Дали успеав? Чекај, навистина? Хех. Сеуште не ми се верува дека конечно сум силна личност. Издржав, во најтешки моменти издржав. Токму кога мислев дека ќе се откажам од се`, си докажав себеси дека можам да бидам посилна од што сум замислувала. Нема поубаво чувство.
Го знаете она чувство кога сте задоволни и се гордеете со себе ,самодовербата ви е на високо ниво и се чувствувате компетентни за се? Ќе се потрудам ова чувство да тлее во мене подолго време.
Многу сум си интересна сама на себе. Неможам да си се изначудам. Ако лани ова време се жалев дека животот ми тапка у место, дека немам работа, дека незнам што да правам со себе. Сега е сосем спротивно. Не дека имам некоја сигурна и стална работа, хонорарец сум ама битно да се случува нешто. Годинава толку многу се изгорев од душебризници, конечно ја стигнав долгопосакуваната килажа, осетив права "колегијалност", се заљубив, па се отеравме таму кај што нетреба, сменив стил, почнав потемни бои да носам хаха посекси ми изгледаат имав невообичаен летен одмор испланиран 5 до 12 каде што си поминав неповторливо хаха. Најверојатно оваа била таа година... каде што се излегува од комфорна зона, каде што те повредува оној од кој што најмалку тоа го очекуваш. И така падни стани, плачејки, смеејки се јачам...
Сум сонувала цел филм, и тоа во продолжетоци... Ги сакам утрата за време на викенд, си седиш опуштено, си пиеш кафе, не треба да брзаш за на работа, не треба да се шминкаш, да ја средиш косата, не се замараш што да облечеш. Не се замараш со припичени жени и налудничави мажи... Кои мислат дека твојата професија е психијатар без пари. Мислам у служба има и дружба, ал понекад ти иде да им кажеш одјеби бре човече.. СДК- само тоа сакав да кажам Мирно движи се низ галамата и хаосот, секогаш имајќи на ум каков мир постои во тишината.
Сад че вама Ази да каже,што е тоа љубов. Епа љубов е кога после две години од последен муабет со него,му отвараш профил,го манијачиш до максимум,и тоа оној максимум кој го даваш кога стискаш од тоа кремчето во опаковката ко паста за заби,и го моташ,превиткуваш,гризаш... Е,така. Така му ги гледаш новите селфиња,на кои што ги направил најдебилните можни фаци и пак ти е најубав на свет. Порано воопшто не се смееше на слики,сега го гледаш окезен како тебе додека го гледаш. И си мислиш - е,отсекогаш беше наопаку човек. Одкога стави протези,наместо да ги крие како пола шмизличињата,тој си се смее. Пробувам да се утешам дека не му стојат и дека личи на ружна Лети,ама не можам. Совршен ми е! Толку ми се смилија сега протезите,што кога би можела,инаетов би си го изгризала забите да ми се унаказат па да морам со протези да ги опоравувам и да го прашам само како му оди животецот,онака,две муви во еден удар,ама не можам. Чисто заради тоа што ќе ме отера у три лепе,а од него тоа ептенски би ме здоболело. Ама си го сфаќам. И јас би го отерала кај што не треба ако пред две години тој беше брзоплетиот серко во врската, и ако тој раскинеше преку ФБ со пораката: САДА ЧЕМО ДА ВИДИМО ДАЛИ ИСПАДАШ ИЗ КУЧУ ВЕЛИКОГ БРАТА ИЛИ ТАКОЗВАНО СРЦЕ ВЕЛИКЕ РОБЕРТЕ. ТН ТН ТН ТН *СТРАШНАТА МУЗИКА ОД БАНДИНИ КО ЌЕ ИСТУРИ ОРИЗ* ИИИИИИ ИСПАДАШ! ...Но тоа сепак бев јас. Секогаш си имаме една таква љубов бе. Некој посебен,кој што е скроен за нас и покрај фактот дека не можеме да сме заедно. И океј е да си се потсеќаме. Посебно на моменти кога си болна,цел ден дома,здосадена самата на себеси и во страшен ПМС. Кога дотолку немаш што да правиш,па се радуваш кога ќе почне Драган Вучиќ. Ми ставаат нешто во инфузијава дефинитивно. Будалеам по дома и кога ќе го соблечам прслукот се осеќам како лигав октопод со распуштени пипци... Ај,и поголеми лудости ме фаќале,па прошле. Одам сега да се натепам шопска со кромид,и да си се присеќам како му мирисаше здивот дур се лапавме порано. Ех,љубов!
Не знам што сакам да кажам попрво.Неколку пати почнав,па го избришав постов и пак одново.Толку многу чувствувам,толку многу размислувам за се',но ете не знам како да се искажам. Мразам што сум ваква,што премногу размислувам и анализирам се',па затоа невечер често и по 2 часа се превртувам в кревет трудејќи се да не мислам на ништо и да заспијам,ама тешко ми оди. Друга работа е тоа што често посакувам да немав чувства,а знам дека ако не чувствувам,јас не живеам...А па да живееш тажен живот,и тоа не бидува.Да гледаш околу тебе тажни луѓе,а да не знаеш што да сториш да го смениш тоа,немаш сила за тоа,не знаеш од каде да почнеш.Едвај чекаш насмевка на лицата на блиските,а тоа многу ретко го гледаш.Затоа околу тебе се' e сиво.Многу измешани чувства,не сум сигурна ни што сакам да кажам веќе,збунета сум.Во еден момент сум среќна,а веќе во следната секунда солза се тркала по образот.Се изморив од ова,секој ден истото се случува,не сум трпелива личност ,за жал,а и многу лесно се откажувам.Сакам до мене да има некоја личност што потполно ќе ме разбере,не мора да ми зборува,само да биде тука и да ми пружи утеха прегрнувајќи ме,но таква личност нема.Се надевам дека ќе се сменам,дека нема да бидам песимист,дека нема волку да ги анализирам работите.
СДК дека денес конечно се осетив среќно и позитивно. И ќе се потрудам да останам ваква и во следните денови. Морам да почнам да размислувам на друг начин и конечно да се помирам со некои работи. Се скарав, па што? Не е ни прв, ни последен. Не знаел да ме цени, очигледно. Мислам дека и денес конечно ќе го завршам цртежот. Happy, иако сама...
Прва работа 1. Сакам да кажам дека вака залетана по фемина уште спремна во категоријата Мода, во темата Што планирате да си купите, сакав да пишам ПЛАЗМА ТЕЛЕВИЗОР. Втора работа. 2. Многу сакам кога ја закачам мајка ми. Правеше макарони, и јас ги нареков макарони АЛАПАЧКА. Трета работа. 3. Многу сакам кога ДРИНА е права,да не мора да исправам криви дрини. Морам да спијам феминки.
Дека сакам да имам внучиња!!!! (од брат ми секако) немам деца, а и нејќу да сум баба, а па и не сум до толку престарена! Али овој брат ми е пасивен бре! (Сигурно на нешто друго помисливте, али не е двоцефче, нее!) Та ми иде да зеам и сите презервативи на Светов да му сокријам! Знаете што ми рече на ова прашање, е тој пасивниот! - “Па напрај си“! Ццц, не сум ронка млада сум за да раџам! А и не е најден сеуште сречниот добитник! Деца со ваздух ли да праам?! - Не иде това така, ако не па на Штркот да му се јавам да ми донесе некое, ќе му платам во кеш! И да млого сакам деца, ма и да ги чувам и да ги играм, и тоа не само оние на возраст од 18 до 25 (за кои знаете веќе) ии најмалечки некои (но да се разбереме, не сум педи) , туку во зависност од возраста си се играат најразлични игри и според истата следува различен третман од Салонот за убавина “Луцита-22“! Па народе навалете, Луци ќе ви чува деца, а вие шеткајте си по бели Свет! Ете така.
Епа вака... Имам сватено дека сите сме различни,но во последно време почнувам да игнорирам мал дел од пријателите свесно поради тие разлики ... Едноставно јас сум јас не можам да си одам против себе си имам свои принципи и почнувам да станувам конзервативна за некои работи .Никој не осудувам но одбирам со кој ќе се дружам можеби грешам .... Можеби некогаш ќе се прашам зошто го правам тоа, ама секогаш налетувам кај некој што можам да го наречам баксуз пошо ми биле блиски и знам какви се па можеби ќе се утешам... Можеби поради таа близина ми се одмилени, е баш одмилени тој е правиот збор ... почнувам со нови пријателства и не се зближувам толку многу ...Неможам да ви го кажам во лице па затоа ве игнорирам.Луѓе мили сум ве ценела и таа сте ми биле блиски но едноставно не ве сакам во животов повеќе ...Можеби звучи сурово но барем е искрејно и реално . Е ова ми лежи на душа да си го кажам ...
Емоците во ми се во прв план, живеам анлизирајќи ги сите што ги чуствувам .Поубаво ми барем знам на што сум и што можам да очекувам . Свесно чекорам со гордо крената глава, но сепак почитувајќи ги и туѓите емоци. Ве љубам иако многу малку сум активна, присутни сте во моите мисли
Имам претстава за себе ко да сум раскрсница со сообраќаец на средина па должна сум и туѓите животни текови и патишта да ги насочувам,канализирам,а нивните проблеми да минуваат низ мене. МИСЛАМ....ДАЈТЕ ОЛАБАВЕТЕ МЕ ВЕЌЕ...СИТЕ!
Дојде време кога луѓето сами ќе си зборуваат по патиштата.Не мислам на стравот на Ајнштајн,туку си одам по патот и еден човек со украсена кошничка си шета и ќе седни некаде а не познава никого од таму кај што се собрале некое друштво и муабет ќе се прави.А остави тоа,и пари си бара човекот бре!Да се вратам сега на зборување сам со себе..И така ви викам одам јас по патот и овој човеков си збора,а никој ни до него ни околу него па...вика:Море ќе видиш ти како ќе те утепаат на Ѓавато....Ех до кај си стигнавме Паштета...навистина штета...
Денеска по не знам колку време, пробав Чоколино- медолино Тој вкус...мh мх ...ме наврати во детството, како си јадевме порано секој ден чоколино, како си имавме безгрижно и среќно детство, како си паѓавме и си имавме лузни .... Го сакам тоа време, сакам макар уште една шанса да си поуживам во безгрижното детство
