Обиди се да го сакаш она што го добиваш, ако веќе не си сигурна дека ко добиваш она што го сакаш. За да го добиеш онас што го сакаш, прво тебе треба да ти биде кристално јасно што сакаш. Секогаш кога се наогаш на крстопат застани и размисли по кој пат сакаш да одиш, обично се тоа едно насочни улици, одбереш ли погрешен правец можеш да си го зае*еш животот до крај.
Огромна болка ме стиска в гради. Ми доаѓа да ја искорнам, но не знам како. Да можеше да ми се исполни само една желба, знаете што би посакала? Да има мир насекаде. Тоа е се` што ни треба. Колку и да се смееме, не можеме да кажеме дека насмевките ни се вистински ако немаме мир. Ако срцето не чука смирено, тогаш нема мир. А моето никогаш не е смирено. Во целиов мој живот, сеуште не сум почувствувала мир. Ниту кај мене, ниту кај некој близок. Толку ли е тешко? Толку ли е тешко да бидеш човек, да гушнеш некому, да му посакаш се` најдобро, но од срце? Толку ли е тешко да се каже вистината? Од тоа си патиме. Од лагите кои ги слушаме секојдневно. Од љубомората која ни самите не ја гледаме, иако ја чувствуваме. Од навредите кои повредуваат некому во овој момент. Сето тоа не ни дава мир. Чувството дека си повредил нечие срце те убива, иако не можеш да си го признаеш тоа. Чувството дека некој е подобар од тебе, само затоа што ти самиот никогаш не си се обидел да постигнеш нешто слично. Кога ќе можеме да се соочиме со сиот овој свет и со самите себеси, дури тогаш ќе постигнеме мир во својата душа.
Јас да ви кажам почнав да го засакувам овој период. Периодот кога една година завршува, а друга почнува. Оние на коишто им била среќна годината се надеваат дека и следната ќе биде добра. Оние кои имале лоша година се надеваат дека следната ќе им донесе повеќе среќа. Во воздухот има само надежи и очекувања...
Научно докажано е дека на прашањето „од каде знаеш?“ следи едно долго „ееее...“ проследено со горда wink фаца од оној кој го прашуваш како да ja oткрил Америка...
Ова ми е втор ден со фемина а веќе имам 26 мислња (ова ми е 27 мислење) само ми ги покажува како 14 мислења - изгледа го пореметив и профилот со толку брзање..
Периодов приметувам дека сум доста задоволна од себеси. Отсекогаш сум немала време за ништо. Не дека не сум имала, всушност, времето и тогаш и сега е исто. Не знам како, ама некако се променив. Малку по малку, почнав да си го организирам времето. А ни јас не знам како. Од почетокот на учебната година до сега видов најмногу промени. Дури и самата се чудам како сум успеала. Познавам луѓе што постојано се жалат дека немаат време. И јас бев таква. Всушност, јас никогаш не сум се жалела на другите за своите проблеми. Јас кога мрчам, не мрчам за мене. Бидејќи знам како е кога другите постојано ти се жалат за своите проблеми, како малку да ти се твоите. Но, не можеме да кажеме дека немаме време за нештата кои ги сакаме. Можеби, за оние омразените, би смислиле изговор. Но јас, не можам да не најдам време за добра книга и топол чај. Некои, сакаат да ги завршат обрврските што им се потешки, па потоа да уживаат во она што го сакаат. Тоа е веројатно и проблемот кај повеќето. Ако размислам подобро, колку повеќе нештата што ги сакаме ги правиме приоритети, толку повеќе ќе ни се отвори време и за другите работи. Деновове, период од денот кога најмногу немам време ми се утрата. Ама тоа е друга приказна. Јас и моето нестанување. Затоа, уживајте во нештата што ги сакате, оние другите можат да почекаат. Верувајте, многу подобро се учи после врел чај . Или час поминат во слушање на омилената музика. "There is no one busy in this world, it's all about the priorities. You' will always find time for the things you feel important."
Зошто возрасните многу често забораваат дека и ние во „улавите“ години можеме да имаме чуства? Зошто сите велат дека допрва ние ке ги преживуваме тешките работи,сега би требало да сме безгрижни? Зошто сите велат дека нема искрена љубов на наши години? (не зборувам само за момче-девојче контекст) Епа еј да ви кажам нешто со што ке се изненадите,можеби сме во голема заблуда ама вау замислете не сме смотани и можеме да размислуваме и можеме да бидеме тажни и можеме да сакаме и не можеме да бидеме безгрижни бидејќи тоа не е возможно сечии проблеми имаат своја тежина и животот е учител кој ни дава да учиме лекции уште кога сме почнале сами да јадеме и да се облекуваме и да,ова е така кажано без ниедна запирка. Вие сте тие неискусните и во заблуда ако мислевте дека ние „улавите“ само летаме,и дека ништо не знаме,ама ако вие знаевте нешто повеќе од нас ке не прашавте и како сме и едноставно ако само вие сте тие кои што сте преживеале многу во животот ке знаевте и ке не разберете.
Преемотивност - најголем непријател на живците и неизлечива состојба со која живеам од кога паметам за себе. Се карактеризира со тркалање крокодилски солзи и при најмала дразба, за луѓето и животните, било да е за добро или лошо. Емотивни торнада ми поминуваат во душата, си мислам какво тркало е овој животот. Си ја јадам душата кога некој бара помош, а јас сум немоќна да помогнам. Понекогаш сакам да сум поинаква... Кај луѓето со кои сме опкружени и во времето во кое живееме, можеби и предизвикува потсмев, но гајле ми е! Ронам солзи затоа што среќата и несреќата одат фатени рака под рака! И од едното и од другото сум плачела и ќе плачам! Така знам дека сум жива, дека човекот во мене е жив!
Luge, mnogu mi e zal sto pisuvam na latinica ama nemam stvarno pojma kako se meni fontot odkoga go obnovija forumov Sto sakav da kazam.. Deka vrti suci, on a sto bilo ne ozes da go tresnes nekade popat i da prodolzis kako da nemalo nikakov efekt vrz tebe. Denes na rucek zboruvajki za ljubovnite problemi na drugarkata, nemam pojma kako se sluci, ama zavrsivme zboruvajki za moite ljubovni.. ke recam minata, oti ne se veke problemi. Sega sfakam deka, po edna storija kako ovaa mojava, ostanuvas tolku dlaboko obelezan sto... sto se gleda duri i od nadvor. Ne znam tocno kako da go opisam. Primer, jas posle nego sum ok, stvarno. Se pomina, se preboli, se prodolzi napred, ama (sekogas ima ama) ne sum ista. Poleka sfakam deka nesvesno vo durgive mazi baram nesto, nekoe delce od nego, makar malo minijaturno koe bi me potsekalo na nego. Ova ne oti on mi fali, oti stvarno ne e taka, ama.. zatoa sto potsvesta mi kazuva deka ako nekoj od doticnive bi imal nekoja tocka slicna na nego, bi bil more loveable, bi imal poveke sansi kaj mene. Uff.. sigurno ne se razbira nisto... Da bidam iskrena i jas ne se razbiram dobro, zatoa i pocuvstvuav potreba da sednam i da gi zapisam mislive bas onaka kako sto mi se leat niz glavava, bez nikakvi poezii. I taka jas si lutam, si lutam... i posle godini posle nego... si baram nekoj koj ke razbudi nesto vo mene a do togas kuliram, ne se zamaram bre. Si izleguvam, flirtuvam, pijam... ne mnogu de, ama sosema dovolno. Pak ke napravev glupost ovaa nedela... ke pocnev nesto so licnost koja sakav da mi se dopaga, a ustvari ne mi se dopaga ic, ili barem ne na toj nacin. Za sreka bese tolku dosaden sto ne mi ni dozvoli da pocnam da se samoubeduvam deka mi se dopaga i deka bi mozel da bide sledniot, ha! Kako i da e, on si ostanuva tamu kade sto e.. ranite si se tie.. iskustvata so nego me napravile toa sto me napravile no jas sepak veruvam, se nadevam od petni zili deka nema da zavrsam so nego i deka nekoj drug me ceka nekade. Nekoj sto ke znae da mi zavrti glava, da me natera da se vljubam i sto ke znae da me zadrzi. Se nadevam... Btw, malku off the record, cuden mi e forumov be. Mnogu od forumdzikite sto has gi znam i obozavam go nema poveke.. Trendafilke, ne znam dali citas ama ti posebno mi falis
Готово, крајот е преблизу....Тага, осаменост, празно е све, како некој дел да се откинал од мене..... Што си се чудам, зарем мене може мене некој да ме сака искрено? А јас, и јас самата не знам што сакам, не знам, ништо не знам. Сакам да си легнам и да се разбудам, за миг да заборавам на болката.
Последните неколку денови само сакам да спијам и да јадам, премногу сум мрзелива да правам било што. Попладнето одвај научив, а сега да повторувам нема шанси. Затоа кога ќе стигне колоквиумската паники ќе ме фаќаат. Ама не ми се учи, во последно време како да не ме влече ништо да седнам со ќеф да си учам. Немам волја ни желба. Утре се паковам и во Четврток дома. Барем не мора да мијам садови и да се грижам што ќе јадам. Најдобриот дел е што ќе си спијам на мојот гооолем кревет и на омилената перница.
Да го знаев крајот на патекава, поподнослива ќе беше за одење. Ми требаат неколку среќни околности додека ми се врати силата за борба.
Никогаш ама никогаш не си кажувајте „мене ова не може да ми се случи“ зашто не знаете како животот ги расподелил картите за утре.
Ќе биде подобро, ќе биде подобро, ќе биде подобро, ќе биде подобро ...и пак истото до бескрај. И не, не откачив феминки, овие три збора се мојата нова мантра која секојдневно ќе ја повторувам во себе и ќе им ја внесам во главата на оние кои најмногу ми значат. Не за друго, сакам да се спасам од друг исти ден како денешниот, ден по болници и болнички ходници. Прво јас, потоа мајка ми... Но се е добро кога добро ќе се заврши. За среќа, кај нас излезе така. Добри сме, здрави сме засега и тоа е она што е најбитно! Тие се пак двајцата во нивната спална, а јас конечно си го имам времето од денешниот мачен ден само за себе, за да се средам и од утре да започнам уште посилна! Топло ми е на душата, тоа се вистинските зборови кои што ме опишуваат во моментов и за ништо, ама ЗА НИШТО на светов не си го менувам душевниот мир и мирот во куќа. Добра ви ноќ!
Се повеќе на повидок дека сакаме да се изразуваме преку мудри мисли. Не сакам да анализирам зошто е тоа така. Ваљда од причина дека не сакам да го изгубам онаа идеализирање за одредени личности пред себе. Не се она како што ние самите размислуваме е најисправното и најрационалното. Да пробаме да ја разбереме маката на сите оние кои решиле да си признаат дека ја имаат.Истото важи и за нас самите. Во оваа доцна доба на легачење,додека либето е малку подалеку од нас,мислите ми се со него. На моменти на смеа на шала-пола вистина,знаеме да си кажеме,и со тебе не е лесно ама без тебе пак ич. Понеогаш кога околу мене е се во мир и благосостојба,човек се плаши дали навистина го заслужил сето тоа,се плаши до кога ли ќе трае.Како иронија на животот пак,кога хармонијата е нарушена,како цел свет да се руши се запрашуваме,со што ли го заслужив пак ова? Кој да си го најде крајот.
