас имав неконтролиран и неограничен пристап на интернет.

Можев да побарам се шо ме интересира, а сигурна сум дека до сега знајте дека многу работи ме интересираат. Curiosity killed the cat. Можев да ја побарам и најмалата и најморбидната ситница шо ме интересирала и да западнам во одреден rabbit hole. Се сеќавам бев тинејџерка ко открив теории на заговор, глупо дете, па voila дојде и страшна анксиозност на сцена зошто детски мозок не можеше да се справи со промените во околината шо ги имав приватно, со уште дебел слој нефилтрирани интернет информации. Физички болки од та анксиозност имам до ден денешен. Од друга страна веќе со години истото го читам за забава. Вредеше? Шознам. Можам и друго да читам за забава, еве не мора то. Памтам експлицитно дека еднаш се соживеав со нешто шо го читав и не можев да се стабилизирам поќе од неколку недели. И ова беше шема низ која се движев.

Можев да зборам неограничено со кој сакам, не бев запознаена со stranger danger и мислев дека е то лимитирано само во живо. И онака има инстанци од ко бев дете на кои се сеќавам шо прат крвта да ми мрзни од сегашен аспект. Колку бев во опасност, ама не бев свесна. Ни малку. Мислам дека доволно е да се кажи ова: една година со класот кик ја користевме сите како социјална платформа за меѓусебна комуникација. Е сега here's the catch: можеше да ти пиши кој било и најчесто пишењето беше дикпик од маж, притоа во опис на профил пишеше дека сме малолетни сите (цел клас). И ију крип и блок не ми ги бриши менталните слики. Као, оти колективно користевме кик? Чија идеја беше?

Или Tumblr. Толку многу даваше креативна слобода. Толку многу даваше можност за индивидуализам. И толку bittersweet ми е платформата зошто двете работи за кои е најпознат Tumblr, покрај ова позитивното шо кажав, се: 1) ED (eating disorder) културата и про-ана (про анорексија) содржина и 2) глорифицирање на психички потешкотии и охрабрување за самоповредување. Замисли да си дете, во раст, со сите промени шо ги носи пубертетот и да си изложен на ова содржина.

Ај покасно научив како треба да се справувам и идентификувам ситуации ама па и пораснав. Можи зато сум толку заштитнички настроена кон деца. Пошто се осеќам како да немаше мене кој да ме заштити.

И можам да седнам и конкретни ситуации да пишам цел ден пошто има многу. Ама дел од најстрашните сценарија ги кажав веќе. Јас се сакам себеси со се фалинките шо ги имам. И знам дека не би била ист чоек ако го немам ова целокупно искуство. Ама можда и не мора да го имам? Еве и да бидам поинаков чоек. Можи покасно да научам каков е светот и какви се луѓето и некоја морбидна реалност. Не мора на 10 години или на 12 или на 15. Нека беше покасно, по цена да сум ете и поинаква.

И жал ми е дека колку и да се трудиме, 10 години е сега стандард за интернет на деца. Ај јас ко бев скроз на почеток беше исклучок. До крај на основно (13-4 години) стана стандард сите да имаме телефон со интернет, интернет дома веќе се подразбираше. Ама од друга страна сега колку толку поќе можи содржината да се ограничи и контролира. Цел тој интернет простор не им е дирек на дланка. Шо е добро. Зошто интернет просторот, во негова целост, не е безбедно место.

 

Темава не е чет.
Преписките се избришани.