Не секогаш имам потреба од совет, помош, глава што рационално расудува.. Понекогаш ми е потребен некој што погледот ќе ми го разбере. Силно ќе ме гушне, и ќе ми рече дека се ќе биде во ред.
Takvi sme nie zenite! Pred noze ni klecat iljada mazi,ama nie go sakame onoj koj ne ne zabelezvit....
Ми треба некоја доверлива личност со која кеможам да споделам се и до најмала ситинца, тајва личност која што ке ме сослуша и ке ми даде совет и ќе ми помогне ....
Такви сме ние луѓето. Често се откажуваме на чекор пред највисокото скалило. И не ретко со тоа ги туркаме блиските во одлуки коишто никој од нас не ги посакува од се` срце. Победата не била за најмудрите, туку за најтрпеливите. На училиште, на работа, докази за тоа има насекаде околу нас. Ценете го тоа кога добивате одговори. Без разлика дали се во форма на зборови или во форма на тишина.
Човекот расне само тогаш кога се наоѓа во незавидна ситуација, и кога истата ќе успее да ја надмине... Се додека ни е удобно во нашиот конформизам и во нашите навики, ќе останеме на оваа висина.
Не сум најубава,ама си имам позитива. И затоа сум најубава! Џабе дотерувања,џабе „девојка од милион долари’’ стил,ако немаш харизма,ако немаш ведрина и ако си немаш нешто сосема несовршено,но свое,нишЧо од бизнисот.
Денес решив да си ги разгледам двете кутии. Тие две кутии кои каква и катастрофа да се случи, сакам само нив да ги задржам. Стоеја на посебно место и долго време собираа прав. Во нив главно им изгужвани листови, картички, тефтери, цртежи, разноразни пишуванки и белешки... Однадвор изгледаа ужасно. Кога некој би ги погледнал веројатно би помислил дека се кутии полни со хартии, ѓубришта. Кој би помислил дека толку многу скапоцености се кријат таму? Тоа се тие мои две кутии преполни со спомени. Од сите тие листови, сите ракописи, белешки, фотографии и писма... (Да, писма. Иако сум од поновата генерација со другарка ми постојано си пишувавме писма, а имав и непознато другарче.) Сакав да кажам, од сите нешта што беа таму најмногу внимание обрнав на едно тефтерче. Во него пишував стихотворби на 6 години. Ги носев во училиштето и учителката ми ставаше петка. На корицата имаше огледалце. Секогаш кога ја отварав тетратката морав да се погледнам во огледалото. Речиси секогаш гледав ист одраз: долги шишки кои ми влегуваа во очите, крупни кафеави очи и тенки усни. Кога ја отварав тетратката, ме пречекуваа истите песнички: „Две панделки сини“, „Плодови“, „Зима“, „Велигден“, „Бели ѕвончиња“, „Март“, „Пчелички“... и уште мал милион други. Секогаш ја надополнував со некоја нова стихотворба, но секој ден си ги препрочитував старите. Сега, кога ја извадив тетратката, огледалото се променило. Всушност, не огледалото, туку одразот се променил. Веќе ги немаше тие очи полни со сјај и нетрпение, ни немаше тие црвени образи и розови усни. Како да беа заменети. Она што го гледав на огледалото како да не беше она девојче што полека го пишуваше тефтерот. Јас повеќе не пишувам стихотворби. Немам тефтер во кој ги пишувам мислите, може да се каже дека, за разлика од тогаш, немам ни инспирација. Не сум веќе мало шестгодишно девојче на кого единствено што му е важно е како да успее да состави рима. Како што растам, растат и проблемите. И изгледот ми е сменет. Не остана ништо од тие полни црвени обравчиња и долги трепки од кои не можев да гледам. Сменета сум. Многу. Но и ден денес, кога ја отворив тетратката ме сретаа истите стихови, истити букви, истите грешки, истите цртежи, истите сликички. И тогаш сфатив дека и тефтерот, и огледалото и се’ што има во него е исто. Единствено што е променето сум јас. И сега, знам точно што ќе напишам на последната страница од таа тетратка...
Животот е како сложувалка. Ако недостига еден дел често очите ни се таму вперени и сите останати делчиња губат вредност само поради тоа мало делче кое недостига за приказната да биде прикажана преку целосна прекрасна слика. Тоа мало делче што најчесто недостасува е празнината што ја чувствуваме во душата која за жал ретко се исполнува со топлина и љубов.
Чудо едно како еден убав настан кој му се случил на некој близок може да ти го расположи денот. Иако сабајле станав некако тмурна, сега не можам да ја симнам насмевката од лицето, иако веста не е директно поврзана со мене. Буквално ми го стопли срцето. Ваљда таков човек сум, ептен се соживувам со туѓата среќа, па и несреќа. Имајте и вие пријатна вечер.
Само вие заебавајте се. На другар ми сестра му во последнава година беше во - Бразил, Танзанија, Русија, Америка, Перу, Индија, Бали, Кенија, Австралија, Јапонија и уште некаде, а земјите од Европа не ги ни рачунам... Ситница. Биле на уорк енд травел до Америка и одеднаш светски патници, тркнале до Виена и Милано, цел свет го виделе. Пих! Да знаете дека исто така може да станете и едно големо ништо од многу животни шанси. Е тоа е заебано. Да имаш процедура во тек за фитиљ од тука и да добиеш дриминг џоб тука, добро платен, во согласност со твоите цели и желби. Е ова е веќе заебано. Пред 5 години се зачленив на фемина. Исто така беше еден од потешките животни периоди, но прерасна во еден од поубавите. 5 години водиме битка и љубов тука. Сега не сум толку пишувачки ентузијаст, повеќе се осеќам како ветеран.
denes dobiv poraka ubavo pakuvana vo paketce i op vo sandace..neznam sto e ova eden kup tableti za cela familija..cela kosa mi popadna za 5 min ce ne ispotrujat kako macki i posle kurle ce odgovara
@zalosna ova e nekoj lek za tiroidna zlezda ..pobaraj na google.. ama ne mi e jasno kako na cela familija?koj vi gi pratil?
Единственото нешто што ме држи во живот месецов е кафе.Горко,многу горко.И музика. Друго? Хаха,друго..
od drzavata se prateni pisuva vo pismovo deka e mozno za brzo vreme da evakuiraat od ova mestovo.(evakuieren da si pisam po moe oti neznam na mk dali go napisav tocno)
