Od razgovorot na *stetoskop* so kerkickata solzi mi prolea Istava slucka se slucila kaj mene a veruvam i kaj poveketo od vas kako deca mali vo pregratkata na nasata majka sme bile najsrejkni i sme imale se!. Kako rasteme i zivotot odi napred taka rabotite se povtoruvat,eden den ni falaat tie momenti a eden den ke ni falat i ovie momenti... Zivot toa ti e,da gi cuva gospod sakanite.
Сакам кажам - не знам речам. Уште што се не сакам да кажам, ама не знам од каде да почнам. Уморна сум од се. Немам повеќе сила. Ама, како велат, после секој дожд изгрева сонце, па ќе се средат работите.
Темнината во душата е секогаш поголема од светлината.За жал успее да ја проголта како никогаш и да не постоела.
Абе дечки ми фалите Околу мене луѓето тврдат дека сум разубавена и зрачам а јас тврдам дека никогаш во животот не сум посветувала толку малку внимание на изгледот. Летам низ врата со бушава коса, некој слој маскара и лабело а порано сум знаела и цел третман да посветам пред било какво излегување, ама изгледа има вистина во тоа дека човек најмногу зрачи кога има самодоверба.. А јас мојата ја загубив некаде по пат обидувајќи се да се вклопам во масата и секогаш плашејки се да не бидам премногу експонирана... А полека сама си ги земам конците во раце и пловам без страв.. Може затоа се чуствувам толку исполнето и конечно си верувам на себе.. Туку ми фалат маратоните на гледање серии.. Еве мегаломански симнувам по неколку епизоди демек ќе успеам да ги изгледам а знам дека ќе заспијам уште на пола епизода..
Ja бев таа, да си се пофалам да не пропуштам. И да бе, стварно и јас истото се прашувам. Никад безбедните букви, ама никад.
Колку е животот ироничен... Колку повеќе си лош и напаѓаш толку повеќе луѓе имаш околу себе. Колку повеќе бегаш и се правдаш, толку повеќе не те ценат и се оддалечуваат од тебе
Ме мачи прашањето дали во денешно време има вистинско пријателство, или секој си ги гледа само своите интереси? Дали ти значам така како што и ти на мене? Но, како и да е, денес е твој ден, твој роденден. А мене ме фати носталгијата за минатите години и за случувањата на овој ден. Сите журки, здравици, смешки и глупости.... Уф, колку би сакала да можеме да се вратиме низ времето... Но не, сега се е различно, сега си далеку, на само еден чекор од создавање на свое семејство, и ништо не е исто. А најмногу боли што сето поминато никогаш нема да се врати, ќе останат само спомените и сеќавањата на едно убаво време, на неколку луди девојки кои вистински знаеја да се забавуваат и да остават траг во своите животи, кои знаеја дека еден ден судбината може ќе ги расее низ светот.
Денеска е ден на дрвото. Мора Да се засади нешто. Јас - дрво. Како се вели : -Кога дрвја садиме, иднината си ја градиме.. Па ајде, денеска е денот за градење иднина
Анина погрешно формулираш .... Немојте да етикетирате лош за оној кој веројатно е сигурен во себе, свој, има став за се во животот, се бори и се фокусира на сопствениот живот за да успее да преживее во овој суров свет ... А пак етикета добар, на оној кој вечно има проблем со себе, се поставува како жртва пред другите само за да добие внимание или друг да му го живее животот кој сам не е способен да го води, да зајадува, да покажува лицемерие, а ваму да става маска за да себе се оправда како е фин, безгрешен ... Ова го кажувам зашто погрешно се гледа на едните и другите. Додека поимите добар и лош се релативни и наметнати. За мене секој човек има свои доблести и мани. Секој е несовршен, вреди онолку колку тој самиот има капацитет или пак го нема. Едно сфатете, се цени оној кој е за себе, свој и си го живее својот живот, не трудејќи се да го живее туѓиот ... притоа со другите градејќи релаксирани, коректни и позитивни односи.
Само сакав да кажам свое мислење а ти си кажа свое. Ни од далеку не значи дека твоето е мое а моето твое
Сношти го начекав „Аватар“ на еден канал.Си викам браво конечно да се опуштам ...си почнав јас си гледам така,кога ред филм,ред реклама,ред филм ред ред реклама.И сега да ме праша некој каков беше филмот ќе му одговорам. -Еден млад човек наместо својот брат оди на една планета каде што има Милка луфе чоколада.Тој е неподвижен ама кога легне во капсулата и се најадува намаз Маза со палачинки,па влегува во телото на Аватар и ги гледа Гранд ѕвезди.И така запознава една Аватарка кој пере со Ариел,Персил и Ехо савекс.Тогаш тие го исклучуваат и пие Хербион сируп за сува и продуктивна кашлица,Персин за смирување а за сите нус појави ,индикации да се јави на лекарот или на аптекарот.Во меѓувреме и советува на колешката да употребува нели Олвејс влошки.. А како заврши филмот. -Е не знам ,тука заспав! Наравоучение?! Гледајте си филмови на интернет,вака ...нема да знаете што сте гледале.
Веро Џамбо, Сити мол, Рамстор... Предновогодишно преполни со луѓе. Од секаде, од цела Македонија и пола Косово. Врие народ. Извадени сите производи, и ланските од магацини и по некој нов. Се троши, се прават редици пред каси, се бира најубавото, се плаќа во кеш, со картички, се бираат гратиси, девојчиња на секој чекор рекламираат по нешто, луѓе со преполни кеси насекаде. Прашини од секаде. И се би било идилично, да не се буткаат и бебешки колички до корпите за јадење, до корпите со лампиони, да не се шета 4 месеччно бебе по полиците и помеѓу луѓето, кои се по тројца на метар квадратен. Мене ми е жал за тие бебиња кои секој викенд имаат нова бактерија у нос, нов вирус, ново проливче... Знам дека треба да се изнесуваат надвор, дека не треба да се чуваат во стаклено ѕвоно, ама хеј, па има парк, има двор, има лулашки, има многу места каде што детето може да шета, а да не е затворено во простор полн бацили кои му се лепат на плуќа. И мајка му, па уште вика на некоја друга мајка - собери си го ма детево, ти кашла. А она што го пикнала нејзиното во затворен балон во кој и возрасен почнува да се гуши, во простор во кој само бактериите се среќни, никому ништо. Мало, ситно бебенце, кои ќе заврши на пулмологија, оти мајката и таткото решиле баш во најголемета гужва, заедно, да се пикнат во бања од бактерии. А после 3 недели по болници. Се сеќавам дека моите, викендите најчесто им беа зафатени, одеа на работа, или по работа, ама секогаш кога беа слободни, татко ни не земаше и не носеше на планина, на рид, да трчаме и пентериме, да скокаме во снег, да береме од дрвја, да правиме букети за мајка ни од полски цвеќиња (кои секогаш се губеа по пат). А дома, мајка ми, ќе ни направеше чорба со многу зеленчици и коска со малку месо, ќе се најадевме и сите во кревет со сутлијаш и книга. Немаше одење по маркети, игротеки, болници. Се прашувам, колку модернизацијата прави да станеме лоши родители?
