Сакам да кажам...

Извинете што ви рушам романтика ама на убавите црвени зајдисонца гледајте како на црвен аларм за загадувањето на воздухот.

 

СДК во последно време многу чудно се осеќам, премногу... Како се да ми е рамно, светот нека се распаѓа околу мене јас мирно ќе си седам, а паничев за ситници..
Ниту еден испит претходните години не ми помина без да паничам, без анксиозност, без цела вечер пред тоа да седам и да учам и пак да мислам дека ништо не знам.
А сега толку мирно го доживувам еве ни пола за утре немам научено а се однесува како се да знам си седам на фемина и си уживам, до преска филмче си гледав и гајле ми е за испитот. И чудно ми е не сум јас ова. Некако за ништо не се замарам, буквално секој ден живеам како утре да е последно па немам потреба со ништо да се оптеретувам.